24 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974.Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ & ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ.

20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974. 

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΣΒΑΛΟΥΝ 

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ.

Τέσσερες ημέρες μετά μαζεύεται κάθε χρόνο  το κλεπτοκρατικό αντισυνταγματικό τόξο για να εορτάσει την τις παρανομίες του εις βάρος του Ελληνικού λαού από το 1974 και δώθε. 

Σε παλιότερες συνάξεις υπήρχε και χοροεσπερίδα, αλλά τα τελευταία χρόνια κρατούν χαρακτήρα- τρομάρα τους – και τελούν μόνο εσπερίδα άνευ φαγητού. 

Πάμε να δούμε λοιπόν για ποιο λόγο γίνεται αυτή η εορτή για τη δημοκρατία, όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται και να τελείται κάθε 24η Ιουλίου. 

Εορτάζουν, λένε οι ειδήμονες των πολιτικών δρώμενων, την κατάρρευση της επάρατης χούντας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας από τους λαοσώστες πολιτικούς τον Ιούλιο του 1974. Εορτάζουν λοιπόν την επάνοδο του <εθνάρχη> από την αυτοεξορία του από το Παρίσι- άκου αυτοεξορία και μάλιστα στο Παρίσι- την ίδια στιγμή που το αίμα στην Κύπρο έρεε άφθονο. 

Ήταν τέτοιου μεγέθους και τέτοιας προβολής η αποκατάσταση και η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας που κάθε τομέας της κοινωνίας έτυχε εκπτώσεων άνευ προηγουμένου. 

Με την «αποκατάσταση» προσβλήθηκε πρώτα η παιδεία με τις μεταρρυθμίσεις Ράλλη. Έπειτα μας βάλανε στην ΕΟΚ, όπου άρχισε η αποδόμηση της Εθνικής μας κυριαρχίας. 

Την διακυβέρνηση ανέλαβε μετά το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ όπου εκβαρβάρωσε τη γλώσσα με την εισαγωγή του μονοτονικού. Έπειτα περίλαβαν το θεσμό της οικογένειας με την νομιμοποίηση του πολιτικού γάμου και με κερασάκι στην τούρτα την νομιμοποίηση των εκτρώσεων. Φώναζαν οι τότε αντιπολιτευόμενοι ψευτονεοδημοκράτες, αλλά όταν έγιναν εξουσία τα ξέχασαν όλα. Στη συνέχεια αλώθηκε ο δημοσιοϋπαλληλικός τομέας όπου κάθε άξεστος και αμόρφωτος διορίστηκε στο δημόσιο. 

Τα οφέλη της αποκατάστασης συνεχίστηκαν με την αποβιομηχάνιση της Χώρας και τους εργατοπατέρες να έχουν τον πρώτο λόγο. Η «αποκατάσταση» συνεχίστηκε την δεκαετία του 1990 με την νομιμοφανή αφαίμαξη των περιουσιών του Ελληνικού λαού μέσω χρηματιστηρίου, αλλά συνάμα είχαμε κι άλλες εκπτώσεις στην παιδεία μιας και τότε «θεσμοθετήθηκαν» οι καταλήψεις στα σχολεία, γάγγραινα που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. τη δεκαετία του 2000 εκβαραθρώθηκε κάθε αρχή και αξία πατροπαράδοτη που είχε στο πετσί του ο Έλληνας, μιας και ήταν η εποχή των παχιών αγελάδων. 

Το δανεικό χρήμα που έπαιρναν οι τότε κυβερνήσεις έρεε άφθονο στα ελληνικά νοικοκυριά εκμαυλίζοντας ό,τι είχε μείνει ορθό από αρχές και αξίες. Στη συνέχεια η άπλετη δημοκρατία που σκέπαζε τον Τόπο επέτρεψε και την οικονομική του καταστροφή, θέτοντας τη Χώρα υπό διεθνή επιτροπεία. 

Τα οφέλη από την «αποκατάσταση» συνεχίστηκαν φθάνοντας σε σημείο, οι κίναιδοι και οι λεσβίες να κάνουν δημόσιες παρελάσεις «εορτάζοντας» την νομοθέτηση του να παντρεύονται μεταξύ των και να υιοθετούν παιδιά, ερεθίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τις θρησκευτικές αρχές του λαού μας.

Η αποκατάσταση μας έκανε να ζούμε θέλοντας και μη με τριτοκοσμικά φύλα πράγμα που οι προεκτάσεις του είναι οδυνηρές για τον Τόπο. Η συνέχεια των κοινωνικών εκπτώσεων από την «αποκατάσταση» μεσουρανεί ακόμη και σήμερα δείχνοντας μας τη δράση των μπαχαλάκηδων, πώς να σπάνε μηχανήματα εισιτηρίων, πώς να πυρπολούν λεωφορεία και τρόλεϊ, πώς να ξυλοφορτώνουν καθηγητές αλλά και απλό κοσμάκη, πώς να κάνουν επιθέσεις και εισβολές σε όποιο δημόσιο ή ιδιωτικό κτίριο τους γουστάρει, με τις εκπτώσεις να μην έχουν κατευνασμό. 

Είναι να μην δακρύσει κανείς όταν απολαμβάνει τέτοια οφέλη που του προσφέρει απλόχερα η «δημοκρατία»; ! ! !

Οι ρίζες όμως της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας. 

Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. 

Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. 

Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. 

Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. 

O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση»κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων. 

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. 

Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του. 

Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; 

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής;

Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; 

Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή 

«…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; 

Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές; 

Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. 

Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. 

Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. 

Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. 

Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. 

Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τονΤαγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. 

Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. 

Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. 

Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών. 

O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία,το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής.

Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. 

Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας.

45 χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. 

Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού). 

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας 

«Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.

Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. 

Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

Kίμωνος, του Αθηναίου

Θα γιορτάζουν και πάλι οι… δημοκράταροι, της «δημοκρατίας ‘74», στο σύνολό τους! Είναι βέβαια η δεύτερη γιορτινή μέρα του χρόνου γι’ αυτούς – η άλλη είναι η 17 Νοεμβρίου, της διαβόητης «Γενιάς του Πολυτεχνείου».

Λένε επέστρεψε ο « εθνάρχης » τους και το υπόλοιπο κοπάδι των φαύλων πολιτικάντηδων, την ίδια ώρα που η Κύπρος δεχόταν την εισβολή του Αττίλα. Διόλου τυχαία. 

Την πούλησαν για να ξαναγυρίσουν!

Ξαναγύρισαν και διέλυσαν τη χώρα! Από πού ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις. Παρέλαβαν μια οικονομία ακμάζουσα, με μηδέν ανεργία...και εξωτερικό χρέος και μερικά χρόνια αργότερα οδήγησαν την καταχρεωμένη χώρα στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων του ΔΝΤ! 

Έκλεισαν στη φυλακή τους πρωτεργάτες του οικονομικού θαύματος – κι «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»! 

Ολοκλήρωσαν την προδοσία, με τον Αττίλα 2, γιατί «η Κύπρος κείται μακράν»! Διέλυσαν την Παιδεία, παραδίδοντάς την στα χέρια της αριστεράς, με αποτέλεσμα να βγαίνουν από τα σχολεία στρατιές αγραμμάτων!

Την Ιστορία μας την έγραψαν πλέον οι διψασμένοι για εκδίκηση ηττημένοι! 

Γέμισαν την Ελλάδα με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες! 

Έδιωξαν τους νέους στο εξωτερικό, γιατί η Ελλάδα δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα, όπως την κατάντησαν!

Και προπάντων, έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν το σκασμό, κι ακόμα δεν έχουν χορτάσει!

«Δημοκράταροι» φτάνει, πάρτε τη «δημοκρατία» σας και φύγετε από δω, αλλά πρώτα, φέρτε πίσω τα κλεμμένα!

ΝΑ ΖΥΜΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ

Ο καιρός των «δημοκρατικών» μνημονίων και των κατοχικών κηδεμονιών ανακάτεψε τις ιδεολογίες και τις συρρίκνωσε αναλόγως με τις εκδουλεύσεις των προθύμων προς το νεοταξικό σύστημα εξουσίας. 

