Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΝΑΖΙΣΜΟΣ.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ 

ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΩΣ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ 

ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Ο Ελληνικός Εθνικισμός, πρωτίστως πιστεύει στον Χριστό και στην Ορθοδοξία. Σέβεται βεβαίως τη μεταφυσική κοσμοθέαση και το θρησκευτικό βίωμα των αρχαίων προγόνων. Ωστόσο δεν απορρίπτει την ορθοδοξία, προκειμένου να αναβιώσει το δωδεκάθεο ή οποιαδήποτε άλλη πολυθεϊστική θρησκεία.

Ο Ελληνικός Εθνικισμός έχει ως ιδεολογικό άξονα το Έθνος και θεωρεί ότι το Κράτος είναι απλά το μέσο για την επίτευξη των σκοπών του Έθνους. Σ’ αυτό ευρίσκεται σε μέγιστη αντίθεση με τον Ιταλικό Φασισμό, ο οποίος θεοποιεί, ιεροποιεί και απολυτοποιεί το κράτος, θεωρώντας το Έθνος ως δημιούργημα του Κράτους.

Ο Ελληνικός Εθνικισμός σε αντίθεση με τον Γερμανικό Εθνικοσιαλισμό, δεν θεωρεί ότι το έθνος συμπυκνούται και προσδιορίζεται στο πρόσωπο ενός εκλεκτού πανίσχυρου ηγέτη, Φύρερ, αλλά θεωρεί ότι το Έθνος καθ’ εκάστη ιστορική περίοδο ενσαρκούται, δια του ομοιογενούς φυλετικά λαού, ο οποίος φέρει τις ιδιότητες του Έθνους και ανήκει σ’ αυτό, ο οποίος λαός, βεβαίως, δεν αποτελεί κυβερνητικό υποκείμενο της ιστορίας αλλά αποτελεί τη δεξαμενή από την οποία ξεπηδά η φυσική ηγέτιδα τάξη του, η πνευματική αριστοκρατία, η οποία θα πρέπει να ηγείται αυτού.

Ο Ελληνικός Εθνικισμός θεωρεί ότι θεμέλιο του πολιτεύματος είναι μεν μία οργανική κοινωνία, της οποίας όμως τα δομικά της στοιχεία αποτελούν οι κοινότητες και όχι οι συντεχνίες και οι επαγγελματικές ενώσεις όπως στο φασισμό, ούτε οι κομματικές συνιστάμενες (νεολαία, τάγματα εφόδου, στρατιωτική ηγεσία, πολιτικό γραφείο), όπως στο Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό.

Ο Ελληνικός Εθνικισμός πιστεύει στο αυτόχθον και παλαίχθον του Ελληνικού Έθνους, το οποίο θεωρεί βιολογικό και ιστορικό κατάλοιπο της Αιγαίας φυλής, η οποία δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε στο χώρο της Αιγαιίδος Γης, ο οποίος ήταν χώρος ανθρωπογένεσης (βλ. πορίσματα Άρη Πουλιανού).

Ο Ελληνικός Εθνικισμός ως πολίτευμα προβάλλει την λαϊκή κοινοτική εθνοκρατική αριστοκρατία, αντιτάσσεται σε κάθε μορφή δικτατορίας (στρατιωτική, μονοκομματική, κορπορατική), ανατάσσεται επίσης και πρωτίστως σε κάθε έννοια αντιπροσωπευτικού καθεστώτος και ιδίως στο φαυλοκρατικό κοινοβουλευτισμό. Θεωρεί το λαό άμεσο υποκείμενο διακυβέρνησης στον τομέα όπου ο λαός κατέχει τις απαραίτητες γενικές γνώσεις για τον καθορισμό αντίληψης και σχηματισμό γνώμης επί των φλεγόντων θεμάτων.

Ο λαός ασκεί αυτή την εξουσία, άμεσα με λαϊκές συνελεύσεις και δημοψηφίσματα παντός είδους (γειτονιάς, συνοικιακά, επαγγελματικά, πανεθνικά). Για τα ζητήματα υψηλής διακυβέρνησης, ωστόσο, τα οποία απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις κυβερνητικής και των συναφών επιστημών, αρμόδια για την άσκηση εξουσίας και διακυβέρνησης είναι η ηγέτιδα αριστοκρατία του έθνους, η οποία καθορίζεται, μέσα από αξιοκρατικούς τρόπους επιλογής, οι οποίοι θα αναπτυχθούν εν καιρώ και η οποία θα είναι ισόβια. 

Μια καλή ένδειξη συνδυασμού λαϊκής και συνάμα αριστοκρατικής διακυβέρνησης, αποτελεί το πολίτευμα της αρχαίας Σπάρτης, προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής.