Όπισθεν ολοταχώς οι Αμερικανοί στην Συρία

Βγήκε η πολυαναμενόμενη έκθεση των επιθεωρητών του ΟΗΕ για την επίθεση που πραγματοποιήθηκε στην Δαμασκό με χημικά όπλα. Πριν πούμε οτιδήποτε επί των συμπερασμάτων που εξήγαγαν οι επιθεωρητές να τονίσουμε ότι τόσοι αυτοί, όσο και ο οργανισμός που εκπροσωπούν έχουν πολλάκις και διαχρονικά δράσει ως ενεργούμενα της κραταιάς δυνάμεως και όχι ως πρεσβευτές μίας ουτοπικής ειρήνης. Τουτέστιν είναι σίγουρο ότι το αποτέλεσμα της επιθεωρήσεως θα ήταν όχι αποτέλεσμα ερευνών, αλλά αποτέλεσμα της σύγκρουσης συμφερόντων που διεξήχθη εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Η έκθεση, λοιπόν, των επιθεωρητών, που όπως προείπαμε δρουν ως ενεργούμενα των αμερικανοσιωνιστών, δεν κατέστησε σαφές τίποτα και περιορίστηκε στα προφανή. Είπε, δηλαδή, ότι όντως έγινε χρήση χημικών όπλων, αλλά δεν ανέφερε τίποτα σχετικά με το ποιος είναι ο υπαίτιος αυτής της χρήσης. Λίγες μέρες πριν, όμως, είχαμε την ευθεία παραδοχή δικαστηρίου της Τουρκίας, το οποίο επιβεβαίωσε ότι ομάδες σουνιτών ανταρτών, συνδεόμενες με την Αλ Κάιντα, είχαν παραγγείλει συστατικά απαιτούμενα για την κατασκευή χημικών όπλων, όπως προέκυψε από την δικογραφία στην οποία ένας Σύρος κατηγορούνταν, για την δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης προς εύρεση χημικών όπλων για λογαριασμό των ισλαμιστών ανταρτών.  

Οι αποδείξεις αυτές δεν αρκούσαν, φυσικά, για τους επιθεωρητές του ΟΗΕ, αφού αυτοί δεν μπορούσαν να βγάλουν μία απόφαση που θα ανάγκαζε τους αμερικανούς είτε να σιωπήσουν δια παντώς, είτε να σταθούν στο πλευρό του δικαίου και να χτυπήσουν αλύπητα από κοινού με τους ρώσους τους κατσαπλιάδες ισλαμιστές πράκτορες τους. Η χρήση των χημικών από τους ισλαμιστές είναι αδιαμφισβήτητη, όμως οι «επιθεωρητές» δεν μπορούσαν να το πουν. Μπορούσαν, όμως, να κλείσουν τελείως τα μάτια και να πουν ψέμματα ότι το έκανε το καθεστώς. Δεν θα ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που ο ΟΗΕ θα γινόταν φερέφωνο των αμερικανικών συμφερόντων, διαστρεβλώνοντας πλήρως την αλήθεια.

Ο λόγος που επέλεξαν να εκδώσουν μία τέτοια έκθεση ίσων αποστάσεων, είναι ακριβώς επειδή αυτό εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή την πολιτική των ΗΠΑ. Συνάδει μάλιστα με την επιλογή των ΗΠΑ να επιτρέψουν την δημοσιοποίηση άρθρου του Πούτιν σε καθεστωτική αμερικανική εφημερίδα, όπου ο ρώσος πρόεδρος παρέθεσε την ρωσική επιχειρηματολογία. 

Οι αμερικανοί βλέποντας τις αντιδράσεις στο εσωτερικό τους, αλλά και από την Ρωσία και την Κίνα, αντιλαμβάνονται ότι ο επερχόμενος θα είναι από δύσκολος έως καταστροφικός και επιλέγουν να στρίψουν διά του ΟΗΕ και της έκθεσης του.

Ο Νταβούτογλου, έδωσε στην Ελλάδα το «πράσινο φως» να προχωρά σε κατάρριψη των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών, όταν αυτά παραβιάζουν το ελληνικό εναέριο χώρο,

Εξοργιστικός για μια ακόμη φορά ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος αναφερόμενος στην υπόθεση της κατάρριψης συριακού ελικοπτέρου Mil Mi-17 από τουρκικά μαχητικά, συνιστούσε άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας του, βασιζόμενο στο διεθνές δίκαιο.

Οι Σύροι πιλότοι παραβίασαν τον τουρκικό εναέριο χώρο και ως αποτέλεσμα η Τουρκία είχε κάθε δικαίωμα να προχωρήσει στην κατάρριψη του ελικοπτέρου. Κι αυτό έκανε…

Με απλά λόγια, ο πολύς Νταβούτογλου, έδωσε στην Ελλάδα το «πράσινο φως» να προχωρά σε κατάρριψη των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών, όταν αυτά παραβιάζουν το ελληνικό εναέριο χώρο, ενώ ταυτόχρονα, εμμέσως, μας αποκαλεί και βλάκες που ανεχόμαστε τις υπερπτήσεις τους πάνω από ελληνικά νησιά. Κάνουμε λάθος;

Οι πιλότοι του συριακού ελικοπτέρου προφανώς υπολόγισαν ότι η τουρκική αεράμυνα δεν θα τολμήσει να πειράξει το ελικόπτερο, αλλιώς εάν η πεποίθησή τους ήταν ότι θα καταρριφθούν, η λογική υπαγορεύει ότι δεν θα το αποτολμούσαν. Μεταφέροντας αυτό το μοντέλο στο Αιγαίο, η ελληνική παθητική (φιλειρηνική κατά την πολιτική ηγεσία) στάση, έχει οδηγήσει στην αποθράσυνση των Τούρκων και αντί να περιορίσει τις αυθαιρεσίες τους τις έχει μάλλον εκθρέψει.

Τι θα γινόταν δηλαδή εάν τουρκικό μαχητικό καταρριπτόταν και έπεφτε «πολύ μέσα» στον ελληνικό εναέριο χώρο, αποκλείοντας δηλαδή το ενδεχόμενο να επρόκειτο για κίνηση στα όρια όπου οι υψηλές ταχύτητες μπορούν να δικαιολογήσουν – τυπικά – κάποια «λάθη» και προσωρινή είσοδο. Με απλά λόγια, εάν τα στοιχειώδη είχαν γίνει εδώ και καιρό, η κατάσταση πιθανότατα θα ήταν διαφορετική σήμερα

Ρεσιτάλ λασπολογίας από τα συστημικά ΜΜΕ για τα γεγονότα στον Μελιγαλά

Θα έπρεπε να διαθέτει γερό στομάχι όποιος παρακολούθησε τα χθεσινά δελτία ειδήσεων. Ένας συμπαγής οχετός λάσπης, ύβρεων και συνεχούς παραπληροφόρησης εκτοξεύθηκε διαμέσου των τηλεοπτικών δεκτών, προκειμένου να συσκοτισθεί το τι πραγματικά συνέβη στον Μελιγαλά. Ένα ετερόκλητο πλήθος συστημικών φερέφωνων, με κοινή όμως την προσήλωση στην πολεμική εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, έχυσε ανενόχλητο το δηλητήριο, δίχως τον παραμικρό αντίλογο, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο το πώς αντιλαμβάνονται την δημοκρατία και τον διάλογο.

Ενδεικτικά και μόνο θα αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, προκειμένου να φανεί το μέγεθος της δημοσιογραφικής αθλιότητας και της παρερμηνείας των πραγματικών γεγονότων. 

Η Δημόσια τηλεόραση έφτασε σε τέτοιο σημείο τύφλωσης και παραχάραξης των γεγονότων, ώστε να μπερδέψει πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Συναγωνιστής Ηλίας Παναγιώταρος πήρε… μετάθεση από την Β’ Αθήνας στον νομό Ηλείας, παρουσιάζοντάς τον ως Βουλευτή Ηλείας (προφανώς μέσα στο μίσος τους μπέρδεψαν τον Ηλία με την Ηλεία…), ενώ στην περίπτωση του Συναγωνιστή Αντώνη Γρέγου κατόρθωσαν να τον … διακτινίσουν, αφού ήταν παρών σε εκδήλωση Μνήμης στα Γιαννιτσά, αλλά το «σαϊνι» που επιμελούνταν το ρεπορτάζ τον παρουσίαζε ως παρόντα στον Μελιγαλά!

Στο Mega η παραγωγή λάσπης, για μια ακόμη φορά, ήταν σε υψηλά επίπεδα, με την τριάδα Πρετεντέρη - Τσίμα - Τρέμη να δείχνει την εμφανή της εμπάθεια και αντιπάθεια για το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών. 

Ο Πρετεντέρης, μάλιστα, μας χαρακτήρισε ως «καραγκιόζηδες» ορμώμενος, μάλλον, από προσωπικές εμπειρίες. Ο ασήμαντος αυτός χουλιγκάνος, ο οποίος όταν δεν πετά μπουκάλια με νερό σε διαιτητές αρλουμπολογεί, προσπαθώντας να δείξει το μένος του για τους αδούλωτους, απροσκύνητους, ατρόμητους και άλλα στερητικά α, τα οποία δεν δύναται να διαθέτει, έδειξε το πώς αντιλαμβάνεται την έννοια του πολιτικού επιχειρήματος.

Από κοντά και η πρωταθλήτρια των σαρδάμ Τρέμη μαζί με τον (συνήθως τραυλίζοντα) Τσίμα, να ομιλούν για τα θύματα του Μελιγαλά και την μνήμη τους, την οποία, δήθεν, δεν σεβάστηκαν οι Χρυσαυγίτες. Ποιοι, οι διατελέσαντες στην ΚΝΕ κατά την περίοδο της νιότης τους. Δυο υπάλληλοι των νταβατζήδων των ΜΜΕ, δυο υποστηρικτές της συγκυβέρνησης, οι οποίοι στα νιάτα τους μετείχαν στο κόμμα που δολοφόνησε Έλληνες, ανάμεσα στους γέρους και γυναικόπαιδα, στον Μελιγαλά. Αυτοί, λοιπόν, εξέφρασαν την «αγανάκτηση» τους για τα όσα συνέβησαν στον Μελιγαλά. Από κοντά, στην κατασκευή και την διοχέτευση λάσπης και τα υπόλοιπα τηλεοπτικά κανάλια με τους διάφορους Σρόιτερ, Βερύκιους, Χατζηνικολάου και μια πλειάδα ακόμη καλοπληρωμένων δημοσιογραφίσκων, οι οποίοι έπρεπε να βρουν τρόπο να δικαιολογήσουν τους παχυλούς μισθούς τους.

Χαιρόμαστε πραγματικά που προκαλέσαμε τον αποτροπιασμό και πολύ περισσότερο τον φόβο σ’ αυτούς τους μισθωμένους υπαλλήλους του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Να είναι σίγουροι ότι θα συνεχίσουμε να αποκαλύπτουμε το βρώμικο πρόσωπο του σάπιου συστήματος που υπηρετούν.

Γιώργος Μάστορας

Γιώργος Μπόμπολας, ο μεγιστάνας της διαπλοκής

Η κοινωνία των πολιτών, με όπλο την ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ και με πλήρεις αποδείξεις γράφει το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του Μπόμπολα: «Τη Φυλακή!»

... ο Γιώργος Μπόμπολας έχει μια αχίλλεια πτέρνα, στα 80 του χρόνια δεν μπορεί να χαρεί πραγματικά κανέναν από τους θησαυρούς του. Και δεν μπορεί να τους πάρει μαζί του… Το μόνο που μπορεί να “εισπράξει” είναι η ατίμωση και η απαξία, η εικόνα του αδίστακτου εγκληματία, του προδότη της χώρας του...

Το 1948 ο Γιώργος Μπόμπολας εξακολουθούσε να βάφει τους τοίχους της Καστέλλας στον Πειραιά με συνθήματα της ΕΠΟΝ. Η εξορία του πατέρα του στην Ελ Ντάμπα και η αφόρητη φτώχεια είχαν θολώσει το μυαλό του. Εκείνη την εποχή υπήρχε κοινωνική ένταση και η αστυνομία επιδείκνυε περίσσεια αυταρχικότητα. Άνθρωποι εκτελούνταν για πταίσματα…

Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου τον έπιασαν να βάφει συνθήματα στους τοίχους… Τον πέταξαν σε ένα μπουντρούμι με καμιά 10ριά άλλα παλικαράκια. Την επομένη θα τους εκτελούσαν.

Στο σπίτι του Γιώργου η νύχτα προχωρούσε και η αγωνία κορυφωνόταν για την απουσία του. Ξαφνκά χτυπά η πόρτα, είναι ένας αξιωματικός με πολιτικά, ενημερώνει την οικογένεια του Γιώργου για τα μαντάτα και φεύγει… Η νεαρή μητέρα ανήμπορη να κάνει το παραμικρό, ο άντρας της είναι μακριά. Η επικοινωνία μαζί του είναι αδύνατη. Τα υπόλοιπα παιδιά πολύ μικρά…

Ξαφνικά έρχεται μια ιδέα, μια ιδέα από ένα νεαρό συγγενικό μέλος, μόλις στα 17 του… Φεύγει απ’ το σπίτι μέσα στην νύχτα. Είχε θυμηθεί ότι ο πατέρας του Γιώργου είχε έναν φίλο στην ασφάλεια. Τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί, με την καρδιά του να χτυπάει… η ζωή του Γιωργάκη, μόλις 2 χρόνια μεγαλύτερου από τον ίδιο είναι στα δικά του χέρια… Φθάνει κάθιδρος, είναι πολύ αργά, χτυπά την πόρτα, βγαίνει ο φίλος του πατέρα, ευτυχώς ήταν εκεί!..

Τον παίρνει μέσα, ο μικρός βάζει τα κλάματα και εξιστορεί το γεγονός. Ο Γιώργος Μπόμπολας θα εκτελεστεί σε λίγες ώρες!..

Ο “φίλος” συγκινείται… κατά τύχη γνωρίζεται με τον Αρχηγό! Παλεύει με τα δικά του ηθικα διλήμματα για λίγα λεπτά. Πολύ δύσκολο να ζητήσει τέτοια χάρη για το παλικαράκι. Ρισκάρει να χάσει την φιλία του Αρχηγού… πολύτιμη εκείνη την εποχή.

Τελικά το αποφασίζει. Φεύγουν μαζί με τον μικρό για το τμήμα που κρατούσαν τον Γιώργο. Από εκεί τηλεφωνούν στον Αρχηγό, τα καταφέρνει!.. ο Γιώργος απελευθερώνεται! Ο μικρός ξεσπά σε κλάματα, φεύγουν και τα δυο για το σπίτι, τρέχοντας… Ο μικρός είχε σώσει τη ζωή του Γιώργου!

Ο Γιώργος μεγάλωσε, πλούτισε, συναναστράφηκε με σημαντικούς ανθρώπους. Του άρεσε να μιλά για τον εαυτό του. Για το πως ξεκίνησε, από πού ξεκίνησε, πως ανέβηκε τόσο ψηλά… Συχνά ανέφερε το περιστατικό στους καλεσμένους του, κομπάζοντας για το πως νίκησε τον θάνατο που “τον είχε πιάσει απ’ το χέρι”, αλλά ο ίδιος τον ξεγέλασε!

Φλασμπάκ… τρεις δεκαετίες μετά!

Ο Γιώργος Μπόμπολας υλοποιεί μια σειρά επιχειρηματικών κινήσεων στο πλαίσιο “ειδικής” συνεργασίας του με τους Ρώσους. Λειτουργεί ήδη ως “πράκτορας επιρροής” της ΚαΓκεΜπε στην Ελλάδα.

Ο μεγάλος κοινός στόχος του ίδιου και των Ρώσων είναι η έκδοση μιας ισχυρής εφημερίδας “οχήματος” φιλορωσσικής προπαγάνδας, με πολύ μεγαλύτερα σχέδια από πίσω. 

Πρέπει όμως να στηθεί γρήγορα ένα σύμπλεγμα επιχειρήσεων-βιτρινών, από τις οποίες θα περάσει το μαύρο χρήμα για την έκδοση της εφημερίδας…

Ψάχνει συνεχώς για έμπιστους ανθρώπους που μπορεί να ελέγξει 100%, για να τους βάλει αχυρανθρώπους στις επιχειρήσεις “βιτρίνες” που στήνει. Προσεγγίζει τον “μικρό” που του είχε σώσει τη ζωή.

Τον μανιπιουλάρει, τον ρίχνει στο συναίσθημα, του λέει ότι ίδρυσε ένα νέο εργοστάσιο υποδηματοποιίας για τον ίδιο και την οικογένεια του, γιατί του “χρωστά” από παλιά. Του προσφέρει συμβολικά το 10% της υποδηματοποιίας.

Ο μικρός δεν ξέρει από επιχειρήσεις, αλλά είναι φιλότιμος. Κάνει παζάρια με τους προμηθευτές ακόμα και για τους ψύκτες του νερού των εργατών. Σέβεται το χρήμα του “μεγάλου” έχει ηθικές αξίες, θέλει να κάνει το καλύτερο.

Μια μέρα, ανοίγει ένα ντουλάπι στο γραφείο του “μεγάλου”, βλέπει μια σειρά από φακέλους, τους ανοίγει, τους μελετάει… Φεύγει εξαγριωμένος για το σπίτι του Γιώργου. Ανεβαίνει, τσακώνονται έντονα, όσο ποτέ… Ο μικρός κατηγορεί τον μεγάλο για κάτι σοβαρό!..

Ο μεγάλος τον πετάει από το σπίτι απειλώντας τον!.. Ο μικρός πηγαίνει στην ΚΥΠ και καταγγέλει τον Γιώργο Μπόμπολα για κάτι που είχε ανακαλύψει, κάτι που έβαζε σε κίνδυνο και τον ίδιο και την οικογένεια του, γιατί είχε γίνει συμμέτοχος σε αυτό, χωρίς να το γνωρίζει…

Η ΚΥΠ ειδοποιεί τον Γιώργο Μπόμπολα. Ο μεγάλος βγάζει εισαγγελική εντολή με κατασκευασμένη κατηγορία ότι ο μικρός τον απείλησε με πιστόλι και ότι κάποια σπασμένα τζάμια που βρέθηκαν στο εργοστάσιο ήταν από δικούς του πυροβολισμούς.

Βρίσκει την γυναίκα του μικρού και της λέει ότι ο μικρός είναι ψυχικά “επικίνδυνος”. Προβάλλει τις “αποδείξεις”… Την απειλεί και την πείθει να μην προβάλλει αντίσταση και ο ίδιος θα αναλάβει ισόβια την οικονομική στήριξη της ίδιας, του μικρού και των παιδιών τους.

Στέλνει τους μπράβους του να βρουν τον μικρό. Τον παίρνουν σηκωτό και τον πάνε σε ένα απομονωμένο ιδιωτικό τρελάδικο στην κάτω Κηφισιά. Ο Μπόμπολας έχει τακτοποιήσει το ζήτημα, απ’ ευθείας με τον διευθυντή της κλινικής… Δένουν τον μικρό χειροπόδαρα, τον πάνε σηκωτό στο δωμάτιο με τα ηλεκτροσόκ.

Το “πρόγραμμα” που έχουν συμφωνήσει ο Μπόμπολας με τον διευθυντή προβλέπει 90 ηλεκτροσόκ σε περίοδο 3 μηνών, παράλληλα με κατάλληλα ψυχοφάρμακα που θα εκπλύνουν όλες τις “κακές σκέψεις” του μικρού. Εγγυημένα, ο μικρός θα βγεί σε 6 μήνες “καθαρός”, χωρίς να θυμάται τίποτα!..

Στους 3 μήνες επιτρέπουν στη γυναίκα και στα δυο παιδιά του να επισκεφθούν τον πατέρα τους. Τους είχαν πει ότι έλειπε στο Λονδίνο για εγχείρηση στο πόδι. Τα παιδιά αντικρίζουν τον πατέρα τους… βουρκώνουν… τα μάτια του πατέρα τους είναι άδεια!.. δεν έχει τίποτα να τους πει… δεν θυμάται τίποτα… δεν μπορεί να αρθρώσει λόγια… βουρκώνει και ο ίδιος για την αδυναμία του… η γυναίκα του προσπαθεί να συγκρατηθεί, είναι σε σύγχυση, βλέπει τον άνθρωπο της πνευματικά ακρωτηριασμένο… τα παιδιά τον αποχαιρετούν… παγωμένα, σφίγγοντας τα δόντια για να του δώσουν ένα χαμόγελο, μέχρι την επόμενη φορά που θα τους επέτρεπαν να τον ξαναδούν.

Φεύγοντας από εκείνη την πρώτη επίσκεψη, τα παιδιά ένιωσαν ένα απέραντο κενό μέσα τους. Αγαπούσαν πολύ τον πατέρα τους… τον λάτρευαν, ήταν απίστευτα τρυφερός μαζί τους, τα μυαλουδάκια τους, η καρδιά τους στην προεφηβική ηλικία ήταν γεμάτα με αναμνήσεις χαράς από τον πατέρα τους… και κάποιες δύσκολες στιγμές, γιατί υπήρχε στέρηση… και τα οικονομικά ήταν δύσκολα.

Αλλά ο “πατέρας” που μόλις είχαν αντικρίσει, δεν ήταν ο δικός τους πατέρας… ήταν ένας ξένος άνθρωπος… Ένιωσαν απέραντη θλίψη!… φόβο… ένιωσαν λύπη για τον πατέρα τους…

Είχαν χάσει το στήριγμα τους την δύναμη του Πατέρα, ενός πατέρα που τους είχε προσφέρει άπειρη αγάπη στα παιδικάτα τους… τα είχε μπολιάσει με αυτοπεποίθηση μαζί με την μάνα τους…

Και τώρα, όλα είχαν γκρεμιστεί! Από εκείνη την στιγμή θα ήταν για όλη τους την ζωή… “τα παιδιά του τρελού”. Και αυτό δεν το χωρούσε η ψυχή τους… τα κύτταρα τους επαναστατούσαν, ήξεραν βαθιά μέσα τους ότι ο πατέρας τους ήταν ένας φυσιολογικός και αξιολάτρευτος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που είχε χαθεί για πάντα!..

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, ο Γιώργος Μπόμπολας χαλάρωνε στην πολυτελή του κατοικία στα βόρεια προάστια! Είχε βγάλει από τη μέση τον “μικρό” και κανείς και τίποτα δεν μπορούσε πλέον να σταθεί εμπόδιο στην έκδοση του ΕΘΝΟΥΣ, της εφημερίδας που θα έθετε στην διάθεση του Ανδρέα Παπανδρέου για να τον φέρει στην εξουσία.

Ήξερε από την “εκπαίδευση” του δίπλα στους Ρώσους, ότι η πραγματική εξουσία επρόκειτο να είναι δική του, από το παρασκήνιο. Ήξερε ότι ο Ανδρέας θα ήταν ο frontman και αυτός θα κινούσε τα νήματα από το παρασκήνιο. Ήταν όλα μελετημένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας…

Από εκείνη την στιγμή μέχρι την έκδοση του ΕΘΝΟΥΣ το ’81, δεν υπήρξε κανένα άλλο εμπόδιο στην πορεία προς την Εξουσία που ονειρευόταν από πιτσιρικάς, την “άτυπη” εξουσία, την αόρατη. Αυτή του πήγαινε καλύτερα!

Από τότε, ο Γιώργος Μπόμπολας δεν ανέφερε ποτέ ξανά σε κανέναν συγγενή, κανένα φίλο και κανένα συνεργάτη, το περιστατικό της 17ης Νοεμβρίου του ’48!..

Η συνέχεια της ιστορίας

Τα φάρμακα με τα οποία οι “γιατροί” εκείνης της εποχής έκαναν λοβοτόμηση (brainwash), αντικαταστάθηκαν μερικές δεκαετίες αρχότερα με πολύ ισχυρότερα. Είχαν διαπιστώσει ότι οι ειδικές “θεραπείες” συνδυαστικά με ή χωρίς ηλεκτροσόκ είχαν αφήσει σε κάποιες περιπτώσεις κατάλοιπα αναμνήσεων στους “λοβοτομημένους”.

Ο μικρός της ιστορίας, μεγάλωσε και γέρασε… πρόωρα. Σήμερα δείχνει 15 χρόνια μεγαλύτερος από την ηλικία του. Η υγεία του δεινοπάθησε… Πέρασε και αυτός από το ραντεβού με τον θάνατο τρεις η τέσσερις φορές. Του αφαίρεσαν το μισό στομάχι, του άνοιξαν την καρδιά, δεν στέκεται κανονικά πόδια του. Αλλά υπέμεινε τα πάντα, επιβίωσε μέχρι και σήμερα… έστω και έτσι, μισός άνθρωπος.

Ο μικρός όμως, πριν από 10 χρόνια άρχισε να “θυμάται”. Σήμερα έχει θυμηθεί αρκετά από την “προηγούμενη” ζωή του. Ευτυχώς τα μοιράστηκε με δικούς του ανθρώπους, τους έκανε κοινωνούς. Εκείνοι έψαξαν, ερεύνησαν, βρήκαν μάρτυρες, κατέγραψαν τα άγνωστα κομμάτια της ιστορίας, τεκμηρίωσαν έγκλημα.

Το τελευταίο κεφάλαιο στην ζωή συχνά ξαναγράφεται. Και αυτό το έγκλημα μπορεί να έχει παραγραφεί, αλλά ο εγκληματίας πάντα πληρώνει ένα τίμημα. Το τίμημα για τον “μεγιστάνα” Γιώργο Μπόμπολα μπορεί να μην του στερήσει τίποτα από τα δισεκατομμύρια που κρατά στα θησαυροφυλάκια της Ελβετίας. 

Αλλά ο Γιώργος Μπόμπολας έχει μια αχίλλεια πτέρνα, στα 80 του χρόνια δεν μπορεί να χαρεί πραγματικά κανέναν από τους θησαυρούς του. Και δεν μπορεί να τους πάρει μαζί του… Το μόνο που μπορεί να “εισπράξει” είναι η ατίμωση και η απαξία, η εικόνα του αδίστακτου εγκληματία, του προδότη της χώρας του. Εκείνου που στην αρχαιότητα θα κατέληγε από τους συμπολίτες του στον πιο ατιμωτικό θάνατο…

Δημοσιεύουμε ολόκληρη τη συνέντευξη του συγγραφέα του απαγορευμένου βιβλίου για τον Μπόμπολα, "Πάρτε το ΕΘΝΟΣ στα χέρια σας"..τό 

1983 

"Όταν τα έβαλε με τον Μπόμπολα" 

ο συγγραφέας του απαγορευμένου βιβλίου, Π. Αναστασιάδης

O Παύλος Αναστασιάδης σήμερα ζει στην Αθήνα και θυμάται με μια σχετική πίκρα την εμπειρία που δοκίμασε τη δεκαετία του 80 στις αίθουσες των ελληνικών δικαστηρίων με αντίπαλο τον Γιώργο Μπόμπολα.

-Πρέπει να έχετε το μοναδικό προνόμιο, να είστε συγγραφέας ενός βιβλίου που κατάφερε ο Μπόμπολας με μια δικαστική απόφαση να κατασχεθεί από όλη την αγορά...

-Είναι απίστευτο. Να απαγορεύσει την κυκλοφορία ενός βιβλίου. Είναι απαράδεκτο, αλλά είναι κι αυτό ένα παράδειγμα της υπερβολικής του αισιοδοξίας. Δηλαδή, νόμιζαν ότι ήταν οι κυρίαρχοι, ότι είχαν την απόλυτη εξουσία. Είχαν όλους τους μηχανισμούς. Είχε εφημερίδα, ενώ εγώ δεν είχα εφημερίδα καμία. Βγάλε άλλο βιβλίο, γράψε αυτά που νομίζεις... Αλλά να προσπαθήσεις να απαγορεύσεις ένα βιβλίο εντελώς, είναι απίστευτο για μια δυτική κοινωνία, για μια ευρωπαϊκή κοινωνία.

-Και στο Εφετείο χάσατε... Στο Άρειο Πάγο αναιρέσατε την απόφαση. Σωστά τα λέω;

-Όσον αφορά στην καταδίκη τη δική μου.

-Και για το δεύτερο βιβλίο, που έχετε την ίδια ιστορία και πιο αναλυτικά και με πιο πολλά στοιχεία... Κινήθηκε εναντίον σας για το δεύτερο βιβλίο;

-Καθόλου. Ούτε λέξη δεν είπε.

-Οι Ρώσοι, ο Σίτνικωφ και ο Πάνκιν, σας έστειλαν ποτέ κάποια επιστολή ή κινήθηκαν εναντίον σας;

-Όχι ποτέ. Ο Πάνκιν έγινε πρέσβης στο Λονδίνο αργότερα και βέβαια ανησυχούσε γιατί είχε ισχυρή θέση. Προσπαθούσε να στηρίξει τη διπλωματική του θέση. Ο Σίτνικωφ ήταν πιο σκληροπυρηνικός. Ήταν πρόεδρος των σοβιετικών εκδόσεων στο εξωτερικό. Των δικαιωμάτων του οργανισμού. Ήταν ο επικεφαλής της όλης εκστρατείας της KGB, που είχε στόχο τη διείσδυση στο δυτικό τύπο. Ο Σίτνικωφ ήταν πιο σημαντικός από τον Πάνκιν.

-Ποιές πληροφορίες και στοιχεία είχατε για τη δράση των Σοβιετικών όταν αποφασίσατε να γράψετε το "Πάρτε το Έθνος στα χέρια σας".

-Είχα μιλήσει με πρώην αξιωματικούς της KGB, που από τότε είχαν επιβεβαιώσει ότι ο Σίτνικωφ και ο Πάνκιν ήταν στο αρμόδιο επιτελείο για την Αποπληροφόρηση και τον ψυχολογικό πόλεμο στο εξωτερικό μέσω του τύπου. Βέβαια υπήρχαν και σχετικές καταθέσεις τότε σε διάφορες επιτροπές του Κογκρέσο στην Αμερική. Γενικά υπήρχε άνθιση τότε γύρω από το σχετικά νέο φαινόμενο που λεγόταν "δραστήρια μέτρα" μέσω του τύπου.

-Εσείς στο πρώτο βιβλίο σας, το "Πάρτε το ΕΘΝΟΣ στα χέρια σας", δημοσιεύετε σειρά φωτογραφιών και φωτογραφιών, που όπως καταλαβαίνουμε σας είχε δώσει ο πρώην συνέταιρος του Μπόμπολα.

-Ήταν ο βασικός μου μάρτυρας. Ήταν η πρωτογενής μου πηγή, ήταν συνέταιρος του Μπόμπολα, ήταν συνέταιρος των σοβιετικών. Ήταν στο ΚΚΕ, ήταν στο ΕΑΜ, πολέμησε, σκότωσε, καταδικάστηκε, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο... Ήταν ας πούμε ένα σκληροπυρηνικός αριστερός κομμουνιστής. Και βέβαια μετά από κάποια ποινή, δεν μπορούσε να πάρει κάποιο πιστοποιητικό και έτσι οι σοβιετικοί του δώσανε κάποια δικαιώματα και μετά έγινε το "πάντρεμα" με τον Μπόμπολα.

-Στο δεύτερο βιβλίο σας δημοσιεύετε μια μακροσκελή επιστολή του γιου του πρώην συνεργάτη του Μπόμπολα, του Χρήστου Γιαννίκου. Έχει αμφισβητηθεί αυτό ποτέ;

-Όχι ποτέ!

-Στο πρωτόδικο ήταν και ο ίδιος ο Μπόμπολας. Διαβάζω στα πρακτικά ότι κατέθεσε κιόλας και μάλιστα λέει ότι τις φωτογραφίες που δημοσιεύετε στο βιβλίο σας, στο "Πάρτε το ΕΘΝΟΣ στα χέρια σας" τις είχε δημοσιεύσει ο ίδιος σε άλλες εφημερίδες.

-Βεβαίως, μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε. Ο ίδιος λέει ότι τις χρησιμοποίησε. Η αλήθεια είναι ότι τις χρησιμοποίησε στα πλαίσια των δημοσίων σχέσεων που έκανε για τη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια.

Συνεχίζουμε λοιπόν από το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Παύλου Αναστασιάδη. Ένδιαφέρον, όχι μόνο για τα όσα γράφει, αλλά -προσέξτε παρακαλώ- αλλά διότι το βιβλίο αυτό είναι λογοκριμένο!! Εν έτει 1992!! Υπάρχουν σελίδες λευκές με την ένδειξη «λογοκριμένο», ο δε συγγραφέας του εδιώχθη ποινικώς και πολλαπλώς, στην προσπάθεια πολλών να μην εκδοθεί το βιβλίο. (Στο βιβλίο περιλαμβάνονται πάρα πολλές φωτογραφίες,εκ των οποίων μερικές είναι επίσης λογοκριμένες!!! Καλό έ;;;;).

Τίτλος του βιβλίου: Χορεύοντας με τις αρκούδες.

Υπότιτλος: Η ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ στην Ελλάδα, 1950-1991!

Έκδοση: 1992!!!!

Συγγραφέας: Παύλος Αναστασιάδης, δημοσιογράφος.

Λαθρεμπόρεια μπιζνες παρανομες επιχειρήσεις κλπ....κλπ) που βγηκαν το 91 -92 όταν το ΚΚ ήταν σε διάλυση, δεν ειχε μεινει κολυμπιθρόξυλο στην Ανατολικη ευρωπή και όλοι περιμεναν πότε θα διαλυθει το ΚΚ όπως και σε αλλες χωρες.

Η Σύνδεση Σωκράτη Κόκκαλη,

Γιώργο Μπόμπολα,εφημ. Ριζοσπάστης,εφημ. Έθνος,

Περισσός,

Κα Γκε Μπε και “κερασάκι” στην τούρτα την Μοσσάντ;  Στάζι.

Ο πατέρας του Σωκράτη Κόκκαλη, εκπαιδεύτηκε από τις Σοβιετικές Μυστικές Υπηρεσίες. Αργότερα, εκπαιδεύτηκε και ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης, οπότε με εντολή της KGB, ανέλαβε να είναι πράκτορας της Ministerium für Staatssicherheit (δηλαδή του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας, γνωστό ως Stassi – Στάζι, το οποίο όμως ήταν “παραμάγαζο” της KGB). Ο Σωκράτης Κόκκαλης, αποστέλλεται στην Ελλάδα και αρχίζει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. 

Την ίδια σχεδόν εποχή, έρχεται 

και ο Γιώργος Μπόμπολας στην Ελλάδα και ξεκινάει και αυτός επιχειρηματική δραστηριότητα. Ανάμεσα στις δραστηριότητες που ανέπτυξε ο Γιώργος Μπόμπολας, ήταν και η εφημερίδα “Έθνος”. Όλα όμως, με τις “ευλογίες” και την χρηματοδότηση της KGB, αφού το “Έθνος”, έγινε το ανεπίσημο όργανο του ΚΚΕ, δεδομένου ότι ο “Ριζοσπάστης” ήταν ήδη αρκετά βαμμένος κόκκινος ώστε να μπορέσει να την μεταδόσει στην πλατειά μάζα.

΄Έτσι το ΚΚΕ απέκτησε  οικονομική δραστηριότητα και μετά αναρωτηθείτε, πόση υποκρισία μπορεί να κρύβει ένα κόμμα, όταν τόσο μεγαλόστομα επιτίθεται στο Μεγάλο Κεφάλαιο, ενώ το ίδιο αποτελεί ένα από τα Μεγαλύτερα Κεφάλαια στην Ελλάδα

Στη παραπάνω φωτό το Σπίτι του Λαού, όπου ο Λαός δεν έχει καμμία θέση)

Πάμε λοιπόν

«Φως στις Οικονομικές Δραστηριότητες του ΚΚΕ

Συγκλονιστικά στοιχεία για τις κρυφές οικονομικές δραστηριότητες που ανέπτυσσε το ΚΚΕ, σε συνεργασία με τους Ανατολικούς, έχουν αποκαλυφθεί πια από δημοσιεύματα του σοβιετικού και ελληνικού Τύπου, αλλά και από ομολογίες των ίδιων των σοβιετικών επισήμων.

