Το σύγχρονο πρόσωπο του φασισμού

Το σύγχρονο πρόσωπο του φασισμού 

Από τις Στρατιωτικές στις Κοινοβουλευτικές δικτατορίες 

Εχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια που οι δικτάτορες προσπαθούσαν να επιβάλλουν την εξουσία τους με τα τανκς. Ακόμη και στην Λατινική Αμερική οι δικτάτορες έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι παλιές μορφές τυραννίας είναι μη αποδοτικές και διαρκούν λίγο. Μόνον στην Αφρική οι μαύροι δικτάτορες χρησιμοποιούν ακόμη ωμή βία κατά των συμπατριωτών τους διότι δεν έχουν φροντίσει να μάθουν τις τελευταίες τεχνικές στην τεχνολογία της δικτατορίας. 

Στην Ελλάδα ο τελευταίος στρατιωτικός δικτάτωρ Παπαδόπουλος πέθανε στην φυλακή, διότι και αυτός δεν είχε μελετήσει τις τεχνικές της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Ένας τύπος δικτατορίας που επιτρέπει στους ηγέτες της να μην τιμωρούνται ποτέ για τα εγκλήματά τους, και αντ’ αυτού να κατηγορούν υποκριτικώς ως φασίστα, οιονδήποτε προσπαθεί να ανατρέψει την δικτατορία τους. 

Εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, πρώτα στην Δύση και μετά στην Ανατολή, έχει επικρατήσει ο νέος τύπος δικτατορίας, η κοινοβουλευτική δικτατορία. Η κοινοβουλευτική δικτατορία χρησιμοποιεί βία πάνω στο μυαλό και στην ψυχή του πολίτου και όχι πάνω στο σώμα του. Αν και ωρισμένες φορές γίνονται σωματικά βασανιστήρια, οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προτιμούν τα ψυχολογικά και ιδεολογικά βασανιστήρια. 

Οι σχεδιαστές μίας τέτοιας δικτατορίας έχουν εντοπίσει όλα τα σημεία ελέγχου της εξουσίας και φροντίζουν να μην αφήνουν αφύλακτες εισόδους. Έχουν επεξεργασθεί και επιβάλλει μία συμπεριφορά του «δημοκρατικού» πολίτου, ακίνδυνη για την δικτατορία τους και την παρουσιάζουν ως πρότυπο που πρέπει να ενστερνιστούν οι πάντες. 

Οι βασικές τεχνικές με τις οποίες επιβάλλουν την συγκεκαλυμμένη δικτατορία τους είναι οι εξής: 

1. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες διαπλέκουν την νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία. Όπως δίδαξε ο Αριστοτέλης, αν δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ αυτών των εξουσιών, τότε υπάρχει τυραννία. Οι δικτάτορες στην Ελλάδα κατηγορούν άλλους για οικονομική διαπλοκή, υποδεικνύουν κάποιους επιχειρηματίες, αλλά η βασική αιτία της διαπλοκής είναι η συγχώνευση εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. 

2. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ελέγχουν την παιδεία μέσω της οποίας αναπαράγουν την ιδεολογία τους. Χρησιμοποιούν τα σχολεία ως μηχανισμούς προληπτικού ελέγχου και λογοκρισίας των πολιτών. 

3. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημερώσεως. Εξαγοράζουν τον έλεγχο υποσχόμενοι στους ιδιοκτήτες μμε, μερίδιο από την κρατική διαφήμιση και τα δημόσια έργα. Ως αντιπαροχή λαμβάνουν την κατευθυνομένη πληροφόρηση. Σημασία δεν έχει το τί λένε τα ειδησεογραφικά δελτία αλλά το τί δεν λένε, δηλαδή το τί αποκρύπτουν. 

4. Μία κοινοβουλευτική δικτατορία έχει ανάγκη το εμπόριο ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά είναι πιό αποτελεσματικός μηχανισμός καταστολής συνειδήσεων από τα στρατιωτικά σώματα ασφαλείας. 

