Η Λιβύη του Διός, του Απόλλωνος και του Επίσκοπου ΣυνέσιουΠΕΝΤΑΠΟΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ.

Πολλά ακούμε για τη Λιβύη λίγοι όμως θυμόμαστε πως στα αρχαία χρόνια εκεί βρίσκονταν Ελληνικές αποικίες, με κορυφαία την σπουδαία Κυρήνη.

Και για να ακριβολογούμε, οι αποικίες αυτές δεν ήταν απλώς Ελληνικές, αλλά Λακωνικές !

Ας δούμε τη γράφει η Βικιπαίδεια για την αρχαία Πεντάπολις:

"Οι αρχαίοι Έλληνες κατέλαβαν την....

ανατολική Λιβύη, σύμφωνα με την παράδοση, όταν άποικοι από τη Σαντορίνη έλαβαν εντολή από το Μαντείο των Δελφών να βρουν νέο τόπο κατοικίας στη Βόρεια Αφρική. Έτσι, το 631 π.Χ., ίδρυσαν την Κυρήνη. 

Μέσα σε διάστημα διακοσίων ετών, ιδρύθηκαν άλλες τέσσερις σημαντικές πόλεις στην περιοχή: η Βάρκη (Al Marj), οι Ευσπερίδες (αργότερα Βερενίκη, σημερινή Βεγγάζη), Αλ Μπάυντα , η Ταύχειρα (αργότερα Αρσινόη, σημερινή Τόκρα) και η Απολλωνία (Susah), το λιμάνι της Κυρήνης. Μαζί με την Κυρήνη, ήταν γνωστές ως Πεντάπολις."

Βικιπαίδεια

Η Κυρήνη ιδρύθηκε ως αποικία των Ελλήνων της Θήρας, κάτι που αναφέρεται στο τέταρτο βιβλίο της Ιστορίας του Ηρόδοτου. Υπήρξε η κύρια πόλη της αρχαίας Λιβύης και διατηρούσε εμπορικές σχέσεις με ελληνικές πόλεις.

Μετά το 460 π.Χ. έγινε δημοκρατία και μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου έγινε τμήμα της δυναστείας των Πτολεμαίων.

Ιδρύθηκε το 630 π.Χ. από τους Θηραίους, ενώ πήρε το όνομα της από την πηγή Κύρη, που ήταν αφιερωμένη στο θεό Απόλλωνα.

Στην πόλη σώζονται αρχαία μνημεία, όπως ο ναός του Απόλλωνα (7ος αιώνας π.Χ.), ο ναός της Δήμητρας και ένας ναός του Δία, ο οποίος καταστράφηκε μερικώς μετά από εντολή του Μουαμάρ Καντάφι το 1978. Υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του ναού της Εκάτης και των Διόσκουρων, καθώς επίσης και το αρχαίο νεκροταφείο με σημαντικά μνημεία και επιτύμβιες στήλες.

Τον 3ο αιώνα π.Χ., στην πόλη ιδρύθηκε η φιλοσοφική Σχολή της Κυρήνης από τον Αρίστιππο, μαθητή του Σωκράτη.

Η πόλη, που βρίσκεται στην κοιλάδα Jebel Akhdar, έδωσε στην ανατολική περιοχή της Λιβύης το όνομα Κυρηναϊκή, το οποίο παρέμεινε μέχρι σήμερα. Η Κυρήνη αποτελεί από το 1982 Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Βικιπαίδεια

Αξίζει να δούμε όμως, ποιοι ήταν αυτοί οι Θηραίοι, που αποίκησαν τα Λιβυκά παράλια...

Από που προέρχεται το αρχαίο όνομα της Σαντορίνης;

Το όνομα της νήσου "Θήρα" προέρχεται από τον αρχαίο Σπαρτιάτη Θήραν που από τη Σπάρτη προερχόμενος αποίκησε πρώτος τη νήσο αυτή.

Το δε όνομα "Σαντορίνη" προέρχεται από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους.

Άρα καταλήγουμε, πως η αρχαία Κυρήνη ήταν αποικία Λακεδαιμονίων. Εξάλλου δεν ήταν λίγες οι φορές που Λακωνικός στρατός εστάλη για βοήθεια στη Πεντάπολη για βοήθεια των "αδελφών" της Κυρηναϊκής.

Η Λακωνικότητα της πόλης άλλωστε, αποδεικνύεται και από τη λατρεία στην πόλη των Διόσκουρων αλλά και του Απόλλωνα στον οποίο ήταν αφιερωμένη η πόλη.

Άλλωστε όπου Απόλλωνας και Σπάρτη...

Μεγάλοι και επιφανείς Ελληνες γεννήθηκαν στην Λιβύη όπως ο Ερατοσθένης (γεννήθηκε στην Κυρήνη) καθώς και ο ΕπίσκοποςΣυνέσιος, ο μαθητής της Υπατίας ο οποίος έτρεφε μεγάλο σεβασμό στο άτομο της και ζητούσε με επιστολές την συμβουλή της...

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ

Πηγή Κύρη που ήταν αφιερωμένη στο θεό Απόλλωνα.

Ο Ναός του Απόλλωνος στην Λιβύη.

Η Κυρηναϊκή την εποχή των Πτολεμαίων ονομαζόταν Πεντάπολη.Οι 5 πόλεις ήσαν η Πτολεμαϊς, που ήταν το λιμάνι της Βάρκης , η Απολλωνία, το επίνειο της Κυρήνης, η Ταύχειρα και η Βερενίκη δηλαδή η σύγχρονη Βεγγάζη .

Πτολεμαϊδα σημερινή Tolmeita ή Tolmeitha παραφθορά του Tolemaide. Από την πόλη έχει ανασκαφεί μόνο το 1/10 της έκτασης της.

Από την θριαμβευτική αψίδα του Μεγάλου Κωνσταντίνου στο σταυροδρόμι από όπου ξεκινάει ο πρώτος cardo (κύριος δρόμος βορρά-νότου) και ο decumanus ή οδός των Μνημείων (165,16)που είχε στοές στις πλευρές της και έφτανε μέχρι ένα σταυροδρόμι, το Τετράπυλο με τον δεύτερο cardo που συνήθως δεν υπάρχει σε άλλες πόλεις της εποχής. Στα μισά της οδού των Μνημείων βρίσκουμε τα ερείπια μιας δεξαμενής που έγινε μετά βυζαντινή εκκλησία(166).

