Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη!
”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”
Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.
Κανείς δεν μιλάει για τους Έλληνες .!! Μικρασιατική Καταστροφή.!! ΑΡΙΣΤΕΡΑ & ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ
Πριν από ακριβώς 95 χρόνια, οι Τούρκοι πυρπόλησαν τη Σμύρνη.
Ήταν σαν σήμερα, 30 Αυγούστου του 1922, όταν ξεκίνησε δια χειρός των Τούρκων η φωτιά στην αρμενική συνοικία της Σμύρνης.
Οι φλόγες εξαπλώθηκαν και κατέκαψαν την πόλη, μετατρέποντάς την μέχρι και τις 3 Σεπτεμβρίου σε μια μάζα ερείπια που κάπνιζαν.
Σε μια εποχή που η αρνησιπατρία έχει αποκτήσει θεσμικό χαρακτήρα και η κάθε Ρεπούση προσπαθεί μαζί με τους συνοδοιπόρους της και μιλώντας για «συνωστισμούς» να αφελληνίσει την Παιδεία και να επιβάλλει τη λήθη,
οι Έλληνες πατριώτες
πρέπει να ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ.
Γιατί όμως, ο τότε Ρωσικός κομμουνισμός ήταν ένας από τους βασικούς υπαίτιους της Μικρασιατικής καταστροφής ?
Ένας από τους βασικότερους συντελεστές της τελικής ήττας του Ελληνικού στρατού και της συνεπακόλουθης Μικρασιατικής Καταστροφής υπήρξε η σημαντική μπολσεβικική υλικοστρατιωτική βοήθεια που παρείχαν οι Ρώσοι κομμουνιστές στον Κεμάλ.
Ήδη από τις αρχές του 1919 χάρις την γεωμετρική αριθμητική αύξηση του Κόκκινου στρατού και την πετυχημένη στιβαρή ηγεσία του Τρότσκι, η αντεπανάσταση των "Λευκών" είχε ουσιαστικά αποτύχει όπως και η συμμαχική εκστρατεία στην Ουκρανία στην οποία η Ελλάδα συμμετείχε με μια μεραρχία.
Έτσι το νέο κομμουνιστικό καθεστώς κατάφερε να στερεωθεί στο εσωτερικό και ξεκίνησε τις επεμβάσεις στο εξωτερικό υποβοηθώντας κομμουνιστικές εξεγέρσεις στην Γερμανία (Σπαρτακιστές) και στην Ουγγαρία το 1920 (Μπέλα Κουν).
Η αντιιμπεριαλιστική εκστρατεία του Λένιν ταίριαζε απόλυτα με το πολιτικό πρόγραμμα του Κεμάλ που ουσιαστικά στρεφόταν κατά των νικητών του Α΄παγκοσμίου πολέμου.
Ταυτόχρονα το νεοπαγές κομμουνιστικό καθεστώς είχε βρεθεί σε Διεθνή απομόνωση και αναζητούσε ερείσματα και διεθνή
διπλωματικά στηρίγματα, ενώ είχε προκαλέσει οργή στους Ρώσους κομμουνιστές η Ελληνική συμμετοχή στην εκστρατεία της Ουκρανίας την οποία είχαν χαρακτηρίσει ως ιμπεριαλιστική.
Έτσι τα δύο καθεστώτα ήρθαν σε συννενόηση και διαπραγματεύσεις ήδη από το δεύτερο εξάμηνο του 1920, και υπέγραψαν το πολύ σημαντικό Τουρκοσοβιετικό Σύμφωνο Φιλίας (3 Μαρτίου 1921).
Το σύμφωνο αυτό ουσιαστικά διένειμε ανάμεσα στις δύο χώρες τα έδάφη του "Αρμενικού κράτους" το οποίο είχε ιδρυθεί "στα χαρτιά" της Συνθήκης των Σεβρών χάρις την Αμερικανική επιμονή.
Σύμφωνα με την σημαντική αυτή διμερή συμφωνία η Κεμαλική Τουρκία κρατούσε το Κάρς και το Αρδαχάν ενώ οι Ρώσοι κομμουνιστές διατηρούσαν υπό τον έλεγχο τους το Βατούμ, ενώ οι δύο χώρες αποκτούσαν πλέον κοινά σύνορα.
Eπίσημες αναφορές του Υπουργείου Eξωτερικών της σοβιετικής Pωσίας , o Κεμάλ με Ρώσους ιθύνοντες καταγράφουν με λεπτομέρειες την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που έδωσε ο Λένιν στο Mουσταφά Kεμάλ.
Ιδού ελάχιστα από τα τεκμήρια από το Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης και μάλιστα από το προσωπικό αρχείο του Λένιν.
H πρώτη δόση ήταν το καλοκαίρι του 1920.
O Γ. Oρτζονικίτζε παρέδωσε σε αντιπροσώπους της M.E.T. 6 χιλιάδες όπλα, 5 εκατομμύρια σφαίρες και 17.600 οβίδες. Tο Σεπτέμβριο παραδόθηκαν στο Eρζερούμ 200,6 χιλιόγραμμα χρυσού σε ράβδους.
Tο Nοέμβριο του 1920 διακόπηκε προσωρινά η παράδοση χρυσού και όπλων εξαιτίας της εισβολής του κεμαλικού στρατού στην Aρμενία. Tο Δεκέμβριο επαναλήφθηκε η παράδοση χρυσού και όπλων. Tον Iανουάριο και Φεβρουάριο του 1921 παραδόθηκαν στον Tουαψή για λογαριασμό της κεμαλικής κυβέρνησης 1.000 βόμβες, 1.000 εγκαιροφλεγείς πυροσωλήνες, 1.000 γομώσεις, 1.000 σωλήνες στροφαλοτριβής, 4.000 χειροβομβίδες και 4.000 εγκαιροφλεγείς σφαίρες.
Aυτές οι παροχές ήταν το πρόγευμα για το μεγάλο φαγοπότι που υπογράφτηκε στις 16 Mαρτίου 1921.
Tότε ο Λένιν προσέφερε 33.275 τυφέκια, 57.986.000 φυσίγγια, 327 πολυβόλα, 54 τεμάχια πυροβολικού, 129.479 οβίδες, 1.500 σπάθες, 20.000 αντιασφυξιογόνες προσωπίδες και μεγάλες ποσότητες άλλων στρατιωτικών ειδών.
H σοβιετική κυβέρνηση συνέχισε να βοηθά το Mουσταφά Kεμάλ ως το τέλος της μικρασιατικής περιπέτειας.
Στις 23 Mαρτίου 1921 η κυβέρνηση του σοβιετικού Αζερμπαϊτζάν έστειλε δωρεάν για τις ανάγκες του κεμαλικού στρατού 30 δεξαμενές με πετρέλαιο, 2 δεξαμενές με βενζίνη και 8 δεξαμενές με κηροζίνη.
Tον Aπρίλιο του 1921 η σοβιετική κυβέρνηση προσέφερε στον Tουρκικό Eρυθρό Σταυρό 30.000 χρυσά ρούβλια για τις ανάγκες των πληθυσμών που είχαν πληγεί από τους κατακτητές (εννοούσε τους Έλληνες).
O M. Kεμάλ στην απαντητική ευχαριστήρια επιστολή του έγραφε:
"Aυτή η μεγαλοσύνη και η φιλανθρωπική πράξη της σοβιετικής Pωσίας ως προς τους άτυχους, τους οποίους η απληστία του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Eλλήνων έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια, θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον τουρκικό λαό".
Στις 29 Iουνίου 1921 δόθηκε η δεύτερη δόση των 5.000.000 χρυσών ρουβλίων.
Από το Σαρίκαμις ο Pούσντι ενημέρωνε, στις 19 Mαρτίου 1922, το γενικό πρόξενο της κεμαλικής Tουρκίας στο Bατούμ και τον αντίστοιχο εκπρόσωπο της Tιφλίδας για την τέταρτη νηοπομπή που ξεκίνησε από το Kαρς και μετέφερε "2.000 βλήματα για πυροβόλα των 10,5 εκατοστών τα οποία ελήφθησαν τοποθετημένα σε 494 κιβώτια, σε επτά φορτηγά βαγόνια, καθώς επίσης ελήφθησαν, σε ένα βαγόνι, τοποθετημένα μέσα σε 52 κιβώτια, 2.000 σραπνέλ (μύδροι) και σε 5 κιβώτια 2.200 τεμάχια τα οποία θα μεταφερθούν για μελέτη και δοκιμές στην Άγκυρα.
Eκτός από αυτά έφερε σε 8 κιβώτια έτοιμα βλήματα Pωσίας για πυροβόλα των 12 εκατοστών και 20 τεμάχια... Σ' ένα βαγόνι 103 κιβώτια άκαπνης πυρίτιδας και σε ένα άλλο βαγόνι 288 τεμάχια δυναμίτιδας, 828 πήχεις καλώδια, 289 τεμάχια κονταρόξυλα, 190 τεμ. καθίσματα, 180 τεμ. λουριά για χαλινάρια και 170 λουριά για τουφέκια, 288 λουριά, 210 λουράκια, 126 ζώνες, 269 τεμ. λουριά για νίγλες, 136 τεμ. λίγο μεταχειρισμένα εφίππια, 97 περιαυχένια, 528 τεμ. αγκράφες και αναρτήρες.".
Tον Aπρίλιο του 1922 η Mόσχα ενίσχυσε οικονομικά την αγορά όπλων για τους Kεμαλικούς από τη Γερμανία.
O οπλισμός αυτός μεταφερόταν στην Άγκυρα με πλοία, ως την Aγία Πετρούπολη, και από εκεί με τον οργανισμό σιδηροδρόμων της Pωσίας.
Στην ίδια έκθεση γίνεται αναφορά και για αγορά οπλισμού από τη Γαλλία "Επειδή δεν έφτασαν οι 760 χιλιάδες φράγκα, δεν μπορούσε να γίνει η αγορά στο Παρίσι και ο Nουρή μπέης ζητεί να του επιτραπεί να ξαναπάει εκεί, για να αποφασίσει επί τόπου με ποιον τρόπο θα είναι δυνατόν να κλείσουμε τη συμφωνία για την πραγματοποίηση της εμπορικής συναλλαγής με περισσότερο ευνοϊκούς όρους ή για την αγορά τουλάχιστον ενός μέρους των απαιτούμενων πραγμάτων".
Επομένως χάρις στον M. Φρούντζε οι Kεμαλικοί ενισχύθηκαν με μεγαλύτερες ποσότητες στρατιωτικού υλικού, το οποίο αξιοποιήθηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή του ελληνοκεμαλικού πολέμου.