Το ωστικό κύμα των πιέσεων προς τα λαϊκά στρώματα δοκιμάζει τις αντοχές τού εθνικιστικού κινήματος, αφήνοντας δίχως κοινοβουλευτική εκπροσώπηση τον ελληνικό πατριωτισμό. Αλλά χωρίς πατριωτισμό, βούληση ελληνική που είναι το αληθινό ζητούμενο δεν νοείται. Διότι βούληση ελληνική χρειαζόμαστε και όχι κοινή βούληση εμπόρων τού έθνους. 

Η απομείωση των ηθικών αξιών φέρνει μοιραία την απομείωση των εθνικών ιδεωδών. Οι δε γκρίνιες ουδόλως ωφελούν τον Ελληνισμό. Είναι το ίδιο αναποτελεσματικές με την επιλογή τού λαού σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στο πρόσωπο τού επόμενου διαχειριστή αντί τού προηγούμενου συνδιαχειριστή που είναι αμφότεροι το ίδιο πρόθυμοι δωσίλογοι και απομειωτές τού Ελληνισμού. 

Ο δε Ελληνικός Εθνικισμός οφείλει να διαγράψει τούς ριψάσπιδες και να γίνει ένα με τον λαό, διεισδύοντας στην κοινωνία.

Τα κομματικά τείχη δεν αντιστοιχούν στο Εθνικιστικό Κίνημα. Ο Εθνικισμός δεν είναι συγκυριακό κόμμα. Ο Εθνικισμός είναι στάση ζωής και αξιακός κώδικας. Τα τείχη τού Εθνικισμού ξεμακραίνουν και απλώνονται όπου ζει η πίστη και η πατριωτική συνείδηση. Ο Ελληνικός Εθνικισμός είναι η φωνή τού Ελληνισμού. Ο Θεός είναι Ένας. Ο Ελληνικός Λαός είναι Ένας. Ο Ελληνισμός είναι Ορθοδοξία. Ο Ελληνισμός είναι Ελληνική Φυλή. Ένας λοιπόν πρέπει να γίνει και ο Ελληνικός Εθνικισμός.

Είδα προσεκτικά τι συνέβη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις όπως και σε όλα τα μνημονιακά χρόνια. Τα ίδια μνημονιακά χάλια. Έβγαλα και συνέκρινα τα συμπεράσματά μου μαζί με όλα τα πέτρινα μα και ωφέλιμα μνημονιακά χρόνια. Πέτρινα διότι είναι κατοχικά. 

Ωφέλιμα διότι απέδειξαν κρυφές προθέσεις που έγιναν οδυνηρές πράξεις. Άκουσα παράπονα και καταγγελίες. Είδα διαιρέσεις και αποσχίσεις. Είδα τον λαό να αφήνεται έρμαιο στην απελπισία του και στην καλλιέργεια ωφελημένων και διπολικής τυραννίας. Να λέγεται τι έκανε στραβά και τι δεν έκανε ίσια το εθνικιστικό κίνημα.

Το ζήτημα είναι ότι ο κοινοβουλευτισμός φτιάχνει ένα προνομιακό πεδίο για λίγους που διαφεντεύουν τούς πολλούς. Το πολιτικό σύστημα δίδει ψωμί σε όσους τού δίδουν ανοχή στο ξεπούλημα εδαφών και πόρων με την μείωση τού Ελληνισμού. 

Αν λοιπόν η Ελλάς μείνει δίχως Εθνικιστικό Κίνημα με ισχυρό παρεμβατικό ρόλο, είναι ζήτημα πολύ λίγου χρόνου ο αφανισμός τού Ελληνισμού. Κι αν το Εθνικιστικό Κίνημα κλειστεί εκτός κοινωνίας και δεν δώσει λόγο στον Ελληνισμό, τότε δεν θα έχει μέλλον και λόγο ύπαρξης.

Το Εθνικιστικό Κίνημα έκανε σίγουρα τα δικά του λάθη. Το ζητούμενο είναι η διόρθωση αυτών των λαθών. Είναι η ζύμωσή του μέσα από την επαφή με τον ελληνικό λαό. Είναι η εμπέδωση των ελληνικών ιδανικών στο λαό μας που τον μάθανε ότι η αγάπη στο Έθνος είναι τάχα μου μίσος ή ξένο ήθος. Είναι ο Ελληνικός Εθνικισμός που αγαπάει πάσα ελληνική ζωή και επομένως δεν μπορεί να ονομάζεται ακραίος από τούς ακραίους διεθνιστές.

Είναι η πολιτική επικοινωνία που διεισδύει σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε μέσο ενημέρωσης, θέτοντας ευθύνες και κάνοντας την ευθύνη τού Ελληνικού Εθνικισμού βήμα αναγεννήσεως τού Ελληνισμού. 

Είναι η συνύπαρξη κάθε πατριωτικής και εθνικής συλλογικότητας σε έναν μεγάλο και ενιαίο συνεταιρισμό εθνικής δράσης για να γίνει η Ελλάς χώρα Ελλήνων. Διότι όλοι μαζί θα πάμε μπροστά ή όλοι μαζί θα χαθούμε.

Κάποιοι μάς είπανε τον κοινωνισμό ότι είναι σοσιαλισμός. Κάποιοι άλλοι μάς είπαν τον εθνικισμό μη ελληνικό και μισερό. Αυτούς τούς γνωστούς ακραίους τής αλλοιώσεως τής Φυλής μας και τής κλοπής τής Πατρίδος μας πρέπει να τούς βγάλουμε έξω από τη ζωή μας. 

Η κοινωνική αλληλεγγύη των Ελλήνων είναι Κοινωνισμός. Ο Ελληνικός Εθνικισμός είναι η αγάπη των παιδιών τής Ελλάδος στην Πατρίδα τους. Η γη τής Πατρίδος μας είναι η περιουσία μας τής οποίας το ανθοβόλημα και το τράνεμα είναι η ανάπτυξη τής ζωής μας. Ιδού οδός ωφέλιμη και εθνικιστική.

ΚΥΠΡΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 1974. ΚΥΠΡΙΑΚΟ - ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ -ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΖΥΡΙΧΗΣ-ΛΟΝΔΙΝΟΥ- ΣΧΕΔΙΟ ΑΤΣΕΣΟΝ- ΜΑΚΑΡΙΟΣ & ΑΓΓΛΟΙ ΕΚΤΟΠΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ -ΠΡΟΔΟΣΙΑ-ΕΙΣΒΟΛΗ.

ΚΥΠΡΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 1974 : Ανοίξτε τον φάκελο της Κύπρου! 

Όλοι οι Έλληνες πρέπει να μάθουν την αλήθεια. 

Γιατί πάνω στο "πτώμα" της Κύπρου "γεννήθηκε" η...μεταπολίτευση.

Την ατμόσφαιρα της μεταπολίτευσης δηλητηρίασε από την αρχή η υποψία πως η διερεύνηση πάγωσε για να μην αποκαλυφθεί είτε η εμπλοκή πολιτικών προσώπων στην Κυπριακή Τραγωδία του 1974 (στο πλαίσιο κάποιας απροσδιόριστου μεγέθους συναλλαγής με τον «ξένο παράγοντα» ώστε να αποφευχθούν οι συνέπειες μιας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης), είτε κάποια ανήθικη παρασκηνιακή συναλλαγή του πολιτικού κόσμου με τους χουντικούς για να διασφαλιστεί η ομαλή «μετάβαση» στην Κοινοβουλευτική ζωή.

Είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς για όλα αυτά. Μπορεί κάτι από αυτά να αληθεύει, μπορεί τίποτα ή και όλα μαζί. Κανείς δεν ξέρει. Αυτό όμως που δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί, είναι πως έγινε μέτοχος ή κοινωνός αυτής της καχυποψίας που είναι διάχυτη στο κοινωνικό σώμα σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

ΚΥΠΡΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ 1974: Καμιά ελληνική κυβέρνηση, ούτε την εποχή της Αγγλοκρατίας ούτε την εποχή της Αμερικανοκρατίας, δεν πίστεψε στο όραμα της ένωσης πoυ είχε ο Ελληνικός και ο Ελληνoκυπριακός λαός.

Η Κύπρος το 1571 από τους Λατίνους πέφτει στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Συνδέεται έτσι με τον Ελληνισμό που βρίσκεται μέσα στο χώρο αυτό κι έτσι ο κυπριακός πληθυσμός μετέχει στη διαδικασία διαμόρφωσης της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης.

