Μην γίνεσαι συνένοχος στην διάλυση της Πατρίδας μας

«Σκλάβος είναι όποιος περιμένει από τους άλλους να τον σώσουν» - ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ

Αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, κάποιες δεκαετίες πριν θα ήταν για πολλούς «σενάρια συνωμοσίας» και τίποτε παραπάνω.

Το σχέδιο της Νέας Τάξης όμως, δεν αποτελεί πια «κρυφή ατζέντα» αλλά την σκληρή πραγματικότητα που θέλει όχι μόνο την οικονομική μας εξαθλίωση και την κατάργηση της εθνικής μας κυριαρχίας, αλλά την αντικατάσταση του πληθυσμού της χώρας μας και τον πλήρη αφελληνισμό της Νεολαίας της με όχημα την «κουλτούρα» του «πολυπολιτισμού» και την διαγραφή της ένδοξης Ιστορίας μας. 

Θέλουν να ξεριζώσουν την Ελλάδα από τις ψυχές μας.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας ακολουθεί πιστά αυτόν τον δρόμο με τις κυβερνήσεις να συναγωνίζονται στο ποιος θα είναι περισσότερο «αντιρατσιστής» ενώ δεν διστάζουν να είναι πραγματικά ρατσιστές απέναντι στους Έλληνες που υφίστανται μεγάλες διακρίσεις.

Θα ήταν τεράστιο λάθος να καταλογίσουμε τις ευθύνες στους ενόχους της παρακμής, χωρίς να κάνουμε ως λαός, την αυτοκριτική μας για το σημερινό αδιέξοδο.

Στην Ελλάδα συντελείται ένα έγκλημα που απειλεί την ίδια την υπόστασή της και ο λαός μοιάζει να έχει παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση. Με τον τρόπο αυτό, γινόμαστε συνένοχοι στην διάλυση της Πατρίδας μας.

Οι εξουσιαστές φροντίζουν παράλληλα με την οργανωμένη εξαθλίωση του Ελληνικού λαού, να πολεμήσει τις Ρίζες μας, την Ιστορία μας και τον Πολιτισμό μας. Θέλουν μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες, μια αιώνια αποικία χρέους με κοσμοπολίτικη παιδεία που να φτάνει ως το επίπεδο του… καταναλωτή και τίποτε πέραν αυτού.

Οι μόνοι που αντιδρούν στα σχέδιά τους είναι οι Έλληνες Εθνικιστές, είναι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και αυτός είναι ο λόγος που προσπαθούν να μας λυγίσουν. Ξέρουν πολύ καλά, ότι όσο υπάρχει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, υπάρχει και ελπίδα. Ξέρουν πολύ καλά ότι η φωνή μας μιλάει στις ψυχές των Ελλήνων που εκείνοι θέλουν να υποτάξουν.

Γι’ αυτό ξεδιπλώστε τις Σημαίες και ανεμίστε τις στους δρόμους και στις πλατείες της Πατρίδας μας. Υψώστε τις ψηλά για να βλέπουν οι εξουσιαστές ότι υπάρχουν ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ που δεν θα επιτρέψουν να περάσουν τα διεθνιστικά σχέδιά τους. Φωνάξτε μαζί μας για να αφυπνίσουμε τους συμπατριώτες μας και όλοι μαζί να ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ την Πατρίδα μας πίσω.

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Mέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Χρυσής Αυγής

Εθνικιστικός σεισμός: Χιλιάδες Χρυσαυγίτες στην μεγάλη εκδήλωση για την Βασιλεύουσα - Φωτορεπορτάζ.

Κανένα στεφάνι από τα κόμματα. 

Κανένα στεφάνι από κανέναν πολιτικό και πολιτειακό παράγοντα της χώρας. 

Μόνο η Χρυσή Αυγή τιμά αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για την Ελλάδα.

Με απόλυτη επιτυχία και σε πνεύμα κατανύξεως διεξήχθη η ετήσια εκδήλωση της Επιτροπής Εθνικής Μνήμης προς τιμήν και μνήμη των Ηρωικών Υπερασπιστών της Πόλεως των Κωνσταντίνων και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, του τελευταίου Αυτοκράτορα.