Από Ελληνικής πλευράς, υπήρξαν δημοσιεύματα του περιοδικού ΕΝΑ (8.2.91) και των εφημερίδων ΒΗΜΑ (17.2.91) ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (30.9.90 και ΑΥΡΙΑΝΗ 12.6.1989), στην τελευταία περίπτωση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής διαμάχης ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμού το 1989.

Παρόμοιες αποκαλύψεις δημοσιεύθηκαν και στον ξένο Τύπο, ενώ το φαινόμενο αυτό αναμένεται ν΄αυξηθεί εν όψει του «ανοίγματος» των μυστικών αρχείων των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων.

Επειδή το σχετικό κεφάλαιο στο βιβλίο καταλαμβάνει περίπου 40 σελίδες, θα αναφέρω όσο μπορώ πιο επιγραμματικά τα σχετικά με το θέμα.

Δημοσιεύματα ΑΥΡΙΑΝΗΣ

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

https://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=295241&cid=122

«ΕΞΙ μεγάλες εταιρείες, με τζίρο δισεκατομμυρίων (δραχμών εννοείται), ανήκουν στην οικογένεια Φλωράκη, σύμφωνα με ΕΠΙΣΗΜΑ χαρτιά που 

έχουμε στα χέρια μας.

Συγκεκριμένα, πρόκειται για τις ανώνυμες εταιρείες:

VET AE

MEVET AE

ΠΡΟΤΕΞΙΟΝ ΑΕ

ΤΕΧΝΟΧΡΩΜ ΑΕ

ΠΟΛΚΑΤ ΑΕ

ΣΑΝ ΤΡΑΒΕΛ ΑΕ

Οι οποίες ανήκουν και τις διοικούν ο αδελφός του Χαρίλαου Φλωράκη, Λάμπρος Φλωράκης, ο ανηψιός του Γιάννης Φλωράκης, ο γιος του εκδότη του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ Νικόλαος Τρικαλινός, ο εκδότης της εφημερ. ΠΡΩΤΗ Χαρ. Καλογρίτσας, ο Δ. Καπέτσης και άλλα έμπιστα στελέχη του ΚΚΕ.

Εταιρεία ΠΡΟΤΕΞΙΟΝ, Ανώνυμος Τεχνική και Βιομηχανική Εταιρεία.

Καταβεβλημένο κεφάλαιο 529.560.000 δρχ. (αρ.3255 ΦΕΚ/1 Δεκεμβρίου 1986)

Διοικητικό Συμβούλιο:

Πρόεδρος & Δ. Σύμβουλος: Γιάννης Λάμπρου Φλωράκης

Μέλη: Νικόλαος Γεωργίου Τρικαλινός, Γιάννης Α. Νοδάρας, Θεοδόσιος Α. Θεοδωρικάκος και Γεώργιος Αθ. Ζαφειρόπουλος.

VET AE (έτος ίδρυσης 1978)

Έδρα: Πανεπιστημίου 57

Κεφάλαιο: 15.000.000 δρχ. εκ των οποίων 6.000.000 δρχ. του Γιάννη Φλωράκη. 1985, κύριος μέτοχος ο Χρήστος Καλογρίτσας με 28.000 μετοχές και αργότερα τον ίδιο χρόνο 37.000 μετοχές.

Η VET AE συμμετέχει επίσης στις εταιρείες:

1.- ΤΕΞΝΤΑΛ-ΕΛΛΑΣ με μερίδιο 55%

2.- VET TRAVEL ΕΠΕ, με μερίδιο 64%, η οποίαVET TRAVEL έχει μετοχικό κεφάλαιο 1.000.000 δρχ. και ζημιές πάνω από 2.000.000 δρχ.

3.- ΠΡΟΤΕΞΙΟΝ Α.Τ.Β.Ε

4.- TELE TRAVEL ΕΠΕ

        ΠΟΛ-ΚΑΤ

Κύριος μέτοχος και Πρόεδρος ο Γιάννης Φλωράκης.

Δεύτερος μέτοχος η εταιρεία VET AE, με αντιπρόσωπο τον Αριστομένη-Σταύρο Θεοδωρίδη.

Στη συνέχεια οι εταιρείες ΠΡΟΤΕΞΙΟΝ και ΠΟΛ-ΚΑΤ συγχωνεύονται, με πρόεδρο πάλι τον Γιάννη Φλωράκη.

Συνολικό Κεφάλαιο: 529.560.000 δρχ.

MEVET, σύνδεση με Βουλγαρία

Ιδρύεται με την αρ. 33926 απόφαση, ΦΕΚ3360/25.10.79, με συγχώνευση της VET με τηνMACHINOEXPORT.

Έδρα: Σόφια Βουλγαρίας

Αρχικό κεφάλαιο: 5.000.000 δρχ. (5.000 μετοχές χ 1000 δρχ. η μία).

Κατανομή ποσών: VET 2.750.000 δρχ., MACHINOEXPORT2.250.000 ΔΡΧ.

Η MACHINOEXPORT κατέβαλε το μερίδιό της με έμβασμα από τη Βουλγαρία προς την Τράπεζα Εργασίας (αρ. εντολής 5826/21.12.1979).

Μέτοχοι (συνέλευση 17.6.1981):

Γιάννης Φλωράκης, 2.750 μετοχές

Stoian Konstantinov Drandarof, κάτοικος Σόφιας, Alsakov 5, 2.250 μετοχές.

Στο Δ.Σ. επίσης οι Βούλγαροι: Χρίστο Άτσεφ, Μίνο Νίτεφ και Έλι Λόρελ.

Το 1983 γίνονται αλλαγές:

Τις μετοχές τής VET παίρνει ο Κων/νος Κωνσταντινίδης.

Τις μετοχές τής MACHINOEXPORT οι Βούλγαροι PossenDarmendziev και ο Χρίστο Άτσεφ.

Το 1984 παραιτείται ο Γιάννης Φλωράκης

Το 1988, 4 Φεβρουαρίου, επειδή το σύνολο των ζημιών υπερκαλύπτει τα κεφάλαια της εταιρείας, το υπουργείο Εμπορίου ανακαλεί την άδεια σύστασης της εταιρείας και την καλεί να αυξήσει το μετοχικό της κεφάλαιο.

ενώ οι ζημιές για τα έτη:

1982 - είναι 19.000.000 δρχ.

1983 - 27.000.000 δρχ.

το κεφάλαιο της εταιρείας είναι μόνο 5.000.000 δρχ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ η εταιρεία έχει «μπει μέσα», οι Βούλγαροι συνεχίζουν τις πιστώσεις, που:

το 1982 είναι 122.000.000 δρχ.

το 1983 είναι 152.000.000 δρχ.

Συνεχίζεται.......

....και ό,τι έπεται είναι απείρως πιο ενδιαφέρον από όσα διαβάσατε πιο πάνω. Έχει πολλά ακόμη, πολλά...δυστυχώς!

Και για το πόσο το ΚΚΕ είναι το Κόμμα του Λαού, κι άλλα τέτοια ηχηρά, διαβάστε το πιο κάτω, μια που τυχαία "έπεσα επάνω του".

Τυποεκδοτική: Οι απολύσεις και οι παραπλανήσεις

Όπως είναι ήδη γνωστό, εδώ και μερικές εβδομάδες το ΚΚΕ, μέσω της "Τυποεκδοτικής" που ελέγχει, προχώρησε σε απολύσεις. 

Αυτό, ίσως, να μην προκαλεί καμία έκπληξη σε όσους γνωρίζουν τα "έργα και ημέρες" του Περισσού. 

Παρουσιάζει, όμως, ενδιαφέρον το τί απάντησε η κ. Παπαρήγα στη Βουλή , σε νύξη που τις έγινε για τις συγκεκριμένες απολύσεις: " έγιναν εξ αιτίας της παύσης της συνεργασίας με μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, τα οποία έκαναν δικές τους μονάδες, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν στην επιχείρηση φέσια εκατ. ευρώ".

Και το απλό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Τί διαφορετικό θα απαντούσε ένας καπιταλιστής απ' την απάντηση που έδωσε η κ.Παπαρήγα; Τίποτα το διαφορετικό. Η επιχειρηματολογία είναι κοινή: "πέσανε οι δουλειές", "αυξήθηκε το κόστος", "αθέμιτος ανταγωνισμός ανταγωνιστών" κλπ.

Και φυσικά ως γνήσια σταλινική που παραπλανεί το κοπάδι, ισχυρίστηκε οτι η "Τυποεκδοτική" υπάρχει "για να εκδίδουμε την εφημερίδα και τα έντυπά μας και για να μην εξαρτιόμαστε από τους άλλους". Ενώ, όπως είναι ευρέως γνωστό, η "Τυποεκδοτική" τυπώνει και άλλες εφημερίδες και έντυπα ενώ παίρνει και κρατικές δουλειές.

Το ΚΚΕ ΑΕ διέρχεται και αυτό οικονομική κρίση.

Άντε, πάμε και για άλλα κουπόνια, για άλλο οικονομικό σαφάρι σε πρώην κνίτες και νυν επιχειρηματίες.

Για όσους αφελείς νομίζουν πως η Τυποεκδοτική είναι δυο-τρεις μηχανές σε ένα υπόγειο του ΚΚΕ που βγάζει τον Ριζοσπάστη, έχουμε νέα. Ορίστε η Τυποεκδοτική Α.Ε. ιδιοκτησίας του Καπιταλιστικού Κόμματος Ελλάδος: 

Τον Οκτώβριο του 1991, στο πλαίσιο ενός ελληνο-διεθνούς συνεδρίου, ήρθε στην Ελλάδα ο υπαρχηγός της KGB στην Ελλάδα (1983-1986) Βίκτορ Γκουντάρεφ, όπου και μίλησε.

Θέμα του συνεδρίου:"Πρόσφατες εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση..." και οργανώθηκε από το "Ϊδρυμα Πολιτικών Μελετών και Επιμόρφωσης"

Ο Γκουντάρεφ αποκάλυψε όλη την κρυφή δραστηριότητα των Σοβιετικών στη χώρα μας. Οι αποκαλύψεις του Γκουντάρεφ έγιναν και προφορικά αλλά και γραπτά σε κείμενο που διενεμήθη σε Έλληνες και ξένους συνέδρους.".

Στη συνέχεια αναφέρονται όλα όσα αποκάλυψε ο Γκουντάρεφ, αλλά στο επίμαχο θέμα του συγγραφέα Παύλου Αναστασιάδη, ο πρώην υπαρχηγός της KGB είπε:

"Εκστρατεία κατασπίλωσης του δημοσιογράφου-ξενου ανταποκριτή Παύλου Αναστασίαδη, συγγραφέα του παρόντος βιβλίου (χορεύοντας με τις αρκούδες) καθώς και του βιβλίου (του 1983) "Πάρτε το ΕΘΝΟΣ στα χέρια σας", που αφορούσε τις σχέσεις της KGB με την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ και τους μηχανισμούς διάβρωση του Δυτικού Τύπου.

Δήλωσε (ο Γκουντάρεφ) ότι έγιναν συσκέψεις στελεχών της KGB στη Μόσχα και στην Πρεσβεία της Αθήνας και ότι αποφασιστηκε να γίνει εκστρατεία στον Ελληνικό και ξένο Τύπο, "ώστε να παρουσιαστεί ο Αναστασιάδης σας πράκτορας που προσπαθούσε να υπονομεύσει την Ελληνική Δημοκρατία και να κατασπιλώσει τον προοδευτικό Τύπο" Πρόσθεσε: "Δεν αμφιβαλλω ότι αυτή η εκστρατεία σε μεγάλο βαθμό πέτυχε τον σκοπό της και ότι του κάναμε αρκετή ζημιά".

Ο συγγραφέας στο βιβλίο του (χορεύοντας με τις αρκούδες) αναφέρει ότι όλα όσα γράφει είναι αποτέλεσμα έρευνας των τελευταίων 40 χρόνων δηλαδή 1991 και πίσω.

Σελ. 162 διαβάζω: «Ουδέποτε ένα «κομματικό απόρρητο» δεν φυλάχθηκε με τόση προσοχή και αδιαφάνεια όσο τα περιουσιακά στοιχεία του κόμματος. 