Μία κοινοβουλευτική δικτατορία δεν χρειάζεται να πωλεί η ίδια ναρκωτικά στην νεολαία για να διατηρήσει την εξουσία της. Αρκεί το να μην καταδιώκει τους εμπόρους ναρκωτικών. Αρκεί το να δημιουργεί παράθυρα στους νόμους για να ξεφεύγουν οι έμποροι ναρκωτικών. Αρκεί το να τους μειώνει τις ποινές για «ανθρωπιστικούς» λόγους. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, σαν να πωλούσε η κοινοβουλευτική δικτατορία τα ναρκωτικά. 

5. Μία κοινοβουλευτική δικτατορία στηρίζεται στην ισοπεδωτική ισότητα. Εκμεταλλεύεται την ματαιοδοξία των μαζών, και διδάσκει ότι «είμαστε όλοι ίσοι απέναντι σε κάτι». Φυσικά αυτό το «κάτι», δηλαδή το μέτρο ισότητος το καθορίζουν οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες. Καθορίζουν αυτοί αποκλειστικώς ποιό είναι το μέτρο ισότητος. 

Οπότε όποιος δεν δέχεται να αξιολογηθεί με βάση αυτό το μέτρο, εξοντώνεται ως αναρχικός, φασίστας, προβοκάτορας, προδότης κλπ. 

Αυτό που πρέπει να ζητά ο λαός είναι η αναλογική ισότητα, δηλαδή ο καθένας να απολαμβάνει οφέλη αναλόγως των ικανοτήτων και των προσπαθειών του, και όχι να ζητά την ισοπεδωτική ισότητα, που εξολοθρεύει τους καλύτερους ηγέτες του λαού. Την διαφορά της ισοπεδωτικής με την αναλογική ισότητα φροντίζουν να την αποκρύπτουν οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες. 

6. Η κοινοβουλευτική δικτατορία κατασκευάζει μία τεχνητή ομοφωνία της κοινής γνώμης αντί να την καταπιέζει δια της ωμής βίας, όπως κάνουν οι στρατιωτικοί δικτάτορες. 

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες θέτουν εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα του τύπου «δημοκρατία ή φασισμός». Με τον όρο δημοκρατία εννοούν την κοινοβουλευτική τους δικτατορία, και με τον όρο φασισμός εννοούν τον υπέρ της ελευθερίας αγώνα των πολιτικών τους αντιπάλων. 

7. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες περιορίζουν τα κόμματα εξουσίας σε δύο. Τα δύο κόμματα αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Δύο κόμματα, της ιδίας ιδεολογίας, με μικρές αποκλίσεις για να δίνουν την ψευδαίσθηση της διαφωνίας και της δημοκρατίας, κατέρχονται στις εκλογές. Όποιον και να ψηφίσει ο λαός το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. 

8. Οι στρατιωτικοί δικτάτορες λένε «κάνω ότι θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν». Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες λένε «ναι μεν δίνω λογαριασμό στον λαό, αλλά δεν έχω καμμία ποινική ευθύνη για οτιδήποτε και αν πράξω». Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. 

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ψηφίζουν νόμους «περί ευθύνης υπουργών» που καταργούν κάθε ευθύνη για τις πράξεις των. Τα εγκλήματά τους δεν διώκονται για όσο είναι μέλη του κοινοβουλίου, και παραγράφονται με την έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου, μετά τις νέες εκλογές. 

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες δεν υπόσχονται τίποτε γραπτώς, έτσι ώστε να μην αντιμετωπίζουν ποινικές ρήτρες για την αθέτηση των υποσχέσεών τους. 

Όταν παραδίδουν την εξουσία στην επόμενη κυβέρνηση δεν ελέγχονται για το τί παραδίδουν. 