Χιλιάδες Έλληνες Εθνικιστές έστειλαν το μήνυμα πως δεν ξεχνούμε και θα συνεχίζουμε τον Αγώνα ενάντια σε αυτούς που επιβουλεύονται την Πατρίδα μας.

Πρώτος στο βήμα των ομιλητών ανέβηκε ο Βουλευτής Β’ Πειραιώς, Συναγωνιστής Ιωάννης Λαγός, ο οποίος τόνισε ότι υπάρχουν ήττες που γράφονται με χρυσά γράμματα στην ιστορία και μία εξ αυτών είναι η ιστορία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος με το Αίμα του έδωσε όραμα για τετρακόσια χρόνια στους Έλληνες.

Σήμερα, αντιστοίχως επιχειρείται μία άλωση ψυχών, όμως υπάρχουν οι Χρυσαυγίτες και οι Χρυσαυγίτισσες, οι τελευταίοι υπερασπιστές της σύγχρονης πολιτείας των Ελλήνων.

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας σύμφωνος.

Σύμφωνος στα τζαμιά, σύμφωνος στα μνημόνια. Σύμφωνος στο να διώκεται όποιος μιλά για Πατρίδα, Πίστη και Ελευθερία. Γι’ αυτό όπως είπε ο Συναγωνιστής διωκόμαστε κι εμείς, για αυτό και δίνουμε τον Αγώνα ενάντια στην δικτατορία των διεφθαρμένων που προσπαθεί να μας φιμώσει με κάθε τρόπο.

Στη συνέχεια στο βήμα του ομιλητή ανέβηκε ο Συναγωνιστής Αλέξανδρος Γέροντας, ο Συναγωνιστής ο οποίος αψήφησε τον θάνατο και απέδειξε πως ούτε οι σφαίρες, ούτε οι φυλακές μπορούν να σταματήσουν τους Εθνικιστές.

Ο Συναγωνιστής αναφέρθηκε εκτενώς στο ιστορικό της συγκεκριμένης αποφράδας ημέρας, εστιάζοντας κυρίως στην μορφή του τελευταίου Αυτοκράτορα, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, του ανθρώπου, ο οποίος υπερκέρασε τις όποιες ανθρώπινες – φυσικές – αδυναμίες του και έδωσε την υπεράνθρωπη απάντηση στον πολυάριθμο και πολυδύναμο μογγόλο κατακτητή: 

"Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".

Τελευταίος στο βήμα ανέβηκε ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Νικόλαος Μιχαλολιάκος, ο οποίος τόνισε ότι πρέπει Τιμή σε αυτούς τους εκατοντάδες Έλληνες και Ελληνίδες που σήμερα, σε μία πολιτεία προσκυνημένων, δεν προσκυνούν και τιμούν αυτούς που δεν προσκύνησαν ποτέ. 

Αναφέρθηκε σε μία ζοφερή εικόνα, που αντίκρυσε καταθέτοντας στεφάνι εκ μέρους του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, προκειμένου τιμήσει αυτούς που έπεσαν την 29η Μαΐου 1453. 

Ένα στεφάνι μόνο από κάποιον πολιτιστικό σύλλογο. Κανένα στεφάνι από τα κόμματα. Κανένα στεφάνι από κανέναν πολιτικό και πολιτειακό παράγοντα της χώρας. Μόνο η Χρυσή Αυγή τιμά αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για την Ελλάδα.

Αντιθέτως, σήμερα στην τουρκία έχουν παρελάσεις γενίτσαρων, τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς για την σφαγή των Ελλήνων. Και στο ψευτορωμαίικο σιωπή. Μόνο η Χρυσή Αυγή θυμάται αυτούς που έπεσαν για Πατρίδα, Πίστη και Ελευθερία. 

Εκατομμύρια ραγιάδων συνωστίζονται ακόμα και αυτή την ημέρα για να παρακολουθήσουν τουρκοσήριαλ, "Survivor" και την λοιπή προπαγάνδα της «ελληνοτουρκικής φιλίας». 

Δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτούς. Αγωνιζόμαστε για την συνείδησή μας, για όσους Έλληνες παραμένουν απροσκύνητοι σε αυτούς τους καιρούς του ζόφους και του ραγιαδισμού.

Η παράδοσή μας λέει ότι ο Βασιλιάς μας δεν παραδόθηκε ποτέ. Αυτό θα πρέπει να έχουν υπόψη τους και οι εξουσιαστές αυτού του τόπου και οι δυστυχώς εξουσιαζόμενοι. 

Μόνο με Μαρμαρωμένους Βασιλιάδες, Θερμοπύλες και Λεωνίδες ζουν τα Έθνη. Όχι με κακομοίρηδες και λογιστάδες που υπογράφουν μνημόνια. Όλους αυτούς θα τους πολεμάμε με όλες μας τις δυνάμεις. Όπως τους αποδείξαμε ότι δεν μας σταματούν οι σφαίρες και οι φυλακές. Όπως τους το απέδειξε ο Συναγωνιστής Αλέξανδρος Γέροντας που στα στήθια του έχει τα σημάδια από τις σφαίρες των δολοφόνων. Όπως τους το απέδειξε και ένα ολόκληρο Κίνημα, όταν κατάφερνε να διεξάγει εκλογές με έναν προεκλογικό αγώνα από ένα καρτοτηλέφωνο, μέσα από τις Φυλακές Κορυδαλλού.

Με τα στήθη μας δεν θα αφήσουμε τους προδότες να περάσουν. Δεν θα τους αφήσουμε να περάσουν την Κερκόπορτα. Δεν θα τους αφήσουμε σε κανένα πεδίο να προδώσουν την Ελλάδα, όπως που θέλουν να αλλάξουν τα βιβλία Ιστορίας για να δημιουργήσουν μια νέα γενιά χωρίς μνήμη, χωρίς συνείδηση. Θα μας βρουν απέναντί τους, τους τελευταίους Υπερασπιστές της Πολιτείας των Ελλήνων.

Η μεγαλειώδης εκδήλωση ολοκληρώθηκε με άπαντες σε στάση προσοχής να ψάλλουν τον Ακάθιστο Ύμνο, τον Εθνικό Ύμνο και τον Ύμνο του Κινήματος. Ακολούθησε συντεταγμένη πορεία προς το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Ο τελευταίος Παλαιολόγος 

 Ποίημα του Γεώργιου Βιζυηνού

Τὸν εἶδες μὲ τὰ μάτια σου, γιαγιά, τὸν Βασιλέα,

ἢ μήπως καὶ σὲ φάνηκε, σὰν ὄνειρο, νὰ ποῦμε,

σὰν παραμύθι τάχα;

-Τὸν εἶδα μὲ τὰ μάτια μου, ὡσὰν καὶ σένα νέα,

πὰ νὰ γενῶ ἑκατὸ χρονῶ, κι᾿ ἀκόμα τὸ θυμοῦμαι,

σὰν νἄταν χτὲς μονάχα.

Στὴν Πόλη, στὴν Χρυσόπορτα, στὸν πύργον ἀπὸ κάτου,

εἶν᾿ ἕνα σπήλαιο πλατύ, στρωμένο σὰν παλάτι,

σὰν ἅγιο παρακκλήσι;

Κανένας Τοῦρκος δὲν μπορεῖ νὰ κρατηθῇ κοντά του,

κανεὶς τῆς σιδερόπορτας ναὕρῃ τὸ μονοπάτι,

νὰ πὰ νὰ τὸ μηνύσῃ.

Μόνο κανένας Χριστιανός, κανένας ποὺ τὸ ξέρει,

περνᾷ π᾿ αὐτοῦ κρυφὰ κρυφὰ καὶ τὸν σταυρό του κάνει

μὲ φόβο καὶ μ᾿ ἐλπίδα.

Ἔτσι κι᾿ ἐγώ, βαστούμενη στὸ πατρικό μου χέρι,

ἐπῆγα καὶ προσκύνησα. Καὶ ἐδ᾿ αὐτοῦ μ᾿ ἐφάνη-

Ὄχι μ᾿ ἐφάνη! Εἶδα:

Μέσ᾿ στὸ σκοτάδι τὸ βαθὺ ἕν᾿ ἄστρο, σὰν λυχνάρι,

σὰν μία φλόγα μυστική, ἀπ᾿ τὸν Θεὸ ἀναμμένη.

γαλάζια λάμψι χύνει.

Καὶ φέγγει τὴν λευκόχλωμη τοῦ Βασιλέως χάρι,

ποὺ μὲ κλεισμένα βλέφαρα ἐξαπλωμένος μένει

στὴν ἀργυρή του κλίνη.

- Ἀπέθανε, γιαγιά; - Ποτέ, παιδάκι μου! Κοιμᾶται,

κοιμᾶται μόνο! Τὴν χρυσὴ κορῶνα στὸ κεφάλι,

τὸ σκῆπτρο του στὸ χέρι.

Καί, σὰν παληοί του σύντροφοι, πιστοί του

παραστᾶται, στὰ στήθη τ᾿ ὁ Σταυραετός, στὰ πόδια του

προβάλλει δικέφαλο Ξαφτέρι.

Ἐπάν᾿ ἀπ᾿ τὸ κεφάλι του, ἡ ἀσπίδα παραστέκει,

κι᾿ ἐκεῖ ποὺ τὸ χρυσόπλεκτο, τὸ ψηφωτὸ ζωνάρι

τὴν μέση του κατέχει,

σὰν ἀστραπὴ π᾿ ἀπέμεινε χωρὶς ἀστροπελέκι,

ζερβιά, ὡς κάτου κρέμεται τ᾿ ἀστραφτερὸ θηκάρι-

μέσα σπαθὶ δὲν ἔχει!

-Γιατί, γιαγιά; Ποῦ εἶναι τό; -Βαμμένο μέσ᾿ στὸ αἷμα,

ἀκόμ᾿ ὡς τώρα βρίσκεται σ᾿ ἑνὸς ἀγγέλου χέρι,

στὸν οὐρανὸ ἐπάνου...

Ἤτανε τότε ποὺ ἡ Τουρκιὰ τὴν Πόλην ἐπολέμα.

Μέσα μία φοῦχτα ἐλεύθεροι, ἀπ᾿ ἔξω μύριο ἀσκέρι,

οἱ σκλάβοι τοῦ Σουλτάνου.

Κι᾿ ὁ Μωχαμὲτ ὁ ἴδιος του πὰ στ᾿ ἄγριό του ἄτι

-Δός μου τῆς Πόλης τὰ κλειδιά! τοῦ Κωνσταντίνου κράζει,

καὶ τὸ σπαθί σου δός μου!

-Ἔλα καὶ πάρ᾿ τα! λέγ᾿ αὐτός, τοῦ Τούρκου τοῦ μουχτάτη

Ἐγὼ δὲν δίνω τίποτε! Τίποτ᾿ ἐνόσῳ βράζει

μία στάλλα γαῖμα ἐντός μου!-

Κι᾿ ἐπρόβαλαν τὰ λάβαρα, κι᾿ ἀρχίνησεν ἡ μάχη!

Σαράντα μέραις πολεμοῦν, σαράντα μερονύχτια

χτυπιοῦνται καὶ χτυποῦνε,

οἱ Τοῦρκοι σὰν τὰ κύματα κι᾿ οἱ Χριστιανοὶ σὰν βράχοι.

Κι᾿ οὔτε τῶν Φράγκων προδοσιαίς, οὔτε τῶν φλάρων δίχτυα

τὸν Βασιλέα σειοῦνε.

Ἀπ᾿ ταὶς σαράντα κι᾿ ὕστερα Θεὸς τὸν παραγγέλλει.

-Γιὰ τοῦ λαοῦ τὰ κρίματα, εἶναι γραφτὸ νὰ γείνῃ,

προσκύνα τὸν Σουλτάνο!-

Μ᾿ αὐτός, τὸ χέρι στὸ σπαθί, πεισμόνεται, δὲν θέλει!

-Πρὶν μπρὸς σὲ Τοῦρκο τύραννο τὸ γόνατό μου κλίνῃ,

πὲς κάλλιο ν᾿ ἀποθάνω!-

Ἔξ᾿ ἀπ᾿ τὸ κάστρο χύνεται μὲ σπάθα γυμνωμένη,

καὶ σφάζει Τούρκων κατοσταὶς κι᾿ ἀγαρινῶν χιλιάδες-

Ἐκεῖνος κι᾿ ὁ στρατός του.

