ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΑΙΜΟΣ BLOG ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΤΟΣ 2022, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ



Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».Δεν είναι κακό να μην αισθάνεται κανείς Έλληνας, όπως και να πιστεύει άκριτα, όπου αυτός θέλει, τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε το κάνουν αυτό, κακό είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια με ανύπαρκτες γνώσεις και ψεύδη! ”Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.”

Τα κόμματα αντανακλούν κοινωνικές πραγματικότητες και ιδεολογικές αφετηρίες. Και μονάχα όταν η ίδια η κοινωνία τα απορρίψει, περνούν στην Ιστορία.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Αλβανοί και Τούρκοι στις στρατιωτικές σχολές! Με εντολή Βενιζέλου – Σαμαρά στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη του Αθανασίου.


Με εντολή Σαμαρά στην «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη του Αθανασίου: Αλβανοί και Τούρκοι στις στρατιωτικές σχολές! ΒΙΝΤΕΟ


Η Χούντα Βενιζέλου – Σαμαρά βλάπτει σοβαρά την Πατρίδα. Δεν ήταν, φαίνεται, αρκετό για τους σαμαροβενιζέλους το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας μας ή η αναγνώριση του ψευδοκράτους του Αττίλα, θέλουν πριν φύγουν οριστικά και αμετάκλητα από την πολιτική ζωή του τόπου να προκαλέσουν ζημιά που θα πάρει δεκαετίες να επανορθωθεί.

Θυμίζουμε το θέμα με την εισαγωγή αλλοδαπών στις παραγωγικές σχολές των Ένοπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Η ΝΔ στην προσπάθειά της να παραστήσει την «πατριωτική» δύναμη είχε πει ότι θα κατέβαζε τροπολογία, σύμφωνα με την οποία θα ήταν προϋπόθεση για την εισαγωγή στις παραγωγικές σχολές η Ελληνική καταγωγή.

Αυτή η τροπολογία έγινε πολυχρηστικό εργαλείο του συστήματος, αφού χρησιμοποιήθηκε εις διπλούν, παρότι δεν υφίστατο λόγος. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε επικοινωνιακά, αφού η ΝΔ υιοθετώντας την ατζέντα της Χρυσής Αυγής, προσπάθησε να παραστήσει το «πατριωτικό» κόμμα. Αρωγός σε αυτή την επικοινωνιακή προσπάθεια τα τσοντοκάναλα του ψεύδους, τα οποία προπαγάνδισαν με κάθε δυνατό τρόπο αυτή την τροπολογία. Η δεύτερη φορά που χρησιμοποιήθηκε η εν λόγω τροπολογία ήταν με τα περιβόητα SMS.

Είπαμε προηγουμένως ότι έγινε επικοινωνιακή της χρήση, παρότι δεν υφίστατο λόγος. Και δεν υφίστατο λόγος διότι πολύ απλά η εν λόγω τροπολογία ΔΕΝ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ ΠΟΤΕ. Δεν κατατέθηκε ποτέ διότι πολύ απλά ο Σαμαράς φρόντισε να αποσυρθεί, ώστε να ευτελιστούν ακόμα περισσότερο οι Ένοπλες Δυνάμεις.

Τελικώς έμειναν σε ισχύ οι αποφάσεις του ανθελληνικού κράτους, οι οποίες επιτρέπουν την εισαγωγή αλλοδαπών στις παραγωγικές σχολές των Ένοπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Εναντίον αυτών των καταστροφικών αποφάσεων είχαν προσφύγει απόστρατοι αξιωματικοί, με το προφανές σκεπτικό ότι η ασφάλεια της χώρας δεν είναι πεδίο μικροπολιτικών αντιπαραθέσεων και ιδεολογικών αγκυλώσεων και συνεπώς δεν μπορεί να επιτραπεί η είσοδος, στις παραγωγικές σχολές, σε ανθρώπους που δεν διαθέτουν ελληνική εθνική συνείδηση, επειδή πολύ απλά δεν είναι Έλληνες.

Η Ολομέλεια του ΣτΕ, με «εντολή Σαμαρά», απεφάνθη ότι οι αλλοεθνείς θα μπορούν να εισάγονται κανονικώς στις παραγωγικές σχολές παρά το προφανές γεγονός ότι τίθεται, με αυτόν τον τρόπο, η εθνική ασφάλεια σε αμφισβήτηση. Το «σκεπτικό» των συμβούλων της επικρατείας που αποφάσισαν αυτό το αίσχος ήταν ότι «το άρθρο 4 του Συντάγματος«εγγυάται την ίση πρόσβαση όλων των Ελλήνων στις δημόσιες λειτουργίες» και δεν επιτρέπει διάκριση των Ελλήνων πολιτών ανάλογα με την εθνική τους καταγωγή. Σε αυτό το σκεπτικό υπάρχουν δύο προφανή παράδοξα:

Οι Έλληνες δεν διαθέτουν διαφορετικές εθνικές καταγωγές, ώστε να υφίσταται διάκριση ανάμεσα στην μία ή στην άλλη. Τα νομικά εκτρώματα του Σημίτη που εξισώνουν την καταγωγή με την πολιτογράφηση δεν αφορούν κανένα σώφρον άνθρωπο.

Οι Έλληνες που επιθυμούν να εισέλθουν στις παραγωγικές σχολές υφίστανται ήδη διακρίσεως, βάσει ύψους και βάρους παραδείγματος χάριν. Θα πρέπει, λοιπόν, βάσει του «άρθρου 4» να απαλειφθούν όλες οι προϋποθέσεις για εισαγωγή σε αυτές τις σχολές; Αν ναι τότε γιατί ο Βενιζέλος πήρε Ι – 3 και ο Σαμαράς λούφαρε την θητεία του;

Το σωστό σκεπτικό, βάσει του οποίου θα έπρεπε να απαγορευτεί η είσοδος αλλοεθνών στις παραγωγικές σχολές των ΕΔ και ΣΑ, ήρθε από δύο συμβούλους της επικρατείας, οι οποίοι δυστυχώς μειοψήφισαν. Σύμφωνα με τους εν λόγω συμβούλους από τις Συνταγματικές επιταγές «δεν συνάγεται το δικαίωμα όλων των Ελλήνων πολιτών να γίνονται δεκτοί στις παραγωγικές Σχολές στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων», οι οποίες «αποτελούν τον βασικό θεσμό που διαφυλάσσει την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και ιδίως σε περίοδο κρίσεως είναι απαραίτητο να διαθέτουν συνοχή και υψηλό ηθικό» και συνεπώς «είναι απαραίτητο, ενόψει της γεωπολιτικής θέσεως της χώρας, όπως προκύπτει από την νεότερη ιστορία της και του ευαίσθητου χαρακτήρα των Ενόπλων Δυνάμεων, ιδίως σε περίοδο κρίσεως, αυτές να στελεχώνονται μόνο από Έλληνες πολίτες με ελληνική καταγωγή».

Υπενθυμίζουμε την σφοδρή αντίδραση της Χρυσής Αυγής, όταν αποσύρθηκε η τροπολογία για το γένος στις στρατιωτικές σχολές.




«Μου φαίνεται ότι το Ολοκαύτωμα πουλιέται, δεν διδάσκεται» του Ραβίνου Άρνολντ Βολφ



Εξαργυρώνοντας πολιτικά το Ολοκαύτωμα


Μεταξύ του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του τέλους της δεκαετίας του '60, μόνο ελάχιστα βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες έθιγαν το θέμα του ναζιστικού ολοκαυτώματος... Όχι μόνο οι Αμερικανοί γενικά, αλλά και οι Αμερικανοεβραίοι, μηδέ εξαιρούμενων των Εβραίων διανοουμένων, επέδειξαν ελάχιστη προσοχή στο ναζιστικό ολοκαύτωμα. Σε μια έγκυρη έρευνα του 1957, ο κοινωνιολόγος Νέιθαν Γκλέιζερ, ανέφερε ότι η Τελική Λύση των Ναζί (όπως και η ίδρυση του ισραηλινού κράτους) «είχε εντυπωσιακά ανεπαίσθητες επιπτώσεις στην εσωτερική ζωή της εβραϊκής κοινότητας της Αμερικής». Σε ένα επιστημονικό συμπόσιο με θέμα «Εβραϊκή ταυτότητα και νέοι διανοούμενοι», το οποίο είχε διοργανωθεί από την επιθεώρηση «Κομένταρι», μόνο δύο από τους τριάντα ένα εισηγητές τόνισαν τον αντίκτυπο του ναζιστικού ολοκαυτώματος. Παρομοίως, το 1961, μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης την οποία οργάνωσε η εφημερίδα «Ιουδαϊσμός», με συμμετέχοντες είκοσι ένα επιφανείς Εβραίους της Αμερικής, με θέμα «Η επιβεβαίωσή μου ως Εβραίου», αγνόησε σχεδόν ολοκληρωτικά αυτό το ζήτημα. Κανένα μνημείο στις Ηνωμένες Πολιτείες ή τελετή απότισης φόρου τιμής δεν θύμιζαν το ναζιστικό ολοκαύτωμα. Αντίθετα, οι μεγαλύτερες εβραϊκές οργανώσεις αντιτάχθηκαν στη μνημόνευσή του. Το ερώτημα είναι γιατί;

Η στερεότυπη απάντηση ήταν ότι οι Εβραίοι είχαν απωθήσει τη μνήμη του ναζιστικού ολοκαυτώματος εξαιτίας των ψυχικών τραυμάτων που είχαν υποστεί. Στην πραγματικότητα, το συμπέρασμα αυτό δεν βασίζεται σε καμμία τέτοια ένδειξη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάποιοι επιζήσαντες δεν ήθελαν τότε, ή και αργότερα, να μιλήσουν για ό,τι συνέβη, εξαιτίας αυτού του λόγου. Όμως, πολλοί άλλοι ήθελαν να μιλήσουν και, από τη στιγμή που το επέτρεψαν οι συνθήκες, δεν θα έπαυαν να μιλούν επ' αυτού. Το ζήτημα ήταν ότι οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να ακούσουν.
Η πραγματική αιτία για τη δημόσια σιωπή σχετικά με την εξολόθρευση που πραγματοποίησαν οι Ναζί, ήταν οι κομφορμιστικές πολιτικές που ακολούθησε η αμερικανοεβραϊκή ηγεσία και το πολιτικό κλίμα που επικρατούσε στη μεταπολεμική Αμερική. Όσον αφορά τα ζητήματα της εσωτερικής αλλά και της εξωτερικής πολιτικής, οι Αμερικανοεβραϊκές ελίτ ακολουθούσαν πιστά τις θέσεις της επίσημης πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών. Ενεργούσαν δε κατ' αυτό τον τοόπο, προκειμένου να διευκολύνουν τους παραδοσιακούς τους στόχους: Την ενσωμάτωση και την πρόσβαση στην εξουσία. Με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, οι επίσημες εβραϊκές κοινότητες ρίχτηκαν και αυτές στον αγώνα. Οι αμερικανοεβραϊκές ελίτ «ξέχασαν» το ναζιστικό ολοκαύτωμα επειδή η Γερμανία -η Δυτική Γερμανία το 1949- έγινε ένας σημαντικός μεταπολεμικός σύμμαχος των ΗΠΑ στην αντιπαράθεσή τους με τη Σοβιετική Ένωση. Η αναμόχλευση του παρελθόντος δεν θα χρησίμευε σε τίποτε. Πράγματι, θα περιέπλεκε περισσότερο τα πράγματα.
Με ελάχιστες επιφυλάξεις (που σύντομα παραμερίστηκαν), οι μεγαλύτερες αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις γρήγορα ευθυγραμμίστηκαν με τη στήριξη των ΗΠΑ προς μία επανεξοπλισμένη και ανεπαρκώς αποναζικοποιημένη Γερμανία. Η Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή, φοβούμενη ότι «οποιαδήποτε οργανωμένη αντίθεση των Αμερικανοεβραίων εναντίον της νέας εξωτερικής πολιτικής και στρατηγικής προσέγγισης θα τους απομόνωνε στα μάτια της μη εβραϊκής πλειοψηφίας και θα έθετε σε κίνδυνο όσα είχαν κατακτήσει, μεταπολεμικά, στο εσωτερικό της χώρας», υπήρξε η πρώτη που διακήρυξε τα αγαθά του επαναπροσδιορισμού της πολιτικής τους. Το φιλοσιωνιστικό Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο [World Jewish Congress - WJC] και το αμερικανικό παράρτημά του έπαψαν να εναντιώνονται, αφού υπέγραψαν με τη Γερμανία συμφωνίες αποζημίωσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Παράλληλα, η Ένωση Εναντίον της Δυσφήμησης [Anti-Defamation League - ADL] υπήρξε η πρώτη μεγάλη εβραϊκή οργάνωση η οποία απέστειλε επίσημη αντιπροσωπία στη Γερμανία, το 1954. Αυτές οι δύο οργανώσεις συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση της Βόνης για να συγκρατήσουν το ευρέως διαδεδομένο «κύμα αντιγερμανισμού» που επικρατούσε μεταξύ των Εβραίων...
Τα πάντα άλλαξαν με τον Αραβοϊσραηλινό Πόλεμο των Έξι Ημερών. Κατά τα λεγάμενα σχεδόν όλων, μετά από αυτή τη σύγκρουση το, Ολοκαύτωμα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των Αμερικανοεβραίων. Η πιο συνηθισμένη εξήγηση γι' αυτή τη μεταβολή είναι ότι η ακραία απομόνωση του Ισραήλ και η αδυναμία του κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιουνίου του 1967 αφύπνισε τις αναμνήσεις της ναζιστικής εξολόθρευσης. Στην πραγματικότητα, η ανάλυση αυτή παραποιεί τόσο την πραγματικότητα του συσχετισμού δυνάμεων στη Μέση Ανατολή εκείνη τη χρονική περίοδο όσο και τη φύση των εν εξελίξει σχέσεων μεταξύ των αμερικανοεβραϊκών ελίτ και του Ισραήλ.
Ακριβώς όπως οι επίσημες αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις υποβάθμιζαν το ναζιστικό ολοκαύτωμα τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια προκειμένου να προσαρμοστούν στις προτεραιότητες της κυβέρνησης των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, έτσι και η στάση τους απέναντι στο Ισραήλ συμβάδιζε με την πολιτική των ΗΠΑ. Από πολύ νωρίς οι αμερικανοεβραϊκές ελίτ έτρεφαν βαθιές ανησυχίες απέναντι στην ύπαρξη μιας εβραϊκής κρατικής οντότητας. Κυρίως τις φόβιζε ότι η ύπαρξη του ισραηλινού κράτους θα στήριζε τις κατηγορίες για «ταυτόχρονη αφοσίωση σε δύο διαφορετικά κέντρα». Όταν ο Ψυχρός Πόλεμος εντάθηκε, αυτές οι ανησυχίες πολλαπλασιάστηκαν. Ήδη, πριν από την ίδρυση του Ισραήλ, οι ηγέτες της αμερικανοεβραϊκής κοινότητας εξέφρασαν την ανησυχία ότι η -ως επί το πλείστον προερχόμενη από την Ανατολική Ευρώπη- αριστερή ηγεσία του Ισραήλ θα επέλεγε το σοβιετικό στρατόπεδο. Μολονότι, τελικά, συμμετείχαν στην καθοδηγούμενη από τους σιωνιστές εκστρατεία υπέρ της ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους, οι αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις παρακολουθούσαν προσεκτικά και προσαρμόστηκαν στα κελεύσματα της Ουάσιγκτον. Πράγματι, η AJC υποστήριξε την ίδρυση του Ισραήλ, κυρίως λόγω του φόβου μιας ενδεχόμενης βίαιης αντίδρασης στο εσωτερικό εναντίον των Αμερικανοεβραίων, αν οι εκτοπισμένοι Εβραίοι της Ευρώπης δεν έβρισκαν ένα συγκεκριμένο τόπο εγκατάστασης. Παρ' ότι το Ισραήλ συντάχθηκε με τη Δύση αμέσως μετά την ίδρυσή του, πολλοί Ισραηλινοί μέσα και έξω από την κυβέρνηση αισθάνονταν μεγάλη συμπάθεια για τη Σοβιετική Ένωση. Όπως ήταν αναμενόμενο, η ηγεσία της αμερικανοεβραϊκής κοινότητας κράτησε αποστάσεις από το Ισραήλ.
Από τη στιγμή της ίδρυσής του, το 1948, μέχρι τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ δεν κατείχε κεντρική θέση στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ. Ενώ η ηγεσία των Εβραίων της Παλαιστίνης ετοιμαζόταν να προκηρύξει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, ο Αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν παλινδρομούσε, σταθμίζοντας εσωτερικά ζητήματα (την εβραϊκή ψήφο) αφ' ενός, και τις προειδοποιήσεις του Υπουργείου Εξωτερικών (η υποστήριξη προς ένα εβραϊκό κράτος θα απομόνωνε τις ΗΠΑ από τον αραβικό κόσμο) αφ' ετέρου. Προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, η κυβέρνηση Αϊζενχάουερ εξισορρόπησε τη βοήθεια προς το Ισραήλ και τις αραβικές χώρες, ευνοώντας μολαταύτα τους Άραβες.
Οι περιοδικές διαμάχες μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΠΑ σχετικά με πολιτικά ζητήματα κορυφώθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ, το 1956, όταν το Ισραήλ συνωμότησε με τη Γαλλία και τη Βρετανία προκειμένου να επιτεθούν εναντίον του Αιγύπτιου εθνικιστή ηγέτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Μολονότι η αστραπιαία νίκη του Ισραήλ και η κατάληψη της Χερσονήσου του Σινά συγκέντρωσε τη γενική προσοχή στο στρατηγικό δυναμικό του, οι Ηνωμένες Πολιτείες το θεώρησαν απλώς μία από τις διάφορες περιφερειακές δυνάμεις. Κατόπιν, ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ επέβαλε την πλήρη, ουσιαστικά άνευ όρων αποχώρηση του Ισραήλ από το Σινά. Κατά τη διάρκεια της κρίσης οι Αμερικανοεβραίοι ηγέτες για ένα σύντομο χρονικό διάστημα πράγματι υποστήριξαν τις προσπάθειες του Ισραήλ να αποσπάσει παραχωρήσεις από τις ΗΠΑ, αλλά στο τέλος, όπως θυμάται ο Άρθουρ Χέρτσμπεργκ, «προτίμησαν να συμβουλεύσουν το Ισραήλ να λάβει υπόψη του (τον Αϊζενχάουερ) παρά να αντιταχθεί στις επιθυμίες του ηγέτη των Ηνωμένων Πολιτειών».
Το Ιοραήλ εξαφανίστηκε από τη ζωή των Αμερικανοεβραίων σύντομα μετά από την ίδρυση του κράτους, ενώ εμφανιζόταν μόνο περιστασιακά ως αντικείμενο φιλανθρωπίας. Πράγματι, το Ισραήλ δεν ήταν σημαντικό για τους Αμερικανοεβραίους...
Οι Αμερικανοεβραίοι διανοούμενοι από όλο το πολιτικό φάσμα έδειχναν τελείως αδιάφοροι για την τύχη του Ισραήλ. Λεπτομερείς μελέτες για τον αριστερό-φιλελεύθερο χώρο των εβραϊκής καταγωγής διανοουμένων της Νέας Υόρκης καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 μόλις που αναφέρουν το Ισραήλ. Λίγο πριν από τον Πόλεμο του Ιουνίου η AJC διοργάνωσε ένα συνέδριο με θέμα «Η Εβραϊκή ταυτότητα σήμερα». Μόνο τρεις από τους τριάντα ένα «καλύτερους εγκεφάλους της εβραϊκής κοινότητας» αναφέρθηκαν στο Ισραήλ, και αυτοί ελάχιστα, ενώ δύο από αυτούς το έκαναν για να απορρίψουν τη σχέση τους μαζί του. Ειρωνεία της τύχης: Οι δύο μοναδικοί γνωστοί Εβραίοι διανοούμενοι που είχαν δημιουργήσει κάποιους δεσμούς με το Ισραήλ πριν από τον Ιούνιο του 1967 ήταν η Χάνα Άρεντ και ο Νόαμ Τσόμσκι.
Ύστερα ήρθε ο Πόλεμος του Ιουνίου. Εντυπωσιασμένες από τη συντριπτική επίδειξη δύναμης του Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες το ενσωμάτωσαν στον στρατηγικό σχεδιασμό τους. (Ήδη πριν από τον Πόλεμο του Ιουνίου οι Ηνωμένες Πολιτείες προσέγγισαν προσεκτικά το Ισραήλ, γιατί τα καθεστώτα της Αιγύπτου και της Συρίας χάραζαν μία όλο και πιο ανεξάρτητη πορεία στα μέσα της δεκαετίας του '60). Πολιτική και στρατιωτική βοήθεια άρχισε να ρέει προς το Ισραήλ καθώς αυτό εξελίχθηκε σε έναν αντιπρόσωπο της αμερικανικής ισχύος στη Μέση Ανατολή...
Ως στρατηγικό κεφάλαιο της Αμερικής, το Ισραήλ δεχόταν επικρίσεις. Εκτός από έναν αυξανόμενο αριθμό μομφών για την άρνησή του να διαπραγματευθεί μια συμφωνία με τους Άραβες, σε αντίθεση με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, και για την έντονη υποστήριξη που παρείχε στις φιλοδοξίες των ΗΠΑ, το Ισραήλ είχε επίσης να αντιμετωπίσει και τις εσωτερικές διαφωνίες εντός των ΗΠΑ. Μέσα στους κύκλους που καθόριζαν την πολιτική των Αμερικανών, οι λεγόμενοι «φιλοάραβες» υποστήριζαν πως το γεγονός ότι οι ΗΠΑ πόνταραν τα πάντα στο Ισραήλ, τη στιγμή που αγνοούσαν τις αραβικές ελίτ, υπέσκαπτε τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα. Μερικοί υποστήριζαν ότι η υποτέλεια του Ισραήλ στη δύναμη των ΗΠΑ και η κατοχή των γειτονικών αραβικών κρατών ήταν όχι μόνο λανθασμένη σε γενικό επίπεδο αλλά και επιζήμια για τα ίδια τα ισραηλινά συμφέροντα. Το Ισραήλ θα στρατιωτικοποιούνταν όλο και περισσότερο και θα αποξενωνόταν από τον αραβικό κόσμο. Για τους νέους Αμερικανοεβραίους «υποστηρικτές» του Ισραήλ, ωστόσο, τέτοιες απόψεις ισοδυναμούσαν με αιρετικές δοξασίες: Ένα ανεξάρτητο Ισραήλ που ζει ειρηνικά με τους γείτονες του ήταν άνευ αξίας. Ένα Ισραήλ ευθυγραμμισμένο με τα ρεύματα του αραβικού κόσμου που θα αναζητούσαν την ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ ήταν καταστροφή. Αυτό που χρειαζόταν ήταν μια ισραηλινή Σπάρτη, ευγνώμονα στην αμερικανική ισχύ, γιατί μόνο τότε οι Αμερικανοεβραίοι ηγέτες θα είχαν τη δυνατότητα να δρουν ως απολογητές των αμερικανικών αυτοκρατορικών φιλοδοξιών. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει υποδηλώσει ότι οι εν λόγω «υποστηρικτές του Ισραήλ» θα έπρεπε να αποκαλούνται στην κυριολεξία «υποστηρικτές του ηθικού εκφυλισμού και της τελικής καταστροφής του Ισραήλ».
Για να προστατεύσουν το στρατηγικό τους κεφάλαιο, οι αμερικανοεβραϊκές ελίτ «θυμήθηκαν» το Ολοκαύτωμα...
Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του πολέμου, στις αρχές του 1948, και κυρίως όταν ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία, τον Μάιο, οι πιθανότητες επιβίωσης για το Ισραήλ ήταν «50-50», σύμφωνα με τον Γιτζαέλ Γιαντίν, επικεφαλής επιχειρήσεων της Χαγκάνα (σιωνιστική στρατιωτική οργάνωση με δράση στην Παλαιστίνη κατά την περίοδο 1920-1948. Βοήθησε τα μέγιστα στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ). Χωρίς μια μυστική συμφωνία για αγορά όπλων από την Τσεχία, το Ισραήλ πιθανότατα δεν θα είχε επιβιώσει. Μετά από συγκρούσεις ενός έτους, το Ισραήλ είχε απώλειες έξι χιλιάδων, ποσοστό 1% επί του συνολικού του πληθυσμού. Γιατί, όμως, δεν έγινε το Ολοκαύτωμα επίκεντρο της αμερικανοεβραϊκής ζωής ακριβώς τότε, μετά τον πόλεμο του 1948;
Το Ισραήλ γρήγορα αποδείχθηκε πολύ λιγότερο ευπρόσβλητο το 1967, σε σύγκριση με την περίοδο του αγώνα για την ανεξαρτησία του. Οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί ηγέτες γνώριζαν εκ των προτέρων άτι το Ισραήλ εύκολα θα υπερίσχυε σε έναν πόλεμο εναντίον των αραβικών κρατών. Η πραγματικότητα αυτή έγινε φανερή με εντυπωσιακό τρόπο, μόλις το Ισραήλ έτρεψε σε φυγή τους Άραβες γείτονές του σε διάστημα λίγων ημερών... Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος ξεφύτρωσε μόνο μετά τη συντριπτική επίδειξη στρατιωτικής υπεροχής από το Ισραήλ και έλαβε τη μέγιστη τιμή της παράλληλα με τον ακραίο ισραηλινό θρίαμβο...
Το σοκ από τις αρχικές ήττες και τις σημαντικές απώλειες του Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Οκτωβρίου του 1973 και, στη συνέχεια, η αυξανόμενη διεθνής απομόνωση -υποστηρίζεται από τις συμβατικές αναλύσεις- ερέθισαν τους φόβους των Αμερικανοεβραίων περί ευπάθειας του Ισραήλ. Αναλόγως, η μνήμη του Ολοκαυτώματος πέρασε πλέον στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος...
Οι αμερικανοεβραϊκές ελίτ θυμήθηκαν το ναζιστικό ολοκαύτωμα πριν τον Ιούνιο του 1967, μόνον όταν αυτό ήταν πολιτικά σκόπιμο. Το Ισραήλ, ο νέος τους πάτρωνας, είχε εκμεταλλευτεί το ναζιστικό ολοκαύτωμα κατά τη διάρκεια της δίκης του Άιχμαν. Με δεδομένη τη δοκιμασμένη αποτελεσματικότητά του, ο οργανωμένος αμερικανικός εβραϊσμός εκμεταλλεύτηκε το ναζιστικό ολοκαύτωμα μετά τον πόλεμο του Ιουνίου. Από τη στιγμή που αναδιατυπώθηκε ιδεολογικά το Ολοκαύτωμα, αποδείχθηκε το τέλειο όπλο για την εκτροπή της κριτικής κατά του Ισραήλ...
Υπάρχουν εσωτερικές πηγές για τη δημιουργία της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος. Οι επίσημες ερμηνείες δίνουν βάση στην πρόσφατη ανάδυση tων «πολιτικών ταυτότητας» από τη μια, και στην «κουλτούρα της “θυματοποίησης”» από την άλλη. Πράγματι, κάθε ταυτότητα βασίστηκε σε μια συγκεκριμένη ιστορία καταπίεσης· οι Εβραίοι αναζήτησαν αναλόγως τη δική τους εθνοτική ταυτότητα στο Ολοκαύτωμα.
Πάντως, ανάμεσα στις ομάδες που αντιστέκονται στη «θυματοποίησή» τους -εδώ συμπεριλαμβάνονται οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι των ΗΠΑ, οι αυτόχθονες Αμερικανοί, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες- μόνο οι Εβραίοι δεν βρίσκονται σε μειονεκτική θέση εντός της αμερικανικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, η πολιτική της ταυτότητας και το Ολοκαύτωμα εδραιώθηκαν στις τάξεις των Αμερικανοεβραίων όχι εξαιτίας του καθεστώτος θύματος στο οποίο υποθετικά είχαν περιπέσει, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι θύματα.
Καθώς τα αντισημιτικά φράγματα εξαφανίστηκαν γρήγορα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το επίπεδο των Εβραίων απογειώθηκε στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τους Λίπσετ και Ράαμπ, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Εβραίων της Αμερικής είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο των μη Εβραίων· 16 από τους 40 πλουσιότερους Αμερικανούς είναι εβραϊκής καταγωγής· 40% από τους Αμερικανούς κατόχους του βραβείου Νόμπελ στις θετικές επιστήμες και τα οικονομικά είναι Εβραίοι, καθώς και το 20% των καθηγητών στα σπουδαιότερα πανεπιστήμια της χώρας· και 40% από τους συνεργάτες των μεγαλύτερων δικηγορικών γραφείων στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον. Και ο κατάλογος δεν σταματά εδώ. Απέχοντας παρασάγγας από το να αποτελεί εμπόδιο, η εβραϊκή ταυτότητα εξελίχθηκε σε διαβατήριο επιτυχίας. Όπως ακριβώς, ενόσω το Ισραήλ αποτελούσε εμπόδιο, οι περισσότεροι Αμερικανοεβραίοι το κρατούσαν σε απόσταση, και όταν, κατόπιν, μετατράπηκε σε προτέρημα, έγιναν αναγεννημένοι σιωνιστές, με παρόμοιο τρόπο κρατούσαν σε απόσταση την ταυτότητά τους όταν εκείνη αποτελούσε εμπόδιο και έγιναν αναγεννημένοι Εβραίοι όταν αυτή μετατράπηκε σε προτέρημα...
Καθώς οι Αμερικανοεβραίοι άρχισαν να κερδίζουν μεγαλύτερη κοινωνική καταξίωση, με τρόπο σταθερό στράφηκαν πολιτικά προς τα δεξιά. Αν και παραμένουν η δεξιά πτέρυγα του κέντρου, όσον αφορά κοινωνικά ζητήματα όπως η σεξουαλική ηθική και οι αμβλώσεις, σε ό,τι αφορά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, οι Εβραίοι γίνονται όλο και πιο συντηρητικοί. Η συμπλήρωση της στροφής προς τα δεξιά οδήγησε σε εσωστρέφεια, καθώς οι Εβραίοι, οι οποίοι πλέον δεν δίνουν σημασία στους προηγούμενους συμμάχους τους από τις τάξεις των οικονομικά ασθενέστερων, όλο και πιο πολύ κατευθύνουν την επινοητικότητά τους προς αυστηρώς εβραϊκά θέματα. Αυτός ο αναπροσανατολισμός της εβραϊκής κοινότητας έγινε εμφανής μέσα από τις εντάσεις που γεννιούνται μεταξύ Εβραίων και μαύρων. Αν και παραδοσιακά οι Εβραίοι είχαν ευθυγραμμιστεί με τους μαύρους στον αγώνα εναντίον των φυλετικών διακρίσεων στις ΗΠΑ, μερικοί από αυτούς έκοψαν τους δεσμούς με τη συμμαχία του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα, στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν, όπως αναφέρει ο Τζόναθαν Κάουφμαν, «οι στόχοι του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα μετατοπίστηκαν -από τις απαιτήσεις για πολιτική και νομική ισότητα σε απαιτήσεις για οικονομική ισότητα»...
Οι εβραϊκές ελίτ, στη μανιώδη προσπάθειά τους να υπερασπιστούν τα συντεχνιακά και ταξικά τους συμφέροντα, στιγμάτισαν ως αντισημιτικό οτιδήποτε εναντιωνόταν στη νέα συντηρητική πολιτική τους... Το Ολοκαύτωμα έπαιξε και αυτό ρόλο σε τούτη την ιδεολογική επιθετικότητα. Με εμφανέστατο τρόπο η επίκληση των διωγμών του παρελθόντος εξέτρεψε την απόπειρα κριτικής του παρόντος... Ωστόσο, πέρα από αυτό, στο πλαίσιο του Ολοκαυτώματος, ο αντισημιτισμός γινόταν αντιληπτός ως μια εντελώς παράλογη απέχθεια των μη Εβραίων απέναντι στους Εβραίους. Αυτή η θεωρία απέκλειε την πιθανότητα η εχθρότητα εναντίον των Εβραίων να εκπηγάζει από μια αντικειμενική σύγκρουση συμφερόντων. Συνεπώς, η επίκληση του Ολοκαυτώματος ήταν ένα τέχνασμα για να ποινικοποιηθεί κάθε κριτική κατά των Εβραίων. Τέτοιου είδους κριτική δεν θα μπορούσε παρά να απορρέει από παθολογικό μίσος...
Απατεώνες, γυρολόγοι και ιστορία


Δύο κεντρικές αρχές στήριξαν το οικοδόμημα του Ολοκαυτώματος:



1) Το Ολοκαύτωμα αποτελεί ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός και απολύτως ξεχωριστή κατηγορία.
2) Το Ολοκαύτωμα αποτελεί το αποκορύφωμα του παράλογου και αιώνιου μίσους των μη Εβραίων απέναντι στους Εβραίους.

Κανένα από τα δύο παραπάνω δόγματα δεν είχε εμφανιστεί δημόσια πριν από τον πόλεμο του 1967. Επίσης, αν και αποτέλεσαν το επίκεντρο της φιλολογίας του Ολοκαυτώματος, δεν έγιναν αντικείμενο της καθαρά επιστημονικής έρευνας. Από την άλλη, και τα δύο αυτά δόγματα συνδέονται με σημαντικές τάσεις του Ιουδαϊσμού και του Σιωνισμού.
Την επαύριο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το ναζιστικό ολοκαύτωμα δεν εκλαμβανόταν ως αποκλειστικά εβραϊκό γεγονός -να μην μιλήσουμε για την ιστορική του μοναδικότητα. Ο οργανωμένος Εβραϊσμός της Αμερικής κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να το εντάξει σε ένα οικουμενικό πλαίσιο. Ωστόσο, μετά τον πόλεμο του Ιουνίου, η ναζιστική Τελική Λύση τοποθετήθηκε σε εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Ο Γιάκομπ Νόισνερ αναφέρει: «Η πρώτη και σπουδαιότερη συζήτηση που αναδύθηκε από τον πόλεμο του Ιουνίου και κατέλαβε εμβληματική θέση για τον αμερικανικό Ιουδαϊσμό ήταν η πίστη στη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος, ενός γεγονότος χωρίς άλλο ανάλογο στην ιστορία του ανθρώπου». Σε μια αποκαλυπτική εργασία του, ο ιστορικός Ντέιβιντ Στάναρντ διακωμωδεί τη «μικρή βιομηχανία των αγιογράφων του Ολοκαυτώματος, οι οποίοι λογόφερναν σχετικά με τη μοναδικότητα της εβραϊκής εμπειρίας, με όλη την ενεργητικότητα και την εφευρετικότητα που έχουν οι θρησκευτικοί ζηλωτές». Έτσι κι αλλιώς, η αρχή της μοναδικότητας δεν έχει νόημα.
Κατά βάσιν, κάθε ιστορικό γεγονός είναι μοναδικό απλώς και μόνο γιατί διαδραματίστηκε σε συγκεκριμένο και μοναδικό χώρο και χρόνο. Επίσης, κάθε ιστορικό γεγονός διαφέρει και ταυτόχρονα μοιάζει με άλλα ιστορικά γεγονότα. Η ανωμαλία στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος έγκειται στο ότι κάποιοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν τη μοναδικότητά του. Μπορεί να ρωτήσει κανείς: Υπάρχει άλλο ιστορικό γεγονός που να έχει σχηματιστεί έτσι, ώστε να είναι μοναδικό και να μην μπορεί να ενταχθεί σε κάποια κατηγορία; Τα στοιχεία που διαφοροποιούν το Ολοκαύτωμα έχουν απομονωθεί έτσι ώστε το γεγονός να μπορεί να τοποθετηθεί σε μια δική του ξεχωριστή κατηγορία. Ωστόσο, ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε γιατί πολλά κοινά στοιχεία που διαθέτει θα πρέπει να θεωρούνται συγκριτικά ασήμαντα...
Μέρος του ζητήματος της μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος είναι και η θέση ότι το Ολοκαύτωμα αποτελεί μοναδική περίπτωση κακού. Όσο τρομερά και αν ήταν τα μαρτύρια που άλλοι έχουν υποφέρει, δεν είναι συγκρίσιμα. Οι υπέρμαχοι της μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος αρνούνται τυπικά ότι πρέπει να τους αποδοθεί μια τέτοια άποψη, όμως αυτές οι σεμνοτυφίες είναι προσποιητές.
Η επιχειρηματολογία για τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος είναι διανοητικά άγονη και ηθικά εξευτελιστική, και όμως συνεχίζεται...
Το αίτημα περί μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος είναι το αίτημα περί εβραϊκής μοναδικότητας. Αυτό που κάνει μοναδικό το Ολοκαύτωμα δεν ήταν τα βάσανα των Εβραίων, αλλά το γεγονός ότι οι Εβραίοι βασανίστηκαν. Ή αλλιώς: Το Ολοκαύτωμα είναι εξαιρετικό γιατί και οι Εβραίοι είναι εξαιρετικοί... Όσο φλέγεται για τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος ο Ελί Βιζέλ, άλλο τόσο φλέγεται και σχετικά με τη μοναδικότητα των Εβραίων. «Κάθε τι πάνω μας είναι διαφορετικό». Οι Εβραίοι είναι «οντολογικά» ξεχωριστοί. Αφού αποτελεί το αποκορύφωμα του χιλιετούς μίσους των μη Εβραίων για τους Εβραίους, το Ολοκαύτωμα αποδεικνύει καθαρά, όχι μόνο τα μοναδικά βάσανα που υπέφεραν οι Εβραίοι, αλλά και την εβραϊκή μοναδικότητα επίσης...
Μέσα από την οικειοποίηση ενός σιωνιστικού αξιώματος, η δομή του Ολοκαυτώματος τοποθέτησε τη χιτλερική Τελική Λύση στην κορυφή της κλίμακας της μισαλλοδοξίας των μη Εβραίων για τους Εβραίους. Οι Εβραίοι χάθηκαν γιατί όλοι οι μη Εβραίοι -αυτουργοί ή παθητικοί συμπαραστάτες- τους ήθελαν νεκρούς. «Ο ελεύθερος και “πολιτισμένος” κόσμος», σύμφωνα με τον Βιζέλ, οδήγησε τους Εβραίους «στον δήμιο. Εκεί, υπήρχαν οι δολοφόνοι -οι φονιάδες- και υπήρχαν και εκείνοι που παρέμεναν σιωπηλοί»...
Το προερχόμενο από το Ολοκαύτωμα δόγμα του αιώνιου μίσους των μη Εβραίων χρησιμοποιήθηκε για να νομιμοποιηθεί η αναγκαιότητα ύπαρξης ενός εβραϊκού κράτους και για να ερμηνευθεί, επίσης, η εχθρότητα που είχε ως αποδέκτη το Ισραήλ. Το εβραϊκό κράτος αποτελεί τη μοναδική δικλίδα σωτηρίας απέναντι στο επόμενο (αναπόφευκτο) δολοφονικό ξέσπασμα του αντισημιτισμού. Αντιστρόφως, ο δολοφονικός αντισημιτισμός βρίσκεται πίσω από κάθε επιθετική ή ακόμα και αμυντική κίνηση εναντίον του εβραϊκού κράτους. Με στόχο να ερμηνεύσει τις κριτικές εναντίον του Ισραήλ, η μυθιστοριογράφος Σίνθια Οζίκ προσφέρει την απάντηση έτοιμη: «Ο κόσμος θέλει να εξολοθρεύσει τους Εβραίους [...] πάντοτε ζητούσε να εξολοθρεύσει τους Εβραίους» (βιβλίο «Όλος ο κόσμος θέλει τους Εβραίους νεκρούς»). Αν ο κόσμος όλος θέλει νεκρούς τους Εβραίους, είναι απορίας άξιο πραγματικά ότι αυτοί είναι ακόμα ζωντανοί -και, σε αντίθεση με μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, πώς και δεν πεινούν.
Το εν λόγω δόγμα παρέχει απόλυτη κάλυψη και νομιμότητα στο Ισραήλ. Με δεδομένο το γεγονός ότι οι μη Εβραίοι πάντα προσπαθούν να σκοτώσουν τους Εβραίους, οι Εβραίοι έχουν κάθε δικαίωμα να αυτοπροστατευθούν όπως μπορούν. Οποιοδήποτε μέσο βρουν οι Εβραίοι πρόσφορο για να χρησιμοποιήσουν, ακόμα και η βία ή τα βασανιστήρια, αποτελεί νόμιμη άμυνα. Δυσφορώντας για το «μάθημα του Ολοκαυτώματος» περί της αιώνιας μισαλλοδοξίας των μη Εβραίων, ο Εβρόν παρατηρεί ότι «πραγματικά ισοδυναμεί με προμελετημένη αναπαραγωγή παράνοιας. [...] Αυτός ο τρόπος σκέψης [...] παραβλέπει εκ των προτέρων κάθε απάνθρωπη μεταχείριση εναντίον μη Εβραίων, επειδή η επικρατούσα μυθολογία θέλει “τους πάντες να έχουν συνεργαστεί με τους Ναζί στην καταστροφή του Εβραϊσμού”, και, επομένως, όλα επιτρέπονται για τους Εβραίους στις σχέσεις τους με τους άλλους λαούς».
Σύμφωνα με τον Βιζέλ, εκπορευόμενος από «παράλογα επιχειρήματα», ο αντισημίτης «απλά φέρει βαρέως το γεγονός πως οι Εβραίοι υπάρχουν»...
Τοποθετώντας τους Εβραίους στο απυρόβλητο, το δόγμα του Ολοκαυτώματος διασφάλιζε το Ισραήλ και τον αμερικανικό Εβραϊσμό από θεμιτές επικρίσεις. Αραβική εχθρότητα, αφροαμερικανική εχθρότητα... Εξετάστε τις απόψεις του Βιζέλ για το διωγμό των Εβραίων: «Για δυο χιλιάδες χρόνια [...] βρισκόμαστε υπό απειλή. [...] Για ποιον λόγο; Δεν υπάρχει λόγος». Σχετικά με την αραβική εχθρότητα απέναντι στο Ισραήλ: «Επειδή αυτοί είμαστε και αυτά συμβολίζει η πατρίδα μας -η καρδιά της ζωής μας, το όνειρο των ονείρων μας-, όταν οι εχθροί προσπαθήσουν να μας καταστρέψουν, θα το επιτύχουν προσπαθώντας να καταστρέψουν το Ισραήλ». Σχετικά με την εχθρότητα των μαύρων απέναντι στους Εβραίους της Αμερικής: «Εμείς σταθήκαμε παράδειγμα γι’ αυτούς, και αυτοί, αντί να μας ευχαριστούν, επιτίθενται εναντίον μας. Βρισκόμαστε σε δύσκολη κατάσταση. Είμαστε και πάλι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για όλες τις πλευρές. [...] Βοηθήσαμε τους μαύρους -πάντα τους βοηθούσαμε. [...] Τους λυπάμαι. Κανείς άλλος λαός στον κόσμο δεν γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι σημαίνει ευγνωμοσύνη. Θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες». Πάντοτε αγνοί, πάντοτε αθώοι: Να ποιο είναι το βάρος τού να είσαι Εβραίος.
Το δόγμα του Ολοκαυτώματος περί αιώνιας μισαλλοδοξίας των μη Εβραίων επικυρώνει, επίσης, το συμπληρωματικό δόγμα του Ολοκαυτώματος περί μοναδικότητας. Αν το Ολοκαύτωμα σφράγισε το αποκορύφωμα μιας χιλιετούς μισαλλοδοξίας εναντίον των Εβραίων, τα μαρτύρια των μη Εβραίων στα πλαίσια του Ολοκαυτώματος ήταν απλώς τυχαία και ο διωγμός μη Εβραίων στην ιστορία μόνο αποσπασματικός. Από όποια οπτική και να το δούμε λοιπόν, τα μαρτύρια των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος ήταν φαινόμενο μοναδικό.
Τέλος, όσα υπέφεραν οι Εβραίοι ήταν μοναδικά γιατί οι Εβραίοι είναι μοναδικοί. Το Ολοκαύτωμα υπήρξε μοναδικό γιατί δεν χωρούσε στη λογική. Τελικά, η δύναμη που το ώθησε ήταν το πιο παράλογο, αν και πολύ ανθρώπινο, πάθος. Ο μη εβραϊκός κόσμος μισούσε τους Εβραίους εξαιτίας του φθόνου, της ζήλιας: Μνησικακία... Αν και με αρνητικό τρόπο, το Ολοκαύτωμα επιβεβαίωσε ότι οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός. Επειδή, λοιπόν, οι Εβραίοι είναι καλύτεροι, ή πιο επιτυχημένοι, υπέφεραν την οργή των μη Εβραίων, οι οποίοι τους θανάτωσαν...
Συνδέοντας τα βασικά δόγματα του Ολοκαυτώματος, το μεγαλύτερο μέρος της φιλολογίας που αναφέρεται στη χιτλερική Τελική Λύση δεν έχει επιστημονική αξία. Πράγματι, το πεδίο των μελετών σχετικά με το Ολοκαύτωμα είναι γεμάτο από ανοησίες, αν όχι από καθαρά προϊόντα απάτης. Ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό είναι το πολιτισμικό περιβάλλον που ανέθρεψε αυτή τη φιλολογία του Ολοκαυτώματος.
Η πρώτη μεγάλη απάτη ήταν το «Βαμμένο πουλί», του Πολωνού μετανάστη Γιέρζι Κοζίνσκι. Το βιβλίο «γράφτηκε στα αγγλικά», εξηγεί ο Κονζίσκι, επειδή μόνο έτσι «θα μπορούσα να γράψω χωρίς πάθος, ελεύθερος από τις συναισθηματικές συνεκδοχές που πάντοτε περιέχει η μητρική γλώσσα κάποιου». Στην πραγματικότητα όμως, όσα μέρη του βιβλίου έγραψε ο ίδιος -αυτό παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα- είχαν συνταχθεί στα πολωνικά. Το βιβλίο ήταν -υποτίθεται- η αυτοβιογραφική αφήγηση του Κοζίνσκι για τις περιπλανήσεις του ως χαμένου από τους γονείς του παιδιού στην επαρχία της Πολωνίας, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πραγματικότητα, ο Κονζίσκι ζούσε με τους γονείς του καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Κυρίαρχο μοτίβο στο βιβλίο αποτελούν τα σαδιστικά σεξουαλικά μαρτύρια που του κάνουν οι Πολωνοί αγρότες. Κάποιοι που διάβασαν την προδημοσίευσή του, το χλεύασαν, χαρακτηρίζοντάς το «πορνογραφία της βίας» και «προϊόν ενός εγκεφάλου με εμμονή στη σαδομαζοχιστική βία». Ουσιαστικά όμως, ο Κοζίνσκι έχει πλάσει ο ίδιος σχεδόν όλα τα παθολογικά επεισόδια που αφηγείται. Το βιβλίο αναπαριστά τους Πολωνούς αγρότες με τους οποίους έζησε ως σφόδρα αντισημίτες. «Φάτε τους Εβραίους!», ουρλιάζουν. «Φάτε τα καθάρματα!». Πάντως, κάποιοι Πολωνοί αγρότες έκρυψαν την οικογένεια του Κοζίνσκι, παρ' όλο που γνώριζαν καλά ότι ήταν Εβραίοι, αλλά και τις τρομερές συνέπειες που θα αντιμετώπιζαν οι ίδιοι αν τους ανακάλυπταν οι Γερμανοί. Ο ίδιος απέτισε φόρο τιμής στη «γενναιότητα των Πολωνών», οι οποίοι τον «έκρυψαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος» παρ’ όλα τα επονομαζόμενα σημιτικά «χαρακτηριστικά» του. Όταν σ' ένα συνέδριο ρωτήθηκε με έντονο τρόπο, τι είχαν κάνει οι Πολωνοί για να σώσουν τους Εβραίους, ο Κοζίνσκι ανταπάντησε: «Και τί έκαναν οι Εβραίοι για να σώσουν τους Πολωνούς;».
Στην «Βιβλιοκριτική των Νιου Γιορκ Τάιμς», o Ελί Βιζέλ επευφημεί το «Βαμμένο πουλί» ως «μία από τις καλύτερες» καταγγελίες της ναζιστικής εποχής, «γραμμένο με βαθιά ειλικρίνεια και ευαισθησία». Η Σίνθια Οζίκ δήλωσε αργότερα ενθουσιασμένη ότι «αμέσως» αναγνώρισε πως ο Κοζίνσκι ήταν ένας αυθεντικός «επιζών και μάρτυρας του Ολοκαυτώματος». Και αρκετά αργότερα, αφού ο Κοζίνσκι κατηγορήθηκε ως δεξιοτέχνης της λογοτεχνικής απάτης, ο Βιζέλ συνέχισε να αραδιάζει εγκώμια για το «αξιόλογο σώμα της δουλειάς του».
To «Βαμμένο πουλί» έγινε βασικό κείμενο του Ολοκαυτώματος. Έγινε «μπεστ σέλερ», κέρδισε βραβεία, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, έγινε υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε γυμνάσια και κολέγια. Περιοδεύοντας σε εκδηλώσεις αφιερωμένες στο Ολοκαύτωμα, ο Κοζίνσκι αυτοαναγορεύτηκε σε «Ελί Βιζέλ σε τιμή προσφοράς». (Όσοι αδυνατούσαν να πληρώσουν τα ποσά που ζητούσε ο Βιζέλ για διαλέξεις -η σιωπή δεν είναι φτηνή- στρέφονταν στον Κοζίνσκι). Τελικά, αφού μια εβδομαδιαία εφημερίδα με ερευνητικές ικανότητες τον ξεσκέπασε, οι Νιου Γιορκ Τάιμς συνέχισαν να τον υποστηρίζουν αποφασιστικά, γράφοντας ότι υπήρξε θύμα κομμουνιστικής συνωμοσίας...
Οι ετήσιες επέτειοι μνήμης του Ολοκαυτώματος αποτελούν γεγονός εθνικής εμβέλειας. Και οι 50 πολιτείες των ΗΠΑ στηρίζουν τους εορτασμούς, οι οποίοι συχνά τελούνται στις δικαστικές αίθουσες της πολιτείας. Στις ΗΠΑ η Ένωση Οργανώσεων για το Ολοκαύτωμα περιλαμβάνει πάνω από 100 ιδρύματα για το Ολοκαύτωμα. Επτά μεγάλα μουσεία για το Ολοκαύτωμα είναι διάσπαρτα στην Αμερική. Κεντρικό σημείο αυτής της «μνημειοποίησης» είναι το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον.
Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί να έχουμε στην πρωτεύουσα του κράτους ένα μουσείο που ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται με ομοσπονδιακή εντολή. Η παρουσία του στην Ουάσινγκτον Μολ έρχεται σε ιδιαίτερη αντίθεση με την απουσία μουσείων για εγκλήματα που έγιναν στα πλαίσια της αμερικανικής ιστορίας. Φανταστείτε πόσο έντονες κατηγορίες θα διατυπώνονταν εδώ, αν η Γερμανία έκτιζε ένα εθνικό μουσείο στο Βερολίνο, όχι για τη ναζιστική γενοκτονία, αλλά για το δουλεμπόριο στην Αμερική, ή για την εξόντωση των αυτοχθόνων της Αμερικής...
Ωστόσο, το κεντρικό σημείο της διαπλεκόμενης, στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος, πολιτικής, μεταφέρεται στο ζήτημα ποιου τη μνήμη τιμά. Ήταν, άραγε, οι Εβραίοι τα μόνα θύματα του Ολοκαυτώματος ή μετρούν στα θύματα και άλλοι οι οποίοι χάθηκαν εξαιτίας των ναζιστικών διωγμών; Κατά τη διάρκεια των σταδίων του σχεδιασμού του μουσείου, ο Ελί Βιζέλ (μαζί με τον Γιεχούντα Μπαόυερ του Γιαντ Βασέμ) υπέπεσαν στο παράπτωμα να μνημονεύσουν μόνο τους Εβραίους. Με το κύρος του «αδιαφιλονίκητου ειδικού στην περίοδο του Ολοκαυτώματος», ο Βιζέλ υποστήριξε με πείσμα τα πρωτεία της θυσίας των Εβραίων. «Όπως πάντα, με τους Εβραίους άρχισαν», τόνισε. «Όπως πάντα, δεν σταμάτησαν μόνο στους Εβραίους». Όμως, δεν ήταν οι Εβραίοι αλλά οι κομμουνιστές τα πρώτα πολιτικά θύματα, ούτε ήταν οι Εβραίοι αλλά οι ανάπηροι τα πρώτα θύματα γενοκτονίας που προκάλεσε ο Ναζισμός.
Η προσπάθεια να δικαιολογηθεί ο παραγκωνισμός της γενοκτονίας των Τσιγγάνων, αποτελεί την κύρια πρόκληση του Μουσείου του Ολοκαυτώματος. Οι Ναζί, με τρόπο συστηματικό, δολοφόνησαν περίπου μισό εκατομμύριο Τσιγγάνους. Οι απώλειες, δηλαδή, ήταν τόσο βαριές όσο και των Εβραίων, τηρουμένων των αναλογιών. Όσοι έγραψαν για το Ολοκαύτωμα, όπως ο Γιεχούντα Μπάουερ, ισχυρίζονται ότι οι Τσιγγάνοι δεν υπήρξαν θύματα της ίδιας φυλετικής γενοκτονίας της οποίας υπήρξαν οι Εβραίοι. Όμως, αναγνωρισμένοι ιστορικοί του ολοκαυτώματος, όπως ο Χένρι Φριντλάντερ και ο Ραούλ Χίλμπεργκ, έχουν υποστηρίξει το αντίθετο. Με τη γνωστή του φιλαλήθεια, ο Βιζέλ εκφράζει στα απομνημονεύματά του, την απογοήτευσή του γιατί το Συμβούλιο Μνήμης του Ολοκαυτώματος -στο οποίο προήδρευε ο ίδιος- δεν περιελάμβανε και αντιπρόσωπο των Τσιγγάνων. Λες και δεν είχε τη δύναμη να ορίσει ο ίδιος κάποιον.
Πολλαπλά κίνητρα κρύβονται πίσω από την περιθωριοποίηση της γενοκτονίας των τσιγγάνων, στο μουσείο.
Πρώτον: Κανείς δεν μπορεί έτσι απλά να συγκρίνει τον χαμό Εβραίων και Τσιγγάνων. Διακωμωδώντας το αίτημα για συμμετοχή και των Τσιγγάνων στο Συμβούλιο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ ως «υπερβολικό», ο γενικός διευθυντής του, ραβίνος Σέιμουρ Ζίγκελ αμφισβήτησε το κατά πόσο οι Τσιγγάνοι «υπάρχουν» ως λαός: «Θα έπρεπε να υπάρχει κάποια αναγνώριση ή αναφορά στους Τσιγγάνους [...] αν υπάρχει τέτοιο πράγμα». Ωστόσο, παραδέχθηκε ότι «υπήρχαν στοιχεία που υπέφεραν και αυτά κάτω από τους Ναζί». Ο Έντουαρντ Λίνενθαλ θυμάται τη «βαθιά υποψία» με την οποία αντιμετώπισαν οι αντιπρόσωποι των Τσιγγάνων το συμβούλιο, «η οποία είχε πυροδοτηθεί από τις καθαρές αποδείξεις ότι μερικά μέλη του συμβουλίου, έβλεπαν τη συμμετοχή των Ρομ στο μουσείο, με τον τρόπο που μια οικογένεια αντιμετωπίζει κάποιος ανεπιθύμητους, ενοχλητικούς συγγενείς».
Δεύτερον: Η αναφορά της γενοκτονίας των Τσιγγάνων σήμαινε την απώλεια ενός αποκλειστικά εβραϊκού προνομίου πάνω στο Ολοκαύτωμα, πράγμα που συνεπαγόταν την απώλεια του εβραϊκού «ηθικού κεφαλαίου».
Τρίτον: Αν οι Ναζί καταδίωξαν το ίδιο Εβραίους και Τσιγγάνους, το δόγμα ότι το Ολοκαύτωμα σηματοδότησε το αποκορύφωμα της χιλιετούς μισαλλοδοξίας των μη Εβραίων προς τους Εβραίους καθίσταται αυτομάτως αβάσιμο. Παρομοίως, αν ο φθόνος των μη Εβραίων ήταν το κίνητρο της εβραϊκής γενοκτονίας, μήπως ο φθόνος αυτός αποτελεί και το κίνητρο για τη γενοκτονία των Τσιγγάνων; Στο πλαίσιο της διαρκούς έκθεσης του μουσείου, τα θύματα του ναζιστικού ολοκαυτώματος που δεν ανήκουν στις τάξεις των Εβραίων μόνο συμβολική παρουσία έχουν.
Μολονότι η «αποκλειστικά εβραϊκή κλίση» του Μουσείου του Ολοκαυτώματος στη Νέα Υόρκη είχε αναγγελθεί και υπογραμμιστεί -στα θύματα των Ναζί που ανήκαν στις τάξεις των μη Εβραίων ανακοινώθηκε από νωρίς ότι το μουσείο ήταν «μόνο για Εβραίους»-, ο Γιεχούντα Μπάουερ οργίστηκε με τον απλό υπαινιγμό της Επιτροπής, ότι το Ολοκαύτωμα συμπεριλαμβάνει και άλλες πέρα από τις εβραϊκές απώλειες. «Μέχρι αυτό να αλλάξει αμέσως και ριζικά», απειλούσε ο Μπάουερ σε μια επιστολή του προς τα μέλη της Επιτροπής, «θα αδράξω κάθε ευκαιρία για [...] να επιτεθώ σε αυτόν τον αποτρόπαιο σχεδιασμό από κάθε δημόσιο βήμα που κατέχω»...
Ο διπλός εκβιασμός


Ο όρος «επιζήσας του Ολοκαυτώματος», αρχικά προσδιόριζε εκείνους που υπέφεραν το μοναδικό τραύμα των εβραϊκών γκέτο, των στρατοπέδων συγκέντρωση, και των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας, συχνά ως διαδοχικές εμπειρίες. Γενικά, υπολογίζουν τον αριθμό όσων επέζησαν από το Ολοκαύτωμα μετά τέλος του πολέμου σε περίπου 100.000. Σήμερα, οι επιζήσαντες που βρίσκονται ακόμα εν ζωή δεν μπορεί να υπερβαίνουν το ένα τέταρτο του συνολικού αριθμού. Επειδή το πέρασμα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε περιέβαλλε με το φωτοστέφανο του μάρτυρα, πολλοί Εβραίοι που κατά τη διάρκεια του πολέμου μου βρέθηκαν κάπου αλλού, παρουσιάστηκαν ως επιζήσαντες των στρατοπέδων. Εντούτοις, ένα άλλο κίνητρο γι' αυτή τη διαστρέβλωση της αλήθειας ήταν υλικό. Η μεταπολεμική κυβέρνηση της Γερμανίας έδινε αποζημιώσεις στους Εβραίους που υπέμειναν τη δοκιμασία των γκέτο ή των στρατοπέδων. Πολλοί Εβραίοι χάλκεψαν το παρελθόν τους προκειμένου να πληρούν αυτή την προϋπόθεση...