Παρά τις προβλέψεις του Καταστατικού, που απαιτούν τη σχετική ενημέρωση της Κεντρικής Επιτροπής, παρά τις κατά καιρούς αιτήσεις μελών του Πολιτικού Γραφείου, η τριάδα των «μυημένων» (Χ. Φλωράκης, Ν. Καλούδης, Δ. Μαυρομμάτης) δεν αποκάλυψε τίποτα. 

Αγνοια έχει ακόμη και μια ειδική επιτροπή με αντικείμενο τη γενική παρακολούθηση των επιχειρήσεων ...;»

Και σελ. 163: «Οι οικονομικές δραστηριότητες του ΚΚΕ αναπτύχθηκαν με αυστηρότατα μυστικό τρόπο. Ουσιαστικά υπάρχουν τρεις τομείς, οι οποίοι χωρίζονται μεταξύ τους με στεγανά.

Ο πρώτος είναι η κτηματική περιουσία του ΚΚΕ στην Ελλάδα

Ο δεύτερος είναι η νόμιμη επιχειρηματική δραστηριότητά του, μέσω διαφόρων προσώπων, που αναλαμβάνουν το ρόλο της «βιτρίνας».

Ο τρίτος είναι οι επιχειρήσεις στο εξωτερικό με τη βοήθεια της SED(του ΚΚ Ανατολικής Γερμανίας), του ΚΚ Γαλλίας και του ΚΚ Πορτογαλίας.

Η κτηματική περιουσία του ΚΚΕ δεν περιλαμβάνει μόνο το τεράστιο οικόπεδο, όπου είναι κτισμένο το συγκρότημα των κτιρίων της Κεντρικής Επιτροπής στον Περισσό (το Σπίτι του Λαού) και το διπλανό τυπογραφείο (ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ).

Οϋτε μόνο το επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο στο κέντρο της Αθήνας -πίσω από το Πολυτεχνείο- όπου στεγάζεται η ΚομματικήΟργάνωση Αθήνας, για την ανακαίνιση του οποίου διετέθησαν ποσά της τάξεως των 100 εκατομμυρίων δρχ.

Περιλαμβάνει ακόμη, σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις, περισσότερα από 800 κτίρια και διαμερίσματα, διάσπαρτα σε διάφορες πόλεις, όπως επίσης και καλλιεργήσιμα κτήματα.»

Νομίζετε ότι τελειώσαμε;; Σας γέλασαν! Ακόμη δεν αρχίσαμε.

Συνεχίζουμε

Σελ. 164: «Πριν από μερικά χρόνια το ΚΚΕ μπήκε στο χώρο των ναυτιλιακών επιχειρήσεων, κυρίως με την «Τρανς-Οριεντ Σίπινγκ Κόμπανι», η οποία βέβαια κινείται επιχειρηματικά και απολαμβάνει όλες τις ειδικές ρυθμίσεις, που υπάρχουν στην Ελλάδα για την αποφυγή της καταβολής φόρου. Οι συναλλαγές της κυρίως ήταν με τις Ανατολικές Χώρες και ιδιαίτερα με τη Σοβιετική Ένωση.

Εν τούτοις, πληροφορίες που δόθηκαν από τη Μόσχα προς το ΚΚΕ, πριν από ένα χρόνο περίπου, ανέφεραν ότι η εταιρεία χρησιμοποιήθηκε για να εξαχθούν από τη Σοβιετική Ένωση κεφάλαια που είχαν συγκεντρώσει άνθρωποι του Μπρεζνιεφικού καθεστώτος. Τότε, στην «Τρανς-Οριεντ» έγιναν μερικές αλλαγές προσώπων και το θέμα έληξε εκεί ...;

Το 1978 ιδρύθηκε η πρώτη μεγάλη εμπορική ανώνυμη εταιρεία του είδους (εισαγωγικό-εξαγωγικό εμπόριο), η οποία γρήγορα δημιούργησε γύρω της ένα σύνολο από μικρότερες επιχειρήσεις «δορυφόρους» ...;

...;Η επιτυχία της πρώτης (επιχείρησης) δημιούργησε αισιοδοξία. Το 1981 ιδρύθηκε η δεύτερη μεγάλη εξαγωγική επιχείρηση, η οποία μάλιστα το 1987 απέκτησε και ένα εργοστάσιο στην περιοχή του Βόλου. Αυτή ασχολήθηκε κυρίως με προϊόντα μετάλλου.

Γύρω από τις δύο αυτές επιχειρήσεις υπάρχει ένας αστερισμός μικρότερων.

Μία εξ αυτών -ασχολούμενη με εμπορία φαρμακευτικών ειδών- επιβεβαίωσε μάλιστα το ρητό «το χρήμα δεν έχει ούτε χρώμα ούτε μυρωδιά. Η εταιρεία αυτή για χρόνια έσπαγε το εμπάργκο, που είχε επιβάλλει ο ΟΗΕ στη Νότιο Αφρική, στέλνοντας στο Γιοχάνεσμπουργκ μεγάλες ποσότητες φαρμάκων ...;

Ξέρετε, το απαρτχάιντ, το τότε ρατσίστικο, φασίστικο και εγκληματικό καθεστώς της Νοτίου Αφρικής, όπου οι μαύροι, για τους λευκούς, ήταν σε μοίρα σκουπιδιών. Σε κείνο το καθεστώς είχε επιβληθεί εμπάργκο.

Αλλά, επειδή ο Κομμουνισμός είναι το πνεύμα του λαού και  καλά!!! το ΚΚΕ πολύ νοιάζεται για το λαό, σπάγανε το εμπάργκο, για να δώσουν φάρμακα στους καταπιεσμένους μαύρους! Εύγε!!!!

Τι ήρωες βρε παιδί μου!!!

Βίλλες, Ξενοδοχεία, εταιρείες οικοδομικές, δημοσκοπήσεων, διαφημίσεων και θεαμάτων, εμπόριο όπλων ...;και ...;και ...;και ...;ούτε που μπορείτε να το φανταστείτε τι χρήμα έχει αυτό το κόμμα και πώς το έχει αποκτήσει!

ΚΚΕ, 

ΟΠΩΣ :

ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΚΟΚΚΑΛΗΣ, ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ

Νομίζω ότι η ανάλυση των αρχικών θα έπρεπε να είναι:

ΚΚΕ = Κόμμα Καθολικής Εξαπάτησης!

ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΕΠΙ ΚΑΤΟΧΗΣ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ 1941-44

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια" (Εκδόσεις Ερωδιός)

Από την έναρξη της Κατοχής οι Γερμανοί κινήθηκαν αποφασιστικά για να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να κατευθύνουν την προπαγάνδα τους. Αρχικά επεδίωξαν να μην ανατρέψουν το καθεστώς που ίσχυε στον χώρο του Τύπου και οι παρεμβάσεις τους ήταν διακριτικές, ενώ προσπάθησαν μάλιστα να δώσουν την εικόνα ότι δεν τους ενδιαφέρει η άσκηση προληπτικής λογοκρισίας, όπως συνέβαινε μέχρι τότε με τις ελληνικές υπηρεσίες λογοκρισίας. Τελικά κατέληξαν στη διευθέτηση να αναθέσουν τον τομέα αυτόν στη δικαιοδοσία της κυβέρνησης Τσολάκογλου, η οποία χωρίς δυσκολία συνέχισε τις δομές που είχε κληρονομήσει από την κυβέρνηση Κοριζή. Έτσι οι ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες συνέχισαν κανονικά την έκδοσή τους, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις οι εκδότες πιέστηκαν να συνεχίσουν την έκδοσή τους.

 

Η μόνη εφημερίδα που πραγματικά παύθηκε με άνωθεν γερμανική εντολή ήταν ο «Ασύρματος». Η απόφαση ανήκε στον στρατάρχη Βίλελμ Λιστ, ανώτατο διοικητή της περιοχής Βαλκανίων και μέχρι σήμερα δεν έχει διευκρινιστεί το ακριβές αιτιολογικό που τον ώθησε να λάβει αυτή την απόφαση. Ίσως κάποια προσωπική αναφορά για τον ίδιο, που την εξέλαβε ως αιχμή, να τον ώθησε σ’ αυτό. Το εντελώς παράδοξο είναι ότι ο ιδιοκτήτης αυτής της εφημερίδας, ο Γεώργιος Τζιρακόπουλος, ήταν σύγγαμβρος του στρατηγού Τσολάκογλου, ο οποίος μερικούς μήνες αργότερα θα τον τοποθετήσει, πλην άλλων διορισμών σε διάφορα διοικητικά συμβούλια, ως πρόσωπο εμπιστοσύνης στη θέση του κυβερνητικού επιτρόπου της Αγροτικής Τράπεζας.

 

Επίσης με την έναρξη της Κατοχής διέκοψε την έκδοσή της η εφημερίδα «Έθνος», όχι όμως για πολιτικούς λόγους, αλλά μάλλον για πρακτικούς. Οι τυπογραφικές εγκαταστάσεις της, από τις πιο σύγχρονες τότε, δεσμεύθηκαν για να φιλοξενήσουν τις δύο νέες εφημερίδες των κατακτητών που χρειάζονταν για εσωτερική τους χρήση: την ιταλόγλωσση «Giornale d’Italia» και τη γερμανόγλωσση «Deutsche Nachrichten für Griechenland».

 

Ταυτόχρονα οι Γερμανοί δεν αδιαφόρησαν, πέραν του πολιτικού, και για τον οικονομικό έλεγχο των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Ο σχεδιασμός έγινε από το Βερολίνο, απ’ όπου στάλθηκαν στην Αθήνα ειδικοί εκπρόσωποι της ειδικής ημικρατικής εταιρίας «Mundus», που είχαν από νωρίτερα συστήσει τα γερμανικά υπουργεία Εξωτερικών και Προπαγάνδας, με συμμετοχή 50% το καθένα τους. Η εταιρία αυτή, που είχε ως στόχο ακριβώς τη διάδοση της γερμανικής προπαγάνδας στις κατεχόμενες χώρες, είχε εμφανιστεί στο Παρίσι, μόλις ολοκληρώθηκε η κατάληψή του, και μεταξύ άλλων εξαγόρασε μερίδια γαλλικών εταιριών που εξέδιδαν εφημερίδες και περιοδικά[1].

 

Οι εκπρόσωποι αυτής της εταιρίας εμφανίστηκαν και στην Αθήνα τον Μάιο του 1941 και μελέτησαν πώς θα κινηθούν για να αποκτήσουν αποφασιστικού μεγέθους θεσμική συμμετοχή στην παραγωγή και τη διακίνηση του ελληνικού και ξένου Τύπου. Πραγματοποίησαν πολλές επαφές πριν καταλήξουν σε οριστικές αποφάσεις, ενώ έλαβαν υπόψη τους τις αναφορές και την εμπειρία των αρμοδίων της γερμανικής πρεσβείας, κυρίως του γραφείου Τύπου και του συμβούλου μορφωτικών υποθέσεων. Το κύριο βάρος των διαπραγματεύσεων είχε ο Maurach, που έφερε τον βαθμό του Rittmeister και χρησιμοποιούσε για έδρα του ένα γραφείο στον τρίτο όροφο της γερμανικής πρεσβείας, είχε όμως στη διάθεσή του πλούσιο υλικό για την αξιοπιστία όσων θα μπορούσαν να «τιμηθούν» με την εμπιστοσύνη του Ράιχ κατά την Κατοχή.

 

Ιδρύθηκαν έτσι τρεις βασικές εταιρίες για τον κάθετο έλεγχο του ελληνικού Τύπου, στις οποίες περισσότερο με προθυμία παρά υπό καθεστώς βίας έλαβαν μέρος οι Έλληνες επιχειρηματίες που δέχθηκαν να συνυπογράψουν τα ιδρυτικά καταστατικά με τους απεσταλμένους του Γκαίμπελς και του Ρίμπεντροπ, στους οποίους (ως επικεφαλής των δύο γερμανικών υπουργείων Προπαγάνδας και Εξωτερικών) ανήκε η εταιρία «Mundus». Το θλιβερό γεγονός της εκούσιας αυτής συμμετοχής καταδικάστηκε μετά την Απελευθέρωση από το επίσημο κράτος με τον βαρύτατο χαρακτηρισμό των εν λόγω εταιριών ως εχθρικών περιουσιών και τέθηκαν υπό μεσεγγύηση, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα πρόσωπα που έλαβαν μέρος δεν αντιμετώπισαν ποινικές κυρώσεις, απλώς μόνον ηθικές.