Ο τρόπος αναδείξεως στην εξουσία είναι γλοιώδης καθώς ο αρχηγός του κόμματος αποφασίζει δικτατορικώς ποιός θα συμπεριληφθεί στις εκλογικές λίστες και ποιός όχι. Οι επιθυμίες της λαϊκής βάσεως του κόμματος αγνοούνται παντελώς. 

8. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες, ειδικώς στην Ελλάδα, ελέγχουν πλήρως τις θέσεις εργασίας στον Δημόσιο τομέα, ώστε ο Ελληνικός Λαός να εξαρτάται από αυτούς για εύρεση εργασίας. Εσκεμμένως καταπολεμούν τον ιδιωτικό τομέα για να μην μπορεί ο Ελληνικός Λαός να απεξαρτηθεί από την τυραννία τους. 

9. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες επιβάλλουν σκληρή φορολογία και αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα ώστε ο λαός να βρίσκεται σε διαρκή αγώνα για επιβίωση και να μην έχει χρόνο να σκεφτεί πώς θα ανατρέψει την κοινοβουλευτική δικτατορία. 

10. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες επιβάλλουν την αγραμματοσύνη στον λαό και την διαγραφή της ιστορικής του μνήμης, μέσω εκχυδαϊσμού του πνευματικού επιπέδου των δημοσίων θεαμάτων. 

Την μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι χυδαίες τηλεοπτικές εκπομπές κουτσομπολιού και τα τηλεσκουπίδια τύπου «big brother». Αποτελούν το όπιο του λαού. Απονευρώνουν τον λαό. Προβάλλουν το κουτσομπολιό αντί της κριτικής διότι οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες μισούν το σκεπτόμενο άτομο. 

11. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες δεν επιτρέπουν την κατοχή όπλων από τον λαό, διότι φοβούνται μήπως χρησιμοποιηθούν εναντίον τους. 

12. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν τους αναξίους, τους αμορφώτους και τους ηλιθίους ως κοινωνικά πρότυπα, για να κατεβεί ο γενικός μέσος όρος. Επιβάλλουν την δικτατορία των ηλιθίων. 

13. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες διορίζουν τους επικεφαλής των εργατικών συνδικάτων, τους επικεφαλής της δικαιοσύνης, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, διαλύοντας κάθε αντιπολίτευση και καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας. 

14. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν το δόγμα της ελαχίστης προσπαθείας ως μέσον κοινωνικής καταξιώσεως. Αυτό το δόγμα παράγει στο διηνεκές αμορφώτους, ατόλμους, νωθρούς και ψυχικώς αδυνάμους πολίτες. 

15. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν τον ατομισμό έναντι της συλλογικής προσπαθείας, διότι θέλουν να κατακερματίζουν προληπτικώς τις συλλογικές δυνάμεις που πιθανόν να τους ανατρέψουν. 

Γενικώς οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες στηρίζονται στον ιδεολογικό, ψυχολογικό και οικονομικό αφοπλισμό των λαών, αντί στην δύναμη των τεθωρακισμένων. Προσπαθούν να αφήνουν ωρισμένα περιθώρια ελευθερίας ώστε να μην πνίγεται το άτομο και να μην ωθείται σε ανατρεπτική δράση. 

Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες αφήνουν ανοικτές ωρισμένες βαλβίδες εκτονώσεως της κοινωνικής εκρήξεως μέσω μίας ψευδεπίγραφης ελευθερίας του Τύπου, η οποία επιφανειακώς ασκεί κριτική στο δικτατορικό καθεστώς, αλλά ουσιαστικώς το στηρίζει και το αναπαράγει. 

Μέσα από τις άνωθεν τεχνικές δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τον τρόπο λειτουργίας όλων των κοινοβουλευτικών δικτατοριών της Δύσεως και της Ανατολής. 

Το πώς γκρεμίζονται αυτές οι δικτατορίες είναι γνωστό από την ιστορία, αλλά δυστυχώς λίγοι την μελετούν προσεκτικώς. 

Οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες λειτουργούν όπως τα υλικά κατασκευής. Έχουν ισχυρές αντιστάσεις μόνον προς ωρισμένες ιδεολογίες και καταστάσεις. Για παράδειγμα τα ανθρακονήματα, αναλόγως της διευθύνσεως των νημάτων και του τρόπου πλεξίματος, έχουν μεγαλύτερη αντοχή σε καταπονήσεις υπό ωρισμένες γωνίες. 

Αντιστοίχως, οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες έχουν αναπτύξει ισχυρά αντισώματα σε ναζιστικά και κομμουνιστικά κινήματα. Αλλά αποδεικνύονται παντελώς ανίκανες μπροστά σε θρησκευτικά κινήματα όπως το ισλάμ και ο χριστιανισμός. 

Έτσι καταστράφηκαν οι ρωμαίοι. Ουδείς μπορούσε να αντιμετωπίσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες κατά μέτωπον. Αλλά οι ρωμαίοι άφησαν ανοικτή την πόρτα της θρησκείας και της φυλής. Από εκεί τους επιτέθηκαν οι ιουδαίοι με την αίρεση των ναζωραίων. Επιπροσθέτως οι φυλετικές επιμειξίες κατέστρεψαν την Ρώμη. 

Τα ίδια ισχύουν και για την σημερινή αντίστοιχη με την Ρώμη, κοινοβουλευτική δικτατορία, την Αμερική. Μπορεί να βομβαρδίζει χωρίς αιδώ έθνη σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί να θανατώσει εμπόρους ναρκωτικών μέσα στα σύνορά της εξ αιτίας των διεφθαρμένων ανθρωπιστικών θεωριών που επικρατούν στο εσωτερικό της. Μπορεί να εισβάλλει σε ξένες χώρες αλλά δεν μπορεί να προστατεύσει τα δικά της σύνορα από την εισβολή αφρικανών, ασιατών, αράβων και λατίνων εποίκων, εξ αιτίας των πολυπολιτιστικών θεωριών που επικρατούν στο εσωτερικό της. Μπορεί να αρπάζει τα πετρέλαια του Ιράκ, αλλά δεν είναι σε θέση να επιβάλλει δασμούς στα ασιατικά προϊόντα που στην κυριολεξία γκρεμίζουν την βιομηχανία της, εξ αιτίας των νεοφιλελεύθερων οικονομικών θεωριών που επικρατούν στο εσωτερικό της. 

Ο νεοφιλελευθερισμός επιβάλλει τον ατομισμό, ο οποίος με την σειρά του διαλύει κάθε κοινωνική συνοχή, οι φυλετικές επιμειξίες, η λαθρομετανάστευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα υπέρ των εγκληματιών, το εμπόριο ναρκωτικών, η διάλυση της οικογενείας, οι πολυπολιστικές θεωρίες, τα λόμπυ που εξαγοράζουν πολιτικούς της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, η διαφθορά, η υπογεννητικότητα, αποτελούν επιθετικά όπλα κατά των κοινοβουλευτικών δικτατοριών, για όποιον ξέρει να τα χρησιμοποιεί. 

Οι ιουδαίοι έδωσαν ένα πολύ καλό μάθημα στους ρωμαίους κατακτητές. Χρειάστηκε να περάσουν 410 χρόνια, όταν ο Γότθος Αλάριχος κατέστρεψε την Ρώμη, για να συνειδητοποιήσουν οι ρωμαίοι τί σήμαινε η χριστιανική αγάπη. 

Οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες επιδεικνύουν τρομερή αδυναμία μπροστά σε συλλογικές ιδεολογίες. Επιδεικνύουν έναν απίστευτο ραγιαδισμό όταν έρθουν σε σύγκρουση με φανατικές και αρίστως ωργανωμένες μειονότητες. Επιδεικνύουν έναν αρρωστημένο ανθρωπισμό που φτάνει στα όρια της αυτοκτονίας, όταν τους ενσταλάξεις ενοχή, υπό την σωστή οπτική γωνία. Επιδεικνύουν μία λατρεία για την διαφθορά και τον εκφυλισμό. Επιδεικνύουν συλλογικό μαζοχισμό, που φτάνει στα όρια της γενοκτονίας, αν τους διεγείρεις τις κατάλληλες ψυχικές χορδές με θεωρίες περί οικογενειακού προγραμματισμού και επαγγελματικής σταδιοδρομίας, οι οποίες καταλήγουν στην ατεκνία και κατ’ επέκταση στην φθορά και τον αφανισμό αυτών των κοινωνιών. 

Πολλά κτυπήματα έχουν δεχτεί οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες από τις μη-κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες έχουν σπάσει το μονοπώλιο της εξουσίας τους. Διεθνιστικά κινήματα όπως ο νεοφιλελευθερισμός, ο πολυπολιτισμός και το ισλάμ τους δίνουν απανωτά θανατηφόρα κτυπήματα, ροκανίζοντας τα θεμέλιά τους εκ των έσωθεν. Ισχυρά λόμπυ εκμεταλλεύονται την διαφθορά των κοινοβουλευτικών δικτατοριών και τις οδηγούν στην αυτοδιάλυση. Πολυπολιτιστικές θεωρίες με βάση την φυλή, το έθνος, το θρήσκευμα, το φύλο, την γλώσσα κλπ, δημιουργούν ισχυρές μειονότητες που ετοιμάζονται για την τελική έφοδο κατά των κοινοβουλευτικών δικτατοριών. 

Η ιστορική άγνοια και ανοησία των κοινοβουλευτικών δικτατόρων ροκανίζει και το τελευταίο κλαδί που στηρίζουν την δικτατορία τους, το έθνος. Τα έθνη δεν φταίνε σε τίποτε για τις επιβληθείσες δικτατορίες, αλλά αποτελούν την ροπή και την τριβή αδρανείας της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. 

Τα έθνη εξ αιτίας μακροχρονίων συνεκτικών δεσμών(φυλή, θρησκεία, κλπ) δεν αναπτύσσουν ευκόλως επαναστατικές διαθέσεις. Είναι εξ ορισμού συντηρητικά, όπως διαπιστώνει ο εθνολόγος Γουσταύος Λε Μπον. Όποιος είναι στην εξουσία, καλός ή κακός, τον αποδέχονται. Μόνον μετά από μία γενική καταστροφή τον αλλάζουν. Αυτό εκμεταλλεύονται οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες. 

Όπως και στα στερεά σώματα, η ροπή αδρανείας των λαών τούς εμποδίζει να περιστραφούν, και η τριβή αδρανείας τούς εμποδίζει να κινηθούν. Εκτός και αν η εφαρμοζομένη δύναμη και ροπή ξεπερνά τα όρια αδρανείας. 

Οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες είναι γεμάτες οπές στο σύστημά τους. Αρκεί οι επαναστάτες που θα ξεκινήσουν την πολιορκία να συμπεριφερθούν όπως οι καλοί «χάκερς». Ένας καλός «χάκερ» κάνει δοκιμές διεισδύσεως, εγκαθιστά ιούς στο ηλεκτρονικό σύστημα του αντιπάλου, εντοπίζει αδύνατα σημεία και όταν αισθανθεί έτοιμος, ξεκινά την επίθεσή του για την κατάληψη του αντιπάλου ηλεκτρονικού συστήματος. 

Έτσι ακριβώς πρέπει να λειτουργούν οι επαγγελματίες επαναστάτες που θα γκρεμίσουν τις κοινοβουλευτικές δικτατορίες. Πρέπει να εντοπίσουν τα κενά και τις αδυναμίες του κοινοβουλευτικού δικτατορικού συστήματος πριν εφορμήσουν για να το συνθλίψουν. Αρκεί να κτυπάνε υπό την σωστή γωνία, με την κατάλληλη δύναμη και συχνότητα, στα αδύναμα σημεία του εχθρικού φρουρίου.