Πράγματι, πολλοί μελετητές προέβαλαν ενστάσεις όσον αφορά την αξιοπιστία των μαρτυριών των επιζώντων. «Ένας μεγάλος αριθμός λαθών που ανακάλυψα στο ίδιο το έργο μου», θυμάται ο Χίλμπεργκ, «θα μπορούσε να αποδοθεί στις μαρτυρίες». Ακόμα και στα πλαίσια της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος, η Ντέπμπορα Λίπσταντ, για παράδειγμα, παρατηρεί σαρκαστικά ότι οι επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος συχνά ισχυρίζονταν ότι εξετάστηκαν προσωπικά από τον Γιόζεφ Μένγκελε στο Άουσβιτς.
Πέρα από τα παραστρατήματα της μνήμης, ορισμένες μαρτυρίες επιζώντων του Ολοκαυτώματος μπορεί να είναι ύποπτες για μερικούς ακόμα λόγους. Επειδή οι επιζήσαντες περιβάλλονται από το φωτοστέφανο του κοσμικού αγίου, κανείς δεν τολμά να τους αμφισβητήσει. Εξωφρενικές δηλώσεις περνούν ασχολίαστες. Ο Ελί Βιζέλ, αναφέρει στα πολυσυζητημένα απομνημονεύματά του ότι, έχοντας μόλις απελευθερωθεί από το Μπούχενβαλντ και όντας μόλις δεκαοκτώ ετών, «διάβασα την Κριτική του Ορθού Λόγου -μην γελάτε!- στα γίντις». Αφήνοντας κατά μέρος την παραδοχή του Βιζέλ ότι τότε «αγνοούσα παντελώς τη γραμματική των γίντις», η Κριτική του Ορθού Λόγου δεν μεταφράστηκε ποτέ στα γίντις. Ο Βιζέλ θυμάται επίσης με περίπλοκες λεπτομέρειες έναν «μυστηριώδη μελετητή του Ταλμούδ», ο οποίος «έμαθε εις βάθος τα ουγγρικά μόλις σε δύο εβδομάδες, μόνο και μόνο για να με καταπλήξει». Ο Βιζέλ διηγείται σε μία εβραϊκή εβδομαδιαία εφημερίδα ότι «συχνά βραχνιάζει ή μένει άφωνος», ενώ διαβάζει σιωπηρά τα βιβλία του στον εαυτό του «φωναχτά, από μέσα του»...
Τώρα τελευταία, ο όρος «επιζήσας του Ολοκαυτώματος» άλλαξε σημασία για να προσδιορίσει όχι μόνο εκείνους που υπέφεραν, αλλά και εκείνους οι οποίοι κατόρθωσαν να ξεφύγουν από τους Ναζί. Παραδείγματος χάριν, συμπεριλαμβάνει περισσότερους από 100.000 Πολωνοεβραίους που κατέφυγαν στη Σοβιετική Ένωση μετά τη ναζιστική εισβολή στην Πολωνία...
Το ζήτημα των αποζημιώσεων προσφέρει μια μοναδική εικόνα του εσωτερικού της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος. Όπως ήδη είδαμε, ευθυγραμμιζόμενη με τις ΗΠΑ κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, η Γερμανία σε σύντομο χρονικό διάστημα αποκαταστάθηκε και το ναζιστικό ολοκαύτωμα ξεχάστηκε. Μολαταύτα, στις αρχές της δεκαετίας του '50 η Γερμανία άρχισε διαπραγματεύσεις με τα εβραϊκά ιδρύματα και υπέγραψε συμφωνίες επανορθώσεων. Με ελάχιστη ή μηδαμινή εξωτερική πίεση, κατέβαλε σε σημερινές τιμές, περίπου 60 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ας κάνουμε πρώτα μια σύγκριση με την αμερικανική πολιτική. Οι πόλεμοι που προκάλεσαν οι ΗΠΑ στην Ινδοκίνα προξένησαν το θάνατο 4-5 εκατομμυρίων ανδρών, γυναικών και παιδιών. Μετά την απόσυρση των ΗΠΑ, όπως αναφέρει ένας ιστορικός, το Βιετνάμ είχε απελπιστική ανάγκη από βοήθεια. «Στον Νότο, 9.000 από τα 15.000 μικρά χωριά, 100 εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών, 48 εκατομμύρια στρέμματα δάσους είχαν καταστραφεί και 1,5 εκατομμύριο οικόσιτα ζώα είχαν σκοτωθεί. Υπήρχαν περίπου 200.000 πόρνες, 879.000 ορφανά, 181.000 ανάπηροι και ένα εκατομμύριο χήρες και οι έξι βιομηχανικές πόλεις του Βορρά είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές, καθώς και οι επαρχιακές και περιφερειακές πόλεις και 4.000 από τις 5.800 γεωργικές κοινότητες». Παρ’ όλα αυτά, αρνούμενος να καταβάλει αποζημιώσεις, ο Πρόεδρος Κάρτερ εξήγησε ότι «η καταστροφή ήταν αμοιβαία». Δηλώνοντας ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος «να ζητήσουμε συγγνώμη για τον πόλεμο αυτόν καθ' εαυτόν», ο υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Κλίντον, ο Ουίλιαμ Κόεν, δήλωσε στο ίδιο μήκος κύματος: «Και οι δύο χώρες σημαδεύτηκαν από αυτόν. Εκείνοι έχουν τα τραύματά τους από τον πόλεμο. Εμείς ασφαλώς έχουμε τα δικά μας» (Μέριλιν Γιανγκ, «Οι πόλεμοι του Βιετνάμ»).
Η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να αποζημιώσει τους Εβραίους-θύματα με τρεις διαφορετικές συμφωνίες που υπογράφτηκαν το 1952. Οι μεμονωμένοι ενάγοντες εισέπραξαν αποζημιώσεις σύμφωνα με τους όρους του Νόμου περί Επανορθώσεων (Bundesentschadigungsgesetz). Μία ξεχωριστή συμφωνία με το Ισραήλ χρηματοδότησε την αφομοίωση και την αποκατάσταση ορισμένων εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων προσφύγων. Επίσης, η γερμανική κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε συγχρόνως μία οικονομική συμφωνία με τη «Διάσκεψη Εβραϊκών Υλικών Διεκδικήσεων Εναντίον της Γερμανίας», η οποία συγκέντρωνε υπό τη σκέπη της τις μεγαλύτερες εβραϊκές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων της Αμερικανοεβραϊκής Επιτροπής, του Αμερικανοεβραϊκού Συμβουλίου, της «Μπνάι Μπριθ», της Κοινής Επιτροπής Διανομής κ.λπ. Η Διάσκεψη Διεκδικήσεων υποτίθεται ότι θα χρησιμοποιούσε τα χρήματα -10 εκατομμύρια δολάρια ετησίως επί δώδεκα έτη ή περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε σημερινές τιμές- για τους Εβραίους που υπήρξαν θύματα των ναζιστικών διώξεων και οι οποίοι, δεν συμπεριελήφθησαν στη διαδικασία αποζημιώσεων...
Η γερμανική κυβέρνηση προσπάθησε να καταστήσει σαφές στη συμφωνία με τη Διάσκεψη Διεκδικήσεων, ότι τα χρήματα προορίζονταν αποκλειστικά για τους Εβραίους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος με τη στενή σημασία του όρου, και στους οποίους τα γερμανικά δικαστήρια δεν είχαν επιδικάσει αρμόζουσες ή δίκαιες αποζημιώσεις. Η Διάσκεψη εξέφρασε την οργή της επειδή αμφισβητήθηκε η καλή της πίστη. Αφού κατέληξαν σε συμφωνία, η Διάσκεψη εξέδωσε ένα δελτίο Τύπου στο οποίο τονιζόταν ότι τα χρήματα θα διατεθούν σε «Εβραίους που υπέστησαν διώξεις από το ναζιστικό καθεστώς και για τους οποίους η υπάρχουσα και προτεινόμενη νομοθεσία δεν προβλέπει επανορθώσεις». Η τελική συμφωνία κάλεσε τη Διάσκεψη να χρησιμοποιήσει τα χρήματα«για την ανακούφιση, την αποκατάσταση και την επανεγκατάσταση των Εβραίων που υπήρξαν θύματα διώξεων».
Η Διάσκεψη Διεκδικήσεων αναίρεσε αμέσως τη συμφωνία. Σε μια κατάφωρη παραβίαση του γράμματος και του πνεύματος της συμφωνίας, η Διάσκεψη δεν διοχέτευσε τα χρήματα για την αποκατάσταση των θυμάτων των διώξεων, αλλά για την αποκατάσταση των εβραϊκών κοινοτήτων. Πράγματι, μια εγκύκλιος της Διάσκεψης Διεκδικήσεων απαγόρευσε τη χρησιμοποίηση χρημάτων για «την άμεση διανομή σε άτομα». Εντούτοις, σε μια κλασική περίπτωση εύνοιας προς τους «ημετέρους», η Διάσκεψη εξαίρεσε δύο κατηγορίες θυμάτων: Οι ραβίνοι και οι «εξέχοντες Εβραίοι ηγέτες», εισέπραξαν ατομικές αποζημιώσεις. Οι οργανώσεις που αποτελούσαν τη Διάσκεψη Διεκδικήσεων χρησιμοποίησαν τον κύριο όγκο των χρημάτων προκειμένου να χρηματοδοτήσουν διάφορα δικά τους σχέδια. Τα όποια ευεργετήματα (αν υπήρξαν) που εισέπραξαν τα θύματα ήταν έμμεσα ή τυχαία. Τεράστια ποσά διοχετεύθηκαν πλαγίως σε εβραϊκές κοινότητες στον αραβικό κόσμο και διευκόλυναν την εβραϊκή μετανάστευση από την Ανατολική Ευρώπη. Επίσης, χρηματοδότησαν πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως μουσεία του Ολοκαυτώματος και πανεπιστημιακές έδρες για τη μελέτη του Ολοκαυτώματος, καθώς και ένα πλωτό θέατρο Γιαντ Βασέμ «που φιλοξενούσε δίκαιους μη Εβραίους».
Πιο πρόσφατα, η Διάσκεψη Διεκδικήσεων προσπάθησε να οικειοποιηθεί αποκρατικοποιημένες εβραϊκές περιουσίες στην πρώην Ανατολική Γερμανία αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, που ανήκαν δικαιωματικά σε ζώντες Εβραίους κληρονόμους. Καθώς η Διάσκεψη δέχθηκε τα πυρά των εξαπατημένων από αυτή Εβραίων, όπως και για άλλες καταχρήσεις, ο ραβίνος Άρθουρ Χέρτσμπεργκ επέπληξε και τις δύο πλευρές σαρκάζοντας: «Δεν πρόκειται για την απόδοση δικαιοσύνης, αλλά για μία διαμάχη για χρήματα». Όταν οι Γερμανοί ή οι Ελβετοί αρνήθηκαν να καταβάλουν αποζημιώσεις, τίποτε δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη δίκαιη αγανάκτηση των οργανωμένων Αμερικανοεβραίων. Αλλά όταν οι εβραϊκές ελίτ ληστεύουν τους Εβραίους επιζήσαντες, κανένα ηθικό ζήτημα δεν προκύπτει. Το ζήτημα είναι απλώς χρηματικό...
Τα τελευταία χρόνια, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος μετατράπηκε σε μία τέλεια συμμορία εκβιαστών. Δηλώνοντας ότι εκπροσωπεί τους Εβραίους απανταχού της γης, ζωντανούς και νεκρούς, διεκδικεί τα περιουσιακά στοιχεία Εβραίων από την εποχή του Ολοκαυτώματος σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτό που με ταιριαστό τρόπο αναγορεύθηκε σε «τελευταίο κεφάλαιο του Ολοκαυτώματος», αυτός ο διπλός εκβιασμός των ευρωπαϊκών χωρών καθώς και των νόμιμων εβραϊκών οργανώσεων, οι ενάγοντες είχαν ως πρώτο στόχο την Ελβετία. Πρώτα θα εξεταστούν οι κατηγορίες εναντίον των Ελβετών. Ύστερα θα επιστρέψουμε στα στοιχεία, αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο οι κατηγορίες βασίζονταν στην απάτη, αλλά και ότι ταιριάζουν περισσότερο σε εκείνους που τις εκτόξευσαν παρά στους στόχους τους.
Τιμώντας την 50ή επέτειο από τον τερματισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον Μάιο του 1995, ο πρόεδρος της Ελβετίας ζήτησε επισήμως συγγνώμη επειδή η Ελβετία αρνήθηκε το άσυλο σε Εβραίους πρόσφυγες κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ολοκαυτώματος. Περίπου την ίδια εποχή άνοιξε εκ νέου η μακροχρόνια εκκρεμότητα των εβραϊκών περιουσιακών στοιχείων που είχαν κατατεθεί στην Ελβετία πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σε ένα άρθρο που έγινε ευρύτατα γνωστό, ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος παρέθεσε ένα ντοκουμέντο -που όπως αποδείχθηκε αργότερα είχε παρερμηνευθεί- το οποίο αποδείκνυε ότι οι ελβετικές τράπεζες διατηρούσαν ακόμα εβραϊκούς λογαριασμούς από την εποχή του Ολοκαυτώματος, που ανέρχονταν σε δισεκατομμύρια δολάρια.
Το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο [WJC], μια ετοιμοθάνατη οργάνωση μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε την εκστρατεία καταγγελίας του Κουρτ Βαλντχάιμ ως εγκληματία πολέμου, εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία για να δείξει τα μπράτσα του. Γρήγορα έγινε κατανοητό ότι η Ελβετία αποτελούσε εύκολη λεία. Ελάχιστοι θα έδειχναν συμπάθεια προς τους πλούσιους Ελβετούς τραπεζίτες που τάσσονταν εναντίον «αναξιοπαθούντων επιζώντων του Ολοκαυτώματος». Αλλά, κυρίως, οι ελβετικές τράπεζες ήταν εξαιρετικά ευάλωτες στις οικονομικές πιέσεις εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στα τέλη του 1995, ο Έντγκαρ Μπρόνφμαν, πρόεδρος του WJC, γιος ενός αξιωματούχου της Εβραϊκής Διάσκεψης Διεκδικήσεων, και ο ραβίνος Ίσραελ Σίνγκερ, γενικός γραμματέας του WJC και μεγιστάνας της κτηματομεσιτικής αγοράς, συναντήθηκαν με τους Ελβετούς τραπεζίτες. Ο Βρόνφμαν, δήλωνε ήδη με μετριοφροσύνη, στην Επιτροπή Τραπεζικών Υποθέσεων της Γερουσίας, ότι μιλά«εκ μέρους του εβραϊκού λαού», καθώς και των «έξι εκατομμυρίων που δεν μπορούσαν να μιλήσουν για τον εαυτόν τους». Οι Ελβετοί τραπεζίτες, δήλωσαν ότι μπόρεσαν να εντοπίσουν μόνο 775 αδρανείς λογαριασμούς, συνολικού ύψους 32 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόσφεραν αυτό το ποσό ως βάση διαπραγμάτευσης με το WJC, το οποίο το επέρριψε ως απαράδεκτο...
Πριν οι Ελβετοί αναγκαστούν να υποκύψουν, το WJC, εργαζόμενο με όλο το φάσμα των ιδρυμάτων του Ολοκαυτώματος (συμπεριλαμβανομένων των Μουσείων του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ και του Κέντρου Σιμόν Βίζενταλ), κινητοποίησε ολόκληρο το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο...
Χρησιμοποιώντας τις επιτροπές τραπεζικών υποθέσεων της Βουλής και της Γερουσίας ως εφαλτήριο, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος ενορχήστρωσε μια επαίσχυντη εκστρατεία δυσφήμησης. Με τη βοήθεια ενός απεριόριστα εύπιστου και υπάκουου Τύπου, έτοιμου να δημοσιεύσει με πηχυαίους τίτλους οποιοδήποτε άρθρο συνδέεται με το Ολοκαύτωμα, όσο εξωφρενικό και αν είναι, η συκοφαντική εκστρατεία αποδείχθηκε ασυγκράτητη... Η εκστρατεία γρήγορα εκφυλίστηκε σε έναν λίβελο εναντίον του λαού της Ελβετίας...
Η κύρια κατηγορία ήταν ότι, σύμφωνα με τον τίτλο του Μπάουερ, υπήρξε μια πεντηκονταετής ελβετοναζιστική συνωμοσία για να αρπάξουν δισεκατομμύρια από τους Εβραίους της Ευρώπης και από τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Σύμφωνα με την επωδό της συμμορίας των διεκδικήσεων του Ολοκαυτώματος, αυτό αποτέλεσε «τη μεγαλύτερη κλοπή στην ιστορία της ανθρωπότητας». Για τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος όλα τα ζητήματα που αφορούν τους Εβραίους ανήκουν σε μία ξεχωριστή υπερθετική κατηγορία —τη χειρότερη, τη μεγαλύτερη...
Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος κατήγγειλε αρχικά ότι οι ελβετικές τράπεζες αρνήθηκαν συστηματικά να επιτρέψουν την πρόσβαση των νόμιμων κληρονόμων των θυμάτων σε αδρανείς λογαριασμούς, η αξία των οποίων κυμαινόταν μεταξύ 7 και 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων. «Για τα προηγούμενα 50 χρόνια», ανέφερε το περιοδικό Τάιμ σε ένα κύριο άρθρο του, μια «διαρκής εντολή»των ελβετικών τραπεζών «υπήρξε να κωλυσιεργούν και να προβάλλουν εμπόδια όταν οι επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος αναζητούσαν τους λογαριασμούς των νεκρών συγγενών τους»...
Στα τέλη του 1996, μία μεγάλη ομάδα ηλικιωμένων Εβραίων γυναικών και ενός άνδρα έδωσαν συγκινητικές μαρτυρίες ενώπιον Επιτροπών Τραπεζικών Υποθέσεων της Γερουσίας σχετικά με τις καταχρήσεις των Ελβετών τραπεζιτών. Και όμως, σύμφωνα με τον Ιταμάρ Λεβίν, εκδότη του μεγαλύτερου επιχειρηματικού περιοδικού του Ισραήλ, κανείς από αυτούς τους μάρτυρες δεν «διέθετε καμία αληθινή απόδειξη για την ύπαρξη περιουσιακών στοιχείων στις ελβετικές τράπεζες»...
Υποστηρίχθηκε, επίσης, ότι οι Ελβετοί τραπεζίτες άρπαξαν τις καταθέσεις των θυμάτων του Ολοκαυτώματος και ύστερα κατέστρεψαν μεθοδικά ζωτικούς φακέλους για να καλύψουν τα ίχνη τους και ότι μόνο οι Εβραίοι υπέστησαν όλες αυτές τις βδελυρές πράξεις. Επιτιθέμενη εναντίον των Ελβετών κατά τη διάρκεια μίας ακρόασης, η Μπάρμπαρα Μπόξερ της Γερουσίας δήλωσε: «Αυτή η Επιτροπή δεν θα ανεχτεί μία διπρόσωπη συμπεριφορά εκ μέρους των ελβετικών τραπεζών. Μην λέτε στον κόσμο ότι ψάχνετε, ενώ καταστρέφετε ντοκουμέντα».
Αλίμονο, η «προπαγανδιστική αξία» (Μπάουερ) των ηλικιωμένων Εβραίων εναγόντων, οι οποίοι κατέθεσαν σχετικά με τη μοχθηρότητα των Ελβετών, γρήγορα εξαντλήθηκε. Επομένως η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος ανακάλυψε μία νέα κατηγορία. Η φρενίτιδα των ΜΜΕ επικεντρώθηκε στην αγορά, εκ μέρους των Ελβετών, χρυσού που λεηλάτησαν οι Ναζί από τα θησαυροφυλάκια της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αν και χαρακτηρίστηκε ως μία φοβερή αποκάλυψη, στην πραγματικότητα δεν αποτελούσε καν είδηση. Ο συγγραφέας μιας βασικής μελέτης πάνω σε αυτό το θέμα, ο Άρθουρ Σμιθ, είπε στις ακροάσεις της Βουλής: «Ολόκληρη την ημέρα άκουσα πράγματα τα οποία, σε μεγάλο βαθμό, ήταν γνωστά σε γενικές γραμμές εδώ και χρόνια. Και εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι πολλά από αυτά παρουσιάζονται ως νέα και εντυπωσιακά». Ο σκοπός των ακροάσεων δεν ήταν να πληροφορήσει, αλλά, σύμφωνα με τα λεγόμενα της δημοσιογράφου Ίζαμπελ Βίνσεντ, «να δημιουργήσει εντυπωσιακές ιστορίες».
Υπέθεσαν λογικά ότι, αν έριχναν αρκετή λάσπη, η Ελβετία τελικά θα υποχωρούσε. Η μόνη αληθινή κατηγορία ήταν ότι οι Ελβετοί ενσυνείδητα εισήγαγαν «χρυσό των θυμάτων». Δηλαδή, αγόρασαν μεγάλες ποσότητες χρυσού τις οποίες οι Ναζί είχαν μετατρέπει σε ράβδους αφού «έγδυσαν» θύματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και θανάτου. Ο Μπάουερ αναφέρει ότι το WJC «είχε ανάγκη ένα συναισθηματικό θέμα προκειμένου να συνδέσει το Ολοκαύτωμα με την Ελβετία». Αυτή η νέα αποκάλυψη της μοχθηρότητας των Ελβετών χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια ως θεόσταλτη. «Ελάχιστες εικόνες», συνεχίζει ο Μπάουερ, «είναι τρομακτικότερες από τη μεθοδική αφαίρεση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των χρυσών σφραγισμάτων από τα στόματα των πτωμάτων των Εβραίων που σύρονταν έξω από τους θαλάμους αερίων»...
Εκτός από το ότι αρνήθηκαν την πρόσβαση σε λογαριασμούς του Ολοκαυτώματος και αγόρασαν κλεμμένο χρυσό, οι Ελβετοί κατηγορήθηκαν ότι συνωμότησαν με την Πολωνία και την Ουγγαρία για να εξαπατήσουν τους Εβραίους. Η κατηγορία συνίστατο στο ότι χρήματα σε αζήτητους ελβετικούς λογαριασμούς που ανήκαν σε Πολωνούς και Ούγγρους πολίτες (πολλοί από τους οποίους, αλλά όχι όλοι, ήταν Εβραίοι) χρησιμοποιήθηκαν από την Ελβετία ως αποζημίωση για τις ελβετικές περιουσίες που κρατικοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών...
Ήδη πριν από την πρώτη ακρόαση της Γερουσίας σχετικά με τους αδρανείς λογαριασμούς τον Απρίλιο του 1996, οι ελβετικές τράπεζες συμφώνησαν στη δημιουργία μίας ερευνητικής επιτροπής και την αποδοχή των πορισμάτων της. Αποτελούμενη από έξι μέλη, τρία από την Παγκόσμια Εβραϊκή Οργάνωση για την Επιστροφή των Περιουσιών και τρία από την Ένωση Ελβετικών Τραπεζών, υπό την προεδρία του Πολ Βόλκερ, πρώην προέδρου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, η «ανεξάρτητη επιτροπή επιφανών προσωπικοτήτων» ανέλαβε τα καθήκοντά της επισήμως με ένα «μνημόνιο συνεννόησης» τον Μάιο του 1996. Επιπλέον, η ελβετική κυβέρνηση όρισε τον Δεκέμβριο του 1996 μία «Ανεξάρτητη Επιτροπή Ειδικών», υπό την προεδρία του καθηγητή Ζαν Μπερζιέ και συμπεριέλαβε σ' αυτήν και τον εξέχοντα Ισραηλινό μελετητή του Ολοκαυτώματος Σαούλ Φρεντλάντερ, για να ερευνήσει το εμπόριο χρυσού μεταξύ Ελβετίας και Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μολαταύτα, πριν ακόμα αυτά τα σώματα ξεκινήσουν το έργο τους, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος πίεζε για μια οικονομική συμφωνία με την Ελβετία. Οι Ελβετοί διαμαρτυρήθηκαν ότι οποιαδήποτε συμφωνία θα έπρεπε να αναμένει τα ευρήματα των επιτροπών. Διαφορετικά, αποτελούσε βίαιο «εξαναγκασμό και εκβιασμό». Παίζοντας το παντοδύναμο χαρτί του, το WJC αγωνιούσε για την κατάσταση των «αναξιοπαθούντων θυμάτων του Ολοκαυτώματος».
«Το πρόβλημά μου είναι ο χρόνος», είπε ο Μπρόνφμαν στην Επιτροπή Τραπεζικών Υποθέσεων της Βουλής το Δεκέμβριο του 1996, «και έχω όλους αυτούς τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος για τους οποίους ανησυχώ». Αναρωτιέται κανείς γιατί ο γεμάτος αγωνία δισεκατομμυριούχος δεν μπορούσε να ανακουφίσει ο ίδιος προσωρινά την κατάστασή τους. Απορρίπτοντας μια προσφορά των Ελβετών για 250 εκατομμύρια δολάρια, ο Μρόνφμαν κάγχασε: «Δεν θέλουμε χάρες. Θα δώσω τα χρήματα εγώ ο ίδιος». Δεν τα έδωσε. Παρ' όλα αυτά, η Ελβετία συμφώνησε τον Φεβρουάριο του 1997 να δημιουργήσει ένα «Ειδικό Ταμείο για τα Αναξιοπαθούντα Θύματα του Ολοκαυτώματος», προσφέροντας 200 εκατομμύρια δολάρια για τα «άτομα που χρειάζονται ειδική βοήθεια ή υποστήριξη», ωσότου οι επιτροπές ολοκλήρωναν το έργο τους. (Το ταμείο δεν είχε ακόμα ιδρυθεί όταν οι επιτροπές Μπερζιέ και Βόλκερ ανακοίνωσαν τις εκθέσεις τους.) Εντούτοις, οι πιέσεις από τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος για μια τελική συμφωνία δεν σταμάτησαν. Αντίθετα, συνέχισαν να αυξάνονται. Οι νέες ενστάσεις των Ελβετών ότι μια συμφωνία θα έπρεπε να αναμένει το πόρισμα των επιτροπών -σε τελική ανάλυση, ήταν το WJC που ζήτησε αρχικά αυτή την ηθική αναγνώριση- έπεσαν στο κενό. Πράγματι, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος είχε μόνο να χάσει από αυτά τα πορίσματα: Αν μόνο ελάχιστες αγωγές αποδεικνύονταν νόμιμες, η υπόθεση εναντίον των ελβετικών τραπεζών θα έχανε την αξιοπιστία της. Επιπλέον, αν εντοπίζονταν οι νόμιμοι δικαιούχοι, οι Ελβετοί θα υποχρεώνονταν να αποζημιώσουν μόνον εκείνους και όχι τις εβραϊκές οργανώσεις. Μια άλλη επωδός της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος είναι ότι η αποζημίωση «αποτελεί ένα ζήτημα αλήθειας και δικαιοσύνης και όχι χρημάτων»«Δεν πρόκειται για ένα ζήτημα χρημάτων», σάρκασαν τώρα οι Ελβετοί. «Είναι ένα ζήτημα περισσότερων χρημάτων».
Πέρα από το να τροφοδοτεί τη μαζική υστερία, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος συντόνισε μία στρατηγική με δύο άξονες για να «τρομοκρατήσει» (Μπάουερ) τους Ελβετούς ώστε να υποκύψουν: Αγωγές και ένα οικονομικό μποϊκοτάζ... Τον Ιανουάριο του 1996 το WJC είχε ήδη αρχίσει να σχεδιάζει το μποϊκοτάζ...
Μέσα στους επόμενους μήνες πολιτειακοί και τοπικοί κυβερνήτες στη Νέα Υόρκη, το Νιου Τζέρσεϊ, το Ροντ Άιλαντ και το Ιλινόις έβγαλαν αποφάσεις οι οποίες απειλούσαν με οικονομικό μποϊκοτάζ αν οι ελβετικές τράπεζες δεν έκλειναν αυτή την υπόθεση. Τον Μάιο του 1997 το Λος Άντζελες επέβαλε τις πρώτες κυρώσεις αποσύροντας εκατοντάδες εκατομμυρίων δολαρίων κατατεθειμένων σε λογαριασμούς συνταξιοδοτικών κεφαλαίων από μία ελβετική τράπεζα. Η Νέα Υόρκη, η Καλιφόρνια, η Μασαχουσέτη και το Ιλινόις ακολούθησαν ύστερα από λίγες ημέρες.
«Θέλω 3 δισεκατομμύρια δολάρια ή τίποτε», δήλωσε ο Μπρόνφμαν το Δεκέμβριο του 1997, «προκειμένου να θέσω τέλος σε όλα, τις αγωγές, τη διαδικασία Βόλκερ και όλα τα υπόλοιπα». Εν τω μεταξύ, ο δικηγόρος του WJC, Ντ' Αμάτο και οι αξιωματούχοι των τραπεζών της Νέας Υόρκης προσπάθησαν να προβάλουν εμπόδια στην πρόσφατα δημιουργημένη Ενωμένη Τράπεζα της Ελβετίας. «Αν οι Ελβετοί συνεχίσουν να υπεκφεύγουν, τότε θα πρέπει να ζητήσω από όλους τους Αμερικανούς μετόχους να διακόψουν τις συναλλαγές τους με τους Ελβετούς», προειδοποίησε ο Βρόνφμαν τον Μάρτιο του 1998. «Η κατάσταση έχει φτάσει σ' ένα σημείο όπου ή θα πρέπει να καταλήξουμε σε μία λύση ή θα οδηγηθούμε σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο». Τον Απρίλιο οι Ελβετοί άρχισαν να λυγίζουν κάτω από την πίεση, αλλά ακόμα αντιστέκονταν σε μία ταπεινωτική παράδοση. (Μέσα στο 1997, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, οι Ελβετοί ξόδεψαν 500 εκατομμύρια δολάρια για να αποκρούσουν τις επιθέσεις της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος)...
Τον Ιούνιο οι Ελβετοί έριξαν στο τραπέζι μία «τελευταία προσφορά» ύψους 600 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο επικεφαλής της ADL, Άμπραμ Φόξμαν, σοκαρισμένος από την αλαζονεία των Ελβετών, μόλις που συγκρατούσε την οργή του: «Αυτό το τελεσίγραφο αποτελεί μία προσβολή της μνήμης των θυμάτων, των επιζησάντων και εκείνων των μελών της εβραϊκής κοινότητας που καλόπιστα προσέγγισαν τους Ελβετούς προκειμένου να εργαστούν μαζί τους ώστε να επιλυθεί αυτό το ακανθώδες πρόβλημα».
Τον Ιούλιο του 1998, το Νιου Τζέρσεϊ, η Πενσιλβάνια, το Κονέκτικατ, η Φλόριντα, το Μίσιγκαν και η Καλιφόρνια επέβαλαν νέες κυρώσεις. Τελικά, στα μέσα Αυγούστου, οι Ελβετοί κατέρρευσαν. Στον συμβιβασμό μίας αγωγής στην οποία διαμεσολάβησε ο δικαστής Κόρμαν, οι Ελβετοί συμφώνησαν να πληρώσουν 1,25 δισεκατομμύρια δολάρια. «Ο σκοπός της επιπρόσθετης πληρωμής», διαβάζουμε σε ένα δελτίο Τύπου των ελβετικών τραπεζών, «είναι να αποφύγουμε την απειλή των κυρώσεων καθώς και δαπανηρές δικαστικές διαδικασίες»...
Η συμφωνία ύψους 1,25 δισεκατομμυρίων δολαρίων με την Ελβετία κάλυψε κατά βάσιν τρεις κατηγορίες: Τους διεκδικητές αδρανών ελβετικών λογαριασμών, τους πρόσφυγες στους οποίους οι Ελβετοί αρνήθηκαν άσυλο και τα θύματα καταναγκαστικής εργασίας από την οποία ωφελήθηκαν οι Ελβετοί. Εντούτοις, παρ' όλη τη δίκαιη αγανάκτηση για τους «μοχθηρούς Ελβετούς», το αντίστοιχο αμερικανικό ποινικό μητρώο είναι, σε όλους αυτούς τους τομείς, εξίσου κακό, αν όχι χειρότερο. Τώρα θα επιστρέψουμε στο ζήτημα των αδρανών αμερικανικών λογαριασμών. Όπως και η Ελβετία, οι ΗΠΑ αρνήθηκαν την είσοδο στη χώρα σε πρόσφυγες που ξέφυγαν από τους Ναζί. Και όμως, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν θεώρησε σκόπιμο να αποζημιώσει, ας πούμε, τους Εβραίους πρόσφυγες που επέβαιναν στο κακότυχο πλοίο Σεντ Λιούις. Φανταστείτε τις αντιδράσεις αν οι εκατοντάδες πρόσφυγες από την Κεντρική Αμερική και την Αϊτή στους οποίους δεν χορηγήθηκε άσυλο, αφού υποχρεώθηκαν να εγκαταλείπουν τις χώρες τους για να ξεφύγουν από τις ομάδες θανάτου που προστάτευαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ζητούσαν αποζημιώσεις εδώ. Αν και μικρότερη σε μέγεθος και φτωχότερη σε πόρους από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ελβετία δέχθηκε τον ίδιο αριθμό Εβραίων προσφύγων με τις Ηνωμένες Πολιτείες (σχεδόν 20.000) κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ολοκαυτώματος...
Μολονότι δεν μπορούσαν «να θεωρηθούν υπεύθυνοι για ό,τι συνέβη πριν από χρόνια», παραδέχθηκε ο Ντ' Αμάτο κατά τη διάρκεια των ακροάσεων του Κογκρέσου, οι Ελβετοί είχαν «ένα καθήκον που απέρρεε από την ιστορική ευθύνη τους και πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν ό,τι είναι σωστό σε αυτή τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία». Εγκρίνοντας δημόσια τις αιτήσεις αποζημίωσης, ο πρόεδρος Κλίντον δήλωσε στο ίδιο μήκος κύματος ότι «πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να επανορθώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε τις αδικίες του παρελθόντος». «Η ιστορία δεν έχει ένα καταστατικό περιορισμών», είπε ο πρόεδρος Τζέιμς Λιτς κατά τη διάρκεια των ακροάσεων της Επιτροπής Τραπεζικών Υποθέσεων της Βουλής, και «το παρελθόν δεν πρέπει να λησμονηθεί ποτέ». «Πρέπει να καταστεί σαφές», έγραψαν οι επικεφαλής των δύο κομμάτων στο Κογκρέσο σε μία επιστολή τους προς την υπουργό Εξωτερικών, «ότι η απάντηση στο ζήτημα της επιστροφής των περιουσιών θα θεωρηθεί ως μία δοκιμασία σεβασμού βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυριαρχίας του νόμου». Και απευθυ νόμενη στο Ελβετικό Κοινοβούλιο, η υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ εξήγησε ότι τα οικονομικά ευεργετήματα που προέκυψαν στους Ελβετούς από τους παρακρατηθέντες εβραϊκούς λογαριασμούς «πέρασαν στις επόμενες γενιές, και γι' αυτόν τον λόγο ο κόσμος τώρα στρέφει το βλέμμα του πάνω στον λαό της Ελβετίας, όχι για να αναλάβει ο τελευταίος την ευθύνη για τις πράξεις των προγόνων του, αλλά για να φανεί γενναιόδωρος κάνοντας ό,τι είναι εφικτό αυτή τη στιγμή για να επανορθώσει τα λάθη του παρελθόντος».