 

Ωστόσο οι εφημερίδες, που μέχρι την Απελευθέρωση ανήκαν στο ελληνογερμανικό αυτό συγκρότημα δεν μπόρεσαν να επανεκδοθούν ποτέ, οπότε ο ευφυής Δ. Λαμπράκης άλλαξε τους τίτλους (από «Αθηναϊκά Νέα» σε «Νέα» και από «Ελεύθερον Βήμα» σε «Βήμα»), ο επανελθών στον κομμουνισμό Γιάννης Πετσόπουλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πολλά περιουσιακά στοιχεία για να παραμείνει με άλλες πηγές εισαγωγής χαρτιού στην αγορά, όσο δε για την πρακτόρευση εφημερίδων ο Όθων Πικραμένος αναγκάστηκε πρόσκαιρα να αποσυρθεί και να αρκεστεί στη διαχείριση του εργοστασίου γραφικών τεχνών «Πυρσός», ενός από τα μεγαλύτερα στην Αθήνα, που είχε βρεθεί στα χέρια του[2]. Θα ήταν ειρωνικό να συνεχίζει να διακινεί τις εφημερίδες και τα περιοδικά όταν η χώρα απελευθερώθηκε, αφού μέχρι τότε διακινούσε τις νομότυπα εκδιδόμενες υπό γερμανικό έλεγχο εφημερίδες και τις  λοιπές προπαγανδιστικές εκδόσεις, ελληνόγλωσσες και γερμανόγλωσσες.

 

Οι εταιρίες που ίδρυσαν οι Γερμανοί εκπρόσωποι του Γκαίμπελς και του Ρίμπεντροπ μόλις κατέλαβαν την Αθήνα:

 

Α.Ε. «Βίβλος». Όπως αναγραφόταν στο καταστατικό της, είχε τους εξής σκοπούς: εισαγωγή ξένων βιβλίων, μουσικών έργων (νότες), έργων εικαστικής τέχνης, εποπτικών μέσων διδασκαλίας, ως και η διεξαγωγή πασών των εργασιών ομοίας ή συγγενούς φύσεως και σχετικών επιχειρήσεων[3]. Στην εταιρία αυτή έλαβαν μέρος ως μέτοχοι, καταβάλλοντας και το αντίστοιχο κεφάλαιο, δύο από τους μεγαλύτερους Αθηναίους βιβλιοπώλες της εποχής εκείνης. Στο πρώτο διοικητικό συμβούλιο συμμετείχαν οι: Έριχ Μπέρινγκερ[4], Κωνστ. Γ. Ελευθερουδάκης, Χέρμαν Θ. Κάουφμαν, Νικ. Λούβαρις, Βάλτερ Βρέντε, Σάββας Κέντρος, Σίγκφριντ Φατ. Ο πρώτος, πολύ γνωστή προσωπικότητα στους κύκλους των διανοουμένων, ήταν πρόεδρος της εταιρίας και παράλληλα μορφωτικός σύμβουλος της γερμανικής πρεσβείας, θέση που κατείχε από προπολεμικά. Ο Κώστας Ελευθερουδάκης ήταν ο γνωστός ιδρυτής του ομώνυμου βιβλιοπωλείου και ο Κάουφμαν επίσης, ο οποίος σημειωτέον ήταν Ρώσος πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής και όχι Εβραίος όπως νομιζόταν μέχρι τότε στην Αθήνα, πρόσφυγας από το 1917 εγκαταστημένος στην Ελλάδα[5]. Ο Νικόλαος Λούβαρις ήταν ο γνωστός γερμανόφιλος καθηγητής φιλοσοφίας, άλλοτε διακεκριμένο μέλος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου, όπως και ο τότε μεγαλοδικηγόρος Σάββας Κέντρος. Ως προς δε τον Βάλτερ Βρέντε[6], διευθυντή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ήταν από τα προπολεμικά χρόνια ο επίσημος τοπάρχης του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος για τη γερμανική παροικία της Αθήνας.

 

«Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου» Α.Ε. Η εταιρία αυτή προέκυψε προκειμένου να επιτύχουν οι Γερμανοί τον απόλυτο έλεγχο κάθε διακινούμενου εντύπου και αποτελούσε μια κοινοπραξία των μέχρι τότε ελληνικών πρακτορείων μαζί με την περίφημη εταιρία «Μούντους». Σύμφωνα με το καταστατικό της σκοπός ήταν: η κυκλοφορία και η διά του οργανισμού της εταιρίας διάθεσις είτε εν τω εξωτερικώ, είτε εν τω εσωτερικώ των εκδιδομένων ενταύθα ή αλλαχού εφημερίδων, περιοδικών και λοιπών εντύπων ημεδαπής και αλλοδαπής, ημεροδεικτών και παντός εν γένει προϊόντος διανοίας ή τέχνης. Είχε κατά την ίδρυσή της κεφάλαιο 5.000.000 δρχ. διαιρεμένο σε 5.000 μετοχές[7]. Μέτοχοι: Εταιρία «Mundus» 2550 μετοχές, Εταιρία Ελληνικού Τύπου «Τ. Α. Πικραμένος» 850, Κεντρικόν Πρακτορείον Εφημερίδων Σπύρος Τσαγγάρης, Αναγνωστοπούλου και Σία[8] 1050, Ελισάβετ Τσιβόγλου 550. Στη σύνθεση του διοικητικού συμβουλίου έλαβαν μέρος οι Herbert Schwoerbel[9], πρόεδρος, επικεφαλής του γραφείου Τύπου της γερμανικής πρεσβείας (οιονεί εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Προπαγάνδας), Ferdinand Vorauer, στέλεχος επίσης της γερμανικής πρεσβείας (οιονεί εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών), Όθων Π. Πικραμένος (εκπρόσωπος του ομώνυμου πρακτορείου εφημερίδων και γενικός διευθυντής της νέας εταιρίας που συστάθηκε)[10], Κωνσταντίνος Ν. Νικολετόπουλος (δικηγόρος), Ιωάννης Χ. Αναγνωστόπουλος (μέλος της οικογένειας Τσαγγάρη, ο οποίος αργότερα διαρκούσης της Κατοχής θα αναλάβει την προεδρία του Δ.Σ.). Η μέτοχος Ελισάβετ Τσιβόγλου[11], ιδιοκτήτρια του ομώνυμου μικρού πρακτορείου ξένων εφημερίδων και περιοδικών, καθώς και διακίνησης τουριστικών εντύπων (καρτ-ποστάλ και πολύγλωσσων οδηγών), που λειτουργούσε από ετών και είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία της έπειτα από τον θάνατο του συζύγου της ήδη πριν από τον πόλεμο, δεν συμμετείχε αυτοπροσώπως στο συμβούλιο, αφού άλλωστε ως από ετών συνεργάτης του Ο. Πικραμένου την εκπροσωπούσε ο τελευταίος.

 

«Ελεύθερον Βήμα – Εταιρία Δημοσιογραφικών Εκδόσεων» Α.Ε. Η εταιρία αυτή υποκατέστησε το δημοσιογραφικό συγκρότημα Λαμπράκη με τη συμμετοχή της γερμανικής «Μούντους», η οποία κατείχε το 51% των μετοχών, ενώ το υπόλοιπο 49% των μετοχών ανήκε στους δημοσιογράφους Γεώργιο Συριώτη και Αλκ. Ζαφειρόπουλο, παλαιά στελέχη του συγκροτήματος Λαμπράκη, καθώς και στον διαχειριστή του, πριν και μετά την Κατοχή, Ιορδάνη Τσαρτίλη. Οι Γερμανοί κατέβαλαν μετρητά για την απόκτηση του ποσοστού αυτού[12], ώστε μεταπολεμικά η εταιρία θεωρήθηκε ως εχθρική περιουσία και τέθηκε υπό μεσεγγύηση ως ανήκουσα στο γερμανικό δημόσιο. Η εταιρία κατείχε εις χείρας της όχι μόνο τους τίτλους του συγκροτήματος («Ελεύθερον Βήμα», «Αθηναϊκά Νέα» και «Οικονομικός Ταχυδρόμος»), αλλά και τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις του, καθώς βεβαίως και την εν γένει δημοσιογραφική επιχείρηση. Σύμφωνα με το καταστατικό, σκοπός της ήταν η έκδοση εφημερίδων, περιοδικών και παντός ετέρου εντύπου, καθώς και κάθε συναφής εργασία. Τα τυπογραφεία του συγκροτήματος χρησιμοποιήθηκαν τόσο για ελληνόγλωσσες εκδόσεις, όσο και ξενόγλωσσες, ακόμη και αραβόγλωσσες προπαγανδιστικές εκδόσεις που αποστέλλονταν στις στρατιές του Ρόμελ ή προς χρήση των μελών της αραβικής παροικίας που είχε δημιουργηθεί εκτάκτως στο Λαύριο[13]. Στο διοικητικό συμβούλιο πρόεδρος ήταν ο Νικόλαος Λούβαρις[14], ο οποίος σημειωτέον δεν είχε γίνει ακόμη υπουργός, και αντιπρόεδρος ο ιατρός Γεώργιος Βλαβιανός, ο ιδρυτής της γνωστής και τόσο κακοφημισμένης οργάνωσης ΕΣΠΟ, που έδρασε επί Κατοχής. Συμμετείχαν επίσης τα στελέχη της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα Φερδινάνδος Φοράουερ και Ερβέρτος Σβαίρμπελ, οι εκπρόσωποι του συγκροτήματος Γεώργ. Α. Συριώτης, Αλκ. Π. Ζαφειρόπουλος και Ιορδάνης Ε. Τσαρτίλης, καθώς και ο μεγαλοδικηγόρος Σάββας Χ. Κέντρος[15].

 

Εκτός από τις προαναφερθείσες τρεις εταιρίες, που ιδρύθηκαν με τη συμμετοχή και τον απόλυτο έλεγχο της γερμανικής προπαγανδιστικής εταιρίας «Μούντους», στην πορεία προέκυψε ζήτημα με τις εισαγωγές χάρτου. Όσο και αν φανεί περίεργο, το χαρτί και κυρίως το δημοσιογραφικό, που δεν παραγόταν στην Ελλάδα, ήταν χαρακτηρισμένο ως είδος πρώτης ανάγκης και υπό την έννοια αυτή η Γερμανία ως κατέχουσα δύναμη όφειλε να μεριμνά για την επαρκή κάλυψη της χώρας. Επί Κατοχής εισαγόταν δημοσιογραφικό και κοινό χαρτί, καθώς και χαρτί για την εκτύπωση χαρτονομισμάτων από τη Γερμανία, κυρίως φινλανδικής και ελάχιστα γερμανικής προέλευσης. Μέχρι ενός χρονικού σημείου, οι Γερμανοί αδιαφορούσαν για την επακριβή διοχέτευση του εισαγόμενου χαρτιού, αφού καλύπτονταν οι βασικές ανάγκες των εφημερίδων, η δε διαχείριση του χαρτιού γινόταν μέσω της Α.Ε. «Τύπος», η οποία ανήκε στον Γιάννη Πετσόπουλο και την οικογένειά του. Η εν λόγω εταιρία ήταν ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος γερμανικού χαρτιού στην Ελλάδα από την προπολεμική περίοδο, αλλά όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στη χώρα ανέθεσαν στην εταιρία του, προφανώς από λόγους εμπιστοσύνης, τη διαχείριση όχι μόνο των δικών τους χαρτιών, αλλά και των ποσοτήτων που βρήκαν και που είχαν κατασχεθεί κατά την έναρξη της Κατοχής.

