Άρθρο – φωτιά έγραψε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» ο συγκρατούμενους, συγκατηγορούμενος και συγκατάδικος του Μπελογιάννη, Τάκης Λαζαρίδης, ο οποίος τότε γλίτωσε την εκτέλεση μονάχα εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας του.
Σας παραθέτουμε επίμαχα αποσπάσματα από το άρθρο του:
«Η τραγωδία μας, που είναι βέβαια και τραγωδία του Μπελογιάννη, συνίσταται στο ότι νομίζαμε ότι νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για υψηλά ιδανικά, ενώ στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και δίναμε την ζωή μας για την προώθηση των στόχων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής…»
«Είχαμε κάθε δικαίωμα να θυσιάσουμε τη ζωή μας καταπώς θέλαμε, δεν είχαμε όμως κανένα δικαίωμα να θυσιάσουμε τις ζωές αθώων συμπατριωτών μας. Δεν μας πρέπουν, λοιπόν, τιμές και μνημεία.
Και αντί για εγκαίνια μνημείων, που ως μόνο αποτέλεσμα έχουν να διχάζουν και να αναζωπυρώνουν τα πάθη και τα μίση του παρελθόντος, θα έπρεπε εμείς οι παλιοί κομμουνιστές, και μαζί ο Τσίπρας και η παρέα του, να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχαμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς»
«Πολέμησε στον Εμφύλιο, αποκλειστικά υπεύθυνοι για τον οποίον ήμασταν εμείς. Και όταν λέω εμείς, εννοώ ο Ζαχαριάδης και η παρέα του, που δρούσαν πάντοτε κατ’ εντολήν της Μόσχας»
Το άρθρο του Τάκη Λαζαρίδη αναδεικνύει το πόσο ξενόδουλοι και πράκτορες ξένων δυνάμεων ήταν από συστάσεώς του, αλλά μέχρι και το τέλος του Συμμοριτοπολέμου οι εγχώριοι κομμουνιστές, ήτοι ο Σύριζα, το ΚΚΕ και οι λοιπές παραφυάδες του αριστερισμού. Μία ξενοδουλεία που δεν τερματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90 με τον θάνατο της Σοβιετικής Ενώσεως, αφού σήμερα ο μεν Σύριζα είναι υπόδουλος στους αμερικανούς, ενώ το ΚΚΕ στο να «γλείφει» και να υπηρετεί ως μπράβος το σύστημα της κλεπτοκρατίας.
Δυστυχώς, όμως, η Πατρίδα μας δεν έχει ως μόνους ξενόδουλους τους αριστερούς. Αντίστοιχη είναι και η ξενοδουλεία της ΝΔ και του ΠαΣοΚ, οι οποίοι κλίνουν το γόνυ εμπρός στην γερμανική οικονομική ολιγαρχία και έχουν ήδη αιματοκυλήσει και αυτοί την Πατρίδα για χάρη των ξένων πατρώνων τους.
Οι διπλωματικές προτάσεις της τότε Κομμουνιστικής Ρωσίας για στήριξη των Βουλγαρικών εδαφικών διεκδικήσεων εις βάρος της εμπολέμου Ελλάδος (25 Νοεμβρίου 1940)
Η υπογραφή του Γερμανο- Σοβιετικού συμφώνου
μη επίθεσης Ρίμπεντροπ - Μολότοφ
Μετά την αιφνιδιαστική υπογραφή του σύμφωνου μη επίθεσης Ρίμπεντροπ - Μολότοφ (23 Αυγούστου 1939) και το μοίρασμα της Πολωνίας ανάμεσα στους προς στιγμήν "συνεταίρους", η πολιτική του Στάλιν αποσκοπούσε στην ενίσχυση της θέσης της Ρωσίας έναντι του Ιταλο-Γερμανικού Άξονα.
Αυτή η ανάγκη ενισχύθηκε μετά από την απρόσμενη στρατιωτική κατάρευση της Γαλλίας και την επικράτηση της Γερμανίας σε όλη την Ευρώπη. Μετά την επίθεση του Μουσολίνι στην Ελλάδα (28 Οκτωβρίου 1940) και την διαφαινόμενη επέκταση του πολέμου στα Βαλκάνια , ο Στάλιν ήθελε να χρησιμοποιήσει την Βουλγαρία ως εμπόδιο για την έξοδο του Άξονα στην Μαύρη Θάλασσα.