Μὰ ἦτ᾿ ὀλίγος ὁ στρατός, κι᾿ οἱ πρῶτοι λαβωμένοι!

Ἔπεσαν τ᾿ ἀρχοντόπουλα ἔφυγαν οἱ Ρηγάδες,

κι᾿ ἀπέμεινεν ἀτός του.

Ὅσο τὸν ζώνουν τὰ σκυλιά, τόσο χτυπᾷ καὶ σφάζει,

σὰν πληγωμένος λέοντας, σὰν τίγρη τῆς ἐρήμου,

ποὺ τὰ παιδιά της σκώσουν.

Μὰ κεῖ τοῦ πέφτει τ᾿ ἄλογο! Καὶ πέφτ᾿ αὐτὸς καὶ κράζει.

-Δὲν βρίσκετ᾿ ἕνας Χριστιανὸς νὰ πάρ᾿ τὴν κεφαλή μου,

πρὶν πᾶν καὶ μὲ σκλαβώσουν;-

Μιὰ τρίχα καὶ τὸν σκότωνεν Ἀράπικη λεπίδα!

Μὰ δὲν τὸ ἤθελ᾿ ὁ Θεός. Δὲν ἤθελε ν᾿ ἀφίσῃ

τῶν Χριστιανῶν τὸ Γένος

αἰώνια δίχως βασιλιᾶ κι᾿ ἐλευθεριᾶς ἐλπίδα.

Γι᾿ αὐτὸ προστάζ᾿ ἕν᾿ ἄγγελο νὰ πὰ νὰ τὸν βοηθήση,

σὰν ἦταν κυκλωμένος.

Κι᾿ αὐτὸς τὸν Μαῦρο λακπατᾷ, τὸν Βασιλὲ γλυτώνει.

τὸ κοφτερό του τὸ σπαθί του παίρν᾿ ἀπὸ τὸ χέρι,

τοὺς Τούρκους διασκορπίζει.

Πὰ στὰ λευκά του τὰ φτερὰ τὸν Βασιλέα σκώνει,

μέσ᾿ στὸ πλατὺ τὸ σπήλαιο, ποὺ σ᾿ εἶπα, τόνε φέρει,

κι᾿ ἐκεῖ τόνε κοιμίζει.-

-Καὶ τώρα πιὰ δὲν εἰμπορεῖ, γιαγιάκα, νὰ ξυπνήσῃ;

-Ὢ βέβαια! Καιροὺς καιρούς, σηκώνει τὸ κεφάλι,

στὸν ὕπνο τὸν βαθύ του,

καὶ βλέπ᾿ ἂν ἦρθεν ἡ στιγμή, πὤχ᾿ ὁ Θεὸς ὁρίσει,

καὶ βλέπ᾿ ἂν ἦρθ᾿ ὁ ἄγγελος γιὰ νὰ τοῦ φέρῃ πάλι

τὸ κοφτερὸ σπαθί του.

-Καὶ θἄρθη, ναί, γιαγιάκα μου; -Θἄρθη, παιδί μου, θἄρθη.

Καὶ ὅταν ἔρθῆ, τί χαρὰ στὴν γῆ, στὴν οἰκουμένη,

σ᾿ ὅποιους θὰ ζοῦνε τότε!

Διπλό, τριπλὸ θὰ πάρουμεν αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐπάρθη,

κι᾿ ἡ Πόλη, κι᾿ ἡ Ἁγιασοφιὰ δική μας θένα γένη.

-Πότε, γιαγιά μου; Πότε;

-Ὅταν τρανέψῃς, γυόκα μου, κι᾿ ἀρματωθῇς καὶ κάμῃς

τὸν ὅρκο στὴν Ἐλευθεριά, σὺ κι᾿ ὅλ᾿ ἡ νεολαία,

νὰ σώσετε τὴν χώρα.

Τότε θὲ νἄρθ᾿ ὁ ἄγγελος κι᾿ ἀγγελικαὶ δυνάμεις,

νὰ μποῦνε, νὰ ξυπνήσουνε, νὰ ποῦν στὸν Βασιλέα,

πὼς ἦλθε πιὰ ἡ ὥρα!