Ο Ι. Καρατζάς, συνεργάτης τoυ Ρήγα, ήταν Κύπριος (ζούσε στην Ουγγαρία) και δολοφονήθηκε μαζί με το Ρήγα. Η Φιλική Εταιρεία στέλνει ανθρώπους της να μυήσουν τον ανώτερο κλήρο και τους προύχοντες.

Μεταξύ των Φιλικών της Κύπρoυ ήταν ο αρχιεπίσκoπος Kυπριανός. Οταν τον Ιούνιο του 1821 κατεβαίνει στην Κύπρο ο Κανάρης, οι Τούρκοι πνίγoυν στο αίμα κάθε εκδήλωση συμμετοχής στην επανάσταση εκτελώντας μεταξύ άλλων τον αρχιεπίσκοπο και τους επιοκόπoυς Πάφου, Κιτίου, Κηρύνειας. 

Μετά τη δημιουργία τoυ ελληνικού κράτους, χιλιάδες Κύπριοι πολέμησαν μαζί με τον ελληνικό στρατό στούς πολέμους του 1897, 1912-1913 κ.επ. και βοηθούν ενεργά το ενωτικό κίνημα της Kρήτης.

Το 1878, μετά το ρωσοτουρκικό πόλεμο, το νησί παραχωρείται από τους Τούρκους με νοίκι στη Βρεταννία (με τη μυστική συνθήκη της 4/6/1878) σε αντίβαρο της ρωσικής απειλής. 

Με τη συνθήκη αυτή η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρεί «την υψηλή επικυριαρχία». Το 1914 με την αρχή τoυ πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η Βρεταννία θεωρεί άκυρη τη συμφωνία του 1878 και προσαρτά επίσημα την Κύπρο. Στη 1/5/1925 κήρυξαν το νησί αποικία τους μετά τη συνθήκη της Λωζάνης, που υπέγραψε και η Τουρκία.

Είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής συνείδησης που υπήρχε στην Κύπρο, ότι το 1878 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου δήλωνε στον πρώτο Άγγλο Αρμοστή τα εξής:

«Δεχόμεθα την μεταβολήν της κυβερνήσεως, τοσούτω μάλλον καθ' όσον πεποίθαμεν ότι η Μ Βρεταννία θα βοηθήσει την Κύπρον, όπως έκαμε με τας Ιονίους Νήσους, ίνα αύτη ενωθεί μετά της μητρός Ελλάδας, μετά της οποίας είναι εθνικώς συνδεδεμένη». 

Πριν από το 1571 η Κύπρος δεν είχε ούτε ένα Τούρκο. Η τουρκική μειονότητα της Κύπρου δημιουργείται με την παραμονή εκεί του οθωμανικού στρατού. 

Το 1841 καταγράφονται 76.000 Έλληνες Κύπριοι και 33.000 Τούρκοι Κύπριοι (το 1945 αντίστοιχα τα ποσοστά είναι 78,9% και 17.8%.

Η ορθόδοξη εκκλησία της Κύπρου απόκτησε ισχυρή εξoυσία Το 1754 ο Σoυλτάνος αναγνωρίζει τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο Κύπρου ως τον ανώτατο πολιτικό ηγέτη των Ελληνοκυπρίων (εθνάρχης). 

Στην τουρκοκρατία η εκκλησία είχε το αποκλειστικό προνόμιο να συγκεντρώνει τους φόρους για λογαριασμό του Σouλτάνου και το δικαίωμα της φροντίδος της δημόσιας τάξης στο νησί. Έτσι αποκτά σημαντική περιουσία κι έχει στα χέρια της την ηγεσία της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Οι Βρεταννοί αποικιοκράτες από το 1878 αρχίζουν να καλλιεργούν τη διχόνοια μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. 

Με το αποικιακό «Σύνταγμα» τoυ 1821 δημιούργησαν ένα διοικητικό σύστημα που βασιζόταν στη διαίρεση του πληθυσμού με βάση την καταγωγή του (Νομοθετικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον Άγγλο Αρμοστή, 6 Άγγλoυς υπαλλήλους διορισμένους, 9 Έλληνες, 3 Τούρκους, που εκλέγονταν χωριστά από τις δύο κοινότητες). 

Ακόμη και τα Σχολεία ήταν χωριστά. Οι Βρεταννοί επιδιώκουν να μην υπάρχει συνεργασία τoυ πληθυσμού, κάτι που υπήρχε κατά την οθωμανική κυριαρχία, βασιζόμενοι στη μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε». Φτάνουν στο σημείο να προτρέπουν χωρίς επιτυχία, τους Τουρκοκύπριoυς να πηγαίνουν εθελοντικά στον τουρκικό στρατό. 

Η βρεταννική πολιτική ενθαρρύνει τους Τουρκοκυπρίους να ζητούν την επιστροφή της Κύπρου στην Οθωμανική Aυτοκρατορία σε αντίβαρο των διαβημάτων των Ελληνοκυπρίων για ένωση. 

Τη διαίρεση του πληθυσμού ευνόησαν εκτός των Βρεταννών και οι εκάστοτε κυβερνήσεις Ελλάδας, Τουρκίας καθώς και οι ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές ηγεσίες. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι από την Αθήνα στη διάρκεια τoυ εμφύλιoυ στέλνονταν μεταφρασμένα στα τουρκικά ευαγγέλια για προσηλυτισμό των Τουρκοκυπρίων.

Καμμιά ελληνική κυβέρνηση, ούτε την εποχή της αγγλοκρατίας ούτε την εποχή της αμερικανοκρατίας, δεν πίστεψε στην ένωση. 

Το 1931 , όταν ξεσπά στην Κύπρο λαϊκή εξέγερση με γνήσιο αντιαποικιακό χαρακτήρα κατά των Βρεταννών, που είχαν επιβάλει τότε το δικό τους ποινικό Kώδικα, στη Βουλή ο Ε. Βενιζέλος δηλώνει «Ζωτικότατα συμφέροντα της Ελλάδος επιβάλλoυν εις αυτήν να διατηρεί σχέσεις αδιαταράκτoυ φιλίας και προς την Μ. Βρεταννίαν και προς την γείτονά μας, μεγάλην μεσογειακήν δύναμιν, Ιταλίαν. 

Είναι αδύνατον η φιλία αυτή να μείνη αδιατάρακτος, εάν το ελληνικόν κράτος υπέθαλπε ή υπεβοήθει την επιδίωξιν εθνικών πόθων των κατοίκων των νήσων τούτων» (δηλ. της Δωδεκανήσου και της Κύπρου). 

Στις 6/7/46 ο Κ. Τσαλδάρης δηλώνει «η Κύπρος δεν αποτελεί εθνικήν διεκδίκησιν της Ελλάδος». Τον Αύγουστο του 1948 ο Θ. Σοφούλης δήλωνε ότι δεν χρειάζεται να συζητιέται το Κυπριακό, γιατί «κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα προξενούσε σοβαρές ζημιές στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος».

Μέχρι το τέλος της απόλυτης αγγλοκρατίας στη χώρα μας για τις κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν υπήρχε κυπριακό πρόβλημα. 

Όμως, και μετά την επιβολή της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα, οι Βρεταννοί έχουν ισχυρά ερείσματα στην πoλιτική ηγεσία στην Ελλάδα (Παλάτι, πολιτικοί ηγέτες).

Το 1950 ο Γ. Παπανδρέου σ' επιστολή του προς το Δήμαρχο Λευκωσίας μεταξύ άλλων γράφει: «Η Ελλάς σήμερον αναπνέει με δύο πνεύμονας, τον μεν αγγλικόν, τον δε αμερικανικόν και δι' αυτό δεν ημπορεί λόγω του Κυπριακού να πάθει ασφυξίαν».

Τα πράγματα όμως είχαν αρχίσει) ν' αλλάζoυν. Με το τέλος του Β' παγκοσμίου, πολέμου, οι ΗΠΑ μπαίνουν στο προσκήνιο και εκτοπίζουν σταδιακά τις παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία). Η περιοχή της Μ. Ανατολής γίνεται πεδίο σκληρής αναμέτρησης.

Πριν τον πόλεμο οι Βρετανοί ελέγχoυν το 80% των πετρελαίων της Μ. Ανατολής, ενώ οι Αμερικανοί μόλις το 14%. 

Το 1955 η Βρεταννία ελέγχει μόλις το 30% των πετρελαίων της περιοχής, οι ΗΠΑ το 65%, ενώ η Γαλλία μόνο το 25% της Ιράκ Πετρόλεουμ. 

Για τη Βρετανία η Κύπρος έχει γίνει ζωτικό σημείο στην προσπάθειά της να περισώσει ό,τι μπορεί από το παλιό αποικιακό στρατηγικό της σύστημα.

Οι ΗΠΑ μεθοδικά αξιοποιούν το κενό που δημιουργείται για τους Βρετανούς με την ανάπτυξη των εθνικοαπελευθερωτικών - αντιαποικιακών κινημάτων των αραβικών λαών, προσέχοντας όμως να μην ξυπνήσουν τη συνείδηση του αραβικoύ έθνους. 

Στο Κυπριακό επιδιώκουν να ανοίξει το θέμα διαμέσου των ελληνικών κυβερνήσεων πou ελέγχουν. Από τότε οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αρνούνται ότι υπάρχει κυπριακό ζήτημα. .

Δε θέλoυν όμως οι ΗΠΑ να δημιουργηθεί ένα ανεξέλεγκτο εθνικοαπελευθερωτικό - αντιαποικιακό κίνημα στην Κύπρο, ούτε να αναμιχθεί η ΕΣΣΔ, που είχε ήδη μπει στο προσκήνιο στην περιοχή.

Στην Κύπρο, παρά την άρνηση της κυβέρνησης της Αθήνας, με πρωτοβουλία της κυπριακής εκκλησίας, γίνεται δημοψήφισμα για την ένωση (15 ως 22 Γενάρη 1950), πoυ υπογράφεται από 215.108 Ελληνοκύπριους (96%). 

Στο υπόλοιπο 4% συγκαταλέγονται και δημόσιοι υπάλληλοι που τους απαγόρευσαν οι Βρεταννοί να υπογράψoυν. Ο Πλαστήρας αρνείται να παραλάβει τo απoτέλεσμα του δημοψηφίσματος. 

Στις 20/8/1950 ο Μακάριος εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος. Την ηγεσία του ενωτικού κινήματος στην Κύπρο την έχει η εκκλησία, που η πολιτική της δεν ταυτίζεται με τις εξαρτημένες Kυβερνήσεις της Αθήνας. 

Οι στόχοι της όμως δεν ξεπερνούν την ένωση, που την έβλεπε μέσα σ' ένα συντηρητικό αστικό πλαίσιο, όπου η εξάρτηση παίζει βασικό ρόλο. Γι' αυτό δεν ευνοεί την ανάπτυξη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος ενάντια στην αποικιοκρατία, που να στηρίζεται στο σύνολο του κυπριακού λαού (δηλ. και στoυς Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους) και δεν βάζει κοινωνικά αιτήματα 

(οι Τouρκοκύπριοι είναι από τα πιό φτωχά στρώματα του κυπριακού πληθυσμού).

Ο Μακάριος, αν και κινήθηκε στα πλαίσια της εξάρτησης, επηρεαζόμενος ιδιαίτερα από τον αγγλικό παράγοντα, μετά την επιστροφή τoυ από την εξορία του στις Σεϋχέλλες, ήταν επίσης ο εκφραστής της πολιτικής της κυπριακής εκκλησίας που είχε παράδοση πολιτικής αυτονομίας. .

Eiχε, ταυτόχρονα, και προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, γι' αυτό και η πoλιτική του ήταν αντιφατική στις διάφορες ιστορικές περιόδους του Κυπριακού.

Δεν υπήρξε γνήσια ηγεσία του κυπριακού λαϊκού κινήματος. Το ΑΚΕΛ, σ' όλη του την ιστορία, ακολούθησε συμβιβαστική πολιτική, που εναρμονιζόταν με τη σοβιετική θέση για την περιοχή. 

Η ΕΣΣΔ από παλιά δεν αμφισβήτησε στην πράξη τα βρετανικά ή τα αμερικανικά συμφέροντα στην Κύπρο. 

Δεν ήθελε την ένωση ούτε τη διπλή ένωση, που θα επισημοποιούσε την επέκταση του ΝΑΤΟ στη Μ. Ανατολή. 

Δεχόταν ακόμη και «τύποις» ένα ενιαίο κράτος (Στις 20 Γενάρη 1965 ο Γκρομίκο σε συνέντευξή του στην «Ισβέστια» δεν ήταν αντίθετος με την Ομοσπoνδία). Eπιδίωκε μόνο να διατηρεί την επιρροή της σ' ένα τμήμα της κυπριακής πoλιτικής ηγεσίας.

Από το 1950 η ελληνοκυπριακή ηγεσία επιδιώκει να συζητηθεί το Κυπριακό στον ΟΗΕ. 

Οι κυβερνήσεις της Αθήνας αρνούνται. 

Στην Ελλάδα δημιουργείται λαϊκό κίνημα για την ένωση.

Στις 4/3/1953 στην Αθήνα γίνονται αιματηρές συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας. 

Ο Μακάριος δεν κρύβει την αντίθεσή τoυ με τον Παπάγο. 

Στις 12/8/53 ο Μακάριος, ως ηγέτης των Ελληνοκυπρίων,υποβάλλει αίτηση στον ΟΗΕ να εφαρμοσθεί για την Κύπρο η αρχή της αυτοδιάθεσης. Η κυβέρνηση Παπάγου αρνείται να υιοθετήσει το αίτημα, γιατί, όπως δήλωσε αργότερα (12/12/58) ο Σ. Βενιζέλος στη Βoυλή, «...σταθερώς η Αμερική μας απέτρεπε να προσφύγωμεν εις τα Ηνωμένα Έθνη».

Οι ΗΠΑ ήθελαν να γίνουν υπερδύναμη, χωρίς όμως να βάζουν σε κίνδυνο τη συνοχή του δυτικού στρατόπεδoυ, γι' αυτό δεν εναντιώνονται φανερά στη Βρεταννία. 

Γνώριζαν άλλωστε ότι οι Βρεταννοί είχαν (κι έχουν) ισχυρά ερείσματα στην Ελλάδα. 

Ο Παπάγος ένα χρόνο αργότερα εγγράφει στις 20/8/54 το Κυπριακό για συζήτηση στον ΟΗΕ. Οι ΗΠΑ τώρα δε διαφωνούν θέλοντας να πιέσoυν τη Βρεταννία.

Στο μεταξύ, το ενωτικό κίνημα στην Ελλάδα και στην Κύπρο παίρνει διαστάσεις. 

Η κυβέρνηση της Αθήνας πιέζεται ασφυκτικά. Οι ΗΠΑ όμως δε θέλουν συζήτηση επί της ουσίας. Η απόφαση που βγαίνει τους ευνοεί, γιατί δέχεται ότι υπάρχει κυπριακό πρόβλημα, όμως είναι άκαιρο να υπάρξει κάποια λύση.

Aπό το 1952 έχουν αρχίσει οι προετοιμασίες για ένοπλη δράση στην Kύπρο. Ο Γρίβας (Κύπριoς) , πoυ στη διάρκεια της κατοχής ήταν άνθρωπος των Άγγλων, είχε επαφές με τον αρχηγό του ΓΕΣ στρατηγό Κοσμά, που ήταν υπέρ του ένοπλου αγώνα. 

Πίσω από το στρατηγό Κοσμά ήταν ο Παπάγος. Πίσω από τον Παπάγο ήταν οι Αμερικανοί. 

Ο Μακάριος, ενώ συμμετέχει στις προετοιμασίες, δε φαίνεται ένθερμος θιασώτης του ένοπλου αγώνα. Το ΑΚΕΛ είναι αντίθετο, ενώ το ΚΚΕ καταγγέλλει και ουσιαστικά καταδίδει το Γρίβα («ψευτοδιγενή», «τρακατρούκα» κλπ.). 

Στο ΑΚΕΛ ορισμένα στελέχη (Β. Λυσσαρίδης) διαφωνούν και συγκροτούν ένοπλες ομάδες που αγωνίσθηκαν μαζί με την ΕΟΚΑ, Το ΚKE άλλαξε γραμμή μετά το Ζαχαριάδη. 

Το Φλεβάρη του 1957 καλούσε τους Κύπριους αγωνιστές να συνεχίσουν «ακλόνητοι τον αγώνα που διευθύνουν οι πατριωτικές οργανώσεις ΑΚΕΛ, Εθναρχία και ΕΟΚΑ».

Ο όρκος της ΕΟΚΑ, ενώ μιλούσε για την απoτίναξη του αγγλικού ζυγού, δεν περιείχε τη λέξη «ένωση», που συγκινούσε τότε τους Ελληνοκύπριους. Η ηγεσία της οργάνωσης βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που έχουν υπηρετήσει ξένα συμφέροντα. 

Όμως με αυτές τις προϋποθέσεις οι ΗΠΑ αντικειμενικά ευνοούνται στην πολιτική τους να εκτοπίσουν τη Βρεταννία και να βάλουν «πόδι» στην Κύπρο, αξιοποιώντας το όραμα της ένωσης πoυ είχε ο ελληνικός και ο ελληνoκυπριακός λαός.

Τη νύχτα της 31 Μάρτη - 1 Απρίλη 1955 η ΕΟΚΑ αρχίζει δράση με εκρήξεις βομβών. 

Οι Βρεταννοί, σαν αντίβαρο, μεθοδεύουν την ανάμειξη της Τουρκίας στο Κυπριακό.

 Τον Ιούνιο του 1955 ο Ήντεν καλεί στο Λονδίνο αντιπροσώπους από την Ελλάδα και την Τουρκία για να συζητήσουν θέματα της Μ. Ανατολής που συμπεριλαμβάνουν και την Κύπρο. Παρά την αντίδραση του Μακάριου, η ελληνική κυβέρνηση στέλνει τον υπουργό Εξωτερικών (Στεφανόπουλος) αναγνωρίζοντας έτσι επίσημα την τουρκική ανάμειξη. 

Η τριμερής διάσκεψη (από 29/8/55 ως 7/9/55) τελειώνει χωρίς απόφαση.

Ο στόχος της Βρεταννίας πέτυχε. 

Τη νύχτα, στις 6 Σεπτέμβρη του 1955, πριν λήξει η διάσκεψη τoυ Λονδίνου, ξεσπά οργανωμένο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και των Ελλήνων αξιωματικών τoυ αρχηγείου του ΝΑΤΟ. 

Την καθοδήγησή τους, όπως ήταν φανερό, την είχε η Βρεταννία. Στην Ελλάδα πεθαίνει ο Παπάγος και το Παλάτι διορίζει τον Καραμανλή πρωθυπουργό. 

Ο Καραμανλής, που επιλέχτηκε από τους Αμερικανούς σε συμφωνία με το Παλάτι, είναι πιο ενδοτικός στις βρεταννικές πιέσεις. Ενώ ο Παπάγος, πού έγινε πρωθυπουργός προωθούμενος από τους Αμερικανούς παρά την βασιλική αντίθεση, δεν έτρεφε φιλοβρεταννικά αισθήματα. 

Στην Κύπρο διορίζεται νέος Βρεταννός Kυβερνήτης ο Χάρτινγκ, που είναι ειδικός στην καταστολή των απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Βρεταννοί, ενώ εξαπολύoυν άγρια τρομοκρατία, αρχίζουν διαπραγματεύσεις με το Μακάριο.

Η κυβέρνηση Καραμανλή και το Παλάτι επιδιώκoυν να βρεθεί μιά «φόρμουλα» με τους Βρεταννούς, ώστε να κλείσει το Κυπριακό. 

Ο Μακάριος είναι αντίθετος, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις της Ελλάδας, των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Το παλάτι φοβάται ότι παράταση του Κυπριακού θα ενίσχυε τις αντιδυτικές και ουδετερόφιλες τάσεις στην Ελλάδα, και ότι θα έχανε ο Καραμανλής τις εκλογές. 

Στην Κύπρο ο Χάρτινγκ θέτει «εκτός νόμου» το AΚEΛ και καθιερώνει θανατικές ποινές. Στις 9/3/56 ο Μακάριος εξορίζεται από τους Βρεταννούς. 

Το ενωτικό κίνημα στην Ελλάδα φουντώνει. Στην Αθήνα τρείς διαδηλωτές σκοτώνονται από την αστυνομία. Στην Κύπρο γενική απεργία και διαδηλώσεις, ενώ οι Βρετανοί σκληραίνουν. Εκτελούν δύο Κύπριους πατριώτες, το Μιχάλη Καραολή και τον Ανδρέα Δημητρίoυ. 

Κάτω από την πίεση του ενωτικού κινήματος γίνεται νέα προσφυγή στον ΟΗΕ. Όλοι οι «σύμμαχοι» της Ελλάδας ψηφίζουν εναντίον. 

Ο αναπληρωτής του Μακάριου μητροπoλίτης Κιτίου Άνθιμος, κατηγορεί ανοιχτά τον υπουργό εξωτερικών Θεοτόκη ως «φίλαγγλο» και συμβιβαστικό και ζητά την παραίτησή τoυ. Ο Θεοτόκης παραιτείται το Μάη τoυ '56 και τη θέση τoυ παίρνει ο Αβέρωφ.

Τον Αυγουστο και Σεπτέμβρη του '56 εκτελούνται άλλοι έξη Κύπριοι πατριώτες, οι Α. Ζάκος, Χ. Μιχαήλ, I. Πατάτσος, Στ. Μαυρομμάτης, Α Παναγίδης και Μ. Κουτσόφτας.

Κι ενώ έχει ξεσπάσει νέο αντικυβερνητικό και αντιαμερικάνικο κύμα διαδηλώσεων στην Αθήνα και στην Κύπρο, ο Γρίβας διατάζει την αναστολή της δράσης της ΕΟΚΑ στις 16/8/1956. 

Την ίδια στιγμή οι Βρετανοί δε δέχονται την ανακωχή.

Ο Καραμανλής αποκαλεί την ανακωχή Γρίβα «γενναία απόφαση που αποκαθιστά την ειρηνική ζωή εν τη νήσω». 

Στην πραγματικότητα ο Γρίβας διευκολύνει τoυς Βρεταννούς και τους Γάλλους να χρησιμoποιήσουν την Κύπρο ως ορμητήριο για την επιδρομή τους στην Αίγυπτο.

Στο μεταξύ ο δρόμος για τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου ανοίγει. 

Ήδη από το Νοέμβρη του 1956 οι ΗΠΑ επιθυμούν ή αυτοκυβέρνηση της Κύπρου μέσα στη Βρεταννική Κοινοπολιτεία ή ανεξάρτητο κράτος. 

Οι Βρεταννοί από την άλλη πλευρά προβάλλουν τη διχοτόμηση με τη συμμετοχή της Τουρκίας. 

Ο Αβέρωφ μάλιστα είχε συζητήσει με τον Τούρκο πρεσβευτή το θέμα της διχοτόμησης. 

Οι ΗΠΑ πιέζουν τη Βρεταννία να βρεθεί λύση.

Αλλεπάλληλα σχέδια λύσης του Κυπριακού προβάλλονται από τoυς Βρεταννούς. 

Σχέδια Ράντκλιφ, Μακμίλλαν. Στον ΟΗΕ το Kυπριακό παζαρεύεται στο παρασκήνιο. Ο νέος Βρεταννός πρωθυπουργός Μακ Μίλλαν δηλώνει ότι θ' απελευθερώσει το Μακάριο κι ότι προσφέρει ασφαλή αναχώρηση του Γρίβα από την Κύπρο. 

Ο Μακάριος επιστρέφει από τις Σεϋχέλλες τον Απρίλη του 1957. Στην Κύπρο το Χάρτινγκ διαδέχεται ο Φούτ, αλλά η βρεταννική τρομοκρατία εντείνεται. 

Οργανωμένες ομάδες Τουρκοκυπρίων με αγγλική καθοδήγηση κάνουν επιθέσεις εναντίον ελληνικών συνοικιών στη Λευκωσία και στη Λάρνακα.

Η ΕΟΚΑ αναπτύσσει περιορισμένη δράση εξ αιτίας των πληγμάτων που έχει δεχθεί και των υποδείξεων του Μακάριου και της ελληνικής κυβέρνησης, που έχουν ήδη προσανατολισθεί σε λύση του Κυπριακού που δεν ήταν η ένωση. 

Η στάση του Μακάριου, μετά την επιστροφή του από την εξορία, έχει γίνει πιο συμβιβαστική. 

Το Γενάρη του 1958 η ΕΟΚΑ εκτελεί στελέχη του ΑΚΕΛ, παρά τις αντιδράσεις όλων των ελληνικών κομμάτων. Το ίδιο επαναλαμβάνεται το Μάη και τον Αύγουστο.

Τουρκοκύπριοι αριστεροί που είχαν εκδηλωθεί υπέρ της ενότητας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εκτελούνται από την τουρκική οργάνωση ΤΜΤ το Σεπτέμβρη του 1958. 

Είναι φανερό ότι η ενότητα των δύο κοινοτήτων δε συμφέρει ούτε τους Αμερικανούς ούτε τους Βρεταννούς.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι πολιτικές δυνάμεις ουσιαστικά έχουν αποδεχθεί τη λύση της δεσμευμένης ανεξαρτησίας. 

Η επικύρωση δεν αργεί να γίνει. 

Έτσι στις 11/2/1959 στη Ζυρίχη ανακοινώνεται η συμφωνία. Με βάση αυτήν, αποκλείεται η συμμετοχή της Κύπρου σε οποιοδήποτε συνασπισμό που δε μετέχουν η Ελλάδα και η Τουρκία και τέλος η Ελλάδα, η Τουρκία και η Βρεταννία εγγυώνται την ακεραιότητα του νέου κράτους και την «ανεξαρτησία» του.

Ο Καραμανλής δηλώνει : 

«Η ημέρα αυτή ανήκει εις τας ευτυχεστέρας της ζωής μου…». 

Ο Μακάριος εκφράζει την ικανοποίηση του: 

«...Η επιτευχθείσα συμφωνία θέτει τα θεμέλια αρίστης και οριστικής λύσεως του Κυπριακού... θα διανοίξη δια την Κύπρον νέαν περίοδον ελευθερίας και ευημερίας, τόσον δια τους, Έλληνας όσον και δια τους Τούρκους της Κύπρου».

Στις 17/2/1959 στο Λονδίνο καθορίζεται το συνταγματικό καθεστώς με τη συμμετοχή της Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας και των εκπροσώπων των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. 

Ο Mακάριος υπογράφει τη συμφωνία παρότι προβάλλεται στον τύπο ότι έχει αντιρρήσεις. 

Μετά τη συμφωνία δηλώνει: 

«... Σήμερον αρχίζει δια τον λαόν της Κύπρου νέον κεφάλαιον και μια περίοδος ειρήνης και ευημερίας … Του λοιπού, αντί να είναι αιτία προστριβών, η Kύπρος θα καταστή ισχυρός δεσμός μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας...».

Ο μακροχρόνιος αγώνας για την αυτοδιάθεση ξεπουλήθηκε. 

Η λύση που επιβλήθηκε εξυπηρετούσε τα ξένα συμφέροντα κι όχι αυτά του ελληνικού και κυπριακού λαού. Ήταν βασισμένη στην αρχή της διαίρεσης των εθνών και των λαών, που και σήμερα είναι πηγή δεινών για τον κόσμο. 

Έτσι επισημοποιήθηκε η διαίρεση μεταξύ Eλληνoκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και ήταν η αφετηρία για τις κατoπινές εξελίξεις. 

Οι ΗΠΑ προωθούν με τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου σημαντικά τα συμφέροντά τους στην Κύπρο, περιορίζοντας το ρόλο της Βρετανίας που υποχρεώθηκε να αποδεχτεί την κατάργηση της συνθήκης της Λωζάνης. 

Το Κυπριακό θα γινόταν το μόνιμο σημείο αντίθεσης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, πoυ θα έβαζε σε κίνδυνο «τη συνοχή του δυτικού κόσμου».

Οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου δεν κράτησαν πoλύ. Στις 4/8/1963 ο Μακάριος ζητούσε την αναθεώρηση τoυ Κυπριακού Συντάγματος για να γίνει βιώσιμο το κράτος. 

Η Τουρκία αρνείται. Η Βρεταννία δείχνει ότι ενδιαφέρεται. Στην πραγματικότητα όμως επιδιώκει να βαθύνει τη διαίρεση. 

Γίνονται αλλεπάλληλες αποτυχημένες διασκέψεις μεταξύ Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου. 

Οι ΗΠΑ βρίσκονται στο παρασκήνιο και ευθυγραμμίζονται με την τουρκική στάση.

Στην Κύπρο, γύρω στα Χριστούγεννα του 1963, ξεσπούν επεισόδια μεταξύ ενόπλων ομάδων Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων. 

Η ΤΟΥΡΔΥΚ καταλαμβάνει το δρόμο Λευκωσίας – Κυρήνειας. Το σκηνικό έχει στηθεί. Οι Άγγλοι επεμβαίνουν και χαράζουν διαχωριστική πράσινη γραμμή μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, τονίζοντας ουσιαστικά τη διχοτόμηση. 

Η Τουρκία ζητά μέσω του πρωθυπoυργού της Ισμέτ Ινονού την επέμβαση των ΗΠΑ στην Κύπρο, ώστε να μην επέμβει μονομερώς.

Προωθείται το αμερικανοβρεταννικό «σχέδιο» Σάντυς - Μπώλ, που πρόβλεπε την κατοχή της Κύπρου από μια δύναμη πoυ θα προερχόταν από χώρες του ΝΑΤΟ και το διορισμό ενός μεσολαβητή κοινά αποδεκτού από τις ΗΠΑ, τη Βρεταννία, την Ελλάδα και την Τουρκία. 

Η ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον υπηρεσιακό Παρασκευόπουλο συμφώνησε. Ο Μακάριος απόρριψε το «σχέδιο».

Στην Ελλάδα κερδίζει τις εκλογές η Ένωση Κέντρου. 

Η νέα κυβέρνηση απορρίπτει κι αυτή με τη σειρά της το «σχέδιο». 

Ο βρετανικός παράγοντας περιορίζεται. 

Οι ΗΠΑ άμεσα υποβάλλουν νέο, το «σχέδιο», Άτσεσον.

Γι’ αυτό τώρα η ΕΣΣΔ κάνει σαφές το ενδιαφέρον της για την περιοχή, ενώ ο Μακάριος καθιερώνει υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει στις συνομιλίες της Γενεύης για το «σχέδιο» Άτσεσον, που τυπικά γίνονται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, στην πραγματικότητα όμως από τις ΗΠΑ.

Το «σχέδιο» αυτό πρόβλεπε την παραχώρηση μιας μεγάλης βάσης στην Τουρκία για 50 χρόνια καθιέρωση χωριστής τουρκοκυπριακής διοίκησης σε δύο επαρχίες, μετακινήσεις πληθυσμού και σ' αυτή τη βάση «ένωση» της Κύπρου με την Ελλάδα. Δηλ. επέβαλλε τη διχοτόμηση με την παρουσία των ΗΠΑ στην Κύπρο μέσω της Τουρκίας. 

Ο Μακάριος αρνήθηκε επίμονα, παρά το κλίμα επικείμενου ελληνοτουρκικού πολέμου που περνούσαν οι ΗΠΑ και παρά τις πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, που ήταν αντίθετη στην πιο ανεξάρτητη κυπριακή πολιτική γραμμή.

Στην Κύπρο το καλοκαίρι τού ‘64 γίνονται επιθέσεις ελληνικών και ελληνοκυπριακών στρατιωτικών δυνάμεων με συμμετοχή του Γρίβα εναντίον τουρκοκυπριακών θυλάκων. 

Δίνεται το πρόσχημα στην Τουρκία να βομβαρδίσει το νησί και να ενταθεί το κλίμα για τουρκική απόβαση. 

Ο Γ. Παπανδρέου κάτω από την πίεση των πραγμάτων απορρίπτει τελικά το «σχέδιο» Άτσεσον, παρότι είχε δεχθεί να το συζητήσει. Θα το αποδεχόταν, αν δεν υπήρχε η σοβαρή αντίθεση της κυπριακής ηγεσίας.