Η πρώτη σχετική Ρωσική προσπάθεια έγινε τον Σεπτέμβριο του 1939, με μια πρόταση για σύμφωνο αλληλοβοήθειας που όμως απέρριψε ασυζητητί η φιλοαγγλική Βουλγαρική κυβέρνηση.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1940, οι κομμουνιστές επανέλαβαν τις προτάσεις τους χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας. Για να δελεάσει την Βουλγαρική ηγεσία αποφάσισε στις προτάσεις που έκανε να υποσχεθεί ενεργή υποστήριξη για τις εδαφικές Βουλγαρικές διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδος και της Τουρκίας τις οποίες χαρακτήριζε "δίκαιες".
Οι προτάσεις αυτές καταγράφονται στο πρωτότυπο μήνυμα που βρέθηκε στα αρχεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς, μύνημα που υπογράφεται από τον ασυρματιστή του Δημητρώφ, του περίφημου Βούλγαρου γενικού γραμματέα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, και είχε παραλήπτη το ΚΚΒ.
Το μήνυμα είχε το εξής περιεχόμενο:
"Σήμερα η Σοβιετική κυβέρνηση απηύθυνε στην κυβέρνηση της Βουλγαρίας συγκεκριμένη πρόταση για την σύναψη συμφώνου αλληλοβοήθειας. Η Σοβιετική κυβέρνηση θεωρεί ότι η προστασία της Βουλγαρίας και της Σοβιετικής Ένωσης από την πλευρά της Μαύρης Θάλασσας και των Στενών και η διατήρηση της ειρήνης αποτελούν κοινό ζωτικό συμφέρον και των δύο χωρών και απαιτούν τις κοινές τους προσπάθειες. Η Σοβιετική Ένωση αναλαμβάνει την υποχρέωση να υποστηρίξει τις δίκαιες εδαφικές απαιτήσεις της Βουλγαρίας, ιδίως την επιστροφή της περιοχής της Ανδριανουπόλεως στην γραμμή Αίνου-Μηδείας, της Δυτικής Θράκης με τις πόλεις Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη),
Δράμα, Καβάλα,όπως και να παράσχει στην Βουλγαρία παντός είδους βοήθεια.
Η πρόταση αυτή επιδόθηκε σήμερα στον βασιλιά Βόρι και στον Φίλοφ.
Λάβετε τα πλέον επείγοντα και δραστικά μέτρα, ώστε η πρόταση αυτή να γίνει ευρύτερα γνωστή στο κοινοβούλιο και έξω από αυτό, στον τύπο και στις μάζες.Κινητοποιήστε για τον σκοπό αυτό τους βουλευτές μας, εκτυλίξτε την πιο δραστήρια εκστρατεία σε ολόκληρη την χώρα υπέρ αυτής της πρότασης και της άνευ όρων αποδοχής της. Κρίνονται οι τύχες του Βουλγαρικού λαού για πολλά χρόνια...
"Το ΚΚΒ στήριξε με πάθος την προσπάθεια προσέγγισης, αλλά από υπερβάλλοντα ζήλο, τα στελέχη του διένειμαν προκηρύξεις με το περιεχόμενο της Ρωσικής πρότασης εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τους Ρώσους κομμουνιστές.
Η πρόταση απορρίφθηκε από την Βουλγαρική κυβέρνηση 5 μέρες μετά. Το παραπάνω μήνυμα αφ΄ενός αποκαλύπτει πλήρως την ιμπεριαλιστική ανήθικη πολιτική που ασκούσε η Ρωσική κομμουνιστική ηγεσία τάζοντας Ελληνικά εδάφη την στιγμή που η Ελλάδα έδινε τον υπέρ πάντων Αγώνα κατά των Ιταλών στην Ήπειρο, αφ΄ετέρου αποδεικνύει περίτρανα ότι τα κομμουνιστικά κόμματα σε κάθε χώρα
Ο Βασιλιάς Βόρις ΙΙΙ χαιρετά Βούλγαρους αγρότες
έπαιζαν τον ρόλο της μαριονέτας στα χέρια των Ρώσων, που (μέσω της "Κομμουνιστικής Διεθνούς") τα χρησιμοποιούσαν για την ευόδωση της πολιτικής τους που μόνο επαναστατική - προλεταριακή δεν ήταν...
Έγγραφο ΡΚΑ, απ 495, κ 184, εξερχόμενα 1940, θ 11, φλ. 125-126
Γρηγόρης Φαράκος, Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου,
εκδόσεις "Ελληνικά γράμματα"