Προς την μεριά της θάλασσας από το Τετράπυλο έφτανε κανείς στο λιμάνι.

Αντίθετα ανεβαίνοντας τον κύριο δρόμο από εκεί, μετά καμιά 300μέτρα φτάνουμε στην περίφημη Βίλλα των Κιόνων(167) που η αρχική της δομή καταστράφηκε με την εξέγερση των Ιουδαίων(115-118μΧ) και μετά έγινε παλάτι πλούσιου ντόπιου Ρωμαίου με πισίνα στο κέντρο και όλα τα σέα και μέα όπως frigidarium κτλ(168)

Λίγο πιο πάνω είναι η ελληνική αγορά η οποία στην συνέχεια έγινε Ρωμαϊκό φόρουμ.

Κάτω από αυτήν είναι η μεγαλύτερη στέρνα της Βόρειας Αφρικής χωρητικότητας 65000 λίτρων και το νερό ερχόταν από πηγή στα βουνά 25 χιλιόμετρα μακριά με αγωγό και μοιραζόταν στην πόλη(170) .

Στον τεράστιο αυτό λαβυρινθώδη χώρο, που έχει κατά διαστήματα τετράγωνες οπές εξαερισμού(τα μαύρα σημάδια στην 169), είχαν βρεί καταφύγιο και ζούσαν στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο Λίβυοι και μπορεί να δει κανείς στους τοίχους αφ΄ενός μέν καπνιές από τις φωτιές που χρησιμοποιούσαν αλλά και την επέκταση που έκαναν προς τα επάνω οι Ρωμαίοι με τούβλα στην αρχική ελληνική δεξαμενή που ήταν από πέτρες (171).

Στο μικρό μουσείο της περιοχής υπάρχουν μερικά εξαιρετικά ψηφιδωτά όπως των 4 εποχών από την ομώνυμη βίλλα(173) , της Μέδουσας από την βίλλα των Κιόνων(174),της συνομιλίας με τα ζώα(175) αλλά και των ορνίθων(18) και του εξαιρετικού σαργού(176) Επίσης και μερικά ψηφιδωτά από εκκλησίες(17)

Ενδιαφέρον επίσης είναι το άγαλμα της Αφροδίτης με το κεφάλι της Δήμητρας(177), το ανάγλυφο από τοντάφο ενός μονομάχου(178) αλλά και μερικά εξαιρετικά κομμάτια από σαρκοφάγους(179).

Το άλλο λιμάνι της Πεντάπολης είναι ή Απολλωνία(180), σήμερα Σούσα, παραφθορά του βυζαντινού τοπωνύμιου Σώζουσα. Στην σημερινή κωμόπολη ζουν ελληνόφωνοι κρητικοί μουσουλμάνοι με ονόματα σε ακης, που κατ΄ άλλους εξορίστηκαν εκεί, κάπου 2000 άτομα, ως κακοποιά στοιχεία από την Τουρκική διοίκηση λίγο πριν την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, κατ΄ άλλους όμως έφυγαν μόνοι τους από τα Χανιά και το Ρέθυμνο εκείνη την εποχή από τον φόβο αντιποίνων.

Όπως φαίνεται και στον χάρτη ένα μεγάλο μέρος του λιμανιού βρίσκεται σήμερα κάτω από την θάλασσα από το τσουνάμι που έπληξε την περιοχή από τον σεισμό της Κρήτης της 21 Ιουλίου 365μΧ.

Έξω από το λιμάνι σε βάθος 5 μέτρων βρίσκεται ναυάγιο ελληνικού πλοίου ονόματι ΗΡΑΚΛΗΣ του Β΄αιώνα πΧ που παραμένει στην άμμο μέχρι να μπορέσουν να φτιάξουν τον κατάλληλο χώρο που να μπορεί να τοποθετηθεί χωρίς να φθαρεί.

Η πόλη ήταν περιτοιχισμένη, με πύργους στις 4 γωνίες του τετράπλευρου τείχους του Β΄πΧ αιώνα, για να προφυλάσσεται από επιδρομές των εχθρικών φυλών και των πειρατών.(181-Η είσοδος του αρχαιολογικού χώρου . Αρ. διακρίνεται μέρος του πύργου και στην συνέχεια το τείχος, δεξ. εντός του τείχους η δυτική βασιλική, στην θάλασσα τα υπολείμματα του λιμανιού )

Μέσα στην οχυρωμένη πόλη υπήρχε το μεγαλοπρεπές διοικητήριο ή οικία του περιστυλίου επί Ρωμαίων και μετά παλάτι του δούκα επί Βυζαντινών, με πάνω από 100 δωμάτια και ιδιωτική εκκλησία.(182 η βιβλιοθήκη του παλατιού με τις θήκες για τους παπύρους )

Εκτός από αυτήν και μια βασιλική εκτός των τειχών, η πόλη διαθέτει άλλες 3 βασιλικές του 5ου μΧ αιώνα που δεν είναι γνωστό που ήσαν αφιερωμένες. Λόγω των μεγαλοπρεπών εκκλησιών της την αποκαλούσαν πόλη των εκκλησιών.

Στην ανατολική εκκλησία (183,20) οι κολώνες είναι από Παριανό μάρμαρο και έχει κτιστεί επί βάσης ελληνιστικής ενώ η δυτική (21) και η κεντρική (184α) έχουν επενδυθεί με μάρμαρα της Προκονήσου(νησί της Προποντίδας) και της Καρύστου.Κοντά στην κεντρική ήσαν και μεγάλες θέρμες της πόλης.(184)

Το ελληνικό θέατρο της πόλης 5000 θεατών του 1ου αιώνα μΧ, είναι έξω από τα τείχη της πόλης ,σκαλισμένο στους βράχους.(185)

Η Λιβύη του Διός, του Απόλλωνος και του Επίσκοπου Συνέσιου

ΛΙΒΥΗ - ΣΥΡΙΑ

ΠΗΓΕΣ

http://ellinikofos.blogspot.gr

http://atheofobos2.blogspot.gr

http://pyrron.blogspot.g

http://www.panoramio.com

ΟΙ "ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ" ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ; Αλεβίτες: Η ωρολογιακή "βόμβα" που τρομάζει την ισλαμική Τουρκία του Ρ.Τ.Ερντογάν

Σε ωρολογιακή "βόμβα" εξελίσσονται οι ενοχλητικές για την ισλαμική πλέον Τουρκία μειονότητες των Αλεβιτών και των Κούρδων αφού και οι δύο μαζί αποτελούν το μισό περίπου πληθυσμό της γείτονος.