H νίκη των Kεμαλικών στο Σαγγάριο ήταν πρωτίστως νίκη των σοβιετικών όπλων. Tο σοβιετικό σύνδρομο στην Eλλάδα δεν επέτρεψε την ανοιχτή παραδοχή ότι ο ελληνικός στρατός στη Mικρά Aσία δε νικήθηκε από τον γυμνό κεμαλικό στρατό, αλλά κατά πρώτον από τα σοβιετικά όπλα και τους σοβιετικούς συμβούλους και κατά δεύτερον από τα ιταλο-γαλλικά συμμαχικά όπλα και την ανθελληνική συμμαχική διπλωματία.
Το πλησίασμα των δύο καθεστώτων μέσα στο 1920 θορύβησε τους Αγγλογάλλους που είχαν ως πολιτικό στόχο να δημιουργήσουν μια "υγειονομική ζώνη" γύρω από την Ρωσία ώστε να εμποδίσουν την εξάπλωση του κομμουνισμού, που τότε είχε πρωτοεμφανιστεί στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και οι δραστηριότητες του προκαλούσαν δέος στα αστικά καθεστώτα της Ευρώπης.
Ο φόβος για μια προσχώρηση του Κεμάλ στο ιδεολογικό στρατόπεδο του κομμουνισμού, είχε σημαντικό αντίκτυπο στις εξελίξεις καθώς η περιοχή που ήλεγχε στο κεντρική Μικρά Ασία εμπόδιζε την ασφαλή διακίνηση των αντλούμενων κοιτασμάτων πετρελαίου από την Μοσούλη και τον Καύκασο και δημιουργούσε έτσι διεθνείς οικονομικές περιπλοκές.
Έτσι η Ελληνική παρουσία στην Σμύρνη αποτελούσε πλέον μια ενοχλητική σφήνα για πολλούς Διεθνείς παράγοντες και κυβερνήσεις και η τύχη της ήταν προδιαγεγραμμένη.
Από τον Οκτώβριο του 1911 η τουρκική κυβέρνηση, που συγκρότησε η εθνικιστική οργάνωση “Ένωση και Πρόοδος”, είχε αποφασίσει σε επίσημο συνέδριο την αφομοίωση ή την εξόντωση των χριστιανών της Αυτοκρατορίας από εξοπλισμένες μουσουλμανικές παρακρατικές ομάδες.
Οκτώβριος 1973:Το ΟΧΙ του Παπαδόπουλου και Μαρκεζίνη στη διέλευση αεροσκαφών των ΗΠΑ μέσω Ελευσίνος & η πτώση τους σε λίγα 24ωρα.
Από τότε λέμε πάντα ΝΑΙ & ότι o γάιδαρος πετάει.
H περίοδος που ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατόρθωσε να διοικεί την Ελλάδα συμπίπτει με δύο εξωεληνικά βαρυσήμαντα γεγονότα στη Μέση Ανατολή: τον πόλεμο των Έξι Ημερών και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Άραβες. Αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα που προκύπτει.
Η 21η Απριλίου 1967, στην εγκαθίδρυση της οποίας μπορεί να μην συνέβαλαν ευθέως οι αμερικανικές υπηρεσίες, εξασφάλισε στο Iσραήλ κάλυψη για τον μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο που επέκειτο.
Ο βαθμός της αμερικανικής εμπλοκής στο πραξικόπημα δεν έχει ιστορικά προσδιορισθεί με ακρίβεια, αλλά είναι εκ του αποτελέσματος βέβαιο ότι μετά απ' αυτό διευκολύνθηκαν οι ΗΠA στο να παράσχουν την απαραίτητη τεχνική βοήθεια στο Iσραήλ για τον πόλεμο του Ιουνίου 1967. Άλλωστε η αμερικανική στήριξη στα χρόνια που ακολούθησαν προς το στρατιωτικό καθεστώς της Αθήνας είναι δεδομένη και φυσικά συνδέεται με την ασφάλεια του Ισραήλ.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν αρεστός στις Ηνωμένες Πολιτείες ενόσω τις εξυπηρετούσε. Και τις εξυπηρετούσε μέχρι την πτώση του. Όταν στη δεδομένη στιγμή λανθασμένα θεώρησε ότι μπορούσε να είναι αδέσμευτος, τον Νοέμβριο του 1973, με τον δεύτερο μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, και αντέδρασε στην παροχή αμερικανικής στήριξης προς το Ισραήλ μέσω του ελληνικού εδάφους, η πτώση του μεθοδεύτηκε εύκολα μέσα σε λίγα 24ωρα.
Λίγο ως πολύ τα γεγονότα αυτά είναι γνωστά στην κοινή γνώμη, αλλά θα πρέπει να έρθουν στο φως μερικές πτυχές που διαμορφώνουν μια νέα αντίληψη για τα σενάρια που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα μέχρι την κυπριακή τραγωδία και την ταυτόχρονη μεταπολίτευση στη χώρα μας.
Από τον Απρίλιο 1973 μέχρι τον Ιούλιο 1974 παρατηρείται μια αλυσίδα εξαιρετικών γεγονότων που ολοκληρώνεται με την επιβολή της αμερικανικής πολιτικής στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο που μας ενδιαφέρει.
Ανυποψίαστοι οι πολίτες αυτής εδώ της χώρας παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν χωρίς να υποψιάζονται πού πρόκειται να καταλήξουν. Και το χειρότερο είναι πως το καλοστημένο αυτό σενάριο εκμεταλλεύεται κάθε φορά με επιτυχία την αγωνία και τις προσδοκίες του λαού για αποκατάσταση της δημοκρατίας, καθώς και το εθνικό του αίσθημα.
Με τη συναίνεση των ΗΠΑ κηρύσσεται έκπτωτη η βασιλεία και ο Γ. Παπαδόπουλος από αντιβασιλεύς-πρωθυπουργός κλπ. αυτοανακηρύσσεται πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορίζοντας ένα δημοψήφισμα για τις 29 Ιουλίου 1973.
Μ' αυτό καλείται ο λαός να εγκρίνει τη μεταβολή και την «εκλογή» του δικτάτορα ως προέδρου μέχρι το 1980. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης στη συνέχεια γίνεται δοτός πρωθυπουργός και εξαγγέλλει πολιτικοποίηση και εκλογές, ενώ η παλαιά πολιτική ηγεσία βρίσκεται αρνητική ή έστω διχασμένη αν θα συμμετάσχει.
Ξαφνικά τον Οκτώβριο 1973 προκύπτει ο νέος αραβοϊσραηλινός πόλεμος, όπου οι (απρόβλεπτοι για τους Αμερικανούς και το Ισραήλ) Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης αποφασίζουν να μην επιτρέψουν τη μέσω Ελευσίνος διέλευση αεροσκαφών των ΗΠΑ που μεταφέρουν πυρηνικά όπλα και προορίζονται για βοήθεια του Ισραήλ.
Η άρνηση τους αυτή υπήρξε καθοριστική για την ανατροπή τους. Και πράγματι, μέσα σε λίγες ημέρες θα έχουν εντελώς απροσδόκητα ανατραπεί, αφού ήδη είχε προηγηθεί η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου.
Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια πώς ξεκίνησε εκείνη η εξέγερση και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πειστικά πώς δεν την κατέστειλαν εγκαίρως. Ούτε κανείς μπορεί να βεβαιώσει ποιοι ήταν οι ελεύθεροι σκοπευτές στα γύρω από το Πολυτεχνείο κτίρια...
Πάντως μέσα σε μια εβδομάδα αφότου κατεστάλη η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ανατραπεί και ο Ιωαννίδης ελέγχει πλέον την εξουσία. Το νέο καθεστώς είναι σαφώς αμερικανόφιλο και για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγ¬ματα είναι και εβραιόφιλο.Ο νέος ισχυρός άνδρας έχει μια μονομανία: δεν τον ενδιαφέρουν τόσο τα ελληνοτουρκικά, όσο το Κυπριακό. Η εξόντωση του αραβόφιλου και αδέσμευτου Μακαρίου είναι ο στόχος του και τελικά επιτυγχάνεται ή ανατροπή του Κυπρίου Προέδρου στις 15 Ιουλίου 1974.
Τώρα τα γεγονότα γίνονται «ντόμινο».Ο Μακάριος διέφυγε από την Κύπρο και με την περίφημη ομιλία του στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ καλεί την Τουρκία, ως εγγυήτρια δύναμη, να πάρει θέση.
Και ακολουθεί η τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο. Επιστράτευση στην Ελλάδα με ελλείψεις. Πολεμικά πλοία και αεροσκάφη φεύγουν για την Κύπρο και καθ' οδόν διατάσσονται να επιστρέψουν.Καταστάσεις ανεκδιήγητες.
Στην Αθήνα το καθεστώς καταρρέει και ένας πελιδνός Ιωαννίδης σπεύδει να εξαφανιστεί μέσα στα παρασκήνια του. Το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου καλούνται σε σύσκεψη οι πολιτικοί ηγέτες και άλλες επιφανείς προσωπικότητες προκειμένου να παραλάβουν την εξουσία.
Στη σύσκεψη εκείνη αποφασίζεται να αναλάβει την πρωθυπουργία ο Παν. Κανελλόπουλος, ο οποίος ανύποπτος πάει στο σπίτι του για να ετοιμάσει τον κατάλογο των υπουργών.Ένας από τους συσκεφθέντες καταφέρνει να ανατρέψει την απόφαση που έχει ληφθεί και καλείται από το Παρίσι ο Κων. Καραμανλής.
Φθάνει τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας και με την ορκωμοσία του συντελείται η μεταπολίτευση. Η Ελλάδα έχει πλέον κυβέρνηση πολιτική, αλλά μέσα στις επόμενες είκοσι μέρες ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνει την αποστολή του με την ουσιαστική διχοτόμηση, χωρίς η ελληνική πλευρά να αντιδράσει.
Το ότι μετά από 43 χρόνια ο φάκελος της Κύπρου δεν έχει ανοίξει μας επιτρέπει να εικάσουμε για τις συμπαιγνίες που υπήρξαν και που προφανώς συνεχίζονται...
Σύμφωνα με κάποιες βεβαιωμένες πληροφορίες, την 21η Απριλίου 1967 βρισκόταν στην Ελλάδα ο γνωστός μονόφθαλμος στρατηγός του Ισραήλ Μοσέ Νταγιάν. Αποστολή του ήταν άραγε να συντονίσει εκ του σύνεγγυς και να εξασφαλίσει την επιτυχία του πραξικοπήματος, διότι η εκτίμηση των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών ήταν ότι σε περίπτωση αποτυχίας η ελληνική κυβέρνηση (που μέχρι τότε βρισκόταν σε μακάριο ύπνο) θα έπαιρνε σκληρά μέτρα για να αποτρέψει οποιαδήποτε νέα απόπειρα επανάληψης του εγχειρήματος;
Άλλωστε, σε περίπτωση αποτυχίας υπήρχε η πιθανότητα να ανατραπούν εκ διαμέτρου τα δεδομένα και ύστερα από μια σύντομη αναστάτωση η εξουσία να περιέλθει σε μη ελεγχόμενες δυνάμεις (ας εικάσει κανείς τι θα συνέβαινε αν στις εκλογές που επρόκειτο να γίνουν τον Μάιο 1967 νέος ισχυρός άνδρας αναδεικνυόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου).
Το Ισραήλ και ο διεθνής εβραϊσμός είχαν αποδώσει μεγάλη σημασία στην επιχείρηση αυτή, αφού μόνο με ένα πραξικόπημα θα μπορούσαν να θέσουν υπό έλεγχο την κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτός φαίνεται ήταν και ο λόγος που έστειλαν στην Αθήνα για να επο¬πτεύσει και να συμβουλεύσει στον επιχειρησιακό τομέα, την πλέον δυναμική προσωπικότητα που υπήρχε στο Ισραήλ, τον Μοσέ Νταγιάν, επικεφαλής ειδικής μονάδας καταδρομέων. Ο Ισραηλινός στρατηγός ήταν έμπειρος και πετυχημένος στο συνωμοτικό πεδίο, ενώ ταυτόχρονα είχε μεθοδικό και οργανωτικό μυαλό.
Δυστυχώς κανείς από τους πρωτεργάτες της δικτατορίας δεν δίνει πληροφορίες για τον ρόλο που διαδραμάτισε εκείνες τις μέρες ο Νταγιάν με τους άνδρες του. Κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό την παρουσία του ανάμεσα τους, προφανώς φοβούμενοι να επιβεβαιώσουν το γεγονός ή ίσως δεσμευόμενοι με όρκο σιωπής.
Ο μόνος που είχε αντιδράσει, αλλά αρνητικά, ήταν ο Στυλιανός Παττακός, ο οποίος επεχείρησε σε βιβλίο του που εκδόθηκε τριάντα δύο χρόνια μετά το πραξικόπημα να διαψεύσει την παρουσία του Νταγιάν στην Ελλάδα. Η απόπειρα του να διαψεύσει την πληροφορία είναι όμως ανεπιτυχής, διότι παραλείπει να αναφερθεί στο όφελος του Ισραήλ από την παρουσία της δικτατορίας στην Ελλάδα.
Αρκείται μόνο στην επισήμανση ότι το διπλωματικό καθεστώς που ίσχυε στις σχέσεις Ελλάδος και Ισραήλ προ του 1967 παρέμεινε και στη συνέχεια, χωρίς δηλ. να αναβαθμισθεί. Παρέχει ακόμη, στις ίδιες σελίδες του βιβλίου του, τη διάψευση ότι οι πρωταίτιοι της δικτατορίας υπήρξαν μασόνοι. Διαψεύδει γενικά για τον Παπαδόπουλο και τους άλλους, την ώρα όμως που ο ίδιος είναι γνωστό ότι ανήκε σε μασονική στοά!
Η δημοσιευόμενη φωτογραφία του με τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ και έναν Ελληνοαμερικανό της ΑΧΕΠΑ (τον Φατσέα), που δημοσιεύεται σε άλλη φωτογραφία καταρρίπτει τις αμφιβολίες. Αλλά αν χρειαστεί, υπάρχουν άλλα στοιχεία για τη μασονική ιδιότητα του Παττακού ή μερικών άλλων υπουργών της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Ασφαλώς πληροφορίες μόνον υπάρχουν για το θέμα της εβραϊκής ανάμιξης και όχι αποδείξεις, όπως συνήθως γίνεται άλλωστε σε εργολαβίες των μυστικών υπηρεσιών. ΓΓ αυτό και είναι δυσχερές να επιβεβαιωθεί το αν ισραηλινή στρατιωτική δύναμη υπό τον στρατηγό Νταγιάν βρισκόταν στην Ελλάδα την 21η Απριλίου 1967.
Για την παρουσία του Νταγιάν δεν υπάρχει αμφιβολία, αφού ο Νίκος Κούνδουρος πολύ αργότερα την επιβεβαίωσε υποβαθμίζοντας την και υποστηρίζοντας ότι είχε ανταποκριθεί σε φιλική του πρόσκληση και ήταν φιλοξενούμενος του...
Αλλά το ασφαλές είναι ότι η αλλαγή του σκηνικού στην Ελλάδα με την επικράτηση του πραξικοπήματος το 1967 δημιούργησε μια νέα ατμόσφαιρα στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ αισθανόταν πλέον σίγουρο ότι στην επερχόμενη αραβοϊσραηλινή σύρραξη η αμερικανική υποστήριξη θα ήταν τεχνικά εφικτή να φθάσει μέσο) Ελλάδος, ενώ αντίθετα αν στη χώρα μας λειτουργούσε μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι θα παρείχαμε διευκολύνσεις.
Και όντως, στον πόλεμο του Ιουνίου 1967, στον πόλεμο των Έξι Ημερών, όπως καθιερώθηκε να λέγεται, η ελληνική κυβέρνηση δεν προέβαλε καμιά αντίρρηση σε οποιοδήποτε αμερικανικό αίτημα. Ναι σε όλα.
Αντίθετα, στον άλλο μεγάλο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, που άρχισε τον Οκτώβριο 1973, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να βοηθήσει. Στο συγκεκριμένο αίτημα να επιτραπεί η στάθμευση αμερικανικών αεροσκαφών που μετέφεραν πυρηνικό οπλισμό στην αεροπορική βάση της Ελευσίνας, η απάντηση που δόθηκε στις ΗΠΑ ήταν αρνητική.Οι τελευταίες ενοχλήθηκαν σφόδρα από την άρνηση. Μέσα σε λιγότερο από εκατό ώρες, Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης (πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός τότε αντίστοιχα) βρέθηκαν εκτός εξουσίας.
Ο Δημήτριος Ιωαννίδης, ο νέος δικτάτορας, ήταν άνθρωπος εμπιστοσύνης των αμερικανικών υπηρεσιών και είχε μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με το Ισραήλ και τους Εβραίους γενικότερα. Όχι μόνο μέσο) του συζύγου της αδελφής του, ενός γνωστού Εβραίου μεγαλογιατρού, του οποίου η ιδιόκτητη κλινική απέναντι από το κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ στέγαζε δραστηριότητες της ΟΙΑ, αλλά και απευθείας με τη διεθνή ηγεσία του Σιωνισμού που εδρεύει στην Ελβετία.
Όπως ξεκάθαρα αποκαλύπτει στις «Αναμνήσεις» του ο Σπ. Μαρκεζίνης, ο «δοτός» πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, από αόρατα κέντρα της Ελβετίας εκπορεύθηκε η ανατροπή του. Και επικαλείται δύο διαφορετικά στοιχεία που κατά τη γνώμη του τεκμηριώνουν το γεγονός.
Το πρώτο είναι ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος του είχε εκμυστηρευθεί τις ημέρες που ακολούθησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου ότι είχε πληροφορίες ότι τόσο η εξέγερση όσο και γενικότερα η ανατροπή τους κατευθυνόταναπό εγκεφάλους που βρίσκονταν στην Ελβετία.
Και επιπλέον ο καθηγητής Ιωάννης Γεωργάκης, η περίεργη αυτή φυσιογνωμία που βρέθηκε στο επίκεντρο των παρασκηνιακοί ζυμώσεων επί πενήντα συναπτά χρόνια, από την Κατοχή δηλαδή μέχρι τον θάνατο του, είχε εμπιστευθεί στον στενό φίλο του, στον Σπ. Μαρκεζίνη, λίγες μέρες πριν από την 25η Νοεμβρίου 1973, ότι θα ανατραπεί από τον Δημ. Ιωαννίδη, επικαλούμενος έγκυρες πληροφορίες του προερχόμενες από «σοβαρές» και «παράδοξες» πηγές από την Ελβετία.
Και φυσικά οι γνωρίζοντες αντιλαμβάνονται ότι όταν λέμε Ελβετία, δεν εννοούμε κάποιες μυστικές υπηρεσίες της χώρας αυτής, αλλά το αόρατο διεθνές σιωνιστικό κέντρο που εδρεύει εκεί για περισσότερα από 100 χρόνια και ασκεί με τόση πράγματι επιτυχία υποδόρεια πολιτική, ενώ παράλληλα κατευθύνει και τη διεθνή οικονομική πολιτική μέσω του τραπεζικού συστήματος.
Σε άλλο σημείο των «Αναμνήσεων» του, ο Σπ. Μαρκεζίνης όχι απλώς υπαινίσσεται, αλλά ευθέως υποστηρίζει ότι η ανατροπή από την εξουσία τόσο του ίδιου, όσο και του Τ. Παπαδόπουλου, συνδέεται ξεκάθαρα με την άρνηση τους να δεχθούν τη στάθμευση των αμερικανικών αεροσκαφών στην Ελλάδα, αλλά και με τα σχέδια για την ανατροπή του Μακαρίου. Και θα πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι είναι ο μόνος Έλληνας πρωθυπουργός, έστω και «δοτός», που είχε το σθένος να καταγγείλει δημοσία τους Αμερικανούς για την ανατροπή του.
Ενώ οι Αμερικανοί με άμεσους και έμμεσους τρόπους είχαν τη δικτατορία υπό τον έλεγχο τους, θεωρώντας ότι μπορούν ανά πάσα στιγμή να την επηρεάζουν, η αλήθεια είναι ότι οι συχνές πιέσεις τους για εκδημοκρατισμό, για τα μάτια βέβαια, προκαλούσαν αρνητικές αντιδράσεις στους παράγοντες του καθεστώτος. Και ο Γ. Παπαδόπουλος συγκατένευε κάθε φορά που κάποιος Αμερικανός επίσημος τον επισκεπτόταν και αφού του επεσήμαινε το δέμα αυτό με την επίκληση των πιέσεων που υφίσταται η αμερικανική κυβέρνηση, του ζητούσε να προχωρήσει σε εκλογές.
Έτσι, όταν ο Παπαδόπουλος με το δημοψήφισμα της 29ης Ιουλίου 1973 «εξελέγη» πρόεδρος της Δημοκρατίας και έκανε δοτό πρωθυπουργό τον Σπ. Μαρκεζίνη με την αποστολή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, αισθάνθηκε ότι πλέον δεν έχει ανάγκη τις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεπώς μπορεί να αρνηθεί τη στάθμευση αεροσκαφών με πυρηνικό οπλισμό, πράγμα που δεν υπαγόταν σε οποιαδήποτε προγενέστερη συμφωνία.