Κι᾿ ὁ Βασιλὲς θὰ σηκωθῇ, τὴν σπάθα του θὰ δράξη,

καί, στρατηγός σας, θὲ νὰ μπῇ στὸ πρῶτο του βασίλειο

τὸν Τοῦρκο νὰ χτυπήσῃ.

Καὶ χτύπα, χτύπα θὰ τὸν πὰ μακρὰ νὰ τὸν πετάξῃ,

πίσω στὴν Κόκκινη Μηλιά, καὶ πίσ᾿ ἀπὸ τὸν ἥλιο,

ποὺ πιὰ νὰ μὴ γυρίσῃ!

"Οι Ήρωες που τιμούμε σήμερα θυσιάστηκαν για την Ελευθερία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και όχι για τα βρώμικα σχέδια των πολιτικών που τολμούν να μιλούν για ομοσπονδία και αφελληνισμό της Μεγαλονήσου. Η Κύπρος είναι Ελλάδα".

Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται 

 στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Kίμωνος, του Αθηναίου

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης.

Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας. Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. 

Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. 

Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. 

Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη. Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. 

Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. 

Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. 

Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του. 

Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; 

Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; 

Δεν της αξίζει να καταρρεύσει 

μέσα στη γενική καταισχύνη; 

Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; 

Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»; 

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές; Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. 

Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες.

Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. 

Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. 

Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη. 

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. 

Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. 

Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. 

Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε .... 

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. 

Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών. O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα. 

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής.

Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. 

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. 

Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας.

Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. 

Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού). 

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας. Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

ΚΥΠΡΟΣ 1974 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

(Φωτογραφικό Υλικό)

του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ

(περιλαμβάνει και σπάνιο υλικό 

από Τουρκικές πηγές)

ΛΥΣΣΑΞΑΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ ΤΗΣ ΠΟΕΔΗΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΑΠΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ!

Λίγες ώρες μετά την τρομοκρατική επίθεση κατά του Παπαδήμου και την μεταφορά του στον «Ευαγγελισμό», κυκλοφόρησε σε κάποια ηλεκτρονικά ΜΜΕ η είδηση ότι προκλήθηκε χάος στο νοσοκομείο, εξαιτίας της μεταφοράς αυτού και των τραυματισμένων συνοδών του.

Την είδηση (με ή χωρίς εισαγωγικά…) εκμεταλλεύτηκαν τα κομματόσκυλα της ΠΟΕΔΗΝ (ανήκοντα στην κλεφτοπασοκαρία και τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις»…), οι οποίοι εξέδωσαν μια καταγέλαστη ανακοίνωση, επιρρίπτοντας την ευθύνη για την αναστάτωση που επικράτησε στο νοσοκομείο στον…. Αρχηγό της Χρυσής Αυγής και την συνοδεία του, λόγω επίσκεψής του στο νοσοκομείο για θέμα υγείας συγγενικού του προσώπου!

Βεβαίως, η επίσκεψη του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής στον «Ευαγγελισμό» έγινε ώρες πριν μεταφερθεί εκεί ο Παπαδήμος, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία για την προπαγάνδα των κομματόσκυλων.

Ποια ήταν η «ενόχληση των ασθενών» και η «παρεμπόδιση του προσωπικού να κάνει τη δουλειά του», που «καταγγέλλουν» τα θρασίμια; 

Το γεγονός, ότι σχεδόν όλοι (εκτός από τα βαμμένα κομματόσκυλα…) όσοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα στον «Ευαγγελισμό» (ασθενείς, συγγενείς τους, γιατροί και νοσηλευτές) μόλις διαπίστωσαν την παρουσία του Ν. Μιχαλολιάκου έσπευσαν να τον χαιρετήσουν εγκαρδίως, να φωτογραφηθούν μαζί του και να του δηλώσουν την πίστη τους στον εθνικό αγώνα της Χρυσής Αυγής! 

Κι ήταν τόσοι πολλοί, που έκαναν τους παλαιοκομματικούς εγκάθετους να λυσσάξουν από το κακό τους!

Ξυδάκι!