Όλα αυτά τα ευγενικά αισθήματα δεν εκδηλώθηκαν ποτέ -παρά μόνο για να γελοιοποιηθούν- όταν η συζήτηση έρχεται στο θέμα της αποζημίωσης των Αφροαμερικανών για τη δουλεία... Η μοναδική παραφωνία κατά τη διάρκεια των πολλαπλών ακροάσεων του Κογκρέσου για τις αποζημιώσεις του Ολοκαυτώματος, προήλθε από το μέλος του Κογκρέσου Μαξίν Γουότερς από την Καλιφόρνια. Ενώ παρέσχε την «πλήρη» υποστήριξή της «για την απονομή δικαιοσύνης για όλα τα θύματα του Ολοκαυτώματος», η Γουότερς αναρωτήθηκε επίσης «πώς μπορούμε να πάρουμε αυτή τη φόρμουλα και να τη χρησιμοποιήσουμε για να αντιμετωπίσουμε την και αναγκαστική εργασία των προγόνων μου εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι πολύ παράξενο να κάθομαι εδώ [...] χωρίς να αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να κάνω [...] για να αναγνωριστεί η καταναγκαστική εργασία στις Ηνωμένες Πολιτείες. [...] Οι αποζημιώσεις στην αφροαμερικανική κοινότητα ουσιαστικά καταδικάστηκαν ως μία ριζοσπαστική ιδέα και πολλοί από αυτούς [...] που προσπάθησαν τόσο σκληρά να φέρουν αυτό το θέμα ενώπιον του Κογκρέσου κυριολεκτικά γελοιοποιήθηκαν». Συγκεκριμένα, για τις υπηρεσίες της κυβέρνησης που προσπάθησαν να επιτύχουν αποζημιώσεις για το Ολοκαύτωμα πρότεινε ότι θα έπρεπε επίσης να επιτύχουν αποζημιώσεις για «την καταναγκαστική εργασία στο εσωτερικό της χώρας».
«Η αξιότιμη κυρία θέτει ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα», απάντησε ο Τζέιμς Λιτς, πρόεδρος της Επιτροπής Τραπεζικών Υποθέσεων, «και το προεδρείο θα το λάβει υπ' όψιν του. [...] Το βάθος του θέματος που θέσατε, τόσο από την άποψη της αμερικανικής ιστορίας όσο και από την άποψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι εξαιρετικό μεγάλο». Το θέμα αναμφιβόλως θα αποθηκευτεί στο κενό μνήμης της Επιτροπής...
Παραμένει αδιευκρίνιστο πώς οι «επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που χρειάζονται βοήθεια» θα επωφεληθούν από την τελική συμφωνία...
Οι ενάγοντες και οι επιζήσαντες υποστηρίζουν ότι όλα τα χρήματα θα έπρεπε να πάνε απευθείας σε αυτούς. Ωστόσο, οι εβραϊκές οργανώσεις διεκδικούν ένα κομμάτι από την υπόθεση αυτή. Καταγγέλλοντας τις υπερβολές των εβραϊκών οργανώσεων, η Γκρέτα Μπιρ, μάρτυρας-κλειδί ενώπιον του Κογκρέσου εναντίον των ελβετικών τραπεζών, ικέτευσε το δικαστήριο του προέδρου Κόρμαν:«Δεν θέλω να με τσακίσουν όπως ένα μικρό έντομο». Παρά το ενδιαφέρον του για τους «αναξιοπαθούντες επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος», το WJC προορίζει σχεδόν τα μισά από τα χρήματα των Ελβετών για εβραϊκές οργανώσεις και «την εκπαίδευση σχετικά με το Ολοκαύτωμα». Το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ ισχυρίζεται ότι, αν «άξιες» εβραϊκές οργανώσεις εισπράξουν χρήματα, «ένα μεγάλο μερίδιο θα έπρεπε να διατεθεί σε εβραϊκά εκπαιδευτικά ιδρύματα». Ενώ προσπαθούν να αποσπάσουν με κάθε μέσο όσα περισσότερα μπορούν από τη λεία, μεταρρυθμιστικές και ορθόδοξες οργανώσεις ισχυρίζονται ότι τα 6 εκατομμύρια των νεκρών θα προτιμούσαν να ωφεληθεί οικονομικά το δικό τους ρεύμα του Ιουδαϊσμού. Εν τω μεταξύ, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος εξανάγκασε την Ελβετία σε μία συμφωνία επειδή υποτίθεται ότι ο χρόνος αποτελούσε την ουσία του ζητήματος: «Επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος πεθαίνουν καθημερινά». Μολαταύτα, μόλις οι Ελβετοί υπέγραψαν τη συμφωνία για τα χρήματα, η επείγουσα ανάγκη παρήλθε ως εκ θαύματος. Για περισσότερο από έναν χρόνο μετά την επίτευξη της συμφωνίας, δεν υπήρχε ένα σχέδιο διανομής των χρημάτων...
Εν τω μεταξύ, δημοσιεύθηκαν οι έγκυρες εκθέσεις, σχετικά με τις ελβετικές τράπεζες. Τώρα, μπορεί κανείς να κρίνει αν πράγματι υπήρξε, όπως ισχυρίζεται ο Μπάουερ, μία «πεντηκονταετής ελβετοναζιστική συνωμοσία για την κλοπή δισεκατομμυρίων από τους Εβραίους της Ευρώπης και τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος».
Τον Ιούλιο του 1998 η Ανεξάρτητη Επιτροπή Ειδικών (Επιτροπή Μπερζιέ) ανακοίνωσε την έκθεσή της (Switzerland and Gold Transactions in the Second World War). Η Επιτροπή επιβεβαίωσε ότι οι ελβετικές τράπεζες απέκτησαν χρυσό από τη ναζιστική Γερμανία, αξίας περίπου 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε σημερινές τιμές, γνωρίζοντας ότι είχε λεηλατηθεί από τις κεντρικές τράπεζες της κατακτημένης Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια των ακροάσεων στο Καπιτώλιο, τα μέλη του Κογκρέσου δήλωσαν ότι είναι σοκαρισμένα από το γεγονός ότι οι ελβετικές τράπεζες διακινούσαν κλεμμένα περιουσιακά στοιχεία και, ακόμα χειρότερα, ότι συναίνεσαν σε αυτές τις βαρύτατες πράξεις. Αποδοκιμάζοντας το γεγονός ότι διεφθαρμένοι πολιτικοί κατέθεσαν τα παρανόμως αποκτηθέντα κέρδη τους σε ελβετικές τράπεζες, ένα μέλος του Κογκρέσου κάλεσε την Ελβετία να εφαρμόσει τη νομοθεσία της εναντίον «αυτής της μυστικής μετακίνησης χρημάτων από [...] εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα ή ηγέτες, από ανθρώπους που ληστεύουν τα θησαυροφυλάκια των χωρών τους». Διαμαρτυρόμενο για τον «αριθμό των διεθνών, υψηλά ιστάμενων, διεφθαρμένων κυβερνητικών αξιωματούχων και επιχειρηματιών, οι οποίοι βρήκαν άσυλο για τα σημαντικά πλούτη τους σε ελβετικές τράπεζες», ένα άλλο μέλος του Κογκρέσου αναρωτήθηκε μήπως «το ελβετικό τραπεζικό σύστημα εξυπηρετεί τους εγκληματίες αυτής της γενιάς και τις χώρες που εκπροσωπούν, με [...] τον ίδιο τρόπο που παρείχαν άσυλο στο ναζιστικό καθεστώς πριν από 55 χρόνια;» Πράγματι, το ζήτημα αυτό είναι άξιο προσοχής. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 100-200 δισεκατομμύρια δολάρια που συγκεντρώνονται από την πολιτική διαφθορά σε ολόκληρο τον κόσμο αποστέλλονται στο εξωτερικό σε ιδιωτικές τράπεζες. Μολαταύτα, οι νουθεσίες της Επιτροπής Τραπεζικών Υποθέσεων του Κογκρέσου θα είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα αν το ήμισυ αυτού του «ιπτάμενου παράνομου κεφαλαίου» δεν ήταν κατατεθειμένο σε αμερικανικές τράπεζες με την απόλυτη έγκριση της αμερικανικής νομοθεσίας...
Η Ανεξάρτητη Επιτροπή συμπέρανε ότι οι ελβετικές τράπεζες πράγματι απέκτησαν «ράβδους που περιείχαν χρυσό τον οποίο είχαν κλέψει οι Ναζί εγκληματίες από τα θύματα των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας και θανάτου». Εντούτοις, δεν το έπραξαν συνειδητά. «Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι εκείνοι που πήραν τις αποφάσεις στην Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας γνώριζαν ότι ράβδοι που εμπεριείχαν τέτοιον χρυσό απεστάλησαν στην Ελβετία από τη Ράιχσμπανκ (Τράπεζα του Ράιχ)». Η Επιτροπή εκτίμησε την αξία του «χρυσού των θυμάτων» που αποκτήθηκε από την Ελβετία εν αγνοία της, σε 134.428 δολάρια ή περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια σε σημερινές τιμές. Αυτό το ποσό συμπεριλαμβάνει τον «χρυσό των θυμάτων», ο οποίος αφαιρέθηκε από Εβραίους, καθώς και μη Εβραίους, έγκλειστους των στρατοπέδων.
Τον Δεκέμβριο του 1999, η Ανεξάρτητη Επιτροπή Διακεκριμένων Προσωπικοτήτων (Επιτροπή Βόλκερ) ανακοίνωσε την Έκθεση σχετικά με τους Αδρανείς Λογαριασμούς των Θυμάτων των Ναζιστικών Διώξεων στις Ελβετικές Τράπεζες. Η Έκθεση καταγράψει τα πορίσματα μίας εξαντλητικής ενδελεχούς έρευνας που διήρκεσε τρία χρόνια και κόστισε σχεδόν S00 εκατομμύρια δολάρια. Το κεντρικό πόρισμά της όσον αφορά τη «μεταχείριση των αδρανών λογαριασμών των θυμάτων των ναζιστικών διώξεων» αξίζει διεξοδική παράθεση:
Δεν υπάρχουν ενδείξεις για συστηματικές διακρίσεις εις βάρος των θυμάτων των ναζιστικών διώξεων, παρεμπόδιση της πρόσβασης, παράνομη οικειοποίηση ή παραβίαση της ελβετικής νομοθεσίας σχετικά με τη φύλαξη εγγράφων. Μολαταύτα, η Έκθεση αποδοκιμάζει τις ενέργειες ορισμένων τραπεζών, όσον αφορά τη διαχείριση των λογαριασμών που διατηρούσαν τα θύματα των ναζιστικών διώξεων. Η λέξη «ορισμένων» στην πρόταση που προηγείται πρέπει να υπογραμμιστεί, από τη στιγμή που οι αποδοκιμαζόμενες ενέργειες αφορούν κυρίως συγκεκριμένες τράπεζες και τον τρόπο που χειρίστηκαν ατομικούς λογαριασμούς θυμάτων των ναζιστικών διώξεων στα πλαίσια μίας εξέτασης 254 τραπεζών και για μία περίοδο 60 ετών. Για τις αποδοκιμαζόμενες ενέργειες, η Έκθεση αναγνωρίζει επίσης ότι υπάρχουν ελαφρυντικά για τη συμπεριφορά των τραπεζών που αναμείχθηκαν σε αυτές τις δραστηριότητες. Η Έκθεση παραδέχεται επίσης ότι υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για πολλές περιπτώσεις στις οποίες οι τράπεζες αναζήτησαν ενεργά αγνοούμενους κατόχους λογαριασμών ή τους κληρονόμους τους, συμπεριλαμβανομένων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, και απέδωσαν το υπόλοιπο αδρανών λογαριασμών στους δικαιούχους.
Η Έκθεση ανακάλυψε επίσης ότι, αν και η Επιτροπή δεν μπόρεσε να εντοπίσει όλους τους τραπεζικούς φακέλους της «Σχετικής Περιόδου» (1933-1945), η καταστροφή φακέλων χωρίς να αφεθούν ίχνη «θα ήταν δύσκολη, αν όχι αδύνατη» και ότι «πράγματι, δεν βρέθηκε καμία ένδειξη συστηματικής καταστροφής φακέλων λογαριασμών με σκοπό την απόκρυψη συμπεριφορών του παρελθόντος». Καταλήγει ότι το ποσοστό των φακέλων που βρέθηκαν (το 60%) ήταν «πραγματικά εξαιρετικό» και «αληθινά αξιοσημείωτο», δεδομένου ότι οι ελβετικοί νόμοι δεν απαιτούν τη διατήρηση των φακέλων πέρα από τα 10 χρόνια.
Δείτε τώρα πώς παρουσίασαν τα πορίσματα της Επιτροπής Βόλκερ οι Νιου Γιορκ Τάιμς. Σε ένα κύριο άρθρο τους με τίτλο «Η απάτη των ελβετικών τραπεζών» (7 Δεκεμβρίου 1999), οι Τάιμς ανέφεραν ότι η Επιτροπή δεν βρήκε «αδιάσειστες ενδείξεις» ότι σι ελβετικές τράπεζες κακοδιαχειρίστηκαν αδρανείς εβραϊκούς λογαριασμούς. Και όμως, η Έκθεση δήλωνε κατηγορηματικά «καμία ένδειξη». Οι Τάιμς συνεχίζουν δηλώνοντας ότι η Επιτροπή «ανακάλυψε ότι οι ελβετικές τράπεζες κατόρθωσαν με κάποιον τρόπο να χαθούν τα ίχνη ενός υπερβολικά μεγάλου αριθμού αυτών των λογαριασμών». Και όμως, η Έκθεση ανακάλυψε ότι οι Ελβετοί διατήρησαν έναν «πραγματικά εξαιρετικό»«αληθινά αξιοσημείωτο» αριθμό φακέλων. Τέλος, οι Τάιμς ανέφεραν ότι, σύμφωνα με την Επιτροπή, «πολλές τράπεζες έδιωξαν με σκληρότητα και δόλο μέλη οικογενειών που προσπάθησαν να επανακτήσουν χαμένα περιουσιακά στοιχεία». Η Έκθεση υπογραμμίζει ότι μόνον «ορισμένες» τράπεζες συμπεριφέρθηκαν άσχημα και ότι υπήρχαν «ελαφρυντικά» γι' αυτές τις περιπτώσεις, και τονίζει ότι σε «πολλές περιπτώσεις» οι τράπεζες αναζήτησαν ενεργά τους νόμιμους δικαιούχους.
Πράγματι, η Έκθεση επιρρίπτει ευθύνες στις ελβετικές τράπεζες επειδή δεν υπήρξαν «ευθείες και ειλικρινείς» σε προηγούμενες έρευνες αδρανών λογαριασμών της περιόδου του Ολοκαυτώματος. Εντούτοις, φαίνεται ότι αποδίδουν το έλλειμμα αυτών των ερευνών, περισσότερο σε τεχνικούς παράγοντες παρά σε δολιότητα. Η Έκθεση εντοπίζει 54.000 λογαριασμούς που «πιθανώς συνδέονται με θύματα το>ν ναζιστικών διώξεων». Αλλά κρίνει ότι μόνο στην περίπτωση των μισών από αυτούς -σε 25.000- υπήρχε σημαντική πιθανότητα να ανήκουν σε θύματα του Ολοκαυτώματος, ώστε να δικαιολογείται η δημοσίευση των ονομάτων των λογαριασμών. Η σημερινή αξία 10.000 από αυτούς τους λογαριασμούς για τους οποίους υπήρχαν πληροφορίες υπολογίζεται γύρω στα 170 ως 260 εκατομμύρια δολάρια. Στάθηκε ανέφικτο να εκτιμηθεί η σημερινή αξία των υπόλοιπων λογαριασμών. Η συνολική αξία των πραγματικών αδρανών λογαριασμών της περιόδου του Ολοκαυτώματος πιθανόν θα υπερέβαινε κατά πολύ τα 32 εκατομμύρια δολάρια που εκτιμούσαν αρχικά οι ελβετικές τράπεζες, αλλά θα ήταν πολύ κατώτερη από τα 7 ως 20 δισεκατομμύρια δολάρια που διεκδικούσε το WJC.
Σε μεταγενέστερες καταθέσεις ενώπιον του Κογκρέσου, ο Βόλκερ παρατήρησε ότι ο αριθμός των ελβετικών λογαριασμών που «πιθανώς ή ενδεχομένως» συνδέονται με θύματα του Ολοκαυτώματος ήταν «αυτός που είχε προκύψει από προηγούμενες έρευνες των Ελβετών». Ωστόσο, συνέχιζε: «Υπογραμμίζω τις λέξεις “πιθανώς ή ενδεχομένως” επειδή, με εξαίρεση σχετικά λίγες περιπτώσεις, ύστερα από περίπου μισό αιώνα δεν είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε με βεβαιότητα μία αναντίρρητη σχέση μεταξύ των θυμάτων και των κατόχων λογαριασμών».
Το πιο εκρηκτικό εύρημα της Επιτροπής Βόλκερ δεν αναφέρθηκε από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Μαζί με την Ελβετία, παρατηρεί η Επιτροπή, οι ΗΠΑ υπήρξαν επίσης ένα σημαντικό ασφαλές καταφύγιο για τα κινητά περιουσιακά στοιχεία των Εβραίων της Ευρώπης:
Η αναμονή του πολέμου και η οικονομική ανασφάλεια, καθώς και οι διώξεις των Ναζί εις βάρος των Εβραίων και των άλλων μειονοτήτων πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στη διάρκεια αυτού, ώθησαν πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων αυτών των διώξεων, να μεταφέρουν τα περιουσιακά τους στοιχεία σε χώρες που θεωρούνταν ασφαλείς (συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου). [...] Δεδομένης της γειτνίασης της ουδέτερης Ελβετίας με τις χώρες του Άξονα ή με χώρες που κατελήφθησαν από τον Άξονα, οι ελβετικές τράπεζες και άλλοι Ελβετοί χρηματιστηριακοί διαμεσολαβητές υπήρξαν αποδέκτες ενός κομματιού των περιουσιών που αναζητούσαν ασφάλεια.
Ένα σημαντικό παράρτημα απαριθμεί τους «αγαπημένους προορισμούς» των κινητών περιουσιών των Εβραίων της Ευρώπης. Οι κύριοι δεδηλωμένοι προορισμοί είναι οι ΗΠΑ και η Ελβετία. (Η Μεγάλη Βρετανία έρχεται «τρίτη» ως δεδηλωμένος προορισμός).
Η προφανής ερώτηση είναι τι έγιναν οι αδρανείς λογαριασμοί θυμάτων του Ολοκαυτώματος στις αμερικανικές τράπεζες. Η Επιτροπή Τραπεζικών Υποθέσεων της Βουλής κάλεσε πράγματι έναν ειδικό μάρτυρα να καταθέσει σχετικά με αυτό το ζήτημα. Ο Σέιμουρ Ρούμπιν, υπηρέτησε ως δεύτερος τη τάξει στην αμερικανική αποστολή κατά τις διαπραγματεύσεις με την Ελβετία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με τις ευχές των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων, ο Ρούμπιν εργάστηκε τη δεκαετία του '50 με μια «ομάδα ειδικών στη ζωή των εβραϊκών κοινοτήτων της Ευρώπης» για να εντοπίσει στις τράπεζες των ΗΠΑ αδρανείς λογαριασμούς της περιόδου του Ολοκαυτώματος. Στην κατάθεσή του στη Βουλή ο Ρούμπιν δήλωσε ότι, ύστερα από μια πολύ επιφανειακή και πρόχειρη έρευνα μόνο στις τράπεζες της Νέας Υόρκης, υπολόγισε την αξία αυτών των λογαριασμών σε 6 εκατομμύρια δολάρια. Οι εβραϊκές οργανώσεις ζήτησαν αυτό το ποσό για «επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που χρειάζονται βοήθεια» από το Κογκρέσο (οι εγκαταλελειμμένοι αδρανείς λογαριασμοί στις ΗΠΑ μεταφέρονται στο κράτος σύμφωνα με το νόμο περί δήμευσης). Μετά, ο Ρούμπιν θυμήθηκε:
Η αρχική εκτίμηση των 6 εκατομμυρίων δολαρίων απορρίφθηκε από τους πιθανούς υποστηρικτές του απαραίτητου νόμου στο Κογκρέσο και ένα όριο 3 εκατομμυρίων δολαρίων καθορίστηκε στο αρχικό σχέδιο νόμου. [...] Στην πράξη, ο αριθμός των 3 εκατομμυρίων δολαρίων περικόπηκε στις ακρόαση της Επιτροπής στο 1 εκατομμύριο δολάρια. Η νομοθετική πράξη περιέκοψε το ποσό στις 500.000 δολάρια. Ακόμα και αυτό το ποσό δεν εγκρίθηκε από το Γραφείο του Προϋπολογισμού, το οποίο πρότεινε ένα όριο 250.000 δολαρίων. Πάντως, ο νόμος εγκρίθηκε με 500.000 δολάρια.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες», κατέληξε ο Ρούμπιν, «έλαβαν ελάχιστα μέτρα για να εντοπίσουν λογαριασμούς χωρίς κληρονόμους στις Ηνωμένες Πολιτείες και διέθεσαν [...] μόλις 500.000 δολάρια, σε αντίθεση με τα 32 εκατομμύρια δολάρια που αναγνώρισαν οι ελβετικές τράπεζες πριν ακόμα από την έρευνα Βόλκερ». Κοντολογίς, ο φάκελος των ΗΠΑ είναι πολύ χειρότερος από εκείνον της Ελβετίας...
Πού ήταν οι κραυγές του Κογκρέσου για τους «μοχθηρούς» Ελβετούς τραπεζίτες; Το ένα μετά το άλλο τα μέλη των Επιτροπών Τραπεζικών Υποθέσεων της Βουλής και του Κογκρέσου καλούσαν τους Ελβετούς «επιτέλους να πληρώσουν». Όμως, κανένας δεν ζήτησε από τις ΗΠΑ να κάνουν το ίδιο. Αντίθετα, ένα μέλος της Επιτροπής Τραπεζικών Υποθέσεων της Βουλής δήλωσε ξεδιάντροπα -με τη σύμφωνη γνώμη του Μπρόνφμαν- ότι «μόνο» η Ελβετία «δεν βρήκε το θάρρος να αντιμετωπίσει το παρελθόν της». Όπως ήταν αναμενόμενο, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος δεν ξεκίνησε μια εκστρατεία προκειμένου να ερευνηθούν οι τράπεζες των ΗΠΑ. Μια έρευνα θα κόστιζε στους Αμερικανούς φορολογούμενους όχι εκατομμύρια αλλά δισεκατομμύρια δολάρια. Όταν ολοκληρωνόταν, οι Αμερικανοεβραίοι θα έπρεπε να ζητήσουν άσυλο στο Μόναχο. Το θάρρος έχει και τα όριά του...
Η δικαιοδοσία αυτών των εβραϊκών οργανώσεων φτάνει μέχρι την Ελβετία, αλλά όχι μέχρι το εβραϊκό κράτος. Η πιο εντυπωσιακή κατηγορία που είχε ως στόχο τις ελβετικές τράπεζες ήταν ότι οι τελευταίες απαιτούσαν πιστοποιητικά θανάτου από τους κληρονόμους των θυμάτων του ναζιστικού ολοκαυτώματος. Οι ισραηλινές τράπεζες ζήτησαν και αυτές παρόμοια έγγραφα. Μολαταύτα, μάταια αναζητεί κανείς καταγγελίες των «μοχθηρών Ισραηλινών» Για να αποδείξουν ότι «καμία ηθική ισοδυναμία δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ ελβετικών και ισραηλινών τραπεζών», οι Νιου Γιορκ Τάιμς παρέθεσαν τα λόγια ενός Ισραηλινού νομικού (15 Απριλίου 2000): «Εδώ στην καλύτερη περίπτωση ήταν αμέλεια· στην Ελβετία ήταν ένα έγκλημα». Κάθε σχόλιο περιττεύει...
Για τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος η υπόθεση των ελβετικών τραπεζών, ήταν μία επιπλέον απόδειξη μιας ριζωμένης και παράλογης κακίας των μη Εβραίων. Η υπόθεση ανέδειξε τη χυδαία αδιαφορία ακόμα και μιας «φιλελεύθερης δημοκρατικής ευρωπαϊκής χώρας», καταλήγει ο Ιταμάρ Λεβίν, «γι' αυτούς που έφεραν τα φυσικά και ψυχικά τραύματα του χειρότερου εγκλήματος της Ιστορίας». Μια μελέτη που διεξήγαγε τον Απρίλιο του 1997 το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, ανέφερε «μία σαφή αύξηση» του αντισημιτισμού στην Ελβετία. «Δεν ευθύνονται οι Εβραίοι για τον αντισημιτισμό», γρύλισε ο Μπρόνφμαν. «Οι αντισημίτες ευθύνονται για τον αντισημιτισμό»...
Αφού η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος έκλεισε τη συμφωνία με τους Ελβετούς τον Αύγουστο του 1998, εφάρμοσε την ίδια νικηφόρο στρατηγική τον Σεπτέμβριο. Οι ίδιες νομικές ομάδες ξεκίνησαν μια σειρά αγωγών εναντίον γερμανικών ιδιωτικών βιομηχανιών, απαιτώντας τουλάχιστον 20 δισεκατομμύρια δολάρια ως αποζημιώσεις...
Προκειμένου να ανακινήσει τη δημόσια υστερία εναντίον της Γερμανίας, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος δημοσίευσε τον Οκτώβριο πολλές ολοσέλιδες καταχωρίσεις στον Τύπο. Η φρικτή αλήθεια δεν αρκούσε. Όλοι οι μηχανισμοί του Ολοκαυτώματος τέθηκαν σε κίνηση. Μία διαφήμιση, καταγγέλλοντας τη γερμανική φαρμακευτική εταιρεία Μπάγιερ, ανακάτεψε τον Γιόζεφ Μένγκελε, αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η Μπάγιερ «διηύθηνε» τα θανατηφόρα πειράματά του. Αντιλαμβανόμενοι ότι ο «μπαμπούλας» του Ολοκαυτώματος ήταν ακαταμάχητος, οι Γερμανοί υπέκυψαν σε μια σημαντική οικονομική συμφωνία στο τέλος του ίδιου έτους. Οι Τάιμς του Λονδίνου απέδωσαν αυτή τη συνθηκολόγηση στην εκστρατεία «Όλα μετρητά» (Holocash) στις Ηνωμένες Πολιτείες...
Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος δήλωσε ότι η Γερμανία έχει μια «ηθική και νομική υποχρέωση» να αποζημιώσει τους Εβραίους που υπήρξαν θύματα καταναγκαστικής εργασίας... Όμως, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι απλά αναληθές ότι δεν πήραν κανένα είδος αποζημίωσης.
Οι Εβραίοι σκλάβοι-εργάτες, καλύφθηκαν από τις αρχικές συμφωνίες με τη Γερμανία, οι οποίες αποζημίωναν τους έγκλειστους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η γερμανική κυβέρνηση αποζημίωσε τους Εβραίους πρώην σκλάβους-εργάτες για τη «στέρηση της ελευθερίας» τους και για τη «βλάβη στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητά» τους. Δεν αποζημιώθηκαν τυπικά και μόνο για τους παρακρατηθέντες μισθούς τους. Όσοι υπέστησαν βλάβες δέχθηκαν σημαντικές ισόβιες συντάξεις. Η Γερμανία επιχορήγησε, επίσης, την Εβραϊκή Διάσκεψη Διεκδικήσεων με περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε σημερινές τιμές για όσους πρώην κρατούμενους στρατοπέδων εισέπραξαν μικρές αποζημιώσεις. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η Διάσκεψη Διεκδικήσεων, παραβιάζοντας τις συμφωνίες με τη Γερμανία, χρησιμοποίησε τα χρήματα για διάφορα προσφιλή της σχέδια. Δικαιολόγησε αυτή την κακοδιαχείριση των γερμανικών αποζημιώσεων με το επιχείρημα ότι «πριν ακόμα διατεθούν οι πόροι από τη Γερμανία [... | οι ανάγκες των θυμάτων του ναζισμού τα οποία “χρειάζονταν βοήθεια” είχαν ήδη καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό». Πενήντα χρόνια αργότερα, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος ζητούσε ακόμα χρήματα για «αναξιοπαθούντα θύματα του Ολοκαυτώματος», τα οποία ζούσαν στη φτώχεια επειδή οι Γερμανοί, υποτίθεται, δεν τους αποζημίωσαν ποτέ.
Τι αποτελεί «δίκαιη» αποζημίωση για τους πρώην Εβραίους σκλάβους-εργάτες είναι απλώς μία ερώτηση που δεν μπορεί να απαντηθεί. Μολαταύτα, μπορεί κανείς να πει αυτό: Σύμφωνα με τους όρους της νέας συμφωνίας, ο καθένας από τους Εβραίους πρώην σκλάβους-εργάτες πρόκειται να εισπράξει περίπου 7.500 δολάρια. Αν η Διάσκεψη Διεκδικήσεων είχε μοιράσει εξ αρχής σωστά τα γερμανικά χρήματα, πολύ περισσότεροι πρώην Εβραίοι σκλάβοι-εργάτες θα είχαν εισπράξει πολύ περισσότερα πολύ νωρίτερα...
Ο εκβιασμός εις βάρος της Ελβετίας και της Γερμανίας υπήρξε μόνο ένα πρελούδιο του μεγάλου φινάλε: Του εκβιασμού της Ανατολικής Ευρώπης. Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ άνοιξαν ευοίωνες προοπτικές στο παλιό κέντρο των Εβραίων της Ευρώπης. Φορώντας τον υποκριτικό μανδύα των «αναξιοπαθούντων θυμάτων του Ολοκαυτώματος», η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος προσπάθησε να αποσπάσει εκβιαστικά δισεκατομμύρια δολάρια από τις ήδη χρεοκοπημένες χώρες. Κυνηγώντας αυτό τον στόχο με άφρονα και αδίστακτη ελαφρότητα, έγινε ένας από τους κύριους υποκινητές του αντισημιτισμού στην Ευρώπη.
Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος παρουσίασε τον εαυτό της ως τον μοναδικό νόμιμο διεκδικητή όλων των ατομικών και κοινοτικών περιουσιών αυτών που πέθαναν κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ολοκαυτώματος. «Συμφωνήθηκε με την κυβέρνηση του Ισραήλ», είπε ο Μπρόνφμαν στην Επιτροπή Τραπεζικών Υποθέσεων, «ότι οι περιουσίες χωρίς κληρονόμους θα πρέπει να συσσωρευτούν στην Παγκόσμια Εβραϊκή Οργάνωση για την Επιστροφή των Περιουσιών». Χρησιμοποιώντας αυτή την «εξουσιοδότηση», η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος κάλεσε όλες τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ να παραδώσουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία που ανήκαν σε Εβραίους πριν από τον πόλεμο ή να καταβάλουν χρηματικές αποζημιώσεις. Εντούτοις, σε αντίθεση με τις περιπτώσεις της Ελβετίας και της Γερμανίας, υποβάλλει αυτά τα αιτήματα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας...
Σφίγγοντας τα λουριά στην Πολωνία, οι συνήγοροι της βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος κατέθεσαν μια αγωγή στο δικαστήριο του δικαστή Κόρμαν, ζητώντας την αποζημίωση «ηλικιωμένων και ετοιμοθάνατων επιζησάντων του Ολοκαυτώματος». Η αγωγή ανέφερε ότι οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Πολωνίας «συνέχισαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων σαράντα τεσσάρων χρόνων» μία πολιτική γενοκτονίας, «εκδίωξης και εξόντωσης» των Εβραίων. Μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου της Νέας Υόρκης πέτυχαν μία ομόφωνη απόφαση ζητώντας από την Πολωνία να «υιοθετήσει την απαραίτητη νομοθεσία που θα εξασφαλίσει την πλήρη επιστροφή των περιουσιών του Ολοκαυτώματος», ενώ 57 μέλη του Κογκρέσου απέστειλαν μια επιστολή στο Πολωνικό Κοινοβούλιο, ζητώντας«την απαραίτητη νομοθεσία που θα επέστρεφε το 100% των ιδιοκτησιών και των περιουσιών που αφαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος». «Καθώς οι άνθρωποι που είναι αναμεμειγμένοι γίνονται κάθε μέρα που περνά και πιο ηλικιωμένοι», έλεγε η επιστολή, «εξαντλείται ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας για να αποζημιώσουμε εκείνους που αδικήθηκαν»...
Για να επιτύχει τη συμμόρφωση «δύστροπων» κυβερνήσεων, η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος χρησιμοποιεί την επιβολή κυρώσεων εκ μέρους των ΗΠΑ...
Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος υπερηφανεύεται ότι προορίζει τα χρήματα των αποζημιώσεων σε εβραϊκούς φιλανθρωπικούς σκοπούς. «Αν και η φιλανθρωπία είναι ένας ευγενής σκοπός», παρατηρεί ένας δικηγόρος που εκπροσωπεί τα πραγματικά θύματα, «δεν είναι σωστό να την κάνεις με τα χρήματα των άλλων»...
Με το τυπικό ύφος της WJC, ο Ίσραελ Σίνγκερ έκανε στις 13 Μαρτίου του 2000 την «εντυπωσιακή ανακοίνωση» ότι ένα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο των ΗΠΑ αποκάλυψε ότι η Αυστρία κρατούσε εβραϊκές περιουσίες χωρίς κληρονόμους από την εποχή του Ολοκαυτώματος, που άξιζαν περίπου άλλα 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Σίνγκερ ισχυρίσθηκε επίσης ότι «το 50% των έργων τέχνης που βρίσκονται στην Αμερική είναι έργα τέχνης που έχουν κλαπεί από Εβραίους». Είναι ξεκάθαρο ότι η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος παραφρόνησε...
Συμπεράσματα


