Ανέκαθεν η αριστερά απευθυνόταν στους «της γης τους κολασμένους», στους προλετάριους, μια έννοια που ποτέ δεν διασαφηνίστηκε, αφού αυτό θα σήμαινε τον θάνατο της ίδιας της αριστεράς.
Χονδρικά από τις ιδεολογικές διακηρύξεις της αριστεράς κάποιος μπορεί να συμπεράνει ότι ως προλετάριος ορίζεται αυτός που ως μόνη του ιδιοκτησία έχει την εργατική του δύναμη, αυτός που ουσιαστικά δεν έχει τίποτα να χάσει.
Την περίοδο της δημιουργίας του μαρξισμού, αλλά και κατά την άνοδο του η παραπάνω έννοια απευθυνόταν σε κάποιους ανθρώπους, αφού αυτή η κατηγορία συνέθετε μία ολόκληρη κοινωνική τάξη.
Στην σημερινή εποχή, όμως, δυστυχώς για την αριστερά, προλετάριοι δεν υπάρχουν και πριν αρχίσουν να φωνασκούν παρεξηγούμενοι κάποιοι αριστεροί συνδικαλιστές με πολύ γεμάτες τσέπες ας αναλογιστούν τα εξής:
Το σύνολο της προπαγάνδας υπέρ της αριστεράς πηγάζει από τις ανώτερες οικονομικά τάξεις. Ενδεικτικό το γεγονός ότι ακόμα και υιός της κας Αγγελοπούλου γράφει κείμενα για «ριζοσπαστική αριστερά», πριν καν δωρίσει ένα από τα ελικόπτερα της μαμάς του στον κυρίαρχο, κατά τα άλλα, Λαό.
Ενδεικτικό επίσης της παραπάνω αληθείας είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους χρυσοπληρωμένους δημοσιογράφους του σήμερα αποτέλεσαν ή αποτελούν μέρος του ευρύτερου χώρου της αριστεράς.
Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα κάποιοι παραπλανημένοι φτωχοί άνθρωποι που ακούνε τα ψέμματα της αριστεράς και δεν βλέπουν το προφανές.
Ότι δηλαδή η υποκριτική αριστερά θησαυρίζει εις βάρος τους με εκατοντάδες ΜΚΟ και επιχειρήσεις που στήνονται στις πλάτες τους.
Επιχειρήσεις που δεν τηρούν τους εργατικούς κανόνες που απαιτεί η αριστερά, και παρόλα αυτά κανένα συνδικάτο δεν έχει κλείσει τις πύλες των επιχειρήσεων αυτών σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Βλέπε Τυποεκδοτική για παράδειγμα...
«Ή Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» είπε στην ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας και δεν μπορεί κάποιος παρά να αναγνωρίσει την βαθιά αντίφαση που δημιουργείται μέσα από αυτά τα λεγόμενα.
Θυμίζει, και ορθά θυμίζει, τις εξαγγελίες εναντίον των Αμερικάνων του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος εν τέλει έγινε ένα από τα καλύτερα παιδιά των Αμερικάνων.
Τον θυμίζει ορθά γιατί όλο το επικοινωνιακό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ έχει δημιουργηθεί από τους ίδιους ανθρώπους που ορθώσανε και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως σε όλα αυτά υπάρχει μια βαθιά αντίφαση που εν τέλει θα είναι καθοριστική για τα γεγονότα που θα έρθουν.
Φυσικά, υπάρχουν πολλά συμφέροντα που εξυπηρετούνται από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή και συντελούν στην γιγάντωση του.
Πρώτη επωφελούμενη από αυτό είναι η ΝΔ, η οποία αυτή τη στιγμή διαλύει τον κύριο αντίπαλο της, το ΠΑΣΟΚ, και δημιουργεί ένα κακέκτυπο του, το οποίο εν τέλει θα αυτοδιαλυθεί, γιατί δεν έχει την κυριαρχία που είχε το ΠΑΣΟΚ στον κρατικό μηχανισμό.
Ας μιλήσουμε όμως, για την βαθιά ιδεολογική αντίφαση για την οποία μιλήσαμε και πριν. Η αριστερά βρέθηκε εμπρός σε ένα κομβικό σημείο. Όπως προείπαμε προλετάριοι πλέον δεν υπάρχουν και συνεπώς η αριστερά δεν έχει κοινό, στο οποίο μπορεί πραγματικά να απευθυνθεί.