Η δε τάση προς αύξηση του πληθυσμού είναι περισσότερο στους κουρδικούς πληθυσμούς παρά στους τουρκογενείς, των παραλίων της Μικράς Ασίας, της αρχαίας ελληνικής Ιωνίας.

Η αλεβιτική αίρεση είναι ένα σιιτικό παρακλάδι με χριστιανικές δοξασίες, και αποτελεί "κόκκινο" πανί για την ισλαμική σουνιτική Τουρκία του Ρ.Τ.Ερντογάν. Είναι φίλα προσκείμενοι στους Ορθόδοξους πληθυσμούς κάτι που θα γίνει αμέσως κατανοητό στις επόμενες παραγράφους, ενώ θεωρούν αδέλφια τους τους Σύρους αλαουϊτες και τον πρόεδρο Μ.Άσαντ.

Κατά πολλούς οι Αλεβίτες είναι κρυπτοχριστιανοί, οι εν δυνάμει χριστιανοί. Σημειώνεται ότι η Αγία Γραφή αποτελεί μπεστ σέλερ στην Τουρκία. Στο διάστημα 2009-2012 πουλήθηκαν πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα! Κάποιοι τα αγόρασαν και βέβεια ήταν Αλεβίτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους.

Άλλοι τους υπολογίζουν σε 25 εκατομμύρια, άλλοι σε 10, το γεγονός είναι πως αποτελούν σήμερα το μεγαλύτερο εσωτερικό «αγκάθι» στην σύγχρονη ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν καθώς αμφισβητούν έντονα την κλασική ισλαμική ταυτότητα, δεν πατούν το πόδι τους στα τζαμιά και δεν τηρούν τις ισλαμικές νηστείες.

Οι Αλεβίτες διαφωνούν ριζικά και έντονα με ττην πολιτική του Ερντογάν εναντίον του Άσαντ της Συρίας που τον θεωρούν σαν αδελφό τους θρησκευτικά.

Όπως αναφέρει και ο Ν.Χειλαδάκης στις 17 Φεβρουαρίου του 2012 εκδόθηκε στην Τουρκία ένα βιβλίο, που προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο αλλά και επίκεντρο έντονων συζητήσεων, του Erdoğan Çinar και μιας ομάδας Τούρκων ερευνητών με τον χαρακτηριστικό τίτλο : «Σκάνδαλο η ιστορία των Αλεβητών». 

Το βιβλίο αυτό, περιγράφοντας την ιστορία των Αλεβητών, υποστηρίζει ότι οι Αλεβήτες της Τουρκίας είναι στην πραγματικότητα οι χαμένοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας, ένα πραγματικά μεγάλο ιστορικό πρόβλημα στο οποίο όμως η σύγχρονη επίσημη Τουρκία αποφεύγει συστηματικά να δώσει πειστικές απαντήσεις.

Οι Αλεβήτες εμφανίστηκαν σε μια περιοχή στην βορειοανατολική Καππαδοκία, όπου υπήρχε πυκνός ελληνορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός. Πολλά χριστιανικά στοιχεία που υπάρχουν στους Αλεβήτες δίνουν πραγματικά ερείσματα σε όσους υποστηρίζουν την εκδοχή περί χαμένης χριστιανικής τους ταυτότητας. 

Οι Αλεβήτες πιστεύουν στον άγιο Γεώργιο, ενώ στα μοναστήρια τους γίνονταν εξομολόγηση των νέων μελών και μετά την εξομολόγηση τους έδιναν να ποιούν κρασί και να φάνε ψωμί και τυρί.  Οι «μοναχοί» τους είχαν εφαρμόσει την αγαμία και σε πολλά σημεία θύμιζαν χριστιανικά ορθόδοξα μοναστήρια. 

Οι δοξασίες τους έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την ορθόδοξη χριστιανική παρουσία στην Μικρά Ασία και για τον λόγο αυτό προσέλκυσαν από νωρίς χιλιάδες χριστιανούς ελληνορθόδοξους στις τάξεις τους. Μια μοναδική τελετουργία που είχαν και που μας θύμιζε τον Μυστικό Δείπνο, ήταν η αλεβητική παράδοση του τελετουργικού δείπνου. Οι γυναίκες διατηρήσαν το καθεστώς της ελευθερίας και της ισότητας με τους άντρες, κάτι που υπήρχε από την αρχαία εποχή στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας. 

Ακόμα και Οθωμανοί ιστορικοί, όπως οι Γιακούμπ και Χασλούκ, έχουν τονίσει ότι ο Αλεβητισμός οφείλει πάρα πολλά από τις δοξασίες του στις χριστιανικές δοξασίες και τελετές των κατοίκων της Μικράς Ασίας.

Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η αλεβητική δοξασία για την Αγία Τριάδα που έφερε ακόμα πιο κοντά τους Αλεβήτες στον ελληνορθόδοξο χριστιανισμό της Μικράς Ασίας. Η Ενότητα του Θεού, του Μωάμεθ, και του προφήτη Αλί, ήταν η αλεβητική έκδοση της Αγίας Τριάδας.

Αλλά οι ελληνορθόδοξες επιδράσεις εκδηλώνονταν και με άλλους τρόπους, όπως η εγκατάσταση προσκυνημάτων σε προσκυνήματα ή τοποθεσίες όπου οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί τις θεωρούσαν ιερές και μέχρι σήμερα είναι τόποι προσκυνήματος των Αλεβητών.