Απομένει μόνο να εξετάσουμε τον αντίκτυπο του Ολοκαυτώματος στις Ηνωμένες Πολιτείες...

Εκτός από τα μνημεία για το Ολοκαύτωμα, συνολικά δεκαεπτά πολιτείες συνιστούν ή έχουν θεσπίσει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, εκπαιδευτικά προγράμματα σχετικά με το Ολοκαύτωμα και πολλά κολέγια και πανεπιστήμια χρηματοδοτούν έδρες για τη μελέτη του Ολοκαυτώματος. Σχεδόν δεν περνά εβδομάδα χωρίς να δημοσιεύεται στους Νιου Γιορκ Τάιμς ένα εκτενές άρθρο που να συνδέεται με το Ολοκαύτωμα. Ο αριθμός των ακαδημαϊκών μελετών που είναι αφιερωμένες στην Τελική Λύση των Ναζί υπολογίζεται συντηρητικά ότι ξεπερνά τις 10.000. Συγκρίνετε αυτόν τον αριθμό με τις μελέτες που είναι αφιερωμένες στην εκατόμβη του Κογκό. Μεταξύ του 1891 και του 1911 περίπου 10 εκατομμύρια Αφρικανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια της εκμετάλλευσης των πηγών του ελεφαντόδοντου και του καουτσούκ του Κογκό από τους Ευρωπαίους. Όμως, η πρώτη και μοναδική μελέτη στην αγγλική γλώσσα που αναφερόταν άμεσα σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκε μόλις το 1998...
Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, η πλειοψηφία των αμερικανικών πολιτειών είχε θεσπίσει νόμους για τη στείρωση, και εκατοντάδες Αμερικανοί στειρώθηκαν παρά τη θέλησή τους. Οι Ναζί επικαλέσθηκαν το προηγούμενο των ΗΠΑ όταν θέσπισαν τους δικούς τους νόμους για τη στείρωση7. Οι διαβόητοι Νόμοι της Νυρεμβέργης του 1935, αφαίρεσαν από τους Εβραίους τα πολιτικά τους δικαιώματα και απαγόρευσαν το συγχρωτισμό μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων. Οι μαύροι στον αμερικανικό Νότο υφίσταντο τις ίδιες νομικές διακρίσεις και ήταν αντικείμενο πολύ μεγαλύτερης αυθόρμητης και επιδοκιμαζόμενης λαϊκής βίας σε σύγκριση με τους Εβραίους στην προπολεμική Γερμανία.
Προκειμένου να προσελκύσουν την προσοχή σε εγκλήματα που διαπράττονται στο εξωτερικό, οι ΗΠΑ επικαλούνται συχνά τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Μολαταύτα, το πιο αποκαλυπτικό γεγονός είναι το πότε οι ΗΠΑ επικαλούνται το Ολοκαύτωμα. Τα εγκλήματα επίσημων εχθρών, όπως το αιματοκύλισμα των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, η εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ και η εθνική εκκαθάριση που διέπραξαν οι Σέρβοι στο Κόσοβο φέρνουν στη μνήμη το Ολοκαύτωμα· τα εγκλήματα στα οποία οι ΗΠΑ είναι συνένοχοι όχι.
Ενώ διαπράττονταν οι θηριωδίες των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ κυβέρνηση της Ινδονησίας σφαγίαζε το ένα τρίτο του πληθυσμού του Ανατολικού Τιμόρ. Όμως, σε αντίθεση με την Καμπότζη, η γενοκτονία στο Ανατολικό Τιμόρ δεν συγκρινόταν με το Ολοκαύτωμα, ούτε καν άξιζε την κάλυψη των ΜΜΕ. Ενώ η Σοβιετική Ένωση διέπραττε εκείνο που το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ ονόμασε «μία άλλη γενοκτονία» στο Αφγανιστάν, το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ καθεστώς στη Γουατεμάλα συντελούσε σε εκείνο που η Επιτροπή Αλήθειας στη Γουατεμάλα ονόμασε πρόσφατα «γενοκτονία» εις βάρος των ιθαγενών Μάγια. Ο πρόεδρος Ρίγκαν απέρριψε τις κατηγορίες εναντίον της κυβέρνηοης της Γουατεμάλας ως «αβάσιμες». Για να τιμήσει τις επιτυχίες της Τζιν Κιρκπάτρικ, ως κύριας απολογήτριας της κυβέρνησης Ρίγκαν για τα διαπραττομένα εγκλήματα στην Κεντρική Αμερική, το Κέντρο Σιμόν Βίζενταλ της απένειμε το Βραβείο του Ανθρωπιστή της Χρονιάς. Πριν από την τελετή της απονομής, έγιναν ανεπίσημα εκκλήσεις στον Σιμόν Βίζενταλ να αναθεωρήσει την απόφασή του. Αρνήθηκε να το κάνει. Ο Ελί Βιζέλ παρακλήθηκε ανεπίσημα να διαμεσολαβήσει στην κυβέρνηση του Ισραήλ, έναν από τους κύριους προμηθευτές όπλων των χασάπηδων της Γουατεμάλας. Και αυτός αρνήθηκε. Η κυβέρνηση Κάρτερ επικαλέσθηκε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει άσυλο στους Βιετναμέζους πρόσφυγες που δραπέτευαν από το κομμουνιστικό καθεστώς. Η κυβέρνηση Κλίντον είχε ξεχάσει το Ολοκαύτωμα όταν έδιωχνε τους Αϊτινούς πρόσφυγες που δραπέτευαν από τα τάγματα θανάτου που υποστήριζαν οι ΗΠΑ.
Η μνήμη του Ολοκαυτώματος προσέλαβε γιγαντιαίες διαστάσεις την άνοιξη του 1999, κατά τη διάρκεια των κατευθυνόμενων από τις ΗΠΑ νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Σερβίας. Ο Ντάνιελ Γκολντχάγκεν συνέκρινε τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο Κόσοβο από τους Σέρβους με την Τελική Λύση, και, κατόπιν εντολής του προέδρου Κλίντον, ο Ελί Βιζέλ περιόδευσε στους προσφυγικούς καταυλισμούς των Κοσοβάρων στα Σκόπια και την Αλβανία. Πριν ο Βιζέλ πάει να χύσει δάκρυα για τους Κοσοβάρους, το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ καθεστώς της Ινδονησίας ξανάρχισε από εκεί όπου είχε σταματήσει στα μέσα της δεκαετίας του '70, επαναλαμβάνοντας τις σφαγές στο Ανατολικό Τιμόρ. Μολαταύτα, το Ολοκαύτωμα εξαφανίστηκε από τη μνήμη, καθώς η κυβέρνηση Κλίντον συναίνεσε στην αιματοχυσία. «Η Ινδονησία είναι σημαντική», εξήγησε ένας δυτικός διπλωμάτης, «ενώ το Ανατολικό Τιμόρ δεν είναι»...
Αφού ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κατέστρεψε ολοκληρωτικά το Ιράκ το 1991 για να τιμωρήσει τον «Σαντάμ-Χίτλερ», οι ΗΠΑ και η Βρετανία επέβαλαν τις δολοφονικές κυρώσεις του ΟΗΕ εις βάρος αυτής της δύσμοιρης χώρας για να τον απομακρύνουν από την εξουσία. Όπως και στο ναζιστικό ολοκαύτωμα, περίπου ένα εκατομμύριο παιδιά πέθαναν. Ερωτώμενη σε μία τηλεοπτική εκπομπή σχετικά με τον αποτρόπαιο φόρο αίματος του Ιράκ, η υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ απάντησε ότι «το τίμημα αξίζει τον κόπο»...
Η οργανωμένη αμερικανοεβραϊκή κοινότητα εκμεταλλεύτηκε το ναζιστικό ολοκαύτωμα για να αποκρούσει τις επικρίσεις για την απαράδεκτη πολιτική του Ισραήλ αλλά και της ίδιας. Η επιδίωξη αυτών των πολιτικών έβαλε το Ισραήλ και την αμερικανοεβραϊκή κοινότητα σε μία δομικά ανάλογη θέση: Τώρα, το πεπρωμένο και των δύο εξαρτάται από ένα λεπτό νήμα που διατρέχει τις αμερικανικές κυρίαρχες ελίτ. Αν αυτές οι ελίτ αποφασίσουν κάποτε ότι το Ισραήλ είναι περιττό βάρος ή ότι η αμερικανοεβραϊκή ελίτ είναι αναλώσιμη, το νήμα ίσως κοπεί. Ασφαλώς αυτό αποτελεί μια υπόθεση -ίσως υπερβολικά ανησυχητική, ίσως όχι.
Είναι πανεύκολο να προβλέψουμε το μέλλον των αμερικανοεβραϊκών ελίτ αν αυτά τα ενδεχόμενα γίνουν πραγματικότητα. Αν το Ισραήλ πέσει στη δυσμένεια των ΗΠΑ, πολλοί από αυτούς τους ηγέτες που τώρα υπερασπίζονται σθεναρά το Ισραήλ θα πάρουν αποστάσεις από το εβραϊκό κράτος και θα στηλιτεύσουν τους Αμερικανοεβραίους επειδή έχουν μετατρέπει το Ισραήλ σε θρησκεία. Και αν αυτές οι ηγετικές ομάδες των ΗΠΑ αποφάσιζαν να χρησιμοποιήσουν τους Εβραίους ως αποδιοπομπαίους τράγους, δεν θα έπρεπε να εκπλαγούμε αν οι Αμερικανοεβραίοι ηγέτες συμπεριφέρονταν ακριβώς όπως έπραξαν οι προκάτοχοί τους κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ολοκαυτώματος. «Δεν είχαμε φανταστεί ότι οι Γερμανοί θα εξασφάλιζαν τη συνεργασία του εβραϊκού στοιχείου», θυμάται ο Γιτζάκ Ζούκερμαν, ένας οργανωτής της εξέγερσης του Γκέτο της Βαρσοβίας, «ότι Εβραίοι θα οδηγούσαν άλλους Εβραίους στον θάνατο»...
Οι συγκλονιστικές διαστάσεις της Τελικής Λύσης του Χίτλερ είναι σήμερα πασίγνωστες. Άλλωστε, η «ομαλή» ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι γεμάτη με φρικτά κεφάλαια απανθρωπιάς; Ένα έγκλημα δεν χρειάζεται να είναι αποτροπιαστικό ώστε να δικαιολογεί την επανόρθωσή του. Σήμερα, η πρόκληση έγκειται στο να καταστήσουμε εκ νέου το ναζιστικό ολοκαύτωμα ένα ορθολογικό αντικείμενο έρευνας. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να διδαχθούμε κάτι από αυτό το γεγονός. Η ανωμαλία του ναζιστικού ολοκαυτώματος δεν πηγάζει από το ίδιο το γεγονός, αλλά από τη βιομηχανία εκμετάλλευσης που δημιουργήθηκε γύρω του. Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος υπήρξε πάντοτε χρεοκοπημένη. Αυτό που απομένει είναι να το δηλώσουμε ανοιχτά. Έχει έρθει η ώρα να τη βγάλουμε από τη μέση. Η ευγενέστερη χειρονομία για εκείνους που πέθαναν είναι να διαφυλάξουμε τη μνήμη τους, να διδαχθούμε από τα βάσανά τους και να τους αφήσουμε, επιτέλους, να αναπαυθούν εν ειρήνη...
************************************************************************************************************
Πηγή: Εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος - Σκέψεις σχετικά με την εκμετάλλευση της εβραϊκής οδύνης» (Νόρμαν Φινκελστάιν [Μετάφραση από τα αγγλικά Γιάννης Κολοβός Αχιλλέας Καλαμάρας, «Εκδόσεις 21ου αιώνα»])

(Νόρμαν Φινκελστάιν: Αμερικανοεβραίος αντισιωνιστής συγγραφέας και πολιτικός επιστήμονας. Οι γονείς του ήταν έγκλειστοι σε ναζιστικά στρατόπεδα και ήταν οι μόνοι που επέζησαν από τον οικογενειακό τους κύκλο.)

Ο Δρ Roger Dommergue είναι γνωστός ως ο εβραίος ιστορικός αναθεωρητής που δικαιώνει τον Χίτλερ, αμφισβητώντας το ολοκαύτωμα. Είχε δώσει στην Γαλλία μια συνέντευξη στον Ernst Zundel, στην αρχή της ενασχόλησής του Zundel με τον ιστορικό αναθεωρητισμό.
Θα παραθέσουμε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή, που είχε στείλει στον σκηνοθέτη Steven Spielberg προ 15ετίας:


*****
Αγαπητέ κ. Σπήλμπεργκ,

Εύχομαι η εντιμότητά σας να είναι ίση με το πολύ μεγάλο ταλέντο σας. Σας είδα στην τηλεόραση στη Γαλλία. Δηλώσατε ότι θα διαχύσετε στα γερμανικά σχολεία την προπαγάνδα της Shoa (εβραϊκή λέξη για το ολοκαύτωμα). Αναφέρατε ότι οι μάρτυρες θα πείσουν για τα καλά ως προς την πραγματικότητα του ολοκαυτώματος (6-εκατομμύρια-θάλαμοι-αερίων). Νοιώθω καθήκον μου ως Εβραίος και, μετά από 20 χρόνια μελέτης του ιστορικού προβλήματος του ολοκαυτώματος, να επιστήσω την προσοχή σας στα γεγονότα.

Τα γεγονότα είναι πολύ πεισματικά και όπως κανείς δεν μπορεί να τα διαψεύσει, αναγκάστηκαν οι ομογενείς μας να κάνουν τους αηδιαστικούς πολιτικούς να θεσπίσουν σταλινο-οργουελιανούς νόμους, που απαγορεύουν να αναφερθεί κάτι σχετικά με το δόγμα του «έξι-εκατομμύρια-θάλαμοι-αερίων», που οριστικά ανάγεται σε αέναη λατρεία αυτής της αλχημείας.

Σε περίπτωση μη σεβασμού της σιωπής και της λατρείας του μύθου, υφίστασαι την ποινή του προστίμου ή φυλάκισης ή και των δύο. Ο καθηγητής Faurisson, ο οποίος έχει μελετήσει το θέμα για 20 χρόνια, έχει σχεδόν σφαγιαστεί. Αυτό είναι εντελώς γελοίο, αλλά το να δίνουν την αστυνομία και την Δικαιοσύνη όλων των χωρών στον κ. Lévy, αυτός δεν θα είναι γελοίος πια: εδώ είναι ο 20ος αιώνας! Αυτοί οι νόμοι είναι, κατά συνέπεια, η απόλυτη απόδειξη της απάτης, πριν μελετήσουμε την αριθμητική και τεχνική ανικανότητα της. Όχι, κύριε, δεν θα βρείτε έστω ΕΝΑΝ μάρτυρα που είδε 6 εκατομμύρια Εβραίους σφαγιασθέντες. Δεν θα βρείτε έστω ΕΝΑΝ μάρτυρα των Zyclon-B θαλάμων αερίων για να εξοντώσουν 1000 ή 2000 άτομα με μιας, κοντά στα κρεματόρια. Δείτε την επισυναπτόμενη εργασία μου "Shoa Sherlockholmised" με την παρούσα (επιστολή): είναι η περίληψη 20 ετών μελέτης για το θέμα.

Ο "6-εκατομμύρια-θάλαμοι-αερίων" μύθος είναι μια αριθμητική και τεχνική ανοησία. Στην πραγματικότητα η υστερική, κλαψιάρα, επιχείρηση του ολοκαυτώματος, 50 χρόνια μετά τον πόλεμο, είναι αηδιαστική, εξευτελιστική: είναι μια επαίσχυντη ντροπή.

Κανένας στην Ιστορία δεν έχει ποτέ θρηνήσει για την απώλεια του για 50 χρόνια μετά τον πόλεμο, ακόμη και αν ήταν αληθινή και πραγματική απώλεια. Ακόμη και αν η 6-εκατομμύρια-αέρια-θάλαμοι ήταν αλήθεια, θα ήταν ντροπή να κάνουν τέτοια φασαρία και να διοχετεύουν τόσα πολλά χρήματα παντού. Ποιοί ήταν οι τοκογλύφοι της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης; Το ξέρεις, όπως και εγώ. Είναι πολύ περισσότερο έτσι, καθώς γνωρίζουμε ότι τα 6.000.000 είναι χοντρή υπερβολή και ότι η ύπαρξη θαλάμων αερίων zyclon Β είναι τεχνικά αδύνατη (βλέπε δίκη Degesh το 1949). Στην πραγματικοτητα 150.000 ή 200.000 Εβραίοι πέθαναν στα γερμανικά στρατόπεδα, από τύφο ή πείνα. Πολλοί άλλοι έχασαν τη ζωή τους, αλλά ως μαχητές κατά της Γερμανίας κατά της οποίας εμείς, οι Εβραίοι, είχαμε κηρύξει τον πόλεμο το 1933! (Ο Χίτλερ ήταν αλλεργικός στην ηγεμονία του χρυσού και του δολαρίου: έτσι θα μπορούσε να δώσει δουλειά σε έξι εκατομμύρια ανέργους, πριν από τη λειτουργία των γερμανικών εργοστασίων εξοπλισμών!).

Γνωρίζετε το βιβλίο που δημοσιεύτηκε σε αυτή την περίοδο και γράφτηκε από τον ομογενή μας Kaufmann, ότι η Γερμανία πρέπει να χαθεί; Γνωρίζουμε ότι 80.000.000 Goyim θανατώθηκαν στην ΕΣΣΔ, σε ένα πολιτικό καθεστώς, το οποίο ήταν εντελώς εβραϊκό, από τον Μαρξ και Warburg, στον Kaganovitch, Frenkel, Yagoda, οι εκτελεστές. Γνωρίζουμε ότι μετά το 1945 οι Αμερικανοί και Ρώσοι σκότωσαν και βίασαν γερμανικές κοινότητες σε όλη την Ευρώπη από τη Λιθουανία μέχρι την Αλβανία. Γνωρίζουμε ότι οι 1.500.000 γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου πέθαναν από πείνα μετά τον πόλεμο (ένα διάσημο βιβλίο εκδόθηκε πριν από μερικά χρόνια, αλλά αγνοείται σήμερα). Θα βρείτε εδώ να περιλαμβάνεται στα γαλλικά το κείμενο ενός ραββίνου: «Ενας ραββίνος δηλώνει ένοχος": δυστυχώς δεν έχω το γερμανικό πρωτότυπο, ούτε μια αγγλική μετάφραση. Θα πρέπει να το μεταφράσετε.

Ο Ραββίνος καταδικάζει τη συμπεριφορά των Εβραίων στη Γερμανία, 50 χρόνια πριν από τον ναζισμό και δικαιώνει την εμφάνιση του Χίτλερ. Όσον αφορά τη ζημιά που έχουμε κάνει στην ανθρωπότητα, απολύτως δεν εξοφλείται από τις εξαιρετικές σας ταινίες ή τη δεξιοτεχνία του Yehudi Menuhin, ή τη βόμβα νετρονίων του S.T Cohen. Έγραψα ένα βιβλίο γι' αυτό, από κείμενα γραμμένα από σημαντικούς Εβραίους που είναι πολύ περισσότερο αντισημιτικά από τα πιο αντισημιτικά κείμενα που έγραψαν Goyim. Ο Simone Weil συνέταξε μιά τραγική περίληψη: «Οι Εβραίοι, αυτή η χούφτα ξεριζωμ! ένων ανθρώπων, υπήρξαν η αιτία του ξεριζωμού του συνόλου της ανθρωπότητας". Και ο George Steiner: "Για τα 5000 χρόνια έχουμε συζητήσει πάρα πολλά: λόγια θανάτου για εμάς και για τους άλλους".

Γνωρίζουμε ότι όλες οι γερμανικές πόλεις άνω των 100.000 ανθρώπων καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του τελευταίου πολέμου, με τις γυναίκες και τα παιδιά: σιωπή σχετικά με αυτό το πραγματικό ολοκαύτωμα. Αν λάβουμε υπόψη την στροφή που επιχειρείται από την επιχείρηση Ολοκαύτωμα, ό,τι σκοπεύετε να κάνετε στη Γερμανία είναι στην πραγματικότητα ο ασφαλέστερος τρόπος για μιά συσσώρευση ενός τεράστιου όγκου αντιεβραϊσμού, η έκρηξη του οποίου θα είναι μοναδική στην ιστορία. Διακριτικότητα και μετριοπάθεια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας: όλα τÎ! ± υπόλοιπα είναι αυτοκτονία.

Ούτε ο "διεθνισμός" ούτε οργουελιανοί νόμοι περί "εγκλήματος σκέψης" μπορούν να εμποδίσουν τον αντισημιτισμό να εκραγεί: μόνο η συμπεριφορά ΜΑΣ μπορεί. Ό,τι κάνετε και όλα τα κλαψουρίσματα και η άντληση χρημάτων, μπορούν μόνο να τον πάνε στα άκρα. Θα αυξηθεί εκτός λογικών ορίων, αν μπορεί να υπάρξει λογικό όριο στον αντισημιτισμό.

Ξέρω ότι είναι πρακτικά αδύνατο να ελεγχθεί η τάση μας γιά κερδοσκοπία και ότι μόνο η κατάργηση της περιτομής κατά την 8η ημέρα θα μπορούσε (η ιδιαιτερότητά μας προέρχεται από τη διαταραχή των 21 ημερών από την 1η μας εφηβεία, η οποία ξεκινά ακριβώς κατά την 8η ημέρα), αλλά θα πρέπει, τουλάχιστον, να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τέτοια σφάλματα, όπως εκείνο που προτίθενται να πραγματοποιήσουν στη Γερμανία και το οποίο θα είναι τρομακτικό.

Είμαι μεγάλος θαυμαστής των ταινιών σας (εκτός από τη Λίστα του Σίντλερ: ρωτήστε τη γυναίκα του και την πραγματική ιστορική πραγματικότητα, αλλά αυτό είναι μια μικρή γκάφα). Ελπίζω να ελέγξετε τι σας στέλνω και να ξεφύγετε από την τρέλα της πλειοψηφίας των ομογενών μας. Θα σας απαντήσω πάντα, εάν έχετε την ακεραιότητα να μου γράψετε. Αφορά σε εσάς.

Υπογράφεται από: Dr Roger Dommergue Polacco de Menasce






















Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»



(Πρόκειται για κείμενα των Ιουδαίων τα οποία αποκαλύφθηκαν το 1902 από τον Ρώσο Σέργιο Νείλο. Αμέσως μετά την αποκάλυψή τους οι Εβραίοι αγόραζαν όλα τα αντίτυπα, και αφού είδαν ότι δεν πετύχαιναν στο σκοπό τους, άρχισαν να λένε - μέχρι της σήμερα - ότι αυτά είναι ψέματα και προέρχονται από τους εχθρούς τους! Όπως όμως θα δούμε, σχεδόν όλα τα πρωτόκολλα έχουν επαληθευθεί ή επαληθεύονται στις ημέρες μας!)

Πρωτόκολλο Πρώτο

Οι Χριστιανικοί λαοί αποκτηνώθηκαν από τα ισχυρά ποτά, η νεολαία τους αποβλακώθηκε από τις κλασσικές σπουδές και από την πρόωρη ακολασία, στην οποία την έχουν σπρώξει οι πράκτορές μας - οικοδιδάσκαλοι, υπηρέτες, γυναίκες παιδαγωγοί στα σπίτια των πλουσίων - οι υπάλληλοί μας αλλού, οι γυναίκες μας στους τόπους διασκεδάσεως των Χριστιανών. Στον αριθμό των τελευταίων αυτών πρέπει να προσθέσουμε και τις ονομαζόμενες "γυναίκες του κόσμου" που μιμούνται με τη θέλησή τους τις ακολασίες τους και τις ηδυπάθειές τους.

Το σύνθημά μας είναι: Η ισχύς και η υποκρισία
Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι πρώτοι έχουμε ρίξει στο λαό τις λέξεις: "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα", λέξεις που επαναλαμβάνονται ύστερα από ανόητους παπαγάλους, οι οποίοι προσελκύονται από παντού μ' αυτό το δόλωμα και δεν χρησιμοποιούνται για τίποτε άλλο παρά για να καταστρέψουν την ευημερία του κόσμου, την αληθινή ατομική ελευθερία, που άλλοτε προφυλασσόταν τόσο καλά εναντίον του εξαναγκασμού του συρφετού.

Πρωτόκολλο Δεύτερο

Οι άρχοντες, που θα τους εκλέγουμε εμείς από την τάξη του λαού ανάλογα με το δουλικό χαρακτήρα τους, δε θα είναι πρόσωπα προετοιμασμένα για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Η διανοούμενη τάξη των Χριστιανών θα καυχιέται για τις γνώσεις της και, χωρίς να τις εξετάζει λογικά, θα ενεργοποιεί όλα τα διατάγματα της επιστήμης, τα οποία θα συγκεντρώνουν οι πράκτορές μας, για να οδηγούν τα πνεύματα των Χριστιανών στην κατεύθυνση που μας είναι αναγκαία.

Μη νομίσετε ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις μας είναι αβάσιμες. Παρατηρήστε τις επιτυχίες, τις οποίες μπορέσαμε να δημιουργήσουμε στο Δαρβινισμό, στο Μαρξισμό, στο Νιτσεϊσμό.

Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερία του λόγου. Αλλά τα Κράτη δε μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη, και έτσι αυτή έπεσε στα χέρια μας. Με αυτή πετύχαμε επιρροή, μένοντας συγχρόνως αφανείς.

Πρωτόκολλο Τρίτο

Λίγο χρόνο ακόμη και οι αταξίες, οι χρεωκοπίες θα εμφανισθούν παντού.
Οι καταχρήσεις της εξουσίας θα ετοιμάσουν τελικά την πτώση όλων των πολιτευμάτων, και όλα θα ανατραπούν κάτω από τα χτυπήματα του μαινόμενου πλήθους.

Όλα αυτά τα δήθεν "δίκαια του λαού" δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία. Δεν είναι ποτέ πραγματοποιήσιμα.

Με την καθοδήγησή μας ο λαός έχει καταστρέψει την αριστοκρατία, που ήταν η προστάτριά του και η φυσική μητέρα τροφός του, της οποίας το συμφέρον είναι συνυφασμένο με την ευημερία του λαού. Τώρα που η αριστοκρατία είναι κατεστραμμένη, ο λαός έπεσε στο ζυγό των οποιωνδήποτε, των λωποδυτών που πλούτισαν, οι οποίοι τον καταπιέζουν χωρίς έλεος.

Το συμφέρον μας απεναντίας είναι να εκφυλίζονται οι Χριστιανοί.
Οι Χριστιανοί έχασαν την συνήθεια να σκέπτονται χωρίς τις επιστημονικές συμβουλές μας.

Θυμηθείτε τη Γαλλική Επανάσταση, την οποία χαρακτήρισαν "μεγάλη". Τα μυστικά της προπαρασκευής της είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξε ολόκληρη έργο των χεριών μας.

Προς το παρόν είμαστε άτρωτοι σαν διεθνής δύναμη, διότι, όταν μας επιτίθενται σε ένα κράτος, μας υπερασπίζονται στα άλλα. Η λέξη "ελευθερία" βάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες σε πάλη εναντίον κάθε εξουσίας, εναντίον κάθε δύναμης και αυτής ακόμη της δύναμης του Θεού και της Φύσης.

Πρωτόκολλο Τέταρτο

Κάθε δημοκρατία περνά από διάφορα στάδια.
Το πρώτο μοιάζει με τις πρώτες μέρες της μανίας ενός τυφλού που ρίχνεται εδώ κι εκεί. Το δεύτερο είναι αυτό της δημαγωγίας, απ' την οποία γεννιέται η αναρχία. Έπειτα έρχεται αναπόφευκτα ο δεσποτισμός. Όχι δεσποτισμός νόμιμος και δηλωμένος και επομένως υπεύθυνος, αλλά δεσποτισμός αόρατος και άγνωστος, όμως αισθητός. Δεσποτισμός που ασκείται από μυστική οργάνωση, η οποία ενεργεί με πολύ μικρότερη ευσυνειδησία όσο χρόνο ενεργεί κάτω απ' την κάλυψη διαφόρων πρακτόρων, των οποίων η αλλαγή όχι μόνο δεν τη βλάπτει, αλλά την ενισχύει κιόλας, απαλλάσσοντάς την απ' το να ξοδεύει τους πόρους της στο να ανταμείβει μακροχρόνιες εκδουλεύσεις.

Ποιος θα μπορούσε να ανατρέψει μια αόρατη δύναμη; Διότι τέτοια είναι η δική μας. Η εξωτερική επιφάνεια του Μασονισμού δε χρησιμεύει παρά στο να καλύπτει τους σκοπούς μας.

Το σχέδιο της ενέργειας της αόρατης αυτής δύναμης και επιπλέον ο τόπος της διαμονής της θα μένουν πάντοτε άγνωστα στο λαό.

Να γιατί είναι αναγκαίο να καταστρέψουμε την πίστη, να αποσπάσουμε από το νου των Χριστιανών αυτή την ίδια την αρχή της Θεότητας και του Αγίου Πνεύματος, για να υποκαταστήσουμε στη θέση τους τους υλικούς υπολογισμούς και τις υλικές ανάγκες.

Και για να μη έχουν τα πνεύματα των Χριστιανών τον καιρό να σκέπτονται και να εξετάζουν τα σχετικά με τους εαυτούς τους, πρέπει να τα αποσπάμε με τις βιομηχανίες και το εμπόριο.

Οι κοινωνίες αυτές θα έχουν μία απόλυτη απέχθεια προς την ανώτερη πολιτική και προς τη Θρησκεία.

Πρωτόκολλο Πέμπτο

Ποια μορφή διοικήσεως μπορεί κανείς να δώσει σε κοινωνίες, στις οποίες η διαφθορά εισχώρησε παντού, στις οποίες δε φτάνει κανείς στον πλούτο παρά μόνο μέσω εκείνων των ικανών εκπλήξεων, που είναι ψευτολωποδυσίες, στις οποίες βασιλεύει η ακολασία των ηθών και η ηθική δε συγκρατείται παρά μόνο με τιμωρίες και με σκληρούς νόμους και όχι με εκούσια παραδεκτές αρχές, στις οποίες τα αισθήματα της Πατρίδας και της Θρησκείας καταπνίγονται από κοσμοπολίτικες δοξασίες; Ποια μορφή Κυβερνήσεως να δώσει κανείς σ' αυτές τις κοινωνίες εκτός από την αυταρχική μορφή, την οποία θα περιγράψω παρακάτω; Θα κανονίσουμε μηχανικά τις πράξεις του πολιτικού βίου των υπηκόων μας με νέους νόμους. Οι νόμοι αυτοί θα καταργήσουν μία προς μία όλες τις πάρα πολύ μεγάλες ελευθερίες, οι οποίες χορηγήθηκαν από τους Χριστιανούς, και η βασιλεία μας θα εκδηλωθεί με έναν αυταρχισμό τόσο επιβλητικό, ώστε να είναι σε θέση σε κάθε χρόνο και τόπο να φιμώσει τους Χριστιανούς, οι οποίοι θα θελήσουν να μας κάνουν αντιπολίτευση και θα είναι δυσαρεστημένοι.