 

Στη συνέχεια όμως έκαναν μια άλλη διαπίστωση που τους ανησύχησε. Ένα μέρος από τις εισαγόμενες ποσότητες περνούσε στη μαύρη αγορά και κάποιοι κερδοσκοπούσαν υπερβολικά. Έτσι πήραν την απόφαση να θέσουν υπό αυστηρότερο έλεγχο τη διανομή του χαρτιού, κλείνοντας τις στρόφιγγες προς την ελεύθερη αγορά. Τους ενδιέφερε πρωταρχικά η χρήση του για την προπαγάνδα και δεν ήθελαν το χαρτί που εισήγαγαν να καταλήγει σε τρίτους, όπως για παράδειγμα στο εμπόριο για συσκευασία ή σε εκδότες για να εκδίδονται ποιητικές συλλογές. Η διαρροή ποσοτήτων χαρτιού γινόταν κυρίως με πρόσχημα τη φύρα και την υγρασία, ενώ οι επιτήδειοι προωθούσαν κρυφά τις ποσότητες που εξοικονομούσαν στη μαύρη αγορά. Αίφνης όμως οι Γερμανοί έκαναν και μια δεύτερη διαπίστωση: Ένα μέρος αυτού του χαρτιού έφτανε στα χέρια των αντιστασιακών οργανώσεων για την εκτύπωση παράνομων εφημερίδων.

 

Για κάποιους βασικά ανεξήγητους και απροσδιόριστους λόγους, τον Πετσόπουλο τον είχαν σε εκτίμηση οι χιτλερικοί συνδικαλιστές. Ακόμα πιο μυστηριώδης ήταν η στάση του στις παραμονές του πολέμου, όταν για μεγάλο διάστημα παρέμεινε στη Γερμανία. Η αλήθεια όμως είναι ότι ξαφνικά απέκτησε έναν απροσδόκητο ανταγωνιστή στις προτιμήσεις των Γερμανών ως προς τους εισαγωγείς χαρτιού στην κατεχόμενη Ελλάδα: Επρόκειτο για τον δικηγόρο και άλλοτε φανατικό βενιζελικό πολιτικό Ευστράτιο Κουλουμβάκη, ο οποίος τέθηκε επικεφαλής μιας άλλης «προνομιακής» χαρτεμπορικής εταιρίας.

 

Επρόκειτο για την Α.Ε.Ε. «Εμπορίου και Βιομηχανίας Χάρτου» (Χαρτέξ)[16], που ιδρύθηκε στα τέλη του 1941 με αντικείμενο: Εμπόριο και βιομηχανία χάρτου, αντιπροσωπείες οίκων εξωτερικού και εσωτερικού. Οι τέσσερις συνιδρυτές της εταιρίας, οι Ευστράτιος Γ. Κουλουμβάκης, Νικόλαος Σ. Καστρινός, Γαβριήλ Παρουσιάδης και Ιωάννης Κ. Βελλίδης) αποτέλεσαν το πρώτο διοικητικό της συμβούλιο.

 

Οι δύο προνομιούχες χαρτεμπορικές εταιρίες βρέθηκαν σε μεγάλη διάσταση μεταξύ τους, καθώς – πέραν του οικονομικού αντικειμένου – υπήρχε προϊστορία για τις προσωπικές σχέσεις Κουλουμβάκη-Πετσόπουλου από 25ετίας. Ο ανταγωνισμός αυτός είχε απήχηση και στη μαύρη αγορά του χαρτιού, όχι μόνο του δημοσιογραφικού, αλλά και του εμπορικού. Ήδη από γερμανικής πλευράς είχε πραγματοποιηθεί μια παρέμβαση στην ελεύθερη αγορά με την ίδρυση μιας εταιρίας για παραγωγή χαρτιών συσκευασίας. Συγκεκριμένα είχε ιδρυθεί στην Αθήνα η Ελληνική Βιομηχανία Χαρτοσάκκων «Ασπίς» από τους Βάλτερ Ντίρμπεκ και Νικόλαο Νικολόπουλο[17].

 

Με αφορμή τον ανταγωνισμό των δύο βασικών εισαγωγέων χαρτιού, του Πετσόπουλου και των Κουλουμβάκη και λοιπών Βορειοελλαδιτών πρώην εκδοτών, οι αρμόδιοι Γερμανοί της πρεσβείας πληροφορήθηκαν ότι και από τις δύο εταιρίες διέρρεε το χαρτί που κατέληγε στα τυπογραφεία των παράνομων αντιστασιακών εφημερίδων.

 

Τότε αποφασίστηκε να λάβουν αυστηρά μέτρα για να εμποδίσουν αυτή τη διαρροή του χαρτιού. Τον Δεκέμβριο του 1942 ιδρύθηκε μια νέα εταιρία, στην οποία περιερχόταν ο έλεγχος των εισαγωγών χαρτιού. Επρόκειτο για την Α.Ε. «Ανώνυμος Ελληνική Εμπορική Εταιρία»[18]. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου ο πρώην κομμουνιστής και άλλοτε εκδότης του «Ριζοσπάστη» Γιάννης Πετσόπουλος, ο οποίος είχε από παλαιά περίεργες προνομιακές σχέσεις με τα συνδικάτα των εργαζομένων στις γερμανικές χαρτοβιομηχανίες, τα οποία σημειωτέον ανήκαν με φανατισμό στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Ο Πετσόπουλος[19] στα προπολεμικά χρόνια είχε αποκτήσει τεράστια περιουσία ως χαρτέμπορος και αντιπρόσωπος γερμανικού χαρτιού με την Α.Ε. «Τύπος», ενώ γύρω στα χρόνια της Κατοχής καθετοποίησε τις υπηρεσίες που πρόσφερε στους πελάτες του, οργανώνοντας στην οδό Αναξαγόρα[20] ένα μεγάλο τυπογραφικό συγκρότημα για εκτύπωση εφημερίδων και περιοδικών για λογαριασμό των πελατών του. Στη νέα εταιρία, που λειτούργησε παράλληλα με την εταιρία «Τύπος», συμμετείχε και η περιώνυμη γερμανική εταιρία «Μούντους» του Γκαίμπελς[21].

---

[1]. Η εταιρία «Μούντους» αποτέλεσε μεταπολεμικά αντικείμενο στις μεγάλες δίκες της Νυρεμβέργης, αλλά ελάχιστες αναφορές έγιναν για τη δράση της στην Ελλάδα. Για τη δράση της στη Γαλλία, βλ. την κατάθεση του Γάλλου πολιτικού Εντγκάρ Φωρ στη Δίκη της Νυρεμβέργης στις 5 Φεβρουαρίου 1946.

[2]. Τη θέση του γενικού διευθυντή (είχε κάνει ειδικές σπουδές στη Γερμανία) είχε και για ένα μικρό διάστημα μέχρι το 1928. Η εταιρία «Πυρσός», που στο παρελθόν είχε εκδώσει τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεία, όπως και η κατασκευαστική εταιρία «Προμηθεύς», ανήκαν βασικά στον Παυσανία Μακρή (κεντρικό πρόσωπο στα σκάνδαλα της οδοποιίας στα χρόνια του μεσοπολέμου, με χρηματοδότες τους Άγγλους τραπεζίτες Χάμπρο και Σάμιουελ), στενό συγγενή της οικογένειας Πικραμένου. Και οι δύο αυτές εταιρίες συνεργάστηκαν οικονομικά με τους Γερμανούς κατά την Κατοχή, η μεν μία σε εκτυπωτικές εργασίες η δε άλλη σε κατασκευαστικές. Τελικά ο Όθων Πικραμένος θα επανέλθει αργότερα, αφού θα αποφύγει τη δίωξη για δοσιλογισμό, όπως και όλοι όσοι συνεταιρίστηκαν με τους εκπροσώπους της εταιρίας «Μούντους», στην πρακτόρευση εφημερίδων και περιοδικών, δημιουργώντας το λεγόμενο «Νέο Πρακτορείο», συνέχεια του οποίου – ύστερα από διάφορες μεταβιβάσεις μετά τον θάνατό του στα χρόνια της δικτατορίας και αφού ο μεγαλύτερος υιός του, αν και για ένα διάστημα το διαχειρίστηκε, αποφάσισε να το εγκαταλείψει για να σταδιοδρομήσει στο δικαστικό σώμα – είναι σήμερα το πρακτορείο εφημερίδων «Ευρώπη». Από τα τέλη του 1944 (τυπικά τον Ιανουάριο 1945) όμως είχε συγκροτηθεί το «Πρακτορείο Αθηναϊκού Τύπου», που αμέσως πήρε το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς και διάδοχος του οποίου – ύστερα από την εξαγορά του από το συγκρότημα Λαμπράκη μετά τον θάνατο του Παρασκευά Χριστοδουλόπουλου – είναι σήμερα το πρακτορείο «Άργος». Τον Μάιο 2012 ο υιός του Όθωνος Παναγιώτης Πικραμένος ανέλαβε υπηρεσιακός πρωθυπουργός.

[3]. Εφημερίδα Οικονομολόγος 26.7.1941.

[4]. Ο καθηγητής Erich Boehringer (1897-1971) υπήρξε αρχαιολόγος και νομισματολόγος. Το 1937 έγινε μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και τον Μάρτιο 1940 έφτασε στην Αθήνα ως μορφωτικός ακόλουθος, θέση που διατήρησε μέχρι τον Απρίλιο 1943. Μεταπολεμικά έγινε πρόεδρος του κεντρικού Γερμανικού Αρχαολογικού Ινστιτούτου.

[5]. Περί των κινήσεων του Χέρμαν Κάουφμαν (1897-1965) όταν του προτάθηκε η συνεργασία με τους Γερμανούς, έχουμε πληροφορίες από τον τότε δικηγόρο του που χειριζόταν τις υποθέσεις του (Χρ. Χρηστίδη, Χρόνια Κατοχής 1941-1944, Μαρτυρίες Ημερολογίου, Αθήνα 1971, σελ. 28, 46 κ.α.). Από τις εγγραφές προκύπτει ότι όχι μόνον ενδιαφερόταν να συμμετάσχει ο Κάουφμαν, αλλά έτρεφε και ανησυχίες μήπως αποκλειστεί από τη συμφωνία με τη «Μούντους».

[6]. Καθοριστικής σημασίας ήταν στην Ελλάδα η παρουσία του Walther Wrede (1893-1990) ως διευθυντή της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα (1937-43), ενώ στη χώρα μας έζησε πολλά χρόνια από το 1921. Φανατικός εθνικοσοσιαλιστής, το 1935 τοποθετήθηκε ως επικεφαλής του κόμματος για τη σχετικά πολυάριθμη γερμανική παροικία στην Αθήνα. Εγκατέλειψε την Αθήνα μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν τον Οκτώβριο 1944. Η έντονη κομματική δραστηριότητά του τον εμπόδισε μεταπολεμικά να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του, ούτως ή άλλως αμαυρωμένη από καταγγελίες για παράνομες ανασκαφές, και έστρεψε το ενδιαφέρον του στη βοτανική.

[7]. Εφημερίδες Οικονομικός Ταχυδρόμος 2.6.1941, Οικονομολόγος 26.7.1941.

[8]. Το Κεντρικό Πρακτορείο Εφημερίδων είχε ιδρυθεί από τον δραστήριο Σπύρο Τσαγγάρη (1852-1931), που θεωρείται ως ένας από τους πρώτους στυλοβάτες του ελληνικού Τύπου. Οι διάδοχοι του Τσαγγάρη συνέχισαν την επιχείρηση και στην Κατοχή συνεταιρίστηκαν με τους Γερμανούς.