Επηρεασμένοι από την χριστιανική θρησκεία οι Αλεβήτες πρεσβεύουν την ισλαμική τριάδα, δηλαδή τον Θεό, τον Προφήτη Μωάμεθ και τον Αλί. Υπάρχουν πολλές υποδιαιρέσεις των Αλεβητών, ενώ πολλοί Τούρκοι ερευνητές χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο και για τους Μπεκτασήδες.

Τα κύρια χαρακτηριστικά που τους διαφοροποιούν ριζικά από τους κλασικούς μουσουλμάνους είναι τα εξής: 

1) Οι ναοί των Αλεβητών δεν είναι τα τζαμιά, αλλά τα λεγόμενα Τζεμ, χώροι μυστικοί που εκ των πραγμάτων μοιάζουν με ορθόδοξες εκκλησίες χωρίς σταυρό. Σε κάποιους από αυτούς, όπως και στην δυτική Θράκη, υπάρχουν αφιερώματα και εικόνες της Παναγίας και του Αγίου Γιώργη όπως στην περιοχή της Σεβάστεια στην Τουρκία.

2) Η πίστη των Αλεβητών τείνει στην θεϊκότητα του προσώπου του Αλί, κάτι ανάλογο με την θειότητα στο πρόσωπο του Χριστού. Ουσιαστικά ορισμένα τάγματα αναφέρονται σε ένα Ισλαμικό τριαδικό Θεό που αποτελείτε από τους Αλλάχ – Θεό, τον προφήτη Μωάμεθ και το Αλί και αυτή είναι η περίφημη αλεβητική μουσουλμανική αγία τριάδα. 

3) Στις θρησκευτικές τους λειτουργίες στα τζεμ αγινλαρί οι Αλεβήτες πίνουν κρασί και ρακί γεγονός που είναι μεγάλο σκάνδαλο για κάθε μουσουλμάνο Σουνίτη ή Σιϊτη. 

4) Οι Αλεβήτες παραδέχονται και καλλιεργούν τον μοναχισμό. Είναι οργανωμένοι μάλιστα σε μοναχικά τάγματα. Τα μοναστήρια τους σε απόλυτη αντιστοιχία με τα ορθόδοξα είναι χώροι περισυλλογής άσκησης και αγνείας. Ονομάζονται τεκέδες.

5) Απεικονίζουν τον Αλί και τους αγίους τους σε εικόνες τις οποίες προσκυνούνε. Η πράξη αυτή αποτελεί μεγάλη ιεροσυλία για τους μουσουλμάνους, γιατί στο Ισλάμ απαγορεύεται κάθε απεικόνιση προσώπων για κάθε πιστό του Ισλάμ και θεωρείτε αμαρτία. 

6) Οι γυναίκες δεν φοράνε φερετζέ και συχνά μάλιστα κινούνται πολύ περισσότερο ελεύθερα από ότι οι άντρες. 

7) Τιμούνε τους δώδεκα ιμάμηδες, κατά ανάλογο τρόπο με τον οποίο τιμούνται οι δώδεκα μαθητές του Ιησού, στον χριστιανισμό. 

8) Δέχονται ότι ο Αλί αναλήφθηκε στους ουρανούς και τέλος, 

9) Οι τελετάρχες τους, δηλαδή οι ιερείς τους, φοράνε άμφια που μοιάζουν με τα ράσα των παπάδων.

Για αυτούς τους λόγους οι Τούρκοι τους φοβούνται ως κρυφοορθόδοξους, και ότι απλά μεσω του αλεβητισμού μπόρεσαν να ρίξουν μια "στάχτη" στα μουσουλμανικά μάτια.

Θυμίζουμε ότι και ο Αλαουϊτης Μ.Άσαντ, είναι πολύ φιλικά προσκείμενος στους Χριστιανούς και ειδικότερα στους Ορθόδοξους. Αποτελουν δε γεφυρα μεταξύ της Ορθοδοξίας και των σιιτών που έχουν συμμαχήσει στην Μ.Ανατολή εναντίον των κοινών εχθρών, των εξτρεμιστών σουνιτών.

Η σιιτική Χεζμπολάχ έχει πολλούς ορθόδοξους μαχητές στις τάξεις της τους οποίους κάλεσε ο ίδιος ο ηγέτης της Χασάν Νασράλα.

Τα μέλη του στρατιωτικού σκέλους του σιιτικού κόμματος που θεωρούνται τρομοκράτες από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ εδώ και αρκετό έχουν  κοινό μέτωπο δράσης με τους χριστιανούς. Στην πραγματικότητα, οι Χριστιανοί του Ras Μπάαλμπεκ και οι  μαχητές της Χεζμπολλά είναι σύμμαχοι και φίλοι. Στο Λίβανο κυριαρχεί μια νέα προσέγγιση : Χριστιανοί και Σιίτες μαζί, εναντίον των Σουνιτών εξτρεμιστών.

Πριν από 250 χρόνια ο Εθνομάρτυρας Πατροκοσμάς είχε προφητέψει "Οί Τούρκοι θά φύγουν, αλλά θά ξανάρθουν πάλι καί θά φθάσουν ώς τά Εξαμίλια. Στό τέλος θά τούς διώξουν είς τήν Κόκκινη Μηλιά. Από τούς Τούρκους τό 1/3 θά σκοτωθή, τό άλλο τρίτο θά βαπτισθή καί μονάχα τό 1/3 θά πάη στήν Κόκκινη Μηλιά".

Ήδη στην Τουρκία ανησυχούν για το 1/3 του πληθυσμού που είναι Αλεβίτες-κρυπτοχριστιανοί, όσο για την Κόκκινη Μηλιά τοποθετείται κάπου στον Ευφράτη δηλαδή στο μελλοντικό Κουρδιστάν.

Φωτογραφία του ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα μέσα σε ένα χριστιανικό φυλάκιο Ras Μπάαλμπεκ, 19 Απριλίου 2015

Αριστερά, εκτρώσεις, «μεσαιωνικές αντιλήψεις» και ο σύντροφος Τσαουσέσκου

Σήμερα οι αριστεροί διατείνονται ότι όποιος είναι εναντίον των εκτρώσεων έχει «μεσαιωνικές» ή «σκοταδιστικές» αντιλήψεις, αλλά η ιστορία (που την θυμούνται επιλεκτικά) έρχεται να δείξει ότι ο «μεσαίωνας» μια χαρά ευημερούσε επί κομουνισμού και επί κυριαρχίας των διαφόρων "φωτισμένων" ηγετών του (και "πατερούληδων").

Αν και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες επιβλήθηκε ο κομουνισμός, οι αμβλώσεις επιτρέπονταν κατόπιν αιτήματος ή λόγω κοινωνικοοικονομικών παραγόντων, υπήρχαν και κομμουνιστικές χώρες που διατήρησαν απαγορευτικούς νόμους εναντίον τους, ενώ τόσο η Σοβιετική Ένωση υπό τον Στάλιν όσο και η Ρουμανία υπό τον Τσαουσέσκου έλαβαν μέτρα για τον περιορισμό των αμβλώσεων. 

Στην Αλβανία επί κυριαρχίας Χότζα, οι αμβλώσεις ήταν νόμιμες μόνο για να σωθεί η ζωή της μητέρας και η τιμωρία για μια γυναίκα που έκανε έκτρωση ήταν κοινωνική επίπληξη με την επανεκπαίδευση μέσω της εργασίας. Στην Σοβιετική Ένωση και σε άλλες κομμουνιστικές χώρες, επιβλήθηκε ο «φόρος ατεκνίας». Το καθεστώς του Στάλιν δημιούργησε το φόρο για να ενθαρρύνει την αναπαραγωγή και την αύξηση του πληθυσμού της Σοβιετικής Ένωσης. Ο φόρος παρέμεινε σε ισχύ μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Σοβιετική Ένωση

Το 1920 το καθεστώς των μπολσεβίκων νομιμοποίησε την άμβλωση, αλλά το 1933, κατά τη διάρκεια της σταλινικής εποχής, οι απόψεις για αυτό άλλαξαν, με την απαγόρευση να υφίσταται ξανά από το 1936 έως το 1955. Ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων αμβλώσεων έπεσε από τις 1,9 εκατομμύρια το 1935 στις 570.000 το 1937. Στις 23 Νοεμβρίου 1955, ο Νικήτα Χρουστσόφ νομιμοποίησε τις αμβλώσεις.

Ρουμανία

Πριν από το 1966, η Ρουμανία είχε τους πιο φιλελεύθερους νόμους για τις αμβλώσεις στην Ευρώπη. Ωστόσο, μετά την άνοδο της εξουσίας του Nicolae Ceauşescu, το «Διάταγμα 770» (Decreței 770) επέτρεπε την άμβλωση μόνο όταν επρόκειτο για να σωθεί η ζωή της μητέρας. Επιτρεπόταν επίσης σε γυναίκες άνω των 45 ετών ή γυναίκες με τέσσερα ή περισσότερα παιδιά. (Το 1974, η ηλικία μειώθηκε στα 40 και το 1986 αυξήθηκε και πάλι στα 45). 

Ο στόχος της απαγόρευσης ήταν να δημιουργηθεί ένας μεγαλύτερος πληθυσμός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό και ανάπτυξη προκειμένου να επιτευχθεί οικονομική ανεξαρτησία από τη Σοβιετική Ένωση. 

Κατά τη διάρκεια αυτών των 23 ετών, γεννήθηκαν περισσότερα από 2 εκατομμύρια παιδιά. Το Διάταγμα 770 ήταν ένας από τους πρώτους νόμους που καταργήθηκαν αμέσως μετά τη δίκη και εκτέλεση του Ceausescu στις 25 Δεκεμβρίου 1989. Τον αμέσως επόμενο χρόνο έγιναν περισσότερες από 1 εκατομμύριο αμβλώσεις! 

Σήμερα η Ρουμανία έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά εκτρώσεων στην Ευρώπη με ένα ποσοστό περίπου 480 για κάθε 1.000 γεννήσεις, σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας! 

(Ψηλά στις εκτρώσεις βρίσκεται και η Μολδαβία, η Βουλγαρία και η Ρωσία). Αυτό είναι περίπου διπλάσιο από το ποσοστό των εκτρώσεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Όσον αφορά την σχέση μεταξύ της άμβλωσης και του καρκίνου του μαστού, αν και δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των ειδικών, η Ρουμανία επί απαγόρευσης Τσαουσέσκου, είχε από τις χαμηλότερες συχνότητες νόσου στην Ευρώπη. 

Σήμερα η συχνότητα του καρκίνου έχει διπλασιασθεί, από 25 περιστατικά ανά 100.000, στα 51 περιστατικά ανά 100,000 το έτος, και αποτελεί το 23% (από 7% που ήταν πριν) όλων των καρκίνων.

Όταν ήρθε στην εξουσία στα μέσα της δεκαετίας του '60, ο Τσαουσέσκου είχε όνειρα για μεγαλεία. Για να επιτύχει αυτά τα όνειρα, χρειαζόταν περισσότερους Ρουμάνους, αλλά την εποχή εκείνη ο ρυθμός γεννήσεων μειωνόταν. Έτσι ο Τσαουσέσκου εφάρμοσε το Διάταγμα 770, απαγορεύοντας τις εκτρώσεις για γυναίκες ηλικίας κάτω των 40 ετών, αλλά και την πώληση αντισυλληπτικών.

Αυτό μπορεί να ακούγεται καλό, αλλά ο Τσαουσέσκου δεν ανησυχούσε για τα αγέννητα μωρά ή για την ηθική της άμβλωσης. Απλά πίστευε ότι τα παιδιά ανήκαν στο κράτος.

«Το έμβρυο είναι ιδιοκτησία ολόκληρης της κοινωνίας», είπε. «Όποιος αποφεύγει να έχει παιδιά είναι ένας λιποτάκτης που εγκαταλείπει τους νόμους της εθνικής συνέχειας».

Ο Τσαουσέσκου ήθελε να επιλέξει τα υγιέστερα και τα πιο έξυπνα παιδιά για ελίτ κατάρτιση στις επιστήμες, τον αθλητισμό και τη μουσική. Απαιτούσε όλα τα παιδιά να συμμετέχουν σε πατριωτικές οργανώσεις νέων. Αυτά τα παιδιά έπρεπε να λατρεύουν τον Τσαουσέσκου.

Η Ρουμανία ήταν φτωχή και πολλές οικογένειες δεν είχαν χρήματα για προγεννητική φροντίδα. Το σύστημα έστειλε πολλά πρόωρα γεννημένα παιδιά στο θάνατο και παιδιά με αναπηρίες σε ορφανοτροφεία. Πολλά από τα παιδιά δεν ήταν στην πραγματικότητα ορφανά αλλά εστάλησαν εκεί από τους γονείς τους γιατί δεν μπορούσαν να τα θρέψουν.

Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε την αστυνομία και τους εισαγγελείς για να επιβάλει το διάταγμα. Παρακολουθούσαν τις περιόδους των γυναικών και ανέκριναν εκείνες που δεν κατάφεραν να μείνουν έγκυες. Τα αποτελέσματα της πολιτικής ήταν άμεσα. Το έτος πριν από το διάταγμα, οι γυναίκες της Ρουμανίας είχαν 973.000 αμβλώσεις. Το επόμενο έτος, είχαν μόνο 206.000. 

Οι γυναίκες εξακολουθούσαν να καταφεύγουν σε παράνομες αμβλώσεις, με αποτέλεσμα να έχουν μόνιμα ουλές ή να αφήνουν σε παράνομες κλινικές την τελευταία πνοή τους. Υπολογίζεται ότι πάνω από 9.000 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από το 1965 έως το 1989 λόγω επιπλοκών που προκλήθηκαν από παράνομες αμβλώσεις.

Το αποτέλεσμα της πολιτικής Τσαουσέσκου ήταν μια ξαφνική αύξηση του ποσοστού γεννήσεων από 14,3 ανά 1.000 άτομα το 1966 σε 27,4 ανά 1.000 το 1967, αν και υποχώρησε στο 14,3 το 1983.

Αρχικά, αυτή η γενεαλογική πολιτική ολοκληρώθηκε με υποχρεωτικούς γυναικολογικούς ελέγχους και ποινές για ανύπαντρες γυναίκες άνω των 25 ετών και για παντρεμένα ζευγάρια χωρίς παιδιά, ενώ από το 1977, σε όλα τα "άτεκνα άτομα", ανεξαρτήτως φύλου ή οικογενειακής κατάστασης, επιβάλλονταν πρόστιμο "από τους μισθούς τους, του οποίου το μέγεθος εξαρτιόταν από τον τομέα στον οποίο εργάζονταν. 

Το κράτος επαινούσε την ανατροφή των παιδιών, η γυναίκα που γεννούσε παιδιά θεωρείτο μια «ηρωίδα» που πρόσφερε στην πατρίδα της πολλά παιδιά και για αυτό το καθεστώς απέδιδε επίσημες τιμές σε γυναίκες που έκαναν το καθήκον τους γεννώντας περισσότερα από τον απαιτούμενο αριθμό παιδιών. Επίσης η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση επαναπροσδιορίστηκε κυρίως στα οφέλη της μητρότητας. Οι πολιτικές απέναντι στους άγαμους ήταν σκληρές: τους έδιναν άθλιες κατοικίες και θεωρούνταν ακατάλληλοι πολίτες.

Εκτός από την απαγόρευση των αμβλώσεων, ο Ceauşescu προήγαγε επίσης τον πρόωρο γάμο (αμέσως μετά το τέλος του σχολείου), έκανε πολύ δύσκολο το διαζύγιο και ποινικοποίησε τη μοιχεία και την ομοφυλοφιλία με τον Ποινικό Κώδικα του 1969, ακόμη κι αν γινόταν ιδιωτικά και χωρίς «δημόσιο σκάνδαλο» όπως προέβλεπε ο προηγούμενος κώδικας.

Αλλά οι εθνικές φιλοδοξίες του Τσαουσέσκου συντρίφθηκαν στη δεκαετία του 1980, όταν η οικονομία βυθίστηκε. Ουρές για λίγο ψωμί δημιουργήθηκαν. Οι άνθρωποι πεινούσαν. Το 1989, μια βίαιη επανάσταση τερμάτισε την κυριαρχία του Τσαουσέσκου. Αυτός και η σύζυγός του συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο μετά από δίκη δύο ωρών, την Ημέρα των Χριστουγέννων το 1989.

Η νέα κυβέρνηση κατάργησε αμέσως το Διάταγμα 770. Η έκτρωση έγινε νόμιμη, φτηνή και κοινή. Ένα χρόνο αργότερα, οι γυναίκες της Ρουμανίας είχαν 1 εκατομμύριο εκτρώσεις ή τρεις φορές περισσότερες εκτρώσεις από τις γεννήσεις.

Σήμερα, το ποσοστό έχει μειωθεί, αλλά εξακολουθεί να είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη. 

ΦΩΤΟ: Οι "πατέρες" των "αντιμεσαιωνιστών" γεμάτοι δέος μπροστά στον εμπνευστή της "μεσαιωνικής" πολιτικής [από εδώ]

ΚΟ / από εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ

Όταν ο ‘Ερνεστ Χέμινγουεϊ κατέγραψε την ελληνική τραγωδία στη Σμύρνη την Κωνσταντινούπολη και τη Θράκη

Φωτογραφία (διαβατηρίου) ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ το 1923 περιοδικό «Ζωσιμάδες»

...γράφοντας» είναι οι τελευταίοι από αυτό που ήταν κάποτε η δόξα της Ελλάδας. Κι αυτό είναι το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας»

Ο ‘Ερνεστ Χέμινγουεϊ, είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ου αιώνα. Τα πολλά ενδιαφέροντα και οι πνευματικές ανησυχίες του τον οδήγησαν από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Κούβα όπου θα περάσει μία μεγάλη περίοδο της ζωής του. 

Ταξιδεύοντας ο Χέμινγουεϊ θα βρεθεί στο επίκεντρο σημαντικών γεγονότων της εποχής του όπως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος , ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1922 και ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος.

Οι πνευματικές ανησυχίες του και οι εμπειρίες του τον καθοδηγούσαν στις συγγραφικές επιλογές του που εκφράστηκαν στο τεράστιο λογοτεχνικό του έργο ανάμεσα στο οποίο συγκαταλέγονται και τα περισσότερο γνωστά βιβλία του « Αποχαιρετισμός στα Όπλα», « Για ποιόν Κτυπά η Καμπάνα», και « Ο Γέρος και η Θάλασσα». Για την τεράστια συμβολή του στη λογοτεχνία ο Χέμινγουεϊ θα τιμηθεί πρώτα με το βραβείο «Πούλιτζερ» και στη συνέχεια με το βραβείο «Νόμπελ Λογοτεχνίας».

Αν και η βαθύτερη επιθυμία του ήταν πάντα η ενασχόληση με την λογοτεχνία, πριν αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε αυτήν , ο Χέμινγουεϊ θα περάσει μία περίοδο της ζωής του εργαζόμενος ως δημοσιογράφος. 

Η περίοδος αυτή θα αρχίσει στην ουσία, από τα μαθητικά του χρόνια όταν η καθηγήτρια των Αγγλικών θα τον πείσει να ασχοληθεί με την μαθητική εφημερίδα του σχολείου « The Trapeze», και θα συνεχιστεί, όταν αποφοιτήσει από το σχολείο στην εφημερίδα «The Kansas City Star», όπου θα προσληφθεί μετά από παρέμβαση του θείου του στον φίλο του και διευθυντή της εφημερίδας. 

Μετά την συμμετοχή του ως τραυματιοφορέα στο μέτωπο της Ιταλίας στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και την επιστροφή του στις ΗΠΑ ,θα προσληφθεί στην Καναδική εφημερίδα « The Toronto Star» μετά από πρόταση στη διοίκηση της εφημερίδας οικογενειακών φίλων για τους οποίους ο νεαρός τότε Χέμινγουεϊ διεκπεραίωνε κάποιες καθημερινές εργασίες.

Η θέση στην Καναδική εφημερίδα θα αποβεί καθοριστικής σημασίας στη ζωή και την μετέπειτα συγγραφική σταδιοδρομία του ‘Ερνεστ Χέμινγουεϊ. Και τούτο γιατί αφενός ο τρόπος λειτουργίας της εφημερίδας και η φιλοσοφία της σύμφωνα με την οποία δημοσίευε θέματα που ήταν σχετικά με τα ενδιαφέροντα τους, του επέτρεψαν ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά θέματα πράγμα που ταίριαζε πολύ στην προσωπικότητα του, αφετέρου μετά από μία συζήτηση με έναν από τους αρχισυντάκτες της εφημερίδας θα γίνει ο πρώτος ανταποκριτής της εφημερίδας στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι. 

Από εκεί μετά από οδηγίες του διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας θα μεταβεί το Σεπτέμβριο του 1922 στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να καλύψει τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο που είχε ήδη ξεσπάσει από τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. 

Το Γ΄ Σώμα Στρατού στη Ραιδεστό (τέλη Σεπτεμβρίου 1922)

Ο Χέμινγουεϊ θα φθάσει στην Κωνσταντινούπολη με το φημισμένο τραίνο «The Orient Express» και θα καταλύσει στο ξενοδοχείο » Λονδίνο » (Hotel Londres)που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το επίσης φημισμένο ξενοδοχείο της εποχής » Πέρα Παλλάς Hotel». Ο Χέμινγουεϊ θα απολαμβάνει το ποτό του στο «Orient μπαρ» του ξενοδοχείου Πέρα Παλλάς, το οποίο αναφέρει και στο έργο του » Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» όπου γνωρίζεται με πολλούς από τους στρατιωτικούς θαμώνες με τους οποίους συζητά τις πολεμικές και διπλωματικές εξελίξεις.

Ο Χέμινγουεϊ θα στείλει συνολικά 20 ανταποκρίσεις , την πρώτη στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 με τίτλο « Οι Βρετανοί αρκετά ισχυροί για να σώσουν την Κωνσταντινούπολη» από τη Σόφια λίγο πριν την άφιξη του στην Τουρκία και την τελευταία πάλι από τη Βουλγαρία με τίτλο « Η Πομπή των Προσφύγων Σκηνή Φρίκης». 

Στην έκδοση της 20ής Οκτωβρίου 1922, της εφημερίδας γράφει: «Ο άντρας σκεπάζει με μια κουβέρτα την ετοιμόγεννη γυναίκα του πάνω στον αραμπά για την προφυλάξει από τη βροχή. Εκείνη είναι το μόνο πρόσωπο που βγάζει κάποιους ήχους (από τους πόνους της γέννας). Η μικρή κόρη τους την κοιτάζει με τρόμο και βάζει τα κλάματα. Και η πομπή προχωρά. Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό το γράμμα να φτάσει στο Τορόντο, αλλά όταν εσείς οι αναγνώστες της Σταρ το διαβάσετε να είστε σίγουροι ότι η ίδια τρομακτική, βάναυση πορεία ενός λαού που ξεριζώθηκε από τον τόπο του θα συνεχίζει να τρεκλίζει στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο προς τη Μακεδονία».

Οι εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάμεων στην παραλία των Μουδανιών

Οι ανταποκρίσεις αυτές αποτελούν μερικά από τα καλύτερα διαπλαστικά κείμενα του, τα οποία διδάσκονται στα πανεπιστήμια στους φοιτητές της αγγλικής φιλολογίας είναι αριστουργήματα και είχαν ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση του νέου τρόπου γραφής που υιοθέτησε ο ‘Ερνεστ Χέμινγουεϊ και που έγινε εμφανές στην συλλογή διηγημάτων που δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «Στον Καιρό μας» ( In Our Time) τo 1924 στην οποία περιλαμβάνεται και το δοκίμιο « Στην Προκυμαία της Σμύρνης» (On the Quai in Smyrna) που αναφέρεται στις σπαραξικάρδιες όπως τις χαρακτηρίζει σκηνές με τις κραυγές απόγνωσης των Ελλήνων που έφθαναν στην αποβάθρα του λιμανιού της Σμύρνης, προσπαθώντας να διαφύγουν και να διασωθούν από την θηριωδία των στρατιωτών του Κεμάλ. Το χειρότερο, γράφει,» ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία». 

Και συνεχίζει δραματικά,«είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε. Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα. Το παράξενο ήταν, είπε [ο υποτιθέμενος αξιωματούχος του αμερικάνικου πολεμικού που διηγείται την ιστορία], πώς ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και κι αυτές τότε σταματούσαν…».

Μετά την κάλυψη των εργασιών της διάσκεψης που είχε ως αποτέλεσμα την σύναψη της ανακωχής των Μουδανιών , στις 11 Οκτωβρίου ο Χέμινγουεϊ θα κατευθυνθεί στην Αδριανούπολη όπου θα παρατηρήσει την πορεία των προσφύγων από τα Τουρκικά εδάφη στη Θράκη. 

Ως πολεμικός ανταποκριτής είναι σαφής. Γνωρίζει πολύ καλά πως 1.250.000 Έλληνες διώχτηκαν από τα σπίτια τους με την ανταλλαγή των πληθυσμών: «Ό,τι και να πει κανείς για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ελλάδα δεν πρόκειται να είναι υπερβολή. Ένα φτωχό κράτος με μόλις 4 εκατομμύρια πληθυσμό πρέπει να φροντίσει για άλλο ένα τρίτο των κατοίκων. Και τα σπίτια που άφησαν οι Μουσουλμάνοι που έφυγαν δεν επαρκούν σε τίποτα, χώρια η διαφορά στο επίπεδο κουλτούρας που είχαν συνηθίσει οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη».

Σε άλλη ανταπόκρισή του στη «Σταρ» γράφει: 

«Βρίσκομαι σε ένα άνετο τρένο, αλλά με τη φρίκη της εκκένωσης της Θράκης όλα μου φαίνονται απίστευτα. Έστειλα τηλεγράφημα στη «Σταρ»» από την Αδριανούπολη. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Η εκκένωση συνεχίζεται… 

Ψιχάλιζε. 

Στην άκρη του λασπόδρομου έβλεπα την ατέλειωτη πορεία της ανθρωποθάλασσας να κινείται αργά στην Αδριανούπολη και μετά να χωρίζεται σ’ αυτούς που πήγαιναν στη Δυτική Θράκη και τη Μακεδονία. Δε μπορούσα να βγάλω από το νου μου τους άμοιρους ανθρώπους που βρίσκονταν στην πομπή γιατί είχα δει τρομερά πράγματα σε μια μόνο μέρα. 

Η Ανακωχή των Μουδανιών στον αμερικανικό Τύπο

Η ξενοδόχισσα προσπάθησε να με παρηγορήσει με μια τρομερή τούρκικη παροιμία: «Δε φταίει μόνο το τσεκούρι, φταίει και το δέντρο». (Toronto Star, 14 Νοέμβρη 1922) «Η υποχώρηση του ελληνικού στρατού ήταν μια θλιβερή υπόθεση, αλλά δε χρειάζεται να κατηγορούμε γι’ αυτό τον απλό Έλληνα φαντάρο. Ακόμα και όταν γινόταν εκκενώσεις περιοχών οι Έλληνες δρούσαν ως πραγματικοί στρατιώτες. Ο Κεμάλ θα είχε μεγάλο πρόβλημα αν ήταν να τους αντιμετωπίσει στη Θράκη.» 

Ο λοχαγός Wittal του Ινδικού Ιππικού, που βρισκόταν στην Ανατόλια ως παρατηρητής κατά τη διάρκεια του πολέμου των Ελλήνων με τον Κεμάλ, μου είπε: «Οι Έλληνες στρατιώτες ήταν μαχητές πρώτης κατηγορίας. Οι αξιωματικοί τους ήταν άριστοι… Θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει την Άγκυρα και να τελειώσουν τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί». 

Και τελειώνει τη δραματική αφήγησή του με μια πρόταση που θα την έγραφε μόνο ένας πραγματικά μεγάλος νομπελίστας συγγραφέας σαν αυτόν: «Όλη μέρα περνούν δίπλα μου, λεροί, εξαντλημένοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι στρατιώτες που βαδίζουν στη γκρίζα γυμνή ύπαιθρο της Θράκης. Χωρίς μπάντες, χωρίς (ανθρωπιστικές) οργανώσεις να τους ανακουφίσουν, χωρίς τόπο να ξαποστάσουν, παρά γεμάτοι ψείρες, με βρώμικες κουβέρτες και κουνούπια όλη τη νύχτα. Είναι οι τελευταίοι από αυτό που ήταν κάποτε η δόξα της Ελλάδας. Κι αυτό είναι το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας» (Toronto Star, 3 Νοεμβρίου 1922).

Σε ένα από τελευταία του άρθρα από την Τουρκία στην Τορόντο Σταρ γράφει: «Ποιος θα θρέψει τόσο πληθυσμό; Κανένας δεν το ξέρει και μέσα στα επόμενα χρόνια ο χριστιανικός κόσμος θα ακούει μια σπαρακτική κραυγή που ελπίζω να φτάσει και ως τον Καναδά: 

Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!»

Αυτά ήταν τα λόγια ενός, από τη φύση του σκληραγωγημένου πολεμικού ανταποκριτή και σπουδαίου συγγραφέα, ο οποίος όμως δεν μπόρεσε να μη συγκινηθεί με τόσο ανθρώπινο πόνο και τέτοιο ξεριζωμό.

Στη συνέχεια μετά από έναν σύντομο σταθμό στο Παρίσι , έφθασε στη Λωζάννη για να καλύψει την ομώνυμη Συνδιάσκεψη, η οποία έβαλε τέλος στις Ελληνοτουρκικές διαφορές της περιόδου.

Από τη Λωζάννη ο ‘Ερνεστ Χέμινγουεϊ θα στείλει ορισμένες ανταποκρίσεις σχετικά με τις διπλωματικές διεργασίες και τις διευθετήσεις, όπως επίσης και για τα πρόσωπα που είχαν καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση της Συνδιάσκεψης.

Γ. Δημητρακόπουλος 

πηγή:https://www.alltimeclassic.net/

1/10/1922:Με τη Συνθήκη των Μουδανιών η Ελλάδα χάνει την Ανατολική Θράκη