Η άμεση αντίδραση των ΗΠΑ, με την πτώση Παπαδόπουλου και Μαρκεζίνη, αποδεικνύει ότι είχαν εναλλακτικό σχέδιο και δεν εννοούσαν να αφήσουν τίποτε στην τύχη. Ο Χένρυ Κίσσινγκερ και ο Χένρυ Τάσκα είχαν εργασθεί για όλες τις εκδοχές. Άλλωστε, το θέμα με την Κύπρο έπρεπε κάποτε να έρθει σε προτεραιότητα. Και έτσι έγινε...
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, οι Έλληνες Εθνικιστές θα τιμήσουν τους πεσόντες του Ελληνικού Στρατού στο Βίτσι, στην καθιερωμένη Τελετή Μνήμης που θα πραγματοποιηθεί στο Μνημείο του Εθνικού Στρατού, στην κορυφή του όρους Βίτσι,
68 χρόνια μετά τον Αύγουστο του 1949 θα τιμήσουμε τον Αγώνα και τη Νίκη του Ελληνικού Στρατού εναντίον των σλάβων και ντόπιων συμμοριτών και τη λήξη του συμμοριτοπόλεμου.
Οι νίκες των Ελλήνων σε Γράμμο και Βίτσι έχουν γραφτεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της Ιστορίας του Έθνους μας και εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές οφείλουμε να τιμούμε αυτούς που έπεσαν για να είναι σήμερα η Μακεδονία μας Ελληνική και η Πατρίδα μας Ελεύθερη.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1949
«ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΤΣΙ»
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1949
(ΗΜΕΡΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΥΜΜΟΡΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
Ανταποκρινόμενος στην ανοικτή πρόσκληση της ΕΑΑΣ, παραβρέθηκα στην τέλεση του μνημόσυνου τιμής που πραγματοποιεί κάθε χρόνο η Ένωση Αποστράτων στο Βίτσι, τιμώντας τόσο τις νίκες του Εθνικού Στρατού στο Γράμμο και το Βίτσι όσο και συνολικά όλα τα θύματα της περιόδου 1946-49.
Προσωπικά, από παλαιά, ήταν βαθιά η επιθυμία μου να παρευρεθώ στο ιερό αυτό ετήσιο μνημόσυνο και με την παρουσία μου, να αποδώσω τον ελάχιστο φόρο τιμής για τους 107.733 θυσιασθέντες Έλληνες Αξκούς, Στρατιώτες και πολίτες που αγωνίσθηκαν υπέρ της Ελευθερίας του Ελληνικού λαού ή ήσαν αθώα θύματα.
Έτσι λοιπόν, ευγνωμονώ το θεό που με αξίωσε να βρεθώ στον ιερό χώρο του Βίτσι, εκεί όπου έλαβε χώρα η τελική νίκη κατά των Κομμουνιστικο-Συμμοριτών(Κ/Σ).
Εμπνεόμενος τόσο από τους εξαίρετους ομιλητές-μαχητές της εποχής εκείνης, κατά την διάρκεια της διαδρομής στο πούλμαν, όσο και από τον βασικό ομιλητή, επιθυμώ, στη μνήμη εκείνων των θυμάτων, να καταγράψω στην εφημερίδα μας λίγα λόγια για τα γεγονότα εκείνης της εποχής, χωρίς να παραβλέπω ότι σε όλους σας είναι γνωστά.
Όπως είναι γνωστό οι δημοκρατικά τότε εκλεγμένες πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες της εποχής, ομονοούσες, διέβλεψαν τον κίνδυνο να επικρατήσει η κομουνιστική λαίλαπα, που ήθελε εκβιαστικά να καταλάβει την πατρίδα μας, μετατρέποντας αυτή σε δορυφόρο της Σοβιετικής Ένωσης, και ανέθεσαν την ηγεσία του στρατού στον Στρατάρχη Παπάγο με σκοπό να εκδιώξει τους ξενοκίνητους εχθρούς της πατρίδος.
Ο Στρατάρχης με την ανάληψη της ηγεσίας του Στρατού αναδιοργάνωσε ταχύτατα το Στρατό, ενέπνευσε αυτόν και άρχισε η πορεία προς την νίκη και απελευθέρωση της χώρας.
«ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΤΣΙ»
Α. Ποίο είναι το ΚΚΕ;
Όπως είναι γνωστό, το ΚΚΕ, με τις πολιτικές θέσεις του, ήταν πάντα ενάντιο και προδοτικό προς τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού.Προς απόδειξη παρουσιάζονται παρακάτω μερικές από τις προδοτικές στιγμές της ιστορίας του.
α. Το 1922 χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό, επιδιώκοντας την Ελληνική ήττα. Το επίσημο 'οργανo του έγραφε: «Η Μικρασιατική εκστρατεία….. στρεφόνταν ενάντια στα συμφέροντα του Ελληνικού λαού.Γι΄ αυτό κι΄εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε, για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρά Ασία, μα και την επιδιώξαμε» (Ριζοσπάστης 12-7-35).
β. Το 1940 επειδή η Γερμανία και η Ρωσία υπέγραψαν το σύμφωνο φιλίας Ρίπεντροπ-Μολότωφ ο Ζαχαριάδης ΓΓ του ΚΚΕ έγραφε στη Τρίτη επιστολή του προς την κομμουνιστική διεθνή: «Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκαμε πόλεμο φασιστικό, κατακτητικό πόλεμο».
γ. Στο κομμουνιστικό μανιφέστο της 7-12-40 γράφουν: «Ο πόλεμος προκλήθηκε από την Βασιλομεταξική σπείρα…..δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδος μας… καλούνται οι στρατιώτες να αρνηθούν να πολεμήσουν»
δ. Με την κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς και την επίθεση της Γερμανίας εναντίον της Ρωσίας στις 22-4-41, το ΚΚΕ καθοδηγούμενο από την Κομμουνιστική Διεθνή καλεί το λαό να αγωνιστεί ενάντια προς τους κατακτητές και για την Σοβιετική Ένωση «Το ΚΚΕ καλεί τον Ελληνικό Λαό, όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις σε ένα Εθνικό μέτωπο της απελευθερώσεως για την καθημερινή υποστήριξη και υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης». (Κ.Ε του ΚΚΕ της 1-8-41)
ε. Κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, αντιμάχεται και σφαγιάζει τις εθνικές οργανώσεις, διαβρώνει τις Μονάδες και προκαλεί δολιοφθορές στον συμμαχικό οπλισμό των συμμάχων στη Μέση Ανατολή, και έρχεται σε πολλές συμφωνίες με τους Γερμανούς και Βούλγαρους κατακτητές μας.Αναφέρω λίγα, αλλά, χαρακτηριστικά ατιμωτικά έγγραφά τους:
(1) Ιούλιος 1943 Πετρίτσι μεταξύ Κ.Κ Βουλγαρίας (Δασκάλωφ) και ΚΚΕ(Ιωαννίδης).Με το σύμφωνο αυτό δίδεται έξοδος της Βουλγαρίας στο Αιγαίο και αυτονομία στη Μακεδονία σαν Σοβιετική Δημοκρατία της ΕΣΣΔ στη Βαλκανική, όπως δηλαδή έγινε η Βουλγαρία μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
(2) Με το υπ΄αριθμ. Πρωτ. 138/108/22-8-43 διαταγή της 8ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ συγκρο-τούνται κοινά Ελληνο-Αλβανικά αρχηγεία. Προδίδεται στους Αλβανούς το ΜΑΒΗ(Μέτωπο Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου) και όπως είναι επόμενο σφαγιάζονται οι επικεφαλείς του.
(3) 30-4-44 στην άνω Κολλίνα Λακωνίας μεταξύ ΕΑΜ (Τσάκωνας) διοικητής 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και Γερμανικών υπηρεσιών ασφαλείας, υπογράφεται σύμφωνο ανεμπόδιστης κινήσεως των Γερμανικών στρατευμάτων.
(4) 1-9-44, Σύμφωνο Λειβαδίου μεταξύ Γερμανών (Τχης Ε. Φένσκε διοικητής μονάδος) και ΕΛΑΣ (καπετάν Κίτσος), όπου συμφωνείται «…η ανεμπόδιστη υποχώρηση του Γερμανικού στρατού από την Θεσσαλονίκη και την γύρω περιοχή και παραχώρηση Γερμανικού οπλισμού στον ΕΛΑΣ για την εξουδετέρωση εθνικών ομάδων που θα προβάλλουν αντίσταση στους Γερμανούς…»
(5) 20-9-44 Μελισσοχώρι Μακεδονίας μεταξύ Κ.Κ Βουλγαρίας (Φιλίποβιτς και Γιούνοφ) και ΕΛΑΣ-ΠΕΕΑ (Αυγερινός-Στασινόπουλος) όπου συμφωνείται «…υποστήριξη ΕΛΑΣ με πολεμικό υλικό του Βουλγαρικού Στρατού, βοήθεια στις επιχειρήσεις του κατά των Εθνικιστικών σωμάτων και ανάληψη της υποχρεώσεως για την δημιουργία μιας αυτόνομης Μακεδονίας..»
στ. Με την απελευθέρωση το ΚΚΕ αναδιπλώνεται και ενώ, αρχικά, υπογράφει με την νόμιμη κυβέρνηση τις συμφωνίες του Λιβάνου (17-20/5/1944) και Γκαζέρτας(26-9-44), για την παύση των εχθροπραξιών, εν τούτοις, δεν τηρεί τις συμφωνίες.
Αποκορύφωμα των προδοτικών του ενεργειών, με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, το Σεπτέμβριο του 1944 σφαγιάζει στο Μελιγαλά 2.200 άτομα, ως επί το πλείστον αμάχους, και το Δεκέμβριο του 1944 βάφει με αίμα την Αθήνα.
Οι λεηλασίες, οι καταστροφές περιουσιών και η ανεξέλεκτη σφαγή Αξκών Οπλιτών και αμάχων(3489 άτομα) θα μείνουν στην ιστορία ως «Δεκεμβριανά».
Η Ελλάς υποχρεώθηκε να μάχεται σε λίγα τετραγωνικά, γύρω από την πλατεία Συντάγματος, και κατόρθωσε τελικά να τους εξουδετερώσει χάρις στο Σύνταγμα Χωροφυλακής του Μακρυγιάννη και τον εθνικό Στρατό.
Απέναντι στην κόκκινη λαίλαπα της περιόδου 1940-44, αντιτάχθηκε όλος ο πολιτικός κόσμος, με πρωτοπόρο την στρατιωτική ηγεσία και τις ανταρτικές εθνικές ομάδες.
Δυστυχώς όμως όχι για πολύ καθόσον, μετά την αναδίπλωση των κομμουνιστών με την συμφωνία της Βάρκιζας, το ΚΚΕ και ο «Δημοκρατικός Στρατός» όχι πλέον ΕΛΑΣ ξεκίνησε τον Γ΄γύρο.