Γι' αυτό και χρόνια τώρα τα ποσοστά της ήταν σταθερά γύρω στο 11%, ποσοστό που κατάφερνε να παίρνει μόνο και μόνο λόγω της διείσδυσης της στα ΜΜΕ και της, ομολογουμένως, καλής οργάνωσης της σε κομματικό επίπεδο.
Το πολιτικό αδιέξοδο που βρίσκεται σήμερα ενώπιον της αριστεράς και συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ που είναι πλέον το πιο ισχυρό κομμάτι της, είναι ότι χωρίς το μνημόνιο ακυρώνεται η ίδια η ύπαρξη του.
Η απόπειρα «κινεζοποίησης» των Ελλήνων και ιδιαιτέρως αφού αυτή συντελέστηκε επί ΠΑΣΟΚ άνοιξε τις βαλβίδες, ώστε να εισρεύσουν στην αριστερά νέοι ψηφοφόροι. Ψηφοφόροι, όμως, που δεν μοιράζονται τίποτα μεταξύ τους και εν τέλει δεν τους ενώνει καν η «ταξική συνείδηση» που ευαγγελίζεται τόσα χρόνια η αριστερά.
Στην πραγματικότητα το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί αυτές τις ημέρες η αριστερά δεν της είναι και τόσο πρωτόγνωρο. Θυμίζει τις ημέρες της κατοχής και το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, το οποίο στελεχώθηκε από ένα ετερόκλητο πλήθος που δεν το ένωνε τίποτα και το οποίο, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων των μαχητών του ΕΛΑΣ, καταδυναστευόταν από τους κομισάριους του ΚΚΕ και τους «συντρόφους» από Βουλγαρία και Αλβανία.
Εν τέλει το ετερόκλητο αυτό πλήθος σκόρπισε με την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα και επακολούθησαν τα γεγονότα του εμφυλίου, με το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ να ηττάται πανηγυρικά, αφού ποτέ δεν συγκίνησε κανέναν Έλληνα η θέση να δωθεί η Μακεδονία και η Θράκη.
Και αυτό διότι οι διεθνιστικές, αντεθνικές θέσεις της αριστεράς δεν μπορούν ποτέ να γίνουν αποδεκτές από Έλληνες.
Στο ίδιο δίλημμα που βρισκόντουσαν κάποτε οι «καπεταναίοι» βρίσκεται σήμερα και πάλι η αριστερά.
Η ύπαρξη της στηρίζεται στην παρουσία του δυνάστη, αλλιώς είναι καταδικασμένη σε αφανισμό. Όμως υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του χθες και του σήμερα.
Οι τότε κομμουνιστές ήταν και έτοιμοι και διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία και να ανατρέψουν το τότε κατεστημένο. Για τους δικούς τους, φυσικά, λόγους που ενδιαφέραν τον Ελληνικό Λαό μόνο στο σημείο που τους εχθρεύονταν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η σημερινή αριστερά έχει ισχυρά συμφέροντα στην διατήρηση του υφιστάμενου status quo. Αν η αριστερά γίνει ποτέ κυβέρνηση, θα πρέπει να εξηγήσει στον Ελληνικό Λαό πως και γιατί αφήνει τον Στρατό χωρίς κονδύλια, ενώ οι εκατοντάδες της ΜΚΟ συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται από το κράτος.
Θα είναι πλέον υπόλογη στους πολίτες της Ελλάδας για το έλλειμμα ασφάλειας που αυτοί νιώθουν, χάριν των προστατευόμενων της αριστεράς, λαθρομεταναστών.
Αν εν τέλει η αριστερά γίνει ποτέ κυβέρνηση θα φύγει από την στοργική αγκαλιά των ΜΜΕ που κάνουν πάντα μόνο βολικές ερωτήσεις και να βγει στην κοινωνία.
Εκεί η αριστερά θα έχει να επιλέξει δύο δρόμους. Ή την διατήρηση των θέσεων της και την εν τέλει διάλυση της ή την μεταβολή των θέσεων της προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.
Ήδη ακούγοντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει κανείς απολύτως προς τα πού θα κινηθεί.
Το δίλημμα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Ελληνικός Λαός είναι μεταξύ αυτών που τον κοροϊδεύουν και αυτών που τον υπερασπίζονται. Και η απάντηση σε αυτό το δίλημμα είναι μία:
.jpg)