Όταν ο λαός θεωρούσε τα βασιλικά πρόσωπα ως μια καθαρή απόρροια της Θείας Θελήσεως, υποτασσόταν χωρίς ψίθυρο στην απολυταρχία των βασιλιάδων. Αλλά από την ημέρα που έχουμε υποβάλλει στους ανθρώπους την ιδέα των ατομικών τους δικαιωμάτων, θεώρησαν τα βασιλικά πρόσωπα ως απλούς θνητούς. Το "ελέω Θεού" έπεσε από το κεφάλι των βασιλιάδων, αφού τους αφαιρέσαμε την πίστη τους προς το Θεό. Η εξουσία μεταφέρθηκε στο δρόμο, δηλ. σ' έναν τόπο δημόσιο, και έτσι εμείς την κυριεύσαμε.

Οι δυνάμεις δε μπορούν να συνάψουν ούτε την πιο ασήμαντη συμφωνία χωρίς να παίρνουμε εμείς μέρος σ' αυτή.

Η επιστήμη της πολιτικής οικονομίας, που επινοήθηκε από τους σοφούς μας, μας δείχνει από πολύ καιρό το ακατανίκητο γόητρο του χρυσού.
Το κεφάλαιο, για να έχει τα χέρια ελεύθερα, οφείλει να πετύχει το μονοπώλιο της βιομηχανίας και του εμπορίου. Αυτό ακριβώς πραγματοποιεί συνεχώς ένα αόρατο χέρι σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Το μεγαλειώδες πρόβλημα της Κυβερνήσεώς μας είναι να εξασθενίζουμε το δημόσιο φρόνημα μέσω της κριτικής, να κάνουμε τους λαούς να χάνουν την συνήθεια να σκέπτονται, γιατί η σκέψη δημιουργεί την αντιπολίτευση, να μετατρέπουμε τις δυνάμεις της σκέψης σε ρητορικές αψιμαχίες.

Θα οικειοποιηθούμε τη φυσιογνωμία όλων των κομμάτων, όλων των τάσεων και θα τις διδάξουμε στους ρήτορές μας, που θα μιλάνε τόσο πολύ, ώστε όλος ο κόσμος θα απαυδήσει ακούγοντάς τους.

Για την εξασφάλιση της κοινής γνώμης στα χέρια μας, πρέπει να την κάνουμε περίπλοκη, εκφράζοντας από διάφορα μέρη και για πολύ χρόνο τόσες αντιφατικές γνώμες, ώστε οι Χριστιανοί θα χαθούν στο τέλος μέσα στο λαβύρινθό τους και θα πιστέψουν τελικά ότι αξίζει πολύ καλύτερα να μην έχει κάποιος καμία γνώμη στην πολιτική. Αυτά είναι ζητήματα που η κοινωνία δεν πρέπει να γνωρίζει. Δεν επιτρέπεται να τα γνωρίζει εκτός από εκείνον, ο οποίος τη διευθύνει. Αυτό είναι το πρώτο μυστικό.

Θα κουράζουμε τόσο πολύ τους Χριστιανούς μ' αυτή την ελευθερία, ώστε θα τους εξαναγκάζουμε να μας προσφέρουν μια διεθνή εξουσία, η διάταξη της οποίας θα είναι τέτοια, ώστε να κατορθώσει, χωρίς να τις συντρίψει, να περιλάβει τις δυνάμεις όλων των Κρατών του Κόσμου και να σχηματίσει την Υπέρτατη Κυβέρνηση.

Πρωτόκολλο Έκτο

Λίγο αργότερα θα ιδρύσουμε τεράστια μονοπώλια, δεξαμενές των κολοσσιαίων πλούτων, από τα οποία και οι μεγάλες περιουσίες των Χριστιανών θα εξαρτώνται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε θα καταβροχθισθούν μέσα σ' αυτά, όπως η αξιοπιστία των Κρατών την επόμενη μέρα μιας οικονομικής καταστροφής... Κύριοι οικονομολόγοι που είστε εδώ παρόντες, προσέξτε τη σπουδαιότητα αυτού του συνδυασμού!


Η αριστοκρατία των Χριστιανών σαν πολιτική δύναμη εξαφανίσθηκε. Δε χρειάζεται να την λάβουμε υπόψη. Αλλά επειδή είναι ιδιοκτήτρια εδαφικών περιουσιών, και μπορεί ως εκ τούτου να μας βλάψει λόγω των ανεξάρτητων πόρων της, είναι απόλυτα αναγκαίο να αφαιρέσουμε την κατοχή των γαιών της.

Πρέπει η βιομηχανία να αφαιρεί από τη γη τον καρπό της εργασίας, όπως και του κεφαλαίου, και μέσω της κερδοσκοπίας να έρχεται το χρήμα όλου του κόσμου στα χέρια μας. Ριχνόμενοι έτσι όλοι οι Χριστιανοί στις τάξεις των απόρων, θα σκύψουν ενώπιόν μας μόνο και μόνο για να έχουν το δικαίωμα της ύπαρξης.
Επιπλέον θα υποσκάπτουμε με επιτήδειο τρόπο και βαθιά τις πηγές της παραγωγής, συνηθίζοντας τους εργάτες στην αναρχία και τα οινοπνευματώδη ποτά και παίρνοντας κάθε μέτρο για ν' απομακρύνουμε από τη γη τους διανοούμενους Χριστιανούς.

Πρωτόκολλο Έβδομο

Η αύξηση των εξοπλισμών και του προσωπικού της αστυνομίας είναι αναγκαίο συμπλήρωμα του σχεδίου που εκθέσαμε. Πρέπει να μην υπάρχουν πια στα Κράτη, εκτός από μας, παρά μάζες απόρων, κάποιοι εκατομμυριούχοι αφοσιωμένοι σε μας, αστυνομικοί και στρατιώτες.

Σ' όλη την Ευρώπη, όπως και στις άλλες Ηπείρους, πρέπει να ξεσηκώνουμε την ταραχή, τη διχόνοια και το μίσος. Το όφελος είναι διπλό.

Ο ασφαλέστερος δρόμος της επιτυχίας στην πολιτική είναι η μυστικότητα των ενεργειών της. Ο λόγος του Διπλωμάτη δεν οφείλει να συμφωνεί με τις πράξεις του.
Η κοινή γνώμη θα μας βοηθήσει σ' αυτό, αυτή η κοινή γνώμη, την οποία η "μεγάλη δύναμη", δηλαδή ο τύπος, έχει ήδη βάλει μυστικά μέσα στα χέρια μας. Πράγματι, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, τις οποίες είναι περιττό να λάβουμε υπόψη, ο τύπος είναι εντελώς στην εξουσία μας.

Πρωτόκολλο Όγδοο

Έχουμε χρέος να οικειοποιηθούμε όλα τα όργανα που οι αντίπαλοί μας θα μπορούσαν να μεταχειρισθούν εναντίον μας. Θα χρειασθεί να βρούμε στις λεπτότητες της δικαστικής γλώσσας μία δικαιολογία για τις περιπτώσεις που θα υπάρξει ανάγκη να ανακοινώσουμε αποφάσεις, οι οποίες πιθανό να φανούν πάρα πολύ θρασείς και άδικες, γιατί ενδιαφέρει να εκφράζουμε τις αποφάσεις αυτές με λέξεις που να φαίνονται ότι είναι ηθικά γνωμικά πολύ υψηλά, έχοντας συγχρόνως νομικό χαρακτήρα.

Θα περιστοιχίσουμε την κυβέρνησή μας με έναν ολόκληρο κόσμο οικονομολόγων. Να γιατί οι οικονομολογικές επιστήμες είναι οι σπουδαιότερες για τη διαπαιδαγώγηση των Ιουδαίων.

Πρωτόκολλο Ένατο

Θα κυβερνήσουμε με χέρι σταθερό, διότι έχουμε να κάνουμε με συντρίμμια ενός κόσμου άλλοτε ισχυρού, σήμερα όμως υποταγμένου σε μας. Κρατούμε στα χέρια μας υπέρμετρες φιλοδοξίες, ένθερμες απληστίες, ανελέητες εκδικήσεις, μνησίκακες έχθρες.

Εμείς είμαστε εκείνοι από τους οποίους προέρχεται ο τρόμος, που έχει κυριεύσει το παν. Έχουμε στην υπηρεσία μας ανθρώπους όλων των αρχών, όλων των δογμάτων. Επανορθωτές της μοναρχίας, δημαγωγούς, κοινωνιστές, επαναστάτες, και κάθε είδους ουτοπιστές. Έχουμε αναθέσει σε όλο τον κόσμο από μία εργασία: Καθένας τους υποσκάπτει τα τελευταία λείψανα της εξουσίας, προσπαθεί να ανατρέψει οτιδήποτε μένει ακόμη όρθιο.

Ο λαός άρχισε να κραυγάζει ότι είναι αναγκαίο να λύσουμε το κοινωνικό ζήτημα με διεθνή συνεννόηση. Η διαίρεση του λαού σε κόμματα τους έχει φέρει όλους στην διάθεσή μας, διότι, για να υποστηρίξει κάποιος μια πάλη συναγωνισμού, χρειάζεται χρήμα, και το χρήμα βρίσκεται ολόκληρο στα χέρια μας.


Βάλαμε χέρι στη δικαιοσύνη, στις εκλογές, στον τύπο, στην ατομική ελευθερία και προπαντός στην εκπαίδευση και την ανατροφή, οι οποίες είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ελεύθερης ύπαρξης.

Έχουμε αποκτηνώσει και διαφθείρει τη Χριστιανική νεολαία με μια ανατροφή βασισμένη σε αρχές και θεωρίες ψεύτικες, όπως γνωρίζουμε, αλλά οι οποίες ήταν έμπνευση δική μας.

Σε λίγο οι οργανώσεις μας θα έχουν εγκατασταθεί σε όλες τις πρωτεύουσες, έτοιμες να ανατινάξουν οποιοδήποτε κρατικό συγκρότημα εναντίον μας.

Πρωτόκολλο Δέκατο

Επαναλαμβάνω σήμερα ό,τι ήδη είπα, και παρακαλώ να το θυμηθείτε, ότι δηλαδή ασφαλώς οι Κυβερνήσεις και οι λαοί δε βλέπουν παρά μόνο την εξωτερική επιφάνεια των πραγμάτων. Και πως θα μπορούσαν να διερευνήσουν την εσωτερική σημασία τους, αφού οι αντιπρόσωποί τους δε σκέφτονται τίποτε άλλο παρά να διασκεδάζουν;

Όταν θα πραγματοποιείται το πραξικόπημά μας, θα πούμε στις λαϊκές μάζες "όλα πήγαιναν απελπιστικά, όλοι οι άνθρωποι υπέφεραν πάνω από τις δυνάμεις τους. Συντρίβουμε λοιπόν και αφανίζουμε τα αίτια της δυστυχίας σας, δηλ. τις εθνότητες, τα σύνορα, τα διάφορα νομίσματα.

Αναμφίβολα σας αφήνουμε ελεύθερους να μας δηλώσετε υπακοή. Μπορείτε όμως με πλήρη επίγνωση και δικαιολογημένα να το κάνετε αυτό προτού να δοκιμάσετε αυτό που θα σας προσφέρουμε;" Τότε οι λαοί συνεπαρμένοι θα μας σηκώσουν θριαμβευτικά κυριευόμενοι από ενθουσιώδεις ελπίδες και πεποιθήσεις.


Από τότε που έχουμε εισαγάγει στον οργανισμό του Κράτους το δηλητήριο της φιλελευθερίας, όλη η πολιτική του σύσταση έχει μεταβληθεί! Τα Κράτη πάσχουν από θανάσιμη ασθένεια: την αποσύνθεση του αίματος. Δε μένει πια παρά να περιμένουμε το τέλος της αγωνίας τους.

Από τη φιλελευθερία γεννήθηκαν οι συνταγματικές Κυβερνήσεις, οι οποίες αντικατέστησαν για τους Χριστιανούς την σωτήρια μοναρχία, και το Σύνταγμα, όπως ξέρετε καλά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διδασκαλία διαφωνιών, διχονοιών, συζητήσεων, διχογνωμιών, ολέθριων προστριβών των κομμάτων.


Στο προσεχές μέλλον θα δημιουργήσουμε την ευθύνη των προέδρων.


Τότε θα διαπράξουμε τα γεγονότα χωρίς να στενοχωρηθούμε για όσα ενδιαφέρεται το απρόσωπο δημιούργημά μας και θα δώσει λόγο, τι μας ενδιαφέρει αν οι τάξεις εκείνων που αποβλέπουν στην εξουσία γίνονται αραιότερες, αν λόγω έλλειψης προέδρων συμβαίνουν αναταραχές ικανές να παραλύσουν την χώρα;... Για να πετύχουμε το αποτέλεσμα αυτό, θα συντελέσουμε στην εκλογή προέδρων, οι οποίοι έχουν στο παρελθόν τους κρυμμένη κάποια ηθική πληγή, κάποιον "Παναμά". Ο φόβος των αποκαλύψεων, η επιθυμία που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο που ανέβηκε στην εξουσία να διατηρήσει τα προνόμιά του, τις ωφέλειες και τις τιμές, οι οποίες ανήκουν στη θέση του, θα καταστήσουν τους Προέδρους τυφλούς εκτελεστές των διαταγών μας.

Η Βουλή θα καλύψει, θα υπερασπίσει, θα εκλέξει τους Προέδρους, αλλά εμείς θα της αποσύρουμε το δικαίωμα να προτείνει νόμους ή να τους μεταβάλλει. Το δικαίωμα αυτό θα απονεμηθεί στον υπεύθυνο Πρόεδρο, ο οποίος θα είναι ένα παιχνιδάκι μέσα στα χέρια μας.

Έτσι θα προχωρήσουμε στην κατάργηση κάθε συνταγματικότητας, όταν θα έχει έλθει ο χρόνος να συγκεντρώσουμε όλες τις κυβερνήσεις κάτω από τη Μοναρχία μας.


Η αναγνώριση της Μοναρχίας μας μπορεί πιθανόν να επέλθει πριν την κατάργηση του Συντάγματος, αν οι λαοί, αγανακτισμένοι από τις ταραχές και την ανικανότητα των κυβερνητών τους, αναφωνήσουν: "Διώξτε τους και δώστε μας γενικό βασιλιά που να μπορεί να μας ενώσει και να καταστρέψει τα αίτια των διαφωνιών μας, τα σύνορα των εθνών, τις θρησκείες, τους υπολογισμούς των Κρατών. Βασιλιά που να μας εξασφαλίσει την ειρήνη και την ανάκαμψη, τις οποίες δε μπορούμε να απολαύσουμε με τους κυβερνήτες μας και τους αντιπροσώπους μας".


πρέπει να διαταράζουμε διαρκώς σε όλες τις χώρες τις σχέσεις του λαού και της κυβερνήσεως, να κουράζουμε όλο τον κόσμο με το χωρισμό, την έχθρα, το μίσος και με το μαρτύριο της πείνας, του εμβολιασμού των ασθενειών, της αθλιότητας, για να μη βλέπουν έτσι οι Χριστιανοί άλλη σωτηρία παρά την προσφυγή στην πλήρη και ολοκληρωτική ηγεμονία μας.

Πρωτόκολλο Ενδέκατο

Οι Χριστιανοί είναι κοπάδι πρόβατα και εμείς είμαστε γι' αυτούς λύκοι. Και ξέρετε τι συμβαίνει στα πρόβατα όταν οι λύκοι μπουν μέσα στη μάντρα τους.


Τούτο χρησίμευσε για βάση στη διοργάνωση από μας του μυστικού μασονισμού που δε γνωρίζει ο κόσμος και τους σκοπούς του οποίου ούτε καν υποπτεύονται οι ηλίθιοι Χριστιανοί, που προσελκύονται από μας στην ορατή στρατιά των στοών, για να παραπλανήσουμε τα βλέμματα των αδελφών τους.

Πρωτόκολλο Δωδέκατο

Απέναντι στον Τύπο θα ενεργούμε με τον εξής τρόπο. Ποιο ρόλο παίζει τώρα ο Τύπος; Χρησιμεύει για να αναφλέγει τα πάθη ή να συντηρεί τους εγωισμούς των κομμάτων. Είναι μάταιος, άδικος, ψεύτης και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν καθόλου σε τι χρησιμεύει. Θα του φορέσουμε σαμάρι και θα του βάλουμε γερά χαλινάρια, θα κάνουμε το ίδιο και για τα άλλα έντυπα, γιατί σε τι θα μας χρησίμευε να απαλλαγούμε από τον τύπο, αν επρόκειτο να χρησιμεύσουμε για στόχος των φυλλαδίων και των βιβλίων;

Θα απαιτούμε εγγύηση για την ίδρυση εφημερίδων ή τυπογραφείων. Έτσι θα προφυλάσσεται η Κυβέρνησή μας από κάθε επίθεση εκ μέρους του τύπου.
Είναι αλήθεια ότι οι εφημερίδες των κομμάτων θα μπορούσαν να αντέξουν στις χρηματικές απώλειες. Θα τις απαγορεύσουμε αμέσως μετά τη δεύτερη επίθεση εναντίον μας. Κανείς δε θα θίξει χωρίς τιμωρία την αίγλη του κυβερνητικού μας αλάθητου.

Σας παρακαλώ να σημειώσετε ότι ανάμεσα σ' εκείνους που θα μας επιτίθενται θα υπάρχουν και όργανα δημιουργημένα από μας, αλλά αυτά θα προσβάλλουν αποκλειστικά ορισμένα σημεία, των οποίων εμείς θέλουμε τη μεταβολή.


Τίποτα δε θα δημοσιεύεται στο κοινό χωρίς τον έλεγχό μας. Το αποτέλεσμα αυτό κατορθώθηκε πια στις μέρες μας από το γεγονός ότι όλες οι ειδήσεις συλλέγονται από πάρα πολλά πρακτορεία, τα οποία τις συγκεντρώνουν από όλα τα μέρη του κόσμου. Τα πρακτορεία αυτά θα είναι τότε εξ ολοκλήρου δικά μας και δε θα δημοσιεύουν τίποτε άλλο παρά αυτό που θα τα διατάζουμε.

Αν από τώρα μπορέσαμε να κυριαρχήσουμε στις σκέψεις των Χριστιανικών κοινωνιών σε τέτοιο βαθμό, ώστε σχεδόν όλοι οι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται τα παγκόσμια γεγονότα μέσα από τους χρωματιστούς φακούς των γυαλιών τα οποία βάζουμε μπροστά στα μάτια τους, αν από τώρα σε κανένα Κράτος δεν υπάρχουν συρτάρια που να μας κρύβουν τα ανόητα λεγόμενα από τους Χριστιανούς μυστικά του Κράτους, τι θα γίνει, όταν εμείς θα είμαστε οι αναγνωρισμένοι Κυρίαρχοι του σύμπαντος στο πρόσωπο του παγκόσμιου Βασιλιά μας;


Όλοι εκείνοι που ονομάζουμε φιλελεύθερους είναι αναρχικοί, αν όχι έμπρακτα, τουλάχιστον ως προς τη σκέψη. Ο καθένας τους επιδιώκει τις φαντασιοπληξίες της ελευθερίας και καταλήγει στην αναρχία, διαμαρτύρεται απλά γιατί του αρέσει να διαμαρτύρεται.

Αν βρεθούν πρόσωπα που θα θέλουν να γράψουν εναντίον μας, δε θα βρεθεί κανείς για να εκτυπώσει τα γραπτά τους. Πριν δεχτεί να τυπώσει ένα κείμενο ο εκδότης ή ο τυπογράφος, θα υποχρεώνεται να πηγαίνει στις αρχές, για να πετύχει την έγκριση γι' αυτό. Μ' αυτό τον τρόπο θα γνωρίζουμε εκ των προτέρων τις παγίδες που μας στήνουν και θα τις καταστρέφουμε, δίνοντας εκ των προτέρων εξηγήσεις για την εξεταζόμενη υπόθεση.

Στην τρίτη γραμμή θα βάλουμε την υποτιθέμενη αντιπολίτευσή μας. Ένα ελάχιστο όργανο θα είναι ο αντίποδας των ιδεών μας. Οι αντίπαλοί μας θα θεωρήσουν τον ψευτοαντίπαλό μας αυτόν για σύμμαχό τους και θα μας αποκαλύψουν το παιχνίδι τους.

Από τώρα πλέον, τουλάχιστον στο γαλλικό Τύπο, υπάρχει μία μασονική αλληλεγγύη. Όλα τα όργανα του Τύπου είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με το επαγγελματικό μυστικό. Όπως με τους αρχαίους μάντεις, κανένα μέλος δεν προδίδει το μυστικό των πληροφοριών του, αν δεν πάρει διαταγή γι' αυτό.
Πρέπει να γίνει πιστευτό ότι το νέο καθεστώς έχει τόσο καλά ικανοποιήσει όλο τον κόσμο, ώστε και τα εγκλήματα ακόμη εξαφανίσθηκαν. Οι περιπτώσεις εκδήλωσης της εγκληματικότητας πρέπει να είναι γνωστές μόνο στα θύματά της και τους τυχόν μάρτυρές τους.

Πρωτόκολλο Δέκατο Τρίτο

Ο Τύπος άλλωστε θα τραβάει αμέσως την προσοχή πάνω σε νέα ζητήματα (έχουμε, όπως γνωρίζετε, συνηθίσει τους ανθρώπους να ζητούν πάντοτε το νέο). Κάποιοι ηλίθιοι, που θα φαντάζονται τους εαυτούς τους όργανα του πεπρωμένου, θα ασχοληθούν με τα νέα αυτά ζητήματα, χωρίς να αντιληφθούν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτε από εκείνα που θέλουν να συζητήσουν.

Και για να μην κατορθώνουν τίποτε με τη σκέψη, θα τους αποτρέπουμε απ' αυτή με διασκεδάσεις, με παιχνίδια, τέρψεις, πάθη, οίκους ανοχής...
Λίγο μετά θα προτείνουμε μέσω του Τύπου διαγωνισμούς τέχνης, αθλητισμού κλπ. Το ενδιαφέρον γι' αυτά θ' απομακρύνει οριστικά το πνεύμα τους από ζητήματα, για τα οποία θα αναγκαζόμασταν να παλέψουμε εναντίον τους.


Χάνοντας λίγο-λίγο τη συνήθεια να σκέπτονται με δική τους πρωτοβουλία, θα καταλήξουν να μιλάνε για συνταύτιση των ιδεών μας, διότι θα είμαστε οι μόνοι που θα προτείνουμε νέες κατευθύνσεις της σκέψης μέσω τέτοιων προσώπων, που να μη θεωρούνται συνεργάτες μας.

Ο ρόλος των Φιλελεύθερων ουτοπιστών θα λήξει οριστικά όταν το πολίτευμά μας θα αναγνωριστεί. Μέχρι τότε θα μας προσφέρουν καλές υπηρεσίες, γιατί υποτάξαμε αυτούς τους βλακοχριστιανούς με πλήρη επιτυχία με τη λέξη "πρόοδος" και δεν υπάρχει ούτε ένας μεταξύ τους, ο οποίος να βλέπει ότι κάτω απ' αυτή τη λέξη κρύβεται πλάνη σε όλες τις περιπτώσεις που δεν πρόκειται για υλικές εφευρέσεις, αφού η αλήθεια είναι μία και μόνη και δε μπορεί να έχει πρόοδο.

Πρωτόκολλο Δέκατο Τέταρτο

Όταν θα έρθει η βασιλεία μας δε θ' αναγνωρίσουμε την ύπαρξη άλλης θρησκείας εκτός απ' αυτή του ενός θεού μας, με τον οποίο είναι συνδεδεμένη η μοίρα μας, γιατί είμαστε ο εκλεκτός λαός και μέσω του οποίου η ίδια μοίρα είναι ενωμένη με τα πεπρωμένα του κόσμου. Γι' αυτό ακριβώς πρέπει να καταστρέψουμε κάθε πίστη.

Θα διεγείρουμε τόσο μεγάλη απέχθεια απέναντι σ' αυτά, ώστε οι λαοί θα προτιμούν την ησυχία της δουλείας από τα δικαιώματα της διαβόητης ελευθερίας, η οποία τόσο τους βασάνισε, η οποία τους αφαίρεσε τα μέσα της επιβίωσης, η οποία τους παρέδωσε για εκμετάλλευση σε συμμορία τυχοδιωκτών που δε γνώριζαν τι έκαναν...

Πρωτόκολλο Δέκατο Πέμπτο
Όταν τέλος αρχίσουμε να βασιλεύουμε μετά από πραξικοπήματα οργανωμένα παντού την ίδια μέρα, ύστερα από την οριστική ομολογία της μηδαμινότητας όλων των υφισταμένων Κυβερνήσεων (και θα περάσει πολύς καιρός ακόμη, ίσως αιώνας ολόκληρος, μέχρι τη στιγμή εκείνη), θα προσπαθήσουμε να μην υπάρχουν συνομωσίες εναντίον μας.

Κάθε νέα δημιουργία οποιασδήποτε μυστικής οργάνωσης θα τιμωρείται επίσης με θάνατο.

Με τον ίδιο τρόπο θα μεταχειρισθούμε και τους Χριστιανούς Μασόνους που γνωρίζουν περισσότερα απ' όσα πρέπει.

Στις Χριστιανικές κοινωνίες που έχουμε σπείρει τόσο βαθιές ρίζες διαφωνιών και διαμαρτυριών, δεν είναι δυνατό ν' αποκατασταθεί η τάξη παρά μόνο με αμείλικτα μέτρα, που να μαρτυρούν άκαμπτη εξουσία. Είναι ανώφελο να δίνεται προσοχή στα θύματα που πέφτουν για χάρη του μελλοντικού καλού.


Αλλά για όσο καιρό θα περιμένουμε την ανακήρυξή μας, θα δημιουργούμε και θα πολλαπλασιάζουμε τις μασονικές στοές σε κάθε χώρα της οικουμένης. Θα προσελκύουμε σ' αυτές όλους εκείνους που είναι ή μπορούν να γίνουν υπέροχοι πράκτορές μας. Οι στοές αυτές θ' αποτελούν το σπουδαιότερο γραφείο πληροφοριών μας και το όργανό μας που θα έχει τη μεγαλύτερη επιρροή.


Όσοι συμμετέχουν στις μυστικές οργανώσεις είναι συνήθως φιλόδοξοι τυχοδιώκτες και γενικά άνθρωποι ως επί το πλείστον κενοί, με τους οποίους δε θα δυσκολευτούμε να συνεννοηθούμε για την εκπλήρωση των σκοπών μας.


Είναι φυσικό να είμαστε εμείς, και όχι κάποιος άλλος, εκείνοι που θα καθοδηγούν τις υποθέσεις του μασονισμού, διότι γνωρίζουμε που βαδίζουμε, γνωρίζουμε τον τελικό σκοπό κάθε ενέργειας, ενώ οι Χριστιανοί δε γνωρίζουν τίποτα, ούτε καν το άμεσο αποτέλεσμα.

Θέλουν την συγκίνηση της επιτυχίας και των χειροκροτημάτων, τα οποία πάντοτε χορηγούμε άφθονα.

Δε μπορείτε να φανταστείτε πως γίνεται να φτάσουν και οι πιο συνετοί Χριστιανοί σε ασυνείδητη απλοϊκότητα, με τον όρο να είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, και συγχρόνως πόσο εύκολα απογοητεύονται από την παραμικρή αποτυχία, έστω και μόνο με την παρεμπόδιση των χειροκροτημάτων, καταλήγοντας κατόπιν σε δουλική υπακοή με το σκοπό νέων επιτυχιών...

Πόσο οξυδερκείς ήταν οι παλιοί σοφοί μας που έλεγαν ότι, για να πετύχει κάποιος ένα σκοπό, δεν πρέπει να διστάζει μπροστά στα μέσα ούτε και να υπολογίζει τον αριθμό των θυμάτων που θυσιάστηκαν. Ποτέ δεν υπολογίσαμε τα θύματα των κτηνών Χριστιανών και, μολονότι έχουμε θυσιάσει πολλούς δικούς μας, έχουμε δώσει στο λαό μας τέτοια δύναμη πάνω στη γη, που δε θα τολμούσε καν να ονειρευτεί άλλοτε.

Ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος καθενός. Είναι προτιμότερο να επισπεύδουμε το τέλος εκείνων, οι οποίοι βάζουν εμπόδια στο έργο μας, παρά το τέλος το δικό μας, που δημιουργήσαμε αυτό το έργο.

Τα μέτρα αυτά εξολόθρευσαν από τον κόλπο του μασονισμού κάθε σπέρμα διαμαρτυρίας. Ενώ συγκρατούμε το λαό και τους πράκτορές μας σε πλήρη υπακοή.


Οι καταχρήσεις εξουσίας των κατώτερων υπαλλήλων θα τιμωρούνται τόσο αυστηρά, ώστε κανείς δε θα τολμήσει να μετρήσει τη δύναμή του.

Κάθε περίπτωση παρανομίας ή καταχρήσεως θα τιμωρείται παραδειγματικά. Η δωροδοκία και η αλληλέγγυα συνενοχή μεταξύ των υπαλλήλων της Διοικήσεως θα εξαφανιστούν μετά τα πρώτα παραδείγματα αυστηρότατης τιμωρίας. Η αίγλη της εξουσίας μας απαιτεί αποτελεσματικές τιμωρίες, δηλαδή σκληρές, για την ελάχιστη παράβαση των νόμων, γιατί κάθε παράβαση θίγει το γόητρο της ανώτερης αρχής.


Θα απομακρύνουμε το φιλελευθερισμό απ' όλες τις σπουδαίες θέσεις της διοίκησής μας, από τις οποίες θα εξαρτάται η μόρφωση των υποτελών μας σύμφωνα με τον τρόπο που επιβάλλει η κοινωνική μας τάξη.

Θα καταργήσουμε το δικαίωμα της αναίρεσης, την οποία θα διατηρήσουμε μόνο εμείς οι κυβερνήτες, γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε να σχηματίσει ο λαός την εντύπωση ότι είναι δυνατό να βγήκε κάποια άδικη απόφαση από τους δικαστές που διορίστηκαν από μας.

Αν ο Βασιλιάς του Ισραήλ βάλει πάνω στο ιερό κεφάλι του το στέμμα που θα του προσφέρει η Ευρώπη, θα γίνει ο Πατριάρχης του Κόσμου. Τα αναγκαία θύματα, τα οποία λόγω της χρησιμότητάς τους θα τα θυσιάσει, δε θα φτάσουν ποτέ στον αριθμό των θυμάτων που προσφέρθηκαν για πολλούς αιώνες στη μανία των μεγαλείων από την αντιζηλία των Χριστιανικών κυβερνήσεων.

Πρωτόκολλο Δέκατο Έκτο

Για το σκοπό να καταστρέψουμε κάθε ξένη για μας συγκεντρωτική δύναμη, θα καταργήσουμε τα Πανεπιστήμια, τα οποία αποτελούν τον πρώτο σταθμό του συγκεντρωτισμού, και θα ιδρύσουμε καινούργια με νέα μορφή.


Η κακή γνώση που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν για τα πολιτικά ζητήματα δημιουργεί ουτοπιστές και κακούς πολίτες. Μπορείτε και μόνοι σας να καταλάβετε σε ποια κατάσταση έφερε τους Χριστιανούς η γενική μόρφωσή τους. Αναγκασθήκαμε να εισαγάγουμε στη μόρφωσή τους όλες τις αρχές που τόσο καλά εξασθένησαν την κοινωνική τους τάξη. Όταν θα βρισκόμαστε όμως στην εξουσία, θ' αποκλείσουμε από την εκπαίδευση οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει αναταραχές και από τη νεολαία θα δημιουργήσουμε παιδιά που θα υπακούουν στους Νόμους και θ' αγαπούν τον κυβερνήτη τους σαν ένα στήριγμα και ελπίδα ειρήνης και ευτυχίας.


Θα διαγράψουμε από τη μνήμη των ανθρώπων όλα τα δυσάρεστα σε μας γεγονότα των περασμένων αιώνων, διατηρώντας απ' αυτά μόνο εκείνα που ζωγραφίζουν τα σφάλματα των Χριστιανικών Κυβερνήσεων.

Θα καταργήσουμε κάθε ελεύθερη μόρφωση.

Το σύστημα της κατάπνιξης της σκέψης μπήκε ήδη σε εφαρμογή με τη μέθοδο που ονομάστηκε "διδασκαλία με εικόνες" και που θα μεταβάλλει τους Χριστιανούς σε υπάκουα ζώα που δε θα σκέπτονται και θ' αναμένουν την παράσταση των πραγμάτων με εικόνες, για να τ' αντιληφθούν...

Πρωτόκολλο Δέκατο Έβδομο
Η ελευθερία της συνειδήσεως έχει ήδη διακηρυχθεί παντού. Επομένως ελάχιστα χρόνια απομένουν ακόμη μέχρι την πλήρη κατάρρευση της Χριστιανικής Θρησκείας.


Ο βασιλιάς των Ιουδαίων θα είναι ο αληθινός Πάπας της Οικουμένης, ο Πατριάρχης της διεθνούς Εκκλησίας.

Το πολίτευμά μας θα είναι ενσάρκωση της Βασιλείας του Βισνού, ο οποίος θα είναι το σύμβολό μας. Με καθένα από τα εκατό χέρια μας θα κρατάμε και ένα ελατήριο της κοινωνικής μηχανής. Θα αντιλαμβανόμαστε τα πάντα χωρίς τη βοήθεια της επίσημης Αστυνομίας, η οποία, όπως την έχουμε διοργανώσει για τους Χριστιανούς, εμποδίζει σήμερα τις Κυβερνήσεις να βλέπουν.

Στο πρόγραμμα μας το ένα τρίτο των υπηκόων μας θα επιβλέπει τους άλλους από καθήκον, για να υπηρετήσουν το Κράτος με τη θέλησή τους. Δε θα θεωρείται τότε ατιμία να είναι κάποιος κατάσκοπος και καταδότης. Απεναντίας αυτό θα είναι αξιέπαινο, οι αβάσιμες όμως καταγγελίες θα τιμωρούνται σκληρά, για να μη γίνεται κατάχρηση αυτού του δικαιώματος.

Όποιος δεν αναφέρει ό,τι είδε και άκουσε γύρω από τα πολιτικά ζητήματά τους, θα θεωρείται εξίσου ένοχος συμμετοχής και απόκρυψης, σαν να αποδεικνυόταν ότι διέπραξε αυτά τα δύο εγκλήματα.

Όπως σήμερα οι αδελφοί μας είναι υποχρεωμένοι με δική τους ευθύνη να καταγγέλλουν στην κοινότητά τους τούς αποστάτες ή τα πρόσωπα που σχεδιάζουν κάτι εναντίον της κοινότητάς τους, έτσι και στο παγκόσμιο Κράτος μας οι υπήκοοί μας θα είναι υποχρεωμένοι πάντοτε να εξυπηρετούν το Κράτος σε κάθε περίπτωση.


Μια τέτοια οργάνωση θα εξαφανίσει τις καταχρήσεις της εξουσίας, τη διαφθορά και οτιδήποτε τα συμβούλιά μας και οι θεωρίες μας για πανανθρώπινα δικαιώματα εισήγαγαν στις συνήθειες των Χριστιανών... Πως αλλιώς όμως θα μπορούσαμε να πετύχουμε τον πολλαπλασιασμό των ανωμαλιών στη διοίκησή τους; Με ποια άλλα μέσα;... Μεταξύ των σπουδαιότερων απ' αυτά είναι και τα όργανα στα οποία έχει ανατεθεί η διατήρηση και η αποκατάσταση της τάξης.

Πρωτόκολλο Δέκατο Όγδοο

Θα εξαναγκάσουμε τις Κυβερνήσεις ν' αναγνωρίσουν την αδυναμία τους με τα φανερά μέτρα ασφαλείας που θα παίρνουν, και με τον τρόπο αυτό θα καταστρέφουμε το γόητρο της εξουσίας.

Η κυβέρνησή μας θα φρουρείται από σχεδόν αόρατη φρουρά γιατί δεν παραδεχόμαστε ούτε καν τη σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει εναντίον της κάποια δύναμη, εναντίον της οποίας να μην είναι σε θέση να παλέψει, ώστε να είναι υποχρεωμένη να κρύβεται.

Πρωτόκολλο Δέκατο Ένατο
Οι επαναστάσεις δεν είναι δυνατό να χαρακτηριστούν αλλιώς εκτός από γάβγισμα μικρού σκυλιού εναντίον ενός ελέφαντα. Για μια καλά διοργανωμένη Κυβέρνηση, όχι από άποψη αστυνομικής, αλλά κοινωνικής οργάνωσης, το μικρό σκυλί γαβγίζει εναντίον του ελέφαντα, γιατί αγνοεί την ξεχωριστή του θέση και αξία. Αρκεί κάποιος να αποδείξει μ' ένα καλό παράδειγμα την αξία της μιας ή της άλλης, για να πάψουν τα σκυλάκια να γαβγίζουν και να συνηθίσουν να κουνάνε την ουρά τους μόλις εμφανίζεται ο ελέφαντας.

Για να αφαιρέσουμε το γόητρο της ανδρείας από το πολιτικό έγκλημα, θα τους καθίζουμε στο εδώλιο των κατηγορουμένων δίπλα με τους κλέφτες, τους δολοφόνους και τους κάθε λογής φτηνούς και ταπεινούς εγκληματίες.


Τότε η κοινή γνώμη θα συγχύσει στη σκέψη της αυτή την κατηγορία των εγκληματιών με τον εξευτελισμό των άλλων και θα τους αντιμετωπίσει με την ίδια περιφρόνηση. Είμαστε διατεθειμένοι (και ελπίζω ότι το έχουμε κατορθώσει) να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να καταπολεμήσουν τις επαναστάσεις μ' αυτό τον τρόπο.

Γι' αυτό το σκοπό, μέσω του τύπου, των λόγων μας που δημοσιεύονται και των ωραίων εγχειριδίων της ιστορίας έχουμε διαφημίσει το μαρτύριο που προτίμησαν δήθεν οι επαναστάτες για το κοινό καλό. Αυτή η διαφήμιση αύξησε τις τάξεις των φιλελευθέρων και έριξε χιλιάδες Χριστιανούς στις τάξεις του κοπαδιού μας.

Πρωτόκολλο Εικοστό


Μια προοδευτική φορολογία θα δώσει πολύ μεγαλύτερο εισόδημα από τη σημερινή αναλογική φορολογία, η οποία μας είναι χρήσιμη μόνο για να διεγείρουμε αναταραχές και δυσαρέσκειες μεταξύ των Χριστιανών.

Προκαλέσαμε στους Χριστιανούς οικονομικές κρίσεις με μοναδικό σκοπό ν' αποσύρουμε το χρυσό από την κυκλοφορία.

Τεράστια κεφάλαια έμειναν στάσιμα, αποσύροντας και το χρήμα των Κρατών, που υποχρεώνονταν έτσι ν' απευθύνονται στα ίδια αυτά κεφάλαια, για να βρουν χρήματα. Τα δάνεια αυτά επιβάρυναν τα οικονομικά των Κρατών με την πληρωμή τόκων. Τα υποδούλωσαν στο κεφάλαιο. Η συγκέντρωση της βιομηχανίας στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι κατέστρεψαν τη μικρή βιομηχανία, απορρόφησε όλες τις δυνάμεις του λαού και συγχρόνως του Κράτους.

Όσο καιρό τα δάνεια παρέμειναν εσωτερικά, οι Χριστιανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μεταβιβάζουν το χρήμα από την τσέπη του φτωχού στις τσέπες του πλούσιου. Όταν όμως εξαγοράσαμε τα πρόσωπα που χρειάζονταν για να μεταφέρουμε τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των Χριστιανών διοχετεύθηκαν στα ταμεία μας και όλοι οι Χριστιανοί άρχισαν να μας πληρώνουν φόρο υποτέλειας.

Πόσο φανερή είναι η απουσία της κρίσης από τα καθαρά ζωώδη μυαλά των Χριστιανών! Δανείζονταν από μας με τόκο και χωρίς να σκέπτονται ότι θα χρειαζόταν ν' αφαιρέσουν το χρήμα αυτό επιβαρυμένο με τους επιπλέον τόκους από τα ταμεία του Κράτους για να μας εξοφλήσουν! Υπήρχε τίποτε απλούστερο από το να παίρνουν το χρήμα που είχαν ανάγκη από τους φορολογουμένους τους;

Πρωτόκολλο Εικοστό Πρώτο

Επωφεληθήκαμε τη διαφθορά των διοικητών και την αμέλεια των κυβερνητών, για να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια και ακόμη μεγαλύτερα, δανείζοντας στις κυβερνήσεις των Χριστιανών χρήμα που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος.

Θα καταργήσουμε επίσης όλα τα χρηματιστήρια, γιατί δεν επιτρέπουμε να κλονιστεί το γόητρο της δυνάμεώς μας με την αυξομείωση των τιμών των αξιών μας.

Πρωτόκολλο Εικοστό Δεύτερο

Έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη δύναμη της σημερινής εποχής, το χρυσό.
Μήπως δεν αποδείξαμε με τον τόσο μεγάλο πλούτο ότι το κακό που αναγκαστήκαμε να διαπράξουμε για τόσους αιώνες χρησίμευσε επιτέλους στο αληθινό καλό, να τακτοποιήσουμε δηλαδή τα πάντα; Ορίστε η σύγχυση του ορισμού του καλού και του κακού. Η τάξη θ' αποκατασταθεί κάπως με τη βία, αλλά επιτέλους θ' αποκατασταθεί.


Θα εξηγήσουμε συγχρόνως ότι η ελευθερία δεν έγκειται στην ακολασία και το δικαίωμα της ισχύος.

Το κράτος μας θα είναι ένδοξο, γιατί θα είναι ισχυρό, θα διοικεί και θα διευθύνει και δε θα ρυμουλκείται από αρχηγούς κομμάτων και ρήτορες, που απαγγέλλουν ανόητες λέξεις, τις οποίες ονομάζουν μεγάλες αρχές αλλά στην πραγματικότητα είναι ουτοπίες.

Πρωτόκολλο Εικοστό Τρίτο

Για να συνηθίσουν οι Λαοί την υπακοή, πρέπει να τους εξασκήσουμε στη μετριοφροσύνη και, επομένως, να ελαττώσουμε την παραγωγή των ειδών πολυτελείας. Μ' αυτό το μέτρο θα βελτιώσουμε τα διεφθαρμένα ήθη ανταγωνιζόμενοι την πολυτέλεια. Θα επανιδρύσουμε τη μικρή βιομηχανία, η οποία θα μειώσει τα ιδιωτικά κεφάλαια των εργοστασιαρχών.

Η απεργία είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα για την κυβέρνηση. Για μας ο ρόλος της θα τελειώσει, αμέσως μόλις η εξουσία έρθει στα χέρια μας. Το μεθύσι θ' απαγορευτεί επίσης με νόμους και θα τιμωρείται σαν έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, αφού οι άνθρωποι που κατακυριεύονται απ' αυτό κάτω από την επίδραση του οινοπνεύματος μεταμορφώνονται σε κτήνη.

Ο άρχοντας αυτός θα πάρει τη θέση των κυβερνήσεων που υπάρχουν σήμερα, οι οποίες σέρνουν την ύπαρξη τους ανάμεσα στις απογοητευμένες εξαιτίας μας κοινωνίες, που απαρνήθηκαν ακόμη και αυτή τη δύναμη του Θεού και στους κόλπους τους υψώνεται από παντού η φωτιά της αναρχίας, ενώ αυτός πρέπει πριν από οτιδήποτε άλλο να κατασβέσεις αυτή την αχόρταγη φλόγα. Αυτή είναι η αιτία, για την οποία θα υποχρεωθεί να καταδικάσει σε θάνατο αυτές τις κοινωνίες, ακόμη και αν πρέπει να τις πνίξει στο αίμα τους, για ν' αναστήσει με τη μορφή στρατιάς που οργανώθηκε σωστά και αγωνίζεται ευσυνείδητα εναντίον κάθε μολύνσεως ικανής να μολύνει το κρατικό σώμα.

Οι δυνάμεις αυτές ήδη θριαμβεύουν, λεηλατούν και προβαίνουν σε κάθε είδους βιαιοπραγίες με το πρόσχημα της ελευθερίας και του δικαίου. Αυτές κατέστρεψαν κάθε τάξη στην κοινωνία, για να υψώσουν πάνω στα ερείπιά τους το θρόνο του Βασιλιά του Ισραήλ. Τότε θα χρειαστεί να τους απομακρύνουμε από το δρόμο του, στον οποίο δεν πρέπει να υπάρχει ούτε το ελάχιστο εμπόδιο.

Πρωτόκολλο Εικοστό Τέταρτο

Και για να γνωρίζει και να αγαπά ο λαός το Βασιλιά του, είναι αναγκαίο αυτός να συνεννοείται με τους υπηκόους του στις δημόσιες πλατείες. Αυτό επιφέρει την αναγκαία ένωση των δύο δυνάμεων, τις οποίες έχουμε χωρίσει σήμερα με τον τρόμο.


Αυτή η τρομοκρατία μας ήταν κάθε φορά απαραίτητη, για να πέσουν οι δύο αυτές δυνάμεις χωρισμένες κάτω από την επιρροή μας.

Από όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι οι εβραίοι δεν επιθυμούσαν για κανέναν λόγο την απελευθέρωση των Ελλήνων. Αντίθετα εργάζονταν προς όφελος των Τούρκων, διότι η τουρκοκρατία εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για εκμεταλλευτική αισχροκέρδεια σε βάρος του υπόδουλου Ελληνισμού.


Οι εβραίοι ωστόσο, πανούργοι από τη φύση τους, κατάφεραν να επωφεληθούν οικονομικά και από εκείνο ακόμη το γεγονός που απεύχονταν και το οποίο δεν ήταν άλλο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η οικονομική δυσπραγία του Ελληνισμού και οι αυξημένες ανάγκες του σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα, έγιναν αντικείμενο της πιο σκληρής εκμεταλλεύσεως από τους εβραίους, οι οποίοι επωφελήθηκαν των περιστάσεων με σκοπό να γίνουν και πάλι κύριοι της καταστάσεως, υποδουλώνοντας οικονομικά το επαναστατημένο γένος.


Κατά τη διάρκεια του δαπανηρού αλλά κυρίως αιματηρού αγώνα, ο Ελληνισμός είχε ως μόνη διέξοδό του, για να επιβιώσει και να συνεχίσει την εξέγερση, τον εσωτερικό δανεισμό. Οι μόνοι πρόθυμοι να δανείσουν τους 'Ελληνες ήταν οι τοκογλύφοι εβραίοι, θέτοντας φυσικά ως προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων, όρους εξοντωτικούς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αγγλοεβραίοι τραπεζίτες Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), εμφανίσθηκαν πρόθυμοι να δανειοδοτήσουν τους 'Ελληνες, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι θα λάμβαναν ως υποθήκη ολόκληρη την Κορινθία και θα εισέπρατταν ως εξόφληση, τα διπλάσια χρήματα απ' όσα είχαν συγκεντρώσει ως φιλέλληνες από ολόκληρη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα επαχθείς ήταν και οι όροι του εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ. Το αποτέλεσμα ήταν, το Έθνος δανειοδοτούμενο κάτω από ληστρικές συνθήκες, να περιέλθει σε μία πιο ασφυκτική μορφή εξάρτησης, την οικονομική, από τους εβραίους...

Στο σημείο ακριβώς αυτό, γίνονται κατανοητοί οι υπερχρονικοί στίχοι του κατά πολύ μεταγενέστερου ποιητή Κ. Καρυωτάκη «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...».

Τελικά το πρώτο δάνειο του Αγώνα συνάφθηκε στην Αγγλία, το 1824. Οι Έλληνες απεσταλμένοι Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης, συνομολόγησαν με τον οίκο Λόφνουν στις 21 Φεβρουαρίου 1824, δάνειο ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και τόκο ετήσιο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Για την απόσβεση του δανείου, καθοριζόταν διάστημα 36 ετών. Ως εγγύηση δε -παρακαταθήκη- για την αποπληρωμή του δανείου, είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα «Εθνικά κτήματα». Από το ονομαστικό κεφάλαιο που αποτελούσε το ποσό του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και... έξοδα από τους εβραίους. Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατεβεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο. Ωστόσο, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό, καθυστέρησε αρκετά να φθάσει στην Ελλάδα, στελνόταν δε με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα.

Το δεύτερο αγγλικό δάνειο ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι εβραίοι αδελφοί Ρικάρντο, οι ληστρικές αξιώσεις των οποίων αναφέρθηκαν παραπάνω. Η συμφωνία για τη σύναψη του δανείου, τελικά υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1825. Το ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν στα 2.000.000 λίρες στερλίνες για έξοδα δε του... τραπεζικού οίκου, προμήθεια πληρωμής τόκου, προμήθεια για τα μεσιτικά έξοδα συνομολογήσεως καθώς και για όλες τις εβραϊκές «εκδουλεύσεις», το ύψος του ποσού το οποίο θα παρελάμβαναν οι Έλληνες κατήλθε στις 816.000 λίρες, ενώ η χρέωση λόγω του δανείου ίσχυσε για ολόκληρο το ποσό (2.000.000 λίρες).


Όμως ούτε και αυτό το ποσό τελικά ήταν στη διάθεση των Ελλήνων. Τέθηκε στη διάθεση της αγγλοεβραϊκής διαχειρίσεως με εκβιαστικούς όρους και αντί να σταλούν όπλα και χρήματα στην Ελλάδα, όπως είχε εκ των προτέρων συμφωνηθεί, παραγγέλθηκαν πλοία στην Αγγλία, φρεγάτες στις ΗΠΑ, μισθώθηκαν πανάκριβα αμειβόμενοι ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα όχι βέβαια για να συμβάλλουν στην διεξαγωγή του Αγώνα, αλλά για να θησαυρίσουν, εκμεταλλευόμενοι καιροσκοπικά, τις δυσμενείς για τον Ελληνισμό συγκυρίες, το δε εναπομείναν ποσό κατασπαταλήθηκε στο... χρηματιστήριο.


Ποτέ άλλοτε Έθνος δεν καταληστεύτηκε κατ' αυτό τον επαίσχυντο τρόπο, όπως συνέβη με το Ελληνικό στην προκειμένη περίπτωση.


Το υλικό, ότι δηλαδή απέμεινε από αυτό, παραδόθηκε τελικά στις Ελληνικές δυνάμεις προς το τέλος σχεδόν του αγώνα, μόλις το 1826 και αυτό υπήρξε ελλιπέστατο.

Αυτές, σε συντομία, ήταν οι ληστρικές - τοκογλυφικές επιδόσεις των εβραιοάγγλων και των εβραιοαμερικανών «φιλελλήνων», για να επιβεβαιωθεί τελικά το εικοστό άρθρο από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο αναφέρει επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Κάθε δάνειο υποδεικνύει την αδυναμία του Κράτους και την μη κατανόηση των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμωνται όπως το σπαθί του Δαμοκλέους στο κεφάλι κυβερνώντων. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλλες. Όταν όμως εξαγοράσουμε τα πρόσωπα τα οποία χρειάζονται, για να μεταφέρουν τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των κρατών διοχετεύονται στα ταμεία μας και όλοι οι χριστιανοί αρχίζουν να καταβάλλουν σε εμάς φόρο υποτέλειας...». Νιώθοντας απέχθεια αλλά και αγανάκτηση από την κατάσταση που επικρατούσε, μία κατάσταση η οποία με ελαφρές παραλλαγές εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα, ο φιλέλληνας Λόρδος Βύρων σε ποίημά του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει και τους ακόλουθους στίχους.
  
Ο διεθνής σιωνισμός άλωσε καίρια την πολιτική ζωή της Ελλάδας, εγκαθιδρύοντας το κοινοβουλευτικό πλαίσιο, το οποίο είναι γνωστό από που έλκει την καταγωγή του. Συνακόλουθα δημιούργησε κόμματα - μαριονέτες, τα οποία ήταν φαινομενικά αυτόνομα, αλλά στην ουσία εξαρτώνταν οικονομικά και εργάζονταν για σκοπούς του ιουδαϊσμού.