Ο Μάρκος Βαφειάδης αρχηγός του ΔΣ και η «κυβέρνηση του βουνού» ελέγχουν την ύπαιθρο. Η ζωή των κατοίκων είναι κομμουνιστική με ότι αυτό συνεπάγεται. Η εκπαίδευση γίνεται στη σλαβική γλώσσα, «σαν αδέλφια παλεύουμε μαζί, Βουλγαρόπουλα, Αλβανόπουλα για ελεύθερη ζωή.
Δίνετε σεις γροθιά χαιρετισμό, για τους λαούς μας λευτεριά φωτιά στο φασισμό. Μαζί σας θα ζητήσουμε το δίκιο του λαού και το σπαθί θα μπήξουμε στα στήθη του εχθρού»(ποίημα το «Αετόπουλο»-Β΄Τάξη Δημοτικού).
Εκδίδονται γραμματόσημα με επίσημη χρηματική μονάδα τη Βουλγαρική ΛΕΒΑ, οι περιουσίες τίθενται υπό τον έλεγχο του κόμματος, η εργασία είναι υποχρεωτική, η δικαιοσύνη αποδίδεται με τα λαϊκά δικαστήρια κλπ, με αποκορύφωμα το παιδομάζωμα 28.000 παιδιών(1949), όταν έσφιγγε ο κλοιός τους από τα εθνικά κυβερνητικά στρατεύματα.
Β. Πολιτικές Εξελίξεις της περιόδου 1946-49
Στις 15-12-1945 στο Βουλγαρικό Πετρίτσι, έγινε σύσκεψη της Κ.Ε του ΚΚΕ και Γιουγκοσλάβων και Βουλγάρων αξιωματικών.Εκεί ελήφθη η απόφαση να αναδιοργανωθούν οι Έλληνες αντάρτες σε σώμα με την ονομασία «Δημοκρατικός Στρατός» για να πολεμήσουν εναντίον του Ελληνικού Στρατού.
Οι Βούλγαροι και Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές υποσχέθηκαν κάθε είδους βοήθεια προς τους αντάρτες(Λειτουργία στρατοπέδων εκπαιδεύσεως στο Μπούλκες, Μπερκοβίτσα και Ρούμπικ, προώθηση ενισχύσεων, εφοδιασμό με οπλισμό και επισιτισμό. Απόδειξη, για όσους υποστηρίζουν ότι το ΚΚΕ δεν ήταν ξενοκίνητο).
Οι εχθροπραξίες αρχίζουν από τον ΔΣΕ με την κατάληψη του αστυνομικού σταθμού του Λιτοχώρου(Μάρτιος 1946).
Στη συνέχεια επιδίωξη για κατάληψη του ορεινού όγκου του Γράμμου μέχρι τους ορεινούς όγκους της Ρούμελης με κύριο αντικειμενικό σκοπό την αποκοπή της Κεντροανατολικής Μακεδονίας και Θράκης από την υπόλοιπη Ελλάδα. Ταυτόχρονα δε ορδές Βουλγάρων και «Ελλήνων» κομμουνιστών κατέσφαξαν και λεηλάτησαν πόλεις και χωριά της μαρτυρικής Μακεδονίας και Θράκης.
Το Δεκέμβριο του 1947 το ΚΚΕ ανακοινώνει μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού του Βελιγραδίου την ίδρυση χωριστής «κυβέρνησης» με πρόεδρο τον Μάρκο Βαφειάδη (Δυστυχώς ετάφη στην Ελλάδα με τιμές πατριώτη με εκπροσώπους από όλα τα κόμματα, σαν να μη έγινε τίποτα).
Στην Αθήνα η κυβέρνηση Θεμ. Σοφούλη-Παν.Τσαλδάρη με σύσσωμο τον ελληνικό λαό και με την υλικοτεχνική και διπλωματική βοήθεια από τις ΗΠΑ(Τρούμαν), είναι αποφασισμένη για την συντριβή των Κ/Σ.
Ο Εθνικός Στρατός όμως αν και αγωνίζεται ηρωϊκά δεν κατορθώνει να εκκαθαρίσει τους Κ/Σ, λόγω των «ανοικτών θυρών» των κομμουνιστικών κρατών, κατά την υποχώρησή τους.
Η ρήξη Μόσχας – Τίτο έχει αντίκτυπο και στο ΚΚΕ. Οι μέχρι τότε αρχηγοί μεταξύ των οποίων και ο Μάρκος απομακρύνονται και κυρίαρχος καθίσταται ο απεσταλμένος της Σοβιετικής Ένωσης Νίκος Ζαχαριάδης.
Στις 5-4-49 ο Παρτσαλίδης αναλαμβάνει την πρωθυπουργία της κυβερνήσεως του βουνού, με την συμμετοχή στην κυβέρνηση 3 Βουλγάρων …(Μιτρόφσκυ, Γκότσεφ, και Κότσιεφ) στα πλαίσια της βοήθειας μόνο από την Βουλγαρία.
Η νέα κυβέρνηση ζητά συνεννόηση με την Αθήνα. Η Αθήνα θέτει ως προϋπόθεση για συνεννόηση την παράδοση των όπλων του ΔΣ.
Στην Αθήνα το 1949 ο Βασιλιάς Παύλος, εκτιμώντας την κατάσταση, σχηματίζει νέα κυβέρνηση εθνικής Ενότητας (Φιλελευθέρων-Λαϊκών Προοδευτικών) με πρόεδρο το Σοφούλη, και διορίζει αρχιστράτηγο τον Παπάγο, παντοδύναμο, με αποτέλεσμα να ατονίσει και ο ρόλος της Αμερικανικής αποστολής.
Στα τέλη του 1949 ο ραδιοφωνικός σταθμός του Δ.Σ από το παραπέτασμα ζητά την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων, διατήρηση των εδαφών που είχε καταλάβει, πολιτικές ελευθερίες αμνηστία, εκλογές.
Η κυβέρνηση απαντά δια στόματος του υπουργού Εθνικής Αμύνης Παν. Κανελλόπουλου
«….θα συνεχίσουμε τον αγώνα κατά του κομμουνιστικοσυμμοριτισμού μέχρι της τελικής νίκης, εν ονόματι των δημοκρατικών ιδεωδών».
Γ. Πολεμικές Επιχειρήσεις 1949
Η περίοδος από το Μάρτιο του 1946 μέχρι τον Ιούλιο του 1949 είναι αμφίρροπη για τις Εθνικές δυνάμεις. Η κατάληψη της Μουργκάνας, η μάχη της Κόνιτσας είναι τα πλέον ηρωϊκά γεγονότα της υπόψη περιόδου,πλην όμως, λόγω της συνοριακής υποστήριξης των Κ/Σ, δεν κατέστη δυνατό να εξουδετερωθούν και εκδιωχθούν.
Με τις αλλαγές στη κυβέρνηση και υπό την νέα στρατιωτική ηγεσία (Παπάγος), όπως προαναφέρθηκε, εκπονήθηκαν νέα σχέδια.
Με τα σχέδια λεπτομερώς καταρτισμένα το Α΄ΣΣ του στρατηγού Τσακαλώτου ξεκινά στις 5-5-49 την επιχείρηση «Πύραυλος».
Οι διαταγές του Παπάγου ήταν ξεκάθαρες«Καμία δικαιολογία δεν θα γίνεται δεκτή για διακοπή της επιθέσεως …». Το πολεμικό προσκήνιο το 1949 έχει μεταφερθεί στην κεντρική Ελλάδα.
Ο Ελληνικός Στρατός υπό τις διαταγές του στρατηγού Τσακαλώτου και ύστερα από 4 μερόνυχτα μάχης μέσα σε χιονοθύελλα,
Το κτύπημα του κομμουνιστικού σχεδίου για τη διαίρεση της Ελλάδος στη μέση αποσοβείται με την απελευθέρωση της Φλώρινας στις 16-2-49, υπό τις διαταγές του στρατηγού Ν. Παπαδόπουλου του θρυλικού (παππού).
Η επιχείρηση διήρκεσε 3 μήνες και εκκαθάρισε τους Κ/Σ από την κεντρική Ελλάδα, πεδινή και ορεινή Θεσσαλία και άφησε υψηλό τίμημα με 3.500 νεκρούς Αξκούς και οπλίτες του Εθνικού Στρατού, χωρίς να υπολογίζονται τα αθώα θύματα των πολιτών και οι ζημιές που άφηναν πίσω τους υποχωρούντες.
Ο Ζαχαριάδης μετά τις αλλεπάλληλες ήττες διαλύει τα οκτώ στρατόπεδα εκπαιδεύσεως στην Αλβανία και Βουλγαρία και συγκεντρώνει τις δυνάμεις του στο Γράμμο, εφοδιαζόμενος πλουσιοπάροχα και ανελλιπώς από τους δύο συμμάχους του.
Σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες οι δυνάμεις των Κ/Σ ήταν: 7000 στο Βίτσι, 5000 στο Γράμμο, 2500 στην Αλβανία, 1300 στο Καϊμακτσαλάν 1500 στο Μπέλες.
Τα τμήματα του εθνικού στρατού που είχαν συμμετάσχει στην επιχείρηση «πύραυλος» μεταφέρονται γρήγορα στις περιοχές του Γράμμου και το Βίτσι, οργανώνονται-ονομάζονται «πρώτη στρατιά», με Διοικητή τον επανελθόντα στρατηγό Βεντήρη και τρία σώματα στρατού με άξιους διοικητές τους Τσακαλώτο, Μανιδάκη και Γρηγορόπουλο.
Η επιχείρηση ξεκινά τον Ιούλιο του 1949 για την εκκαθάριση του Καϊμακτσαλάν και είναι επιτυχής.
Οι Κ/Σ περιορίζονται στους ορεινούς όγκους του Γράμμου και του Βίτσι. Εκπονείται νέο σχέδιο «Πυρσός» για να εκκαθαρίσουν τους Κ/Σ από το Γράμμο και Βίτσι.
Για την συγκεκριμένη επιχείρηση το σχέδιο προβλέπει ο εχθρός να πιστέψει ότι το Βίτσι θα έμενε για το τέλος των επιχειρήσεων, λόγω του μεγάλου αριθμού δυνάμεων που είχαν εκεί συγκεντρωθεί και εγκατασταθεί σε οργανωμένες θέσεις.
Στις 2 Αυγούστου εξαπολύεται σφοδρή επίθεση κατά του Γράμμου, που δίδει την εντύπωση ότι είναι η κύρια επίθεση. Ο Ζαχαριάδης με τους «στρατηγούς» του αιφνιδιασμένοι μεταφέρουν εσπευσμένα τις εφεδρείες τους στο Γράμμο.