[9]. Ο Ερβέρτος Σβαίρμπελ (1881-1969) μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές του εισήλθε στη γερμανική διπλωματική υπηρεσία και κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων υπηρετούσε στο προξενείο Θεσσαλονίκης, ενώ ένα κείμενό του το 1916 αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές μαρτυρίες για τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Αργότερα υπηρέτησε σε προξενικές θέσεις στη Βυρητό και την Καμπούλ. Κατά τη διάρκεια του χιτλερικού καθεστώτος χρησιμοποιήθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών σε θέματα προπαγάνδας και μεταξύ άλλων υπήρξε συντάκτης λευκών βίβλων και εκδότης της προπαγανδιστικής αξονικής επιθεώρησης Illustrierten Berlin Rom Tokio. Το 1940 επιλέχθηκε ως ελληνομαθής να αναλάβει διευθυντής του γραφείου Τύπου στη γερμανική πρεσβεία Αθηνών, αλλά σύντομα ανέλαβε ευρύτερες αρμοδιότητες στην έδρα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών με αντικείμενο ολόκληρη την περιοχή των Βαλκανίων. Μεταπολεμικά δεν μπόρεσε να επανέλθει στη διπλωματία και έγινε δημοσιογράφος στο Πασάου. Στην Ελλάδα, λόγω και της παλαιάς θητείας του, είχε εκτεταμένες επαφές με Έλληνες δημοσιογράφους και πολιτικούς και μετά τη γερμανική εισβολή επανήλθε για μικρό διάστημα και ασχολήθηκε με τη δημιουργία των μικτών ελληνικών επιχειρήσεων στον χώρο της προπαγάνδας με τη συμμετοχή της «Μούντους». Το 1942 τοποθετήθηκε ως ακόλουθος Τύπου στην πρεσβεία Αθηνών ο συνονόματος υιός του, ο οποίος επανειλημμένα δημοσίευσε άρθρα στον κατοχικό Τύπο. Συχνά γίνεται σύγχυση ανάμεσα στον πατέρα (1881-1969) και στον υιό (1911-), ενώ ο δεύτερος υιός Edgar (1918-) υπηρέτησε μεταπολεμικά και αυτός στη γερμανική διπλωματία και μεταξύ άλλων στην κεντρική υπηρεσία της Βόννης ως υπεύθυνος για την Ελλάδα και την Κύπρο.

[10]. Το ωραίο τετραόροφο ακίνητο της οδού Σωκράτους 43, σήμερα διατηρητέο κτίριο, που ανήκε στον Όθωνα Πικραμένο και σ’ ένα τμήμα του οποίου μέχρι τότε κατοικούσε, πωλήθηκε – ως απόρροια της συμφωνίας με τη γερμανική «Μούντους»  – στην ελεγχόμενη και εξαγορασμένη πλέον από τους Γερμανούς Εταιρία Βωξιτών Παρνασσού με ονομαστική τιμή 22 εκατ. δρχ. Με τα χρήματα αυτά αγοράστηκε από την οικογένεια Πικραμένου αυθημερόν ένας όροφος 18 δωματίων στην εντυπωσιακή πολυκατοικία της οδού Ακαδημίας 52, όπου μετεγκαταστάθηκε και όπου έζησε όλες τις επόμενες δεκαετίες, ενώ δύο ακόμη όροφοι από την οικογένεια Πιζάνη. Το κτίριο της οδού Σωκράτους 43 μεταπολεμικά περιήλθε στην ιδιοκτησία του ανταγωνιστικού Πρακτορείου Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου. Ο αρχικός ιδρυτής το 1917 της Εταιρείας Ελληνικού Τύπου Τάκης Πικραμένος (1876-1935) ήταν δικηγόρος και σταφιδέμπορος από την Πάτρα.

[11]. Η οικογένεια Τσιβόγλου προερχόταν από την Κωνσταντινούπολη και κατά τη διάρκεια της Κατοχής μεταξύ άλλων περιουσιακών στοιχείων κατείχε το ακίνητο, στο οποίο διαδραματίστηκε το 1944 το «μπλόκο της Κοκκινιάς» και που ο χώρος αυτός απαλλοτριώθηκε το 1982 για να γίνει εκεί το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (βλ. εφημερίδα Ριζοσπάστης 5.3.2005). Η αναφερόμενη Ελισάβετ Τσιβόγλου, που πέθανε στις αρχές του 1945, ήταν από τον πρώτο γάμο της με τον θεατρικό συγγραφέα Μιλτιάδη Ιωσήφ μητέρα του δημοσιογράφου και πολιτικού Ανδρέα Ιωσήφ, του οποίου η εβραϊκής καταγωγής σύζυγος Μαρία Ρεζάν την διαδέχθηκε μεταπολεμικά στο πρακτορείο ξένου Τύπου, που το μετέφερε στην οδό Αμερικής, εμπλουτίζοντάς το με γαλλικά, αγγλικά και αμερικανικά περιοδικά και εφημερίδες – αφού φυσικά πλέον δεν υπήρχαν γερμανικά και ιταλικά προπαγανδιστικά έντυπα προς διανομή. Βλ. Μαρίας Ρεζάν, Με νοσταλγία… για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2000, σελ. 84 κ.α. Μέχρι την Κατοχή το πρακτορείο Τσιβόγλου διατηρούσε τη στενότατη συνεργασία του με το πρακτορείο Πικραμένου, στο κτίριο του οποίου από πολλών ετών στεγαζόταν.

[12]. Αξιοσημείωτο είναι ότι αμέσως μετά την εξαγορά του 51% του ομώνυμου συγκροτήματος από τους Γερμανούς τον Σεπτέμβριο 1941, η σύζυγος του αρχικού ιδιοκτήτη Έλζα Λαμπράκη (απεβίωσε τον Απρίλιο 2012 σε ηλικία 104 ετών) αγόρασε στις 27 Οκτωβρίου 1941 μια μονοκατοικία στο Κολωνάκι, στην οδό Αναγνωστοπούλου 5, στο οικόπεδο της οποίας αργότερα η οικογένεια ανήγειρε πολυκατοικία. Η τιμή που αναφερόταν στο συμβόλαιο ήταν 4 εκ. δρχ., ποσόν που αντιστοιχούσε σε 220 χρυσές λίρες (Βλ. εφημερίδα Οικονομολόγος 8.11.1941). Η Έλζα Λαμπράκη, όπως και ο δεκάχρονος τότε γιος του ζεύγους Χρήστος, αργότερα διέφυγε στη Μέση Ανατολή, αφού είχε προηγηθεί ο σύζυγός της, ο οποίος μάλιστα αντιμετώπισε την αντίδραση των αγγλικών αρχών και – παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Ε. Τσουδερού και του Β. Καραπαναγιώτη – παρέμεινε φυλακισμένος από τους Άγγλους ως ύποπτος για γερμανοφιλία, ακριβώς λόγω της μεταβίβασης του συγκροτήματος.

[13]. Ο συγγραφέας του παρόντος έχει ασχοληθεί και σε άλλα δημοσιεύματά του με την περίπτωση Λαμπράκη κατά την Κατοχή. Μεταξύ άλλων βλ. Δ. Κούκουνα, Η γερμανική και η ιταλική προπαγάνδα πριν και κατά την Κατοχή 1941-1944, Πάτρα 1981, ιστορική επιθεώρηση Τότε, αριθ. 51-53, Σεπ.-Νοέμ. 2008, περιοδικό Λαβύρινθος, αριθ. 2, Αύγ. 2003, σελ. 40-46 κ.ά.

[14]. Ο καθηγητής Νικόλαος Λούβαρις ανέλαβε, όπως είπε κατά τη δίκη του τον Μάιο του 1945, τη θέση αυτή ύστερα από έντονες πιέσεις του Δ. Λαμπράκη, με τον οποίο σημειωτέον συνδεόταν με προσωπική φιλία, και των δημοσιογραφικών στελεχών του συγκροτήματος. Επί λέξει είπε ότι ανέλαβε την προεδρία «κατά συμφωνίαν του κ. Λαμπράκη και των συντακτών του, οι οποίοι ήλθαν εις εμέ είκοσι και πλέον φοράς και δεν ήθελαν να με αφήσουν…»

[15]. Εφημερίδα Οικονομολόγος 27.9.1941.

[16]. Εφημερίδες Οικονομολόγος 20.12.1941 και Οικονομικός Ταχυδρόμος 22.12.1941. Πλην του πρώτου, οι άλλοι τρεις προέρχονταν από τον εκδοτικό χώρο της Θεσσαλονίκης, τον οποίο είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν με τη γερμανική κατοχή, διότι οι κατακτητές απαγόρευσαν – σε αντίθεση με ό,τι έγινε στην Αθήνα και άλλες πόλεις – τη συνέχιση της έκδοσής τους. Ορισμένοι από τους πρώην εκδότες εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και ασχολήθηκαν με το χαρτεμπόριο, εισάγοντας δημοσιογραφικό χαρτί από τη Γερμανία και τις άλλες χώρες του Άξονα. Ίσως αυτό να αποτελούσε μια αντιπαροχή εν είδει αποζημίωσης για το κλείσιμο των εφημερίδων. Ο Ιωάννης Βελλίδης ήταν ο εκδότης της εφημερίδας Μακεδονία, ενώ ο Νικόλαος Καστρινός είχε γαμπρό τον μυστηριώδη Βασίλειο Λαμψάκη, φανατικό γερμανόφιλο, ο οποίος παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη και εξαφανίστηκε λίγο πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί και μεταπολεμικά καταδικάστηκε σε θάνατο ως δοσίλογος. Μοναδική και εξαντλητική κάλυψη των ζητημάτων που σχετίζονται με τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους της Θεσσαλονίκης γίνεται από τον εκλεκτό συγγραφέα Μανώλη Κανδυλάκη στο εμπεριστατωμένο βιβλίο του Εφημεριδογραφία της Θεσσαλονίκης (δ΄ τόμος, Από τον πόλεμο στη δικτατορία, 1941-1967), Εκδόσεις University Studio Press - Έκφραση, Θεσσαλονίκη 2008.

[17]. Εφημερίδα Οικονομικός Ταχυδρόμος 27.1.1942. Ο Ντίρμπεκ ήταν ένας από τους Γερμανούς «επενδυτές» που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα από τις πρώτες μέρες της Κατοχής, αναζητώντας ευκαιρίες πλουτισμού. Ο Νικόλαος Νικολόπουλος ήταν αδελφός και συνεταίρος του περίφημου Χρήστου Νικολόπουλου, αντιπροσώπου της «Λουφτχάνσα» στην προπολεμική και κατοχική Ελλάδα, ο οποίος ταυτόχρονα υπήρξε ένας από τους βασικούς πράκτορες της Άμπβερ στην Αθήνα.

[18]. Εφημερίδα Οικονομολόγος 19.12.1942.

[19]. Ο Γιάννης Πετσόπουλος, παλαίμαχος κομμουνιστής, εμφανίστηκε και στα τέλη της Κατοχής ως δραστήριος αριστερός με παρασκηνιακή δράση, ενώ τον Ιούνιο 1944 έφυγε και αυτός για το βουνό, αλλά μετά την επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη την άνοιξη του 1945 διεγράφη από το Κ.Κ.Ε., εξ ου και τον Ιούνιο 1946 εξέδωσε το βιβλίο Τα πραγματικά αίτια της διαγραφής μου από το ΚΚΕ. Σ’ αυτό επιχειρεί να ανατρέψει τις σε βάρος του κατηγορίες για δοσιλογισμό, που οδήγησαν στη διαγραφή του από το κόμμα.

[20]. Αργότερα οι τυπογραφικές εγκαταστάσεις περιήλθαν στην ιδιοκτησία του εκδότη του περιοδικού Ρομάντσο Νικ. Θεοφανίδη.

[21]. Στον Γιάννη Πετσόπουλο είχε γίνει πρόταση από τους εκπροσώπους της «Μούντους», που ενέσκηψαν στην Αθήνα τον Μάιο 1941, προκειμένου να οικειοποιηθούν όλο το σύστημα παραγωγής και κυκλοφορίας εντύπων, για να συμμετάσχουν στο μετοχικό κεφάλαιο της Α.Ε. «Τύπος» και να λάβουν την πλειοψηφία. Ο Πετσόπουλος δεν θέλησε να γίνει αυτός ο συνεταιρισμός, ώστε να μην χάσει την αυτοτέλειά του. Και τότε ήλθε σε σύγκρουση με τον Σβαίρμπελ, ο οποίος του το είχε προτείνει, και έσπευσε να χρησιμοποιήσει τις ισχυρές γνωριμίες του στο Βερολίνο (μεταξύ των οποίων και ο Δρ Robert Ley, επικεφαλής του Εργατικού Μετώπου, δηλαδή των εθνικοσοσιαλιστικών συνδικάτων). Η πρόταση ανακλήθηκε, αλλά τον Δεκέμβριο 1942 πήρε τη μορφή της εταιρίας που προαναφέρεται. Στη νέα εταιρία ο Σβαίρμπελ εκπροσώπησε τους Γερμανούς μαζί με τον Φραγκίσκο Έλσνερ, ενώ στο διοικητικό συμβούλιο συμμετείχε και ο αδελφός του Γεώργιος Πετσόπουλος, καθώς και ο γερμανόφιλος μεγαλοδικηγόρος Σάββας Κέντρος.