Από τον ΟΗΕ αυτή το φορά υποβάλλεται νέο σχέδιο. Το σχέδιο Πλάσα στις 26/3/1965. 

Σύμφωνα μ' αυτό εγκαταλείπεται η ένωση, αποστρατικοποιείται το νησί, καταργείται το δικαίωμα επέμβασης άλλων χωρών και παρέχονται εγγυήσεις στους Τουρκοκυπρίους. 

Το σχέδιο αυτό όμως το καταψήφισαν μεταξύ άλλων οι ΗΠΑ και η Τουρκία, ενώ απείχαν όλες οι δυτικές και οι ανατολικές χώρες.

Νέα κρίση μεταξύ Αθήνας - Λευκωσίας δημιουργείται με τα τσεχοσλοβάκικα όπλα που έχει αγοράσει η Κύπρος.

Στην Ελλάδα το παλάτι έχει απομακρύνει το Γ. Παπανδρέου και στην κυβέρνηση είναι οι αποστάτες.

Ήδη από την εποχή της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, η Ελλάδα είχε στείλει ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην Κύπρο, που καθιστούσε πολύ δύσκολη οποιαδήποτε τουρκική επέμβαση, αλλά ταυτόχρονα αποτελούσε και ισχυρό μέσο πίεσης στο Μακάριο.

Η εποχή όμως αυτή σημαδεύεται από μια νέα επέμβαση των ΗΠΑ στον αραβικό χώρο με στόχο τον έλεγχο των πετρελαίων των αραβικών χωρών που τα εθνικοποιούσαν. 

Τα αραβικά καθεστώτα που είχαν προκύψει από τον αγώνα κατά της αποικιοκρατίας και κρατούσαν μία εθνική ανεξάρτητη γραμμή, έπρεπε να υποταχθούν και να ευθυγραμμισθούν με τα αμερικανικά συμφέροντα, μέσω του κράτους του Ισραήλ, που μεταβλήθηκε σε πολεμική μηχανή. 

Η  δικτατορία στη χώρα μας είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις εξελίξεις αυτές. 

Η Κύπρος και η Τουρκία αποκτούσαν εκείνη την εποχή τεράστια στρατηγική σημασία για τις ΗΠΑ. 

Στις 9/9/1967 γίνεται η συνάντηση Κόλλια – Nτεμιρέλ, όπου η χούντα έναντι της «ένωσης», παραχωρούσε στην Τουρκία το λεγόμενο στρατηγικό τρίγωνο στα βόρεια της Δυτ. Θράκης. Οι Τούρκοι απορρίπτουν την πρόταση. 

Το Νοέμβρη του 1967 η εθνοφρουρά, που διοικείται από το Γρίβα και καθοδηγείται από την Αθήνα επιτίθεται εναντίον τουρκοκυπριακών χωριών. Η Τουρκία απειλεί απόβαση. 

Ζητά την ανάκληση της ελληνικής στρατιωτικής δύναμης από τουλάχιστον 8.000 άντρες και του Γρίβα. Δημιουργείται  ξανά κλίμα ελληνοτουρκικού πολέμου. 

Οι ΗΠΑ «μεσολαβούν» και η χούντα συμμορφώνεται. Ο Μακάριος δεν προσυπογράφει τη συμφωνία. που μεταξύ άλλων πρόβλεπε την κατάργηση της κυπριακής εθνοφρουράς.

Η χούντα δεν εγκαταλείπει τη γραμμή της στο Κυπριακό, δηλ. ότι το Κυπριακό είναι υπόθεση μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας. 

Σταθερή επιδίωξη των Αμερικανών  είναι ο παραμερισμός του Μακαρίου και η πλήρης ευθυγράμμιση των Ελληνοκυπρίων με τη γραμμή της Αθήνας. 

Στις 8/3/1970 γίνεται δολοφονική απόπειρα κατά του Μακαρίου. Στη διάσκεψη του ΝΑΤΟ στη Λισσαβώνα τον Ιούνη του 1971, όπως φαίνεται, η χούντα συμφωνεί με την Τουρκία στη διχοτόμηση της Κύπρου και τη μετατροπή της σε προπύργιο του ΝΑΤΟ. 

Γι’ αυτό έπρεπε να εξουδετερωθεί η κυπριακή κυβέρνηση. 

Ο Γρίβας ξαναγυρίζει στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1971 για την ανατροπή του Μακαρίου δημιουργώντας την ΕΟΚΑ Β'. 

Για τον ίδιο λόγο είχε δημιουργηθεί από το 1969 στην Κύπρο το «Εθνικό Μέτωπο» από αντιπάλους του Μακαρίου. 

Η χούντα ωθεί το Γρίβα το 1972 να κάνει πραξικόπημα, ο Γρίβας όμως δεν είναι ευθυγραμμισμένος με τη χούντα γι’ αυτό και δεν κινείται σύμφωνα με τις επιθυμίες της. Σταδιακά ο έλεγχος της ΕΟΚΑ Β', περνάει από τα χέρια του Γρίβα στα χέρια των Ελλήνων αξιωματικών που κατευθύνονται από την Αθήνα και τη CIA.

Το 1974 γεννιέται ένα νέο σοβαρό θέμα. Η επίσημη διεκδίκηση από την Τουρκία της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο (πετρέλαιο είχε ήδη βρεθεί, εκεί, το 1962, από αμερικάνικη εταιρεία). Αυτή συνδέεται με τις επιδιώξεις της τουρκικης άρχουσας τάξης και με τη διαμάχη για τον έλεγχο των πετρελαίων της ευρύτερης περιοχής μεταξύ του αμερικανοεβραϊκού και αμερικανικού κεφαλαίου του επενδυμένου στις αραβικές χώρες.

Το 1974 σημαδεύεται από την προδοσία της Kύπρου και την τουρκική εισβολή. Έτσι προωθούνται τα αμερικανικά σχέδια ακόμη ένα βήμα. Στις 15/7/1974 εκδηλώνεται το πραξικόπημα στην Κύπρο, που ανοίγει το δρόμο για την τουρκική εισβολή, στις 20/7/1974. 

Ο Μακάριος διαφεύγει το θάνατο. 

Δημιουργείται κλίμα επικείμενου ελληνοτουρκικού πολέμου. Oι ΗΠΑ αναγγέλλουν «κυβερνητική μεταβολή» στην Αθήνα. Ο Καραμανλής που έρχεται στην Αθήνα ορκίζεται από τον «πρόεδρο» της χούντας πρωθυπουργός. 

Στη Γενεύη οι εκπρόσωποι της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας, με την παρουσία των ΗΠΑ στα παρασκήνια, καταλήγουν σε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, που παραβιάζεται μια μέρα μετά από την Τουρκία. 

Ο Καραμανλής, για να κρατήσει τα προσχήματα, ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, που ήταν άλλωστε τυπική. Από τότε ως σήμερα το 40% του νησιού κατέχεται από τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις και έχει ανακηρυχθεί το λεγόμενο «κράτος» της Βόρειας Κύπρου, δηλ. έχει προχωρήσει η DE FACTO διχοτόμηση.

Το αμερικανικό σχέδιο Σούλτς που προωθείται τώρα για το Κυπριακό μέσω του Γ.Γ. του ΟHE Γκουεγιάρ, προβλέπει την ύπαρξη δύο ασθενών κρατών, ενός ελληνοκυπριακού και ενός τουρκοκυπριακού, που τυπικά θα λέγονται ομόσπονδα, αλλά ουσιαστικά θα είναι χωριστά (διαφορετικές σημαίες, νόμισμα, στρατός).

Αυτό θα επιτρέψει την εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στο νησί (ήδη κατασκευάστηκε μια τεράστια και υπερσύγχρονη αμερικανική βάση στο Λευκόνοικο) και τη σταδιακή αποκοπή της Κύπρου από τη στρατιωτική επιρροή της Τουρκίας (η Ελλάδα έχει ήδη αποκοπεί), ώστε οι ΗΠΑ να γίνουν μοναδικός ρυθμιστής. 

Το αμερικανικό σχέδιο προβλέπει την αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων από την Κύπρο. 

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας και της Κύπρου δεν είναι ουσιαστικά αντίθετες με το σχέδιο Γκουεγιάρ (δηλ. του Σούλτς). Ορισμένοι μόνο θέλουν να κρατηθούν τα προσχήματα, για να μην κατηγορηθούν για μειοδοσία.

Όμως, εφ' όσον δεν υπηρετούνται τα συμφέροντα του κυπριακού λαού, όσες τέτοιες «λύσεις» ή «σχέδια» κι αν υπάρχουν το Κυπριακό δεν πρόκειται να κλείσει, έστω κι αν μελλοντικά αλλάξουν οι σημερινές συνθήκες του προβλήματος.

Σχέδιο Άτσεσον

Ο Dean Acheson

Το 1964, μεσουσών των ταραχών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον αναθέτει στον πρώην Υπουργό Εξωτερικών Ντην Άτσεσον να μεσολαβήσει για την εξεύρεση λύσης. 

Ο Άτσεσον καταστρώνει δύο σχέδια, τα οποία όμως τελικά απορρίπτονται από τα εμπλεκόμενα μέρη. 

Βάση και των δύο σχεδίων ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα έναντι ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία. 

Το πρώτο σχέδιο προέβλεπε παραχώρηση στην Τουρκία της χερσονήσου της Καρπασίας για τη δημιουργία κυρίαρχης στρατιωτικής βάσης. 

Με τον τρόπο αυτόν εξασφαλιζόταν ότι δε θα χρησιμοποιηθεί η Κύπρος ως εφαλτήριο για επίθεση εναντίον της από τους Έλληνες. 

Παράλληλα θα παραχωρούνταν προνόμια αυτοδιοίκησης σε ορισμένες περιοχές στους Τουρκοκύπριους. 

Το σχέδιο αυτό απέρριψε ο Μακάριος, θεωρώντας το διχοτόμηση και εμμένοντας στην ανευ όρων Ένωση, ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν πρόθυμος να το συζητήσει. 

Το δεύτερο σχέδιο προέβλεπε απλή εκμίσθωση της Καρπασίας στην Τουρκία και παραχώρηση του Καστελλόριζου από την Ελλάδα στην Τουρκία. 

Και αυτό το σχέδιο το απέρριψε ο Μακάριος, ενώ στη συνέχεια το απέρριψε και η Τουρκία, η οποία συζητούσε μόνο παραχώρηση κυρίαρχης βάσης ως αντάλλαγμα. 

Το Σχέδιο Άτσεσον έμεινε έτσι στην ιστορία για άλλους ως μεγάλη χαμένη ευκαιρία για το Κυπριακό, ενώ για άλλους ως πρώτη αποτυχημένη απόπειρα διχοτόμησης της Κύπρου.

Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου

Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, που υπογράφηκαν το 1959 μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας, ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας, ήταν οι Συνθήκες με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος. 

Η συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1959 από τους τότε πρωθυπουργούς της Ελλάδας Καραμανλή και της Τουρκίας Μεντερές. 

Η συνθήκη επικυρώθηκε μια βδομάδα αργότερα, στις 19 Φεβρουαρίου 1959 στο Λονδίνο, όπου και υπογράφηκε η Συμφωνία του Λονδίνου από τους πρωθυπουργούς και υπουργούς εξωτερικών Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας, τον εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής κοινότητας Μακάριο και τον εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής κοινότητας Φαζίλ Κιουτσούκ. 

Η συνθήκη κατοχύρωνε την ανεξαρτησία της Κύπρου, καθόριζε το Σύνταγμα του νέου κράτους και τα δικαιώματα κάθε εθνοτικής κοινότητας όσον αφορά το κράτος και τη διακυβέρνηση. 

Η πολιτειακή οργάνωση του νεοσύστατου κράτους ήταν πολύπλοκη και απαιτούσε ομοφωνία και των δύο κοινοτήτων σε μια σειρά από θέματα. Ο Πρόεδρος θα ήταν Ελληνοκύπριος και ο Αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος.

Στις συμφωνίες περιλαμβανόταν "Συνθήκη Εγγυήσεων" μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας και Κύπρου με την οποία, σε περίπτωση διασάλευσης της συνταγματικής τάξης, μια από τις τρεις πρώτες «εγγυήτριες δυνάμεις» θα μπορούσε να προβεί σε μονομερή δράση, αφού προηγουμένως είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια διαπραγματεύσεων με τις άλλες δυο.

Λίγες μέρες μετά την υπογραφή των συνθηκών απολύθηκαν οι πολιτικοί κρατούμενοι και δόθηκε αμνηστία στους καταζητούμενους. Τα ένοπλα τμήματα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων κήρυξαν κατάπαυση πυρός και στις 16 Αυγούστου 1960 η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος.

Η Συμφωνία της Ζυρίχης ουσιαστικά κατέρρευσε το 1963, μετά από αλλαγές που επιχείρησε να κάνει ο Μακάριος στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας (τα «13 Σημεία») και τις σφοδρές ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που ακολούθησαν το 1963-64. 

Παρόλα αυτά, το Σύνταγμα που προέβλεπαν οι Συμφωνίες εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα στην Κύπρο, τροποποιημένο αρχικά λόγω της απόσυρσης των Τουρκοκυπρίων από την πολιτική ζωή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα «13 Σημεία» του Μακάριου και στη συνέχεια λόγω της εισβολής. 

Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου χρησιμοποιήθηκαν σαν δικαιολογία για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 μετά το υποκινηθέν από τη Χούντα των Συνταγματαρχών πραξικόπημα Σαμψών που επιχείρησε να ανατρέψει τον Μακάριο, παρά το γεγονός ότι η Συνθήκη Εγγυήσεων δεν της έδινε το δικαίωμα είτε για στρατιωτική δράση χωρίς προηγούμενες διαβουλεύσεις, είτε για παραμονή των στρατευμάτων της στο νησί μετά την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης.

Στο βίντεο αυτό παρουσιάζεται η αλήθεια για το ποιος φταίει για την προδοσία της Κύπρου. Ποιος κάλεσε τους Τούρκους και ποιος δεν βοήθησε τους Κύπριους και τους Έλλαδίτες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ με αποτέλεσμα τη σημερινή κατάντια.

Η προδοσία της Κύπρου , δυστυχώς με όλη η αλήθεια.

Ανοίξτε τον φάκελο της Κύπρου! 

Όλοι οι Έλληνες πρέπει να μάθουν τους προδότες της Κύπρου, πρέπει να μάθουν την αλήθεια. Γιατί πάνω στο "πτώμα" της Κύπρου "γεννήθηκε" η...μεταπολίτευση. 

Γιατί φοβούνται την αλήθεια? Δεν πρέπει να ξεχνούμε και συνεχίζουμε να διεκδικούμε τόσο τα δίκαια του Ελληνισμού όσο και την αλήθεια!

ΚΥΠΡΟΣ 20η Ιουλίου 1974 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

20 Ιουλίου 1974 - 20 Ιουλίου 2018 , 44 χρόνια μετά!

40% Πρόσφυγες = 200.000 Πρόσφυγες

 Ένας στους τριακόσιους αγνοείται = 1619 αγνοούνται

 Ένας στους ογδοντατέσσερις σκοτώθηκε=6.000 σκοτώθηκαν

37% της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή για 44 χρόνια

 Η πρωτεύουσα της Κύπρου Λευκωσία είναι ημικατεχόμενη...

 Γιατί δεν άνοιξε ο περιβόητος φάκελος της Κύπρου;

 Τι ρόλο έπαιξαν τα "παιδιά του Πολυτεχνείου" στην υπόθεση Κύπρου;

- Ποιος ήταν ο ρόλος του Χρήστου Λαμπράκη στο πραξικόπημα Κύπρου;

 Γιατί ο ΓΑΠ έδωσε αγώνα πριν μερικά χρόνια υπέρ του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανναν;

 Γιατί οι Έλληνες νεκροί και οι τραυματίες δεν αναγνωρίζονται θύματα πολέμου;

Γιατί τα τόσα ψηφίσματα και οι αποφάσεις του ΟΗΕ, για καταδίκη της τουρκικής εισβολής και αποχώρηση των Τούρκων πήγαν στις καλένδες;

Πότε η Τουρκία θα εκπληρώσει όλες τις δεσμεύσεις της απέναντι στην ΕΕ και πρώτα από όλα, πότε θα αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής;

Γιατί η Ε.Ε. "χαϊδεύει" την Τουρκία;