Στις 10 Αυγούστου οι εθνικές δυνάμεις επιτίθενται κατά του Βίτσι και είχαν από την αρχή μικρές αλλά σημαντικές επιτυχίες για την ανύψωση του ηθικού του στρατεύματος. Στη πορεία προς το Βίτσι, κοντά στα σύνορα, βρέθηκαν μετά από μάχη τα χαρτιά Αλβανού Διοικητού λόχου, 20 Αλβανοί στρατιώτες που έπεσαν νεκροί και συνελήφθησαν 7 αιχμάλωτοι.
Όλοι μαζί λοιπόν, φτιάχνουν το σκηνικό του λεγόμενου σήμερα Ελληνικού «εμφυλίου»!!! Τρομάρα τους….
Οι αντάρτες όμως αμύνονται σθεναρά και προς αντιπερισπασμό για χαλάρωση του κλοιού εναντίον του Βίτσι, στις 14 Αυγούστου επιτίθενται στο μέτωπο του Γράμμου αλλά αποτυγχάνουν.
Ο Εθνικός Στρατός συνεχώς καταλαμβάνει νέες θέσεις στο Βίτσι.
Πρό της διαφαινόμενης ήττας στις 16 Αυγούστου η αντίσταση στο Βίτσι σταματά, η «κυβέρνηση» αναχωρεί από την τότε… «πρωτεύουσα» του κράτους στο χωριό Πυξός για να καταφύγει εύκολα στην Αλβανία.
4000 αντάρτες από το Βίτσι εστάλθηκαν στο Γράμμο, ενώ 1000 περίπου πέρασαν στη Γιουγκοσλαβία, όπου αφοπλισθέντες μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Το πολιτικό γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ συνεδριάζει στις 20 Αυγούστου και παρά την πρόσφατη ήττα στο Βίτσι, αποφασίζει ομόφωνα να συνεχίσει τον αγώνα στο Γράμμο.
Τα εθνικά στρατεύματα του Παπάγου, οι νικητές του Βίτσι, αναδιοργανώνονται και είναι έτοιμα από τις 22 Αυγούστου για να επιτεθούν στο Γράμμο.
Στις 25 Αυγούστου δίδεται από τον Βασιλιά Παύλο το σύνθημα της μεγάλης επιθέσεως. Η κύρια άμυνα των Κ/Σ είναι η ράχη μεταξύ 1ης και 3ης Μεραρχίας (περί το χ. Νεστόριο) η οποία σφυροκοπείται από 100 πολυβόλα και αεροπορία.
Αμέσως μετά αρχίζουν οι μαζικές επιθέσεις στα πλαίσια εφαρμογής του σχεδίου της τανάλιας.
Οι μάχες είναι αγριότατες, πολλές φορές μάλιστασώμα με σώμα. Η στρατηγική θέση Τσάρνο κατελήφθη με επίθεση δια της λόγχης.
Ο Αλβανός δικτάτωρ Ε. Χότζας σταματά τη βοήθεια υποστηρίξεως των ανταρτών με το πυροβολικό του, αντιλαμβανόμενος την εξέλιξη των επιχειρήσεωνκαι τον κίνδυνο η ορμητικότητα του Ελληνικού στρατού να περάσει τα σύνορα και να απελευθερώσει για μία ακόμα φορά την Βορ. Ήπειρο.
Τα προπύργια του «δημοκρατικού στρατού» αμύνονται σθεναρά αλλά μάταια αφού στις 27 Αυγούστου όλα έδειχναν ότι η μάχη είχε κριθεί.
Το βράδυ της 27/28 Αυγούστου εκδηλώνεται νυκτερινή επίθεση κατά των ανταρτών.
Στις 28 Αυγούστου έχει καταληφθεί η κορυφή του Γράμμου και στις 30 Αυγούστου το φοβερό Κάπενικ, η ισχυρότερη θέση κλειδί στην Αλβανική μεθόριο.
Ο πόλεμος τελείωσε …το πολεμικό συμβούλιο του ΔΣΕ είχε αποφασίσει την αυτοκτονία του, κανένα όμως ηγετικό μέλος δεν ήταν μεταξύ των νεκρών.
Οι ηγέτες του ΚΚΕ πάντα αποφασίζουν για το τέλος των άλλων.Στο πεδίο της μάχης ο ΔΣΕ άφησε 922 νεκρούς, 600 πυλυβόλα, 200 όλμους, 40 πυροβόλα, χιλιάδες χειρομβοβίδες κ
Στη φάση της επιχείρησης «Πυρσός» έπεσαν ηρωϊκά στο πεδίο της μάχης 2200 αξιωματικοί και στρατιώτες του Εθνικού Στρατούγια την ειρήνη και ελευθερία της πατρίδος υπακούοντας στην προσταγή της νόμιμης τότε κυβέρνησης.
Ξέχασαν τους ήρωες.Ξέχασαν ότι με την θυσία εκείνων αυτοί σήμερα και από τότε έχουν δημοκρατικές κυβερνήσεις. Για να μη έχουν πολιτικό κόστος δεν τολμούν να στείλουν ούτε δια αντιπροσώπου ένα δάφνινο στεφάνι. Ο μαρξισμός τους επέβαλε ακόμα και να αλλάζουν την ιστορία μας στα σχολικά βιβλία.
Σήμερα ο φονιάς ο εγκληματίας έχει γίνει ήρωας.
Οι πραιτωριανοί του ΕΑΜ-ΕΛΑΣαυτοί που πούλησαν την Μακεδονία μας στους Βουλγάρους, αυτοί που υπέγραψαν σύμφωνα φιλίας με τους Γερμανούς κατακτητές, αποκαλούνται αντιστασιακοί και συνταξιοδοτούνται εις βάρος του Ελληνικού λαού.
Τους δόθηκαν ακόμα και μερίσματα από το ΜΤΣ, σε βάρος των Αξκών που πληρώνουν και συντηρούν το ταμείο από τον μισθό ή την συνταξή τους.
Τα απόβλητα του πολέμου 1946-49, οι σφαγείς του Μελιγαλά, της Στιμάγκας, του Φενεού, ξαναγυρίζουν με τιμές ηρώων στο χώμα που πούλησαν και έπνιξαν με αίμα αδελφικό.Δεν θεωρούνται πια συμμορίτες, δεν είναι προδότες, τώρα αποκαλούνται πολιτικοί πρόσφυγες και «Σλαβομακεδόνες».
Σήμερα κατόρθωσαν να διαγραφούν από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη οι λέξεις ΓΡΑΜΜΟΣ και ΒΙΤΣΙ.
Σήμερα ο πόλεμος εκείνος εναντίον των Κομουνιστοσυμμοριτών, των Βουλγάρων, των Αλβανών και των Γιουγκοσλάβων συντρόφων τους, λέγεται …. «εμφύλιος».
Σήμερα οι αποθανόντες Μάρκος Βαφειάδης, Χαρ. Φλωράκης ή «Καπετάν Γιώτης»τιμούνται από την πολιτεία με μεσίστιες τις Ελληνικές σημαίες και σύμπασα την πολιτική και πολιτειακή εξουσία παρούσα κατά την κηδεία τους.
Σήμερα για τους αγωνιστές σαν τον Παπάγο,καταστρέφεται κατ΄ επανάληψη η προτομή του στο ομώνυμο προάστιο, ενώ ανεγείρονται τεράστια αγάλματα για τον Μάρκο Βαφειάδη στη Νίκαια, για τον Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία.
Σήμερα αναγείρονται μουσεία στον Αγ. Ευστράτιο, την Μακρόνησο και αλλού και στη κορυφή του βουνού στο Βίτσι δεν επιτρέπουν να τελειώσει η εκκλησία προς τιμή των αγωνιστών του Εθνικού Στρατού, που έπεσαν υπακούοντας στη νόμιμη κυβέρνηση του Σοφούλη.
Σήμερα οι αγωνιστές, ζωντανοί και νεκροί, εκείνης της περιόδου, που τίμησαν τα όπλα τα ιερά στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι, δεν έχουν την τιμή της παρουσίας της επίσημης πολιτείας.
Σήμερα οι πολιτικοί δεν τολμούν να παραστούν στο μνημόσυνο και να δουν στα μάτια τους ζώντες αγωνιστές, φοβούνται γιατί όταν ερωτηθούν «γιατί τους ξεχάσατε;» δεν θα έχουν τίποτα να πουν.
Σήμερα στα χώματα της θυσίας θα βρίσκονται οι υπερήλικες αγωνιστές για να μη ξεχάσουν ότι τους ξέχασαν και μαζί τους όσοι θα τους ευγνωμονούμε για την θυσία τους.
29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1949
Η ΕΛΛΑΣ ΝΙΚΗΣΕ
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΔΙΕΣΩΘΗ
Την 29ην Αυγούστου 1949, έληξε ο άγων κατά της ξενοκίνητης συμμοριακής επιδρομής, με την νίκη των Ένοπλων Δυνάμεων της Πατρίδος. Εις τον αγώνα εκείνον, ο όποιος διήρκεσε τριάμισι έτη, μεγάλη υπήρξε ή προσφορά όλων των Ελλήνων, με την ανυποχώρητο απόφαση των να προασπίσουν αντί πάσης θυσίας την Πατρίδα.
Όμως, όλως Ιδιαιτέρως συγκινητική ήταν ή συμμετοχή των εις την Μακρόνησου εκπαιδευθέντων οπλιτών, των γνωστών «Μακρονησιωτών».
Παρασυρμένα αρχικώς Ελληνόπουλα, από την έντεχνο κομμουνιστική προπαγάνδα, αντιληφθέντα εν συνεχεία την παγίδα, επανήλθαν πλήρως εις την ελληνική οικογένεια.
Αφού περάτωσαν την εις την Μακρόνησο στρατιωτική εκπαίδευση των, μέσα εις μίαν καθαρώς εθνική και χριστιανική ατμόσφαιρα, μετέβησαν εις το μέτωπο.
Εκεί, πλαισίωσαν το 596 Τάγμα Πεζικού, το 8ον Ελαφρό Τάγμα Πεζικού και άλλες Μονάδες του Στρατού.
Πολέμησαν δε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και αξιοθαύμαστο ηρωισμό κατά των ξενοκίνητων συμμοριών. Ή γενναιότητα των ήταν τοιαύτη, ώστε απετέλεσαν το φόβητρο των συμμοριτών.
Τρία και ήμισυ περίπου έτη διήρκεσε ο σκληρός και δύσκολος, αλλά ηρωικός και ένδοξος εκείνος αγώνας, κατά της ξενοκίνητης συμμοριακής επιδρομής.
Εν τέλει δε, ή γρανιτώδης και ανυποχώρητος θέληση των παιδιών της Ελλάδος, ανέτρεψε τα σχέδια των επιδρομέων. Ή νίκη στεφάνωσε τις Ένοπλους Δυνάμεις. Ή Ελλάς νίκησε, ή Μακεδονία διεσώθη.
Μετά την λήξη του αγώνος, το σύνολον της πολιτικής ηγεσίας συνεχάρη τις Ένοπλους Δυνάμεις και υποσχέθηκε ότι παντοτινή θα είναι ή τιμή προς τους ηρωικούς Νεκρούς.
«Εις την συνείδηση των ερχομένων γενεών, αιωνία θα είναι ή μνήμη των αθανάτων Νεκρών», είπε ο εις την αντιπολίτευση Γεώργιος Παπανδρέου.
Συντόμως δε, το Ελληνικό Κράτος, συγχώρησε όχι μόνον τους ακουσίως, αλλά και τους εκουσίως αντεθνικά δράσαντας και έδωσε εις αυτούς την δυνατότητα επανόδου των εις τους κόλπους της Ελληνικής κοινωνίας.
Η ηγεσία όμως της αντεθνικής εκείνης επιδρομής, δεν ικανοποιήθηκε από την μεγαλοφροσύνη της Πατρίδος.
Ηθέλησε πολύ περισσότερη Επεδίωξε όπως ο αγώνας του 1946-1949 χαρακτηρισθεί ως «εμφύλιος πόλεμος».
Ο σκοπός ήταν εμφανής. Δυστυχώς, δε, χάριν κομματικών σκοπιμοτήτων, έγινε σταδιακώς δεκτή η επιδίωξη αυτή.
Η επίσημη Πολιτεία αρνείται πλέον να τιμήσει, ως έχει υποχρέωση, τους ηρωικούς Νεκρούς του αντισυμμοριακού αγώνος.
Ό αντισυμμοριακός άγων μετονομάστηκε σε «εμφύλιο πόλεμο», οι δε συμμορίες αναγνωρίσθηκαν ως «Δημοκρατικός Στρατός».
Φθάσαμε δε ακόμη, εις το σημείο να ακούσουμε και την τελείως απαράδεκτη δήλωση αρχηγού κόμματος, ότι τίμα κάποιους συγκεκριμένους αγώνας, οι οποίοι όμως «αγώνες» στρεφόντουσαν κατά της Πατρίδος, εις μίαν προσπάθεια ανατροπής της Δημοκρατίας και αποσπάσεως Ελληνικών εδαφών εκ του κορμού της Πατρίδος.
Το ύψωμα του “Κλέφτη”, είναι η ψηλότερη κορυφή του όρους Σμόλικα.Εχει στρατηγική σημασία, καθώς στέκει πάνω από τη Σαμαρίνα και δεσπόζει σε μια ευρύτερη περιοχή της βόρειας οροσειράς της Πίνδου. Τόσο στη βουνοκορφή αυτή, όσο και σε μια σειρά άλλες (Πολιάνα, Γύφτισσα, Κάμενικ, Γκόλιο, Σκούζα, Κίρκορι, Προφήτης Ηλίας κλπ) διεξήχθηκαν σκληρότατες μάχες
“Η μάχη του Κλέφτη κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην εποποιία του Γράμμου, για την ηρωική αυτοθυσία και άφθαστη παλικαριά του εθνικού Στρατού.
ΗΤΗΜΕΝΟΙ & ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΙ
Ο «δημοκρατικός στρατός»
μετά το Γράμμο.
Αλλαγές στην ηγεσία και τη διάρθρωση
Μετά τη μάχη στο Γράμμο και τον ελιγμό των δυνάμεων του ΔΣΕ στο Βίτσι, ο Μ. Βαφειάδης απαλλάχτηκε από τα καθήκοντα του αρχηγού του ΔΣΕ και στάλθηκε στη Σοβιετική Ενωση για ανάρρωση και ξεκούραση. Για το τι πραγματικά συνέβη έχουν γραφτεί πολλά. Λέγεται ότι προς το τέλος της μάχης ο Βαφειάδης έπαθε νευρικό κλονισμό. Ο ίδιος κατά καιρούς είχε διαψεύσει αυτή την εκδοχή και ενεφάνιζε την απομάκρυνσή του από την ηγεσία του ΔΣΕ ως αποτέλεσμα συγκρούσεών του με τον Ζαχαριάδη.
Για το θέμα αυτό, ο Β. Μπαρτζιώτας – που τότε ήταν πολιτικός επίτροπος στο ΓΑ του ΔΣΕ – γράφει στο βιβλίο του “Εξήντα χρόνια Κομμουνιστής” (σελ. 290 – 291) πως όντως ο Βαφειάδης έπαθε νευρικό κλονισμό και σε μία από τις κρίσεις του άρχισε να πυροβολεί εναντίον αξιωματικού του Δημοκρατικού Στρατού.
Για νευρικό κλονισμό του Βαφειάδη μιλάει και ο Δ. Βλαντάς (“Εμφύλιος Πόλεμος 1945 – 1949″, Γ` τόμος, Β` ημίτομος, σελ. 157 – 158), αναφέροντας ανάμεσα στα άλλα και το επεισόδιο με τους πυροβολισμών, για το οποίο μιλάει ο Μπαρτζιώτας. Ο Βλαντάς, όμως, θεωρεί πως ο Βαφειάδης δεν έπαθε – αλλά παρίστανε ότι έπαθε – νευρικό κλονισμό “για να μην βρεθεί στον ΔΣΕ κατά την ήττα του”.
Μαρτυρίες που κάνουν λόγο για νευρικό κλονισμό του Μάρκου έχουν δώσει κι άλλοι πέραν των προαναφερομένων. Αλλά και ο ίδιος ο Μάρκος, μιλώντας στην 5η Ολομέλεια της ΚΕτου ΚΚΕ, το Γενάρη του 1949, παραδέχεται επί της ουσίας ότι η συμπεριφορά του δημιούργησε πρόβλημα.
Συγκεκριμένα – αν και αρνήθηκε ότι η κατάστασή του δικαιολογούσε αντικατάσταση από τη θέση του αρχηγού του ΔΣΕ – παραδέχτηκε το επεισόδιο με τον αξιωματικό του Δημοκρατικού Στρατού, χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες και έκανε λόγο για επίσκεψή του σε γιατρό του ΔΣΕ που τον εξέτασε (“5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, 1949 – Εισηγήσεις – Αποφάσεις – Λόγοι”, μόνο για εσωκομματική χρήση, σελ. 139 – 140).
Ανεξαρτήτως πάντως του τι πραγματικά συνέβη και σε ποια κατάσταση βρέθηκε ο αρχηγός του ΔΣΕ, οφείλουμε να σημειώσουμε πως – πέραν των όποιων διαφωνιών που μπορεί να υπήρχαν – η απαλλαγή του Βαφειάδη από τη θέση του αρχηγού του ΔΣΕ δεν έχει σχέση με τις διαφωνίες του, πολύ περισσότερο, με αυτές που ο ίδιος ενεφάνισε αργότερα. Το πιο πιθανό είναι ότι σ’ αυτήν την αλλαγή – εκτός της προσωπικής του κατάστασης – συνέβαλαν και οι γενικότεροι σχεδιασμοί αλλαγών στη διάρθρωση του Δημοκρατικού Στρατού, τους οποίους έθεσε σε εφαρμογή εκείνο το διάστημα η ηγεσία του κινήματος.
Στις 26/8/1948 συνεδρίασε το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τη συμμετοχή των Ν. Ζαχαριάδη, Β. Μπαρτζιώτα, Δ. Βλαντά, Λ. Στρίγκου και του Γ. Βοντίτσιου – Γούσια που τότε δεν ήταν ακόμη μέλος του οργάνου. Στη συνεδρίαση αυτή, το ΠΓ συζήτησε τη μάχη στη Β. Πίνδο, καθώς και τα πολιτικά και στρατιωτικά διδάγματα και συμπεράσματα που έβγαιναν απ’ αυτήν.
Για το θέμα αυτό, βγήκε απόφαση που φέρει για συνωμοτικούς λόγους την παραπλανητική ημερομηνία 25/8/1948 (βλέπε ολόκληρη την απόφαση: “Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 276 – 284). Ακόμη το ΠΓ συζήτησε και το θέμα της ηγεσίας του ΔΣΕ μετά την απαλλαγή του Μ. Βαφειάδη και κατέληξε ότι στο εξής ο ΔΣΕ θα διοικείται από συλλογική ηγεσία – ονομάστηκε Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο – με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη.
Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, προωθήθηκαν αλλαγές σ’ όλο το μήκος και το πλάτος του ΔΣΕ που αποσκοπούσαν στη μετατροπή του σε τακτικό στρατό.
Η νέα διάρθρωση του ΔΣΕ
Η νέα διάρθρωση του ΔΣΕ ήταν η εξής:
- Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ με το 1ο, 2ο, 3ο Επιτελικά Γραφεία και βοηθητικές υπηρεσίες.
- Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο του ΔΣΕ, με πρόεδρο τον ΓΓ του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη.
Κάτω από τις άμεσες διαταγές του έχει τις ακόλουθες μονάδες:
- Σχολή Αξιωματικών του ΓΑ του ΔΣΕ, με διοικητή τον συνταγματάρχη Πύραυλο.
- Ταξιαρχία σαμποτέρ του ΓΑ του ΔΣΕ, με διοικητή τον αντισυγματάρχη Βρατσιάνο.
- Επιλαρχία ιππικού με διοικητή τον ταγματάρχη Νέστορα.
- Μοίρες πυροβολικού του ΔΣΕ.
- Κλιμάκιο του Γενικού Αρχηγείου της Νότιας Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ), με διοικητή τον αντιστράτηγο Καραγιώργη.
1η Μεραρχία Θεσσαλίας – Διοικητής Γιώτης
2η Μεραρχία Ρούμελης – Διοικητής Διαμαντής
3η Μεραρχία Πελοποννήσου – Διοικητής Γκιουζέλης
6η Μεραρχία Κ. Μακεδονίας – Διοικητής Πετρής
7η Μεραρχία Αν. Θράκης – Διοικητής Λασάνης
8η Μεραρχία Ηπείρου – Διοικητής Αρβανίτης
9η Μεραρχία Καστοριάς – Διοικητής Παλαιολόγος
10η Μεραρχία Καστοριάς – Διοικητής Υψηλάντης
11η Μεραρχία Φλώρινας – Διοικητής Σκοτίδας
24η Ταξιαρχία Καϊμακτσαλάν – Διοικητής Αμύντας
- Διάφορα ανεξάρτητα αντάρτικα τμήματα του ΔΣΕ σε Κρήτη, Ικαρία, Σάμο, κλπ.
(“Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ”, τ. έκτος, σελ. 545 – 546)
Η 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ
Στη διάρκεια της μάχης του Γράμμου, στις 28 με 29 Ιούλη του 1948, συνήλθε σε Σώμα η 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Στις εργασίες της πήραν μέρος 19 μέλη της ΚΕ και της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του Κόμματος.Κύριο θέμα της ολομέλειας ήταν“η πολεμική και πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα του ΚΚΕ”. Την εισήγηση έκανε ο Μ. Βαφειάδης.
Επίσης η ολομέλεια συζήτησε ως ειδικό θέμα της την “απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, σχετικά με την κατάσταση στο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας”.
Παίρνοντας υπόψιν τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ολομέλεια, μπορούμε να κατανοήσουμε το υπεραισιόδοξο πνεύμα που χαρακτηρίζει τις αποφάσεις της, αλλά και το άγχος για εξασφάλιση έμψυχου υλικού υπέρ του ΔΣΕ, που οδηγεί σε αυστηρές και εκτός πραγματικότητας κρίσεις για τις οργανώσεις των πόλεων του Κόμματος (γι’ αυτές έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο μέρος του αφιερώματος).
Στην πολιτική της απόφαση, η ολομέλεια “εκφράζει το θαυμασμό της και χαιρετίζει επαναστατικά τους ήρωες μαχητές, μαχήτριες και αξιωματικούς της Βόρειας Πίνδου και ολόκληρο το ΔΣΕ”. Κρίνοντας όμως την κατάσταση στη χώρα, εκτιμάει ότι “το τέλος του μοναρχοφασισμού είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά” κι ότι “το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και ο μοναρχοφασισμός ποτέ δεν περνούσαν τέτοια ολόπλευρη κρίση που την κύρια πηγή της έχει στα χτυπήματα που τους καταφέρνει ο ΔΣΕ. Το μοναρχοφασισμό – υπογραμμίζεται στην απόφαση – από παντού τον κυκλώνει η χρεοκοπία. Ποτέ η αντικειμενική κατάσταση δεν ήταν τόσο ευνοϊκή για να χτυπηθεί αποφασιστικά η μοναρχοφασιστική ληστρική σφηκοφωλιά”.
Ως κύρια αδυναμία του Κόμματος, η ολομέλεια εκτιμάει την κατάσταση των κομματικών οργανώσεων στις πόλεις. Στην πολιτική απόφαση υπογραμμίζεται: “Η βασική και κύρια αδυναμία, που παρουσιάζει το ΚΚΕ, μέσα στις τόσο ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες, βρίσκεται στο ότι δεν κατορθώσαμε να συντρίψουμε την οπορτουνιστική συνθηκολόγηση και τις ταλαντεύσεις μέσα στις κομματικές οργανώσεις, πρώτ’ απ’ όλα των πόλεων…
Η 4η Ολομέλεια διαπιστώνει ότι η καθυστέρηση του κινήματός μας στις πόλεις αποτελεί μια απ’ τις πρωταρχικές και βασικές αδυναμίες μας. Οι κομματικές οργανώσεις και οι κομμουνιστές σε Αθήνα – Πειραιά – Θεσσαλονίκη – Βόλο – Καβάλα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, δεν πραγματοποίησαν τα καθήκοντα που τους έβαλε η 3η Ολομέλεια (και το γράμμα του ΠΓ προς τις κομματικές οργανώσεις και τα μέλη του ΚΚΕ σε Αθήνα – Πειραιά – Θεσσαλονίκη και τις άλλες πόλεις της χώρας), όσο και οι κατοπινές κομματικές αποφάσεις”.
Επίσης στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας γίνονται μια σειρά εκτιμήσεις για τα προβλήματα του Κόμματος και του ΔΣΕ και καταγράφονται οι στόχοι για το ξεπέρασμά τους. Τέλος, υπογραμμίζεται ότι “στο Γράμμο ο ΔΣΕ ανοίγει τον τάφο του μοναρχοφασισμού και της ξενικής κατοχής” και γίνεται έκκληση να βρεθούν όλες οι δυνάμεις στις επάλξεις (ολόκληρη η πολιτική απόφαση της Ολομέλειας: “Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 268 – 273).
Οπως προαναφέραμε, η 4η Ολομέλεια συζήτησε πάνω στην απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών για το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας. Με την απόφαση αυτή του Γραφείου Πληροφοριών, που λήφθηκε στις 28 Ιούνη του 1948, το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας τέθηκε εκτός του ΙΝΦΟΡΜΠΙΡΟ και κατηγορήθηκε – μεταξύ άλλων – για απομάκρυνση από το μαρξισμό – λενινισμό και για εσφαλμένη πολιτική στα ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής (Βλέπε: “Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ”, τόμος Α`, σελ. 593).
Με απόφασή της, η 4η Ολομέλεια ενέκρινε την απόφαση του Γραφείου Πληροφοριών. Αυτή η απόφαση της ολομέλειας δε δόθηκε τότε στη δημοσιότητα, λόγω της “ιδιόρρυθμης θέσης του ΚΚΕ και του κινήματος απέναντι στη Γιουγκοσλαβία”. Η απόφαση ανακοινώθηκε εσωκομματικά και ενημερώθηκε για το περιεχόμενό της και τη συνολικότερη στάση του Κόμματος και το ΚΚ Γιουγκοσλαβίας (βλέπε ολόκληρη την απόφαση: “Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, στο ίδ
Δραπέτες του Μπούλκες
(Ολόκληρη η ταινία)
“Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΟΣΟ
ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ
Ή ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΚΛΑΒΕΣ”
Τον Αύγουστο του 1949 στο Γράμμο και το Βίτσι ο Ελληνικός Στρατός πέτυχε τις τελειωτικές νίκες ενάντια σε έναν ύπουλο, αδερφοκτόνο, καθοδηγούμενο από ξένα κέντρα εχθρό,που επιβουλευόταν εδάφη, εθνική κυριαρχία κι αξιοπρέπεια… την ίδια την Ελευθερία της Πατρίδας μας.
Για αυτήν την ίδια Ελευθερία που πολεμούσαν οι Έλληνες στα βουνά της Ηπείρου από τον Οκτώβριο του 1940, στα οχυρά της Θράκης και της Μακεδονίας το 1941 και στην πραγματική Εθνική Αντίσταση σε κάθε ελληνικό βουνό εως το 1944, όπως οι πατεράδες κι οι παππούδες τους παλιότερα…
Τιμώντας αυτή την κληρονομιά και παρακαταθήκη,οι Πατριώτες μαζί με όλους τους Έλληνες ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ τις ΘΥΣΙΕΣ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και συνεχίζουν τις μάχες, γιατί ο πόλεμος συνεχίζεται όσο οι Πατρίδες μας θα απειλούνται ή θα παραμένουν σκλαβωμένες.
Όλοι οι πολιτικοί ταγοί έκλιναν το γόνυ σε κομμουνιστικά μνημεία γυρνώντας την πλάτη στους τόπους θυσίας όπου σκοτώθηκαν ή μαρτύρησαν χιλιάδες εθνικά σκεπτόμενοι Έλληνες.
Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής ή τύψεων το σύνθημα ‘’ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ’’ και να μη διαμαρτύρεται κανείς από την επίσημη πολιτεία ή τις τόσο ευαίσθητες δημοσιογραφικές ή εισαγγελικές αρχές.
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Σπάνια φωτογραφικά ντοκουμέντα των μαχητών της Ελλάδος - Μνήμες Πολέμου για την Εθνική ελευθερία
Με την ευκαιρία της λήξης της ξενοκίνητης ανταρσίας 1946-49 δημοσιεύουμε μερικές ανέκδοτες φωτογραφίες της περιόδου εκείνης.
Πρόκειται για ανέκδοτες φωτογραφίες και ένα έγγραφο από τα προσωπικά αρχεία μαχητών του Εθνικού Στρατού και της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής.
Η λήθη δεν μπόρεσε να σκεπάσει τις μνήμες. Σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα όλων όσων θέλουν να παραχαραχτεί και να διαγραφεί η ιστορία εμείς επιμένουμε. Επιμένουμε και συνεχίζουμε, τιμώντας τους αφανείς και άγνωστους μαχητές, καθώς και τους άγνωστους ήρωες, πού έπεσαν μαχόμενοι στις κορυφογραμμές όλης της Ελλάδας, πολεμώντας για μια μεγάλη και ελεύθερη Ελλάδα.
Άνδρες του Μεταβατικού Αποσπάσματος Χωροφυλακής Ξάνθης φωτογραφίζονται με τον οπλισμό του. Μαζί τους και λίγοι στρατιώτες.
Οι άνδρες του Σταθμού Χωροφυλακής Φαναρίου Καρδίτσας φωτογραφίζονται λίγο μετά την απόκρουση επίθεσης των συμμοριτών εναντίον τους.
30 Ιανουαρίου 1947 - Στρατιώτες του Εθνικού Στρατού φρουρούν την κρίσιμη διάβαση των Τεμπών. Οι συμμορίτες πολλές φορές προσπάθησαν να προξενήσουν δολιοφθορές στην διάβαση αυτή χωρίς επιτυχία.
Αιχμάλωτες συμμορίτισσες του συγκροτήματος Κανελλοπούλου, οι οποίες φέρουν ομοιόμορφη στολή.
Υπαξιωματικοί και στρατιώτες σε μια ανάπαυλα των μαχών κατά την διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στα Άγραφα.
Άνδρες του Εθνικού Στρατού μπροστά από οπλισμό συμμοριτών που λαφυραγωγήθηκε μετά από μάχη.
Δείγμα οχύρωσης των συμμοριτών στον Γράμμο - Η φωτογραφία έχει ληφθεί λίγη ώρα μετά την κατάληψή του.
Το χιούμορ δεν λείπει από τους άνδρες του Εθνικού Στρατού. Ένα μουλάρι των συμμοριτών που κατασχέθηκε από τους στρατιώτες ελέγχεται στα.. δόντια.
Καταυλισμός του Εθνικού Στρατού στα Γιάννενα το 1948.
Σήμα που εστάλη λίγο μετά την νικηφόρα μάχη ενός Τάγματος Πεζικού με υπέρτερες δυνάμεις συμμοριτών. Αξιοσημείωτη η τελευταία παράγραφος του σήματος: "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
.jpg)
.jpeg)
μεγαλοσύνη και η φιλανθρωπική πράξη της σοβιετικής Pωσίας ως προς τους άτυχους, τους οποίους η απληστία του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Eλλήνων έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια, θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον τουρκικό λαό". 
μεγαλοσύνη και η φιλανθρωπική πράξη της σοβιετικής Pωσίας ως προς τους άτυχους, τους οποίους η απληστία του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Eλλήνων έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια, θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον τουρκικό λαό". 
